Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[ ง้อเหรอ? เหอะ!! ไม่มีทาง!!! : โหมดไอ้ธูป]

 

 

“เอ่อ...” อึ้งไปสิครับทีนี้ =____=;;

 

“นายเลวมากธูป ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นคนอย่างนี้เลยนะ!!!”

เกรซตวาดผม เธอเดินเข้ามาผลักไหล่ผมจนเกือบล้ม ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงจะตอบโต้เธอด้วยการตวาดกลับแล้วล่ะมั้ง แต่คราวนี้ความรู้สึกผิดมันดันถาโถมเข้ามา

 

มันทำให้ผมเอาชนะความรู้สึกผิดไม่ได้เลย..

 

“อะไรวะพวกแก!”

ผมพยายามคิดคำตอบโต้กลับ แต่ตอนนี้สมองมันดันอื้อไปหมด

 

 

นี่ตกลงผมผิดจริงๆหรอเนี่ย!?

 

 

“ยังจะมีหน้ามาถามว่าอะไรอีก นายรู้จักป่ะ เวอร์จิ้นอ่ะเวอร์จิ้น!!” นี่เป็นครั้งแรกที่สาวเรียบร้อยพูดน้อยและน่ารักอย่างเจแปนจะตวาดผมบ้าง

 

     เวอร์จิ้นอ่ะผมรู้จัก ยัยพวกนี้พูดกรอกหูผมบ่อยๆอยู่แล้ว

 

“ถึงยัยคุณหนูนั่นจะปากร้ายจนไม่อยากมีใครเข้าใกล้ไปหน่อย แต่ทำแบบนี้มันก็มากเกินไปแล้วนะเว้ย!!!!”

ไอ้คีย์บอร์ดที่นิ่งเงียบก็ร่วมตวาดผมขึ้นมาอีกคน

 

พวกมันสี่ตัวมองผมอย่างเอาเรื่องแถมยังมาล้อมรอบตัวผมไว้อีก อย่างกับจะบังคับให้ผมไปง้อเธออย่างงั้นแหละ!

 

ไม่มีทาง!!! คนอย่างคริสติน่าต้องโดนสั่งสอนซะบ้างถึงจะเข็ด

 

ตั้งแต่วันแรกที่เจอ โอเค..ผมยอมรับว่าหน้าตาเธอก็น่ารัก และปากจัดเหมือนคุณหนู แต่พอมาเจอนิสัยอย่างนี้ผู้ชายที่ไหนเขาจะรับได้กันครับ? เว้นซะแต่ว่าคนคนนั้นจะใจเย็นเข้าขั้น แต่กับผม..ไม่ใช่!!

 

ผมเกลียดมากเวลาที่มีคนมาชี้หน้าด่า ไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย และที่สำคัญทำตัวเป็นศัตรูกับเพื่อนของผม

 

ผมสั่งสอนเธอไปอย่างนั้นมันก็ถูกแล้วนี่ครับ หรือไม่จริง???

 

“-*-“

 

ผมเดินหนีพวกมันสี่คนเข้าไปในร้านคอฟฟี่ช็อป อย่างเดิม เพราะข้างนอกอากาศเริ่มร้อน

 

ไอ้ตอนแรกก็ไม่ได้ร้อนอะไรมากมายหรอกครับ แต่คงเป็นเพราะอารมณ์ร้อนๆของผมด้วยล่ะมั้ง

 

“เห้ยไอ้ธูป! มาเคลียร์กันก่อนเดี๋ยวนี้นะ!!!”

 

บุ้งกี๋เดินตามผมเข้ามา ผมที่กำลังจะยกน้ำเปล่าขึ้นดื่มก็ต้องชะงักก่อน เพราะยัยนี่เล่นกระชากคอเสื้อให้ผมหันไป

 

“อะไรกันวะ? กะอีแค่ผู้หญิงอย่างยัยนั่น ทำไมพวกเธอต้องแคร์กันอย่างงั้นด้วย???” ผมตวาดอย่างเหลืออดจริงๆ เล่นแคร์กันอย่างกับสนิทสนมกันมาแต่ชาติปางก่อนอย่างงั้น ทั้งๆที่จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เลย

 

“ก็เพราะเธอเป็นผู้หญิงน่ะสิ!” ยัยเกรซยังคงอารมณ์ร้อนไม่ต่างจากผม

 

ผมไม่สนใจคำพูดของพวกมันแล้ว -*- สะบัดมือของยัยบุ้งกี๋ที่กำคอเสื้อผมอยู่ออกแล้วหันไปซดน้ำเปล่าแก้เคลียด [จุ๊ๆๆ เป็นเด็กเป็นเล็ก ริอย่าดื่มเหล้า เดี๋ยวปั๊ด! แม่ตีตายเลย ^0^ : HAJIKO]

 

แต่เพราะไอ้คำพูดของยัยเกรซทำให้ผมต้องย่นคิ้วหันหน้ากลับไปหาพวกมัน

 

“แกต้องไปเคลียร์กับยัยคุณหนูนั่นเดี๋ยวนี้!”

 

“อะไรนะ?” นี่ผมฟังที่ยัยเกรซมันพูดผิดรึเปล่า? O______o///

 

“เคลียร์เดี๋ยวนี้!!!!”

 

“เห้ย ! พวกแกจะบ้าเหรอวะ? ทำไมฉันต้องไปเคลียร์กับยัยนั่นด้วย!!!”

 

“อ้าวไอ้ธูป! แม่ไม่ได้สอนเหรอ? ทำผิดก็ต้องยอมรับผิดดิวะ!!!!”

 

“เห้ยไอ้คีย์บอร์ด!!”

 

ผมลุกพรวดขึ้นจะเอาเรื่องไอ้เพื่อนปากมอมอย่างมัน แต่ทั้งสามสาวก็มาห้าม โดยใช้ตัวเองเข้ามากันไว้ซะก่อน

 

มวยคู่แรกระหว่างผมกับมันจะเปิดก็ตอนนี้แหละครับ ถ้าไม่ติดที่ว่าเกรซกับบุ้งกี๋มาช่วยปลอบผม กับเจแปนที่เข้าไปปลอบไอ้คีย์บอร์ดให้ใจเย็นซะก่อนนะ..

 

“นั่งลงเดี๋ยวนี้ธูป” บุ้งกี๋ออกคำสั่ง ผมยอมนั่งลงแต่โดยดีเพราะเจ้าของร้านกับแขกคนอื่นๆเริ่มมอง

 

“ไม่ว่าจะยังไง นายก็ต้องไปง้อคุณหนูนั่นให้ได้นะเว้ย! ไม่งั้นพวกฉันก็จะไม่ยกโทษให้เหมือนกัน!!!”

 

“อะไรวะเจแปน? ยัยคริสเกี่ยวอะไรกับพวกเธอ??”

 

นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ! ทำไมทุกคนต้องโกรธต้องเคืองผมขนาดนี้ด้วย ทั้งๆผมก็แค่เล่นผิดแผน

 

ตอนแรก..แค่กะจะเดินชนแล้วต่อปากต่อคำอะไรนิดหน่อยเท่านั้น แต่ปากร้ายๆนั่นมันก็ห้ามไม่ได้แหละนะ -*- เฮ้อออ! เพื่อนผมแต่ละคนนี่ เข้าใจยากเข้าใจเย็นจริงๆ

 

“เออๆ แล้วจะให้ทำยังไง”

 

ผมไม่รับปากพวกมันหรอกว่าจะง้อ แล้วขอโทษจริงๆ เพราะถ้าขืนผมไม่ทำขึ้นมาผมก็จะกลายเป็นคนผิดคำพูดใช่มั้ยล่ะ??

 

“เรื่องนั้นยังคิดไม่ออก แต่แกต้องไปขอโทษยัยคริสติน่านั่นด้วย!!!”

 

“เออๆ”

 

แค่ผมพูด ‘เออๆ’ กับไอ้คีย์’คงยังไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมเป็นฝ่ายไปขอโทษเธอก่อนจริงๆหรอกนะครับ = =’’

 

 

บ้าน – ธูป

 

สี่ชัวโมงกว่าแล้วที่ผมนอนอยู่ในห้องตัวเอง แล้วใช้แขนหนุนแทนหมอน นอนมองเพดานห้องของตัวเองที่มีหยากไย่เกาะอยู่บางๆ

 

เราแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันตั้งแต่ที่ผมจบประโยคนั้น

 

ผมไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องไปแคร์ยัยนั่นขนาดนี้ด้วย ถึงยัยเกรซจะให้เหตุผลว่าเธอเป็นผู้หญิงก็เถอะ! แต่มันก็มากไปนะครับ เราสองกลุ่มไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย แค่คำว่า ‘เพื่อน’ ก็ยังใช้ไม่ได้

 

เราแทบจะจิกกัดกันทุกครั้งที่เจอกันไปด้วยซ้ำ แต่เอาเถอะ..แค่พูดคำว่า ‘ขอโทษ’ มันก็คงไม่ได้ยากอะไรหรอกนะ มันก็ยังดีกว่าการที่ผมมานั่งมานอน ทนฟังคำบ่นของไอ้สี่คนนั้นหล่ะ

 

แต่แค่คิดแล้วมันก็เสียศักดิ์ศรีชะมัด.. - -;;

 

“ใช่แล้ว!!!!”

 

ผมลุกพรวดขึ้นนั่งอย่างลืมตัวเมื่อนึกถึงคำว่า ‘ศักดิ์ศรี’ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าการที่ผมไปแกล้งเธอแรงๆแบบนั้น มันก็ทำให้ศักดิ์ศรีของเธอลดลงเหมือนกัน

 

โถ่เอ้ยไอ้ธูป!! นี่ผมผิดเต็มประตูเลยนะครับเนี่ย!!!

 

“ธูป!!!”

 

เสียงหวานๆของพี่สาวของผมดังขึ้นที่หน้าประตูห้องนอน

 

“ครับ?”

 

“พี่เข้าไปได้มั้ย?”

 

“ได้ครับ เข้ามาเลย”

 

ถึงผมจะเป็นเด็กเกรียนๆ แต่ผมก็รักครอบครัว รักพี่สาวของผมนะครับ ^_^

 

พี่อองฟองเปิดประตูห้องนอนของผมเข้ามา ผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆของข้าวผัดกุ้งของโปรดของผมโชยมาด้วย ก็ไม่ได้ตั้งใจจะสูดกลิ่นข้าวผัดกุ้งหรอกนะครับ เพียงแต่ว่ามันลอยมาเตะจมูกผมเอง

 

“อยู่ทำไมมืดๆ ไม่เปิดไฟ -*-“

 

พี่สาวของผมเดินไปรวบผ้าม่านขึ้น แสงสว่างเข้ามาในห้องทันทีจนผมต้องมือบังตา

 

“พอดีเครียดนิดหน่อยน่ะ ข้าวผัดนี่ของผมใช่มั้ย ^-^”

 

ถึงผมจะกินไม่เก่งอย่างยัยบุ้งกี๋ แต่ผมก็อดไม่ได้นะครับบางครั้ง

 

“อืม..แล้วเครียดเรื่องอะไรล่ะ?” พี่อองฟองเดินมานั่งใกล้ๆผมแล้วเอามือลูบหัวเบาๆ

 

ผมวางจานข้าวผัดลงข้างตัวก่อนจะล้มลงนอนโดยเอามือหนุนหัว

 

ผมลังเลอยู่ว่าจะบอกดีมั้ย..เรื่องคุณหนูนั่น

 

“ก็เรื่อง...ผู้หญิงคนหนึ่งครับ....”

 

 

 

 

..........................................................................................................

 

............................................

 

..................

 

ทั้งการบ้าน! ทั้งรายงานที่เด็กคอมพ์-ธุรกิจ ตัวนี้ยังเคลียร์ไม่หมดซัดอย่าง โฮ~ T^T

 

HAJIKO ขึ้นม.2แล้วนะคะ งานมันก็เยอะเพิ่มขึ้นมาด้วยตามเลเวล อาจารย์คณิตฯก็ขยันให้จังการบ้าน = =;; โดยให้เหตุผลว่าเด็กห้องห่า เอ้ย! ห้องห้าจะได้ไม่ว่างงงง

 

ก็เลยไม่ได้อัพนิยายเรื่องนี้เลยตั้งแต่เดือนเมษา.. แต่ยังไงก็จะพยายามแต่งให้จบนะคะ

 

ฝากด้วยแล้วกันค่ะนิยายเรื่องนี้ ยังอัพอยู่น้า~