Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]

6.7

เขียนโดย คิโยคิสะ

วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 09.18 น.

  10 ตอน
  10 วิจารณ์
  18.84K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 เมษายน พ.ศ. 2556 16.35 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

3) คิริวช่างร้อนแรง...(NC+++)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                ร่างสูงที่กำลังคร่อมคนตัวเล็กอยู่นั้นก็เริ่มซุกไซร้ไปตามที่ต่างๆมากขึ้นเรื่อยและทิ้งร่องรอยของการที่ถูกริมฝีปากร้อนร้อนนั่นลากผ่านก็เกิดรอยแดงๆขึ้น

 

            "อะ..อืม..."

            "สึคาระ...ไม่สิ มิยะ... นายฟังฉันนะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ฉันกำลังทำอะไรลงไปรู้ตัวอีกทีฉันก็...จูบนายซะแล้ว..."เสียงนุ่มทุ้มกระซิบเบาๆที่ข้างกกหู

             "...ค คุณคิริวงะ..."

             "เรียกฉันว่าคิริวสิ..."เขาก้มลงมามองตาของผมอย่างอ่อนโยน "ฉันให้นายเรียกแล้วนะ..."

              "คุณ...คิริว...ทำไมถึง..."เสียงของผมเริ่มติดขัดเพราะความดีใจหรือตกใจ..หรือะไรก็ช่าง ที่ตอนนี้มันกำลังร่ำร้องกับอารมณ์ที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้งพลางหลับตาลงและพยายามพูดตามที่สมองกำลังบอกโดยไม่ถูกร่างกายที่กำลังจะฝืนคำสั่งของสมอง"ทำแบบนี้ ผมเป็น...ผู้ชายนะ..."

             "ฉัน...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..."

              "..."

              "ฉันก็ทำอะไรไม่ถูก จู่ๆหัวใจมันก็เต้นแรง...แค่เห็นหน้าของนายครั้งแรกฉันก็รู้สึกแปลกๆไปทั้งตัว..."

              "...มะ...เหมือนผมเลย...อื้ม..."

 

 

              รอยยิ้มที่ดีใจของร่างสูงผุดขึ้นแล้วเลื่อนริมฝีปากที่เคยซุกไซร้ตามซอกคอจนแดงเป็นจุดเล็กๆมาที่ริมฝีปากเย็นเฉียบจากความเย็นภายในห้องอีกครั้ง พร้อมไอร้อนจากร่างสูงที่ส่งผ่านทางร่างกายที่แนบชิดกัน

              เสียงริมฝีปากที่เริ่มรุกเร้ามากขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับมือหนาอุ่นที่กำลังเข้ามาภายในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบาง ส่วนมืออีกข้างก็แกะกระดุมของร่างบางที่กำลังตาปรืออย่างเคลิบเคลิ้มอยู่ให้คลายออกจนเกือบหมด มือเล็กก็เริ่มไล้ลงมาจากต้นคอที่โอบกอดไว้ออกพลางดึงเนคไทและเสื้อตัวหนาออกของคนตรงหน้า อุ้งมือเล็กๆก็สอดเข้าภายใต้เสื้อที่เปิดออกเผยให้เห็นแผงอกกำยำที่มีกล้ามเล็กน้อยน่าสัมผัส มือนั้นลูบไล้ลากผ่านลำคอ...ไหลปลาร้า แล้วมาหยุดอยู่ที่หัวเล็กๆสองข้าง นิ้วเรียวเล็กก็จับ...ลูบไล้ เคล้าครึงไปตามอารมณ์ที่มีอยู่ จนทำให้ร่างสูงถึงกับมีเสียงอืมอืออยู่ในลำคออย่างเก็บกั้นอารมณ์เอาไว้

 

       "คะ...คิริว...ผม...ต้องการ...มะ...มากกว่านี้...อืม..."

       "ได้สิ..."

 

               ริมฝีปากถอนออกช้าๆและเข้าจูบอีกครั้งซ้ำๆย้ำๆเหมือนไม่เคยพอ มือหนาเริ่มรูดซิปกางเกงของร่างบางพลางสอดมืออุ่นเข้าไปจับแกนกลางที่กำลังตื่นตัวอยู่ ริมฝีปากถอนออกอีกครั้งแล้วจูบไล้มาเรื่อยๆจากหน้าอก...หน้าท้อง...สะดือจนมาถึงแกนกลาง ริมฝีปากนั้นก็เข้าจู่โจมแท่งนั้นทันทีทำให้ร่างบางเกร็งตัวเล็กน้อยแล้วปล่อยค่อนคลายพลางเอาแขนของตัวเองมาปิดบังใบหน้าที่แดงและร้อนระอุ...

 

         "อึก...อืม....อืม....อือ...อื่ม....อืม"

 

              เสียงน้ำใสๆจากโพลงปากของร่างสูงดังขึ้นเบาๆแต่นั่นก็ทำให้ร่างบางเขินจนเอามือปิดหน้าแต่ก็แอบมองการกระทำของร่างสูงที่กำลังดูดเจ้าสิ่งนั้นอย่างช้าๆขึ้นลง..ขึ้น...ลง อย่างสม่ำเสมอ

              อะ..อื้ม... อะ...อายจัง แต่รู้สึกดีเป็นบ้าเลย...ไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนความรู้สึกตอนนี้เหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลย...คิริว...ตอนนี้ผมรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว ร่างกายของผมตอนนี้กำลังไปตามแรงความต้องการของผม สะโพกที่กำลังโยกตามริมฝีปากที่กำลังครอบครองมันอยู่เริ่มขยับมากขึ้น ผมพยายามนอนเฉยๆแต่ไม่ไหว...ร่ายกายของผมมันตอบสนองดีเกินไป

 

        "อื้ม...อืม...อืม..."

        "นายคงใกล้จะเสร็จแล้วสินะ...ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีสุดๆเอง..."

 

              จังหวะของริมฝีปากเริ่มเร็วขึ้น เพิ่มขึ้น ทำให้ร่างบางเกร็งสุดตัวแล้วยกสะโพกโค้งขึ้นรับกับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน น้ำสีขุ่นไหล่พรั่งออกมากมายแต่ก็ถูกดูดกลืนกินหายไปหมดโดยไม่เลอะเทอะเลย...

 

        "แฮ่ก...แฮ่ก..."

        "เป็นอย่างไงบ้างมิยะ...เจ็บตรงไหนมั้ย?"คิริวเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วถามเสียงเบา

        "มะ...ไม่ครับ"จะเจ็บตรงไหนได้อย่างไงกันล่ะ ก็คิริวน่ะ...ทำเบาจะตายไป...

        "แต่ฉันยัง...ไม่ถึงไหนเลยนะ...นายช่วยฉันทีสิ"

        "อะ...คะ...คิริว...จะทำอะไรน่ะ!?"มือหนาถอดกางเกงของร่างบางอย่างรวดเร็วแล้วถกมันออกอย่างเร่งรีบ

        "ทนนิดเดียว...ฉันจะทำให้เบาที่สุดนะ..."

        "คะ..คิริว...เฮือก!!...โอ๊ย!!!"

 

                ไม่บอกพร่ำเพื่อมือใหญ่ก็จับท่อนแข็งสอดเข้าไปยังประตูหลังแล้วส่งแรงกระแทกเบาๆไปยังร่างบางที่รู้สึกอัดแน่นจนแทบปริมออกเพราะขนาดของแกนกลางที่ใหญ่แต่ก็พอทนได้เพราะคนตรงหน้าพยายามทำให้เบาที่สุดและลึกสุดๆอีกด้วย...

 

        "อึก...อะ..อะ....อ่ะ......อะ..."

        "...ทนเอาหน่อยนะ...อีกนิดเดียว"

        "คะ...ครับ....โอ๊ย...!!"

 

                 แรงกระแทกเริ่มเร็วขึ้นทำให้ร่างบางรู้สึกเจ็บแปลบๆแต่ก็ยังรู้สึกดีอยู่ พลางมองร่างคนตรงหน้าที่กำลงหลับตาเงยหน้าจนสุดคอแล้วขยับร่างกายตามแรงอารมณ์ที่มีอยู่...จนมีน้ำใสๆหลั่งออกมา

                 เสียงหอบหายใจดังขึ้นถี่ๆของร่างสูงที่หมดฤทธิ์ยากระตุ้นเซ็กส์...ใช่ ยากระตุ้นเซ็กส์ ที่เขาทำทั้งหมดก็เพราะยานั่นบังคับให้เขาทำเรื่องอย่างว่ากับมิยะที่กำลังจ้องมองผมด้วยใบหน้าแดงก่ำพลางส่งยิ้มให้ผมที่เสร็จแล้ว...และสติของผมก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง

นี่ผม...ทำอะไรลงไป...? ผมอยากจะขอโทษในสิ่งที่ผมทำลงไป...แต่ว่าถ้าเขาเป็นผู้หญิงก็ควรจะได้รับความรับผิดชอบจากผมแต่ว่า...นี่เขาเป็นผู้ชาย ผมควรจะอย่างไงดี...

 

         "คิริว...ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ..."

         "มิยะ...นายชอบงั้นเหรอ"

         "...!?"

         "นายถึงได้ยอมให้ฉันทำแบบนี้กับนาย..."

         "คงจะเป็นอย่างนั้น..."ผมตอบพลางเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความเขิน

         "ฉันขอโทษนะ..."

         "ขอโทษ...เรื่องอะไรครับ..."ประโยคนั้นมันทำให้ผมรีบหันหน้ากลับมาจ้องเจ้าของประโยคนั้นทันที มันทำให้ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี...

          "ที่ฉันทำไปทั้งหมดนั่น..."

          "..."

          "ฉันขอโทษ เพราะมันเป็นฤทธิ์ของยาปลุกอารมณ์ทางเพศของเพื่อนฉัน..."

          "..!?"

         "ที่ทำไปนั่นน่ะ เพราะยานั่นเลย...ทำให้กลายเป็นอย่างนี้..."

         "..."

 

            ช็อก...

            มิน่าล่ะ...เขาถึงได้มีท่าทีแปลกๆแล้วอารมณ์ที่รุนแรงนั่นอีกเพราะดูจากท่าทางนิสัยเขาคงไม่ได้ยุ่งเรื่องพวกนี้แน่ๆ

           วันนึงๆคงทำแต่งานละมั้ง... แล้วเรื่องเมื่อกี้ทั้งหมด...คือผมคิดไปเองคนเดียว? เหอๆ...รู้สึกแปลบๆที่ตรงหัวใจแหะ เป็นอะไรของมันนะ...หรือจะขาดน้ำมากเกินไป...

 

        "อย่าเอาแต่เงียบสิ...ฉันรู้สึกไม่ดี"

        "..."ผมก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน...

        "จะให้ฉันรับผิดชอบ 'อะไรมั้ย' " คิริวพูดแบบไม่ทันได้คิดออกไป

        "...!!!"

        "ว่าอย่างไงล่ะ...ฉันสามารถรับผิดชอบเรื่องเมื่อกี้ได้ถ้านายต้องกะ..."

        "ไม่ครับ!"

        "!?..."

         "ผมไม่ต้องการอะไรจากคุณ! .."ผมอยากหายตัวได้จริงๆ..."เพียงแค่คุณไม่พูดเรื่องนี้แล้วทำตัวเป็นปกติก็พอครับ!"

         "...ถ้างั้นก็ดีแล้ว...อย่างไงฉันก็ขอโทษนายด้วย เป็นผู้ชายด้วยกันนายคงจะไม่คิดมาก..."

              เจ็บ...รู้สึกเจ็บอย่างไงก็ไม่รู้สิ...แค่วันเดียวเอง... เรานี่มันใจง่ายจริงๆนั่นแหละ

         "ไม่คิดมาก...จะไม่คิดอะไรเลยครับ งั้นวันนี้ผมขอลาครึ่งวันพรุ่งนี้ผมจะทำงานชดเชยให้นะครับ สวัสดีครับ"

      ผมพูดเร็วและรัวมากๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก้าวเดินฉับๆออกประตูไปอย่างรู้สึก...รู้สึกเจ็บที่หัวใจ...

 

    คงต้องกินน้ำเยอะๆซะละมั้งเรา...

 

 

 

คนแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ได้ขออะไรมากแค่ ฝากคำติชม หรือบอกความรู้สึกที่เราอ่าน เป็นการ "คอมเม้นท์" แค่นั้นล่ะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจมากขึ้น 

 

คอมเม้นท์ / 1 ตอน = กำลังใจใหญ่เบ้อเร้อ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา