Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[คุณหนูมาม่าเนื้อน้ำตก vs ยัยเนื้อบุ้งกี๋ : โหมดยัยบุ้งกี๋]
...
13.40 น.     ห้องสมุด
=____________=;;
“ฉันขอโทษนะเว้ย ไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้ ฉันแค่หมั่นไส้ยัยคุณหนูนั่นแค่นั้น” ธูปพูดพลางเกาแก้มอย่างสำนึกผิด
 
“แต่ฉันสะใจนะ ยัยคุณหนูคริสตินะ...เอ้ย ยัยคุณหนูมาม่าเนื้อน้ำตกดูดิ ร้องไห้แงๆกลับไปหาพ่อเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ” เกรซพูดต่อพลางหันไปหัวเราะกับเจแปน
 
“แต่ฉันว่าก็สงสารคุณหนูคนนั้นเขานะ ท่าทางจะแค้นมาก เห็นตอนที่ she มองธูปป่ะ เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเลยอ่ะ” เจแปนพูดขึ้นบ้างแล้วหันไปขอความเห็นกับธูป
 
“ทำไงได้อ่ะ ก็she ดันมาทำตะขิดตะขวงใส่เพื่อนเราก่อนเนอะ” แล้วทั้งสามคนก็หัวเราะพร้อมกันเบาๆ
 
...ปัง...
 
“พวกเธอรู้อะไรมั้ย! ถึงพวกเธอจะสะใจแต่ก็สงสารฉันบ้างสิ!! ตอนนี้ฉันโดนเรียกว่าน้องเนื้อแล้วนะเว้ยย Q^Q” ฉันทุบโต๊ะเสียงดังอย่างเหลืออด
ใช่ค่ะ! ฉันโดนเรียกว่าน้องเนื้อแล้ว ตอนเดินจะมาห้องสมุดเกิดเหตุการณ์อะไรฉันจะเล่าให้ฟัง
 
สิบห้านาทีที่แล้ว
 
“เฮ้ยนั่น! น้องเนื้อกับน้องธูปหอมที่จัดการยัยคุณหนูนี่หว่าเห้ยย!!”
ฉันกับธูปเดินผ่านกลุ่มรุ่นพี่ม.6 กลุ่มใหญ่ประมาณสิบคน พวกเขาแซวเรา เป็นเรื่องแล้วไง
 
“ธูปๆ..นายทำพิษฉันอีกแล้วนะ ขึ้นห้องไปโดนแน่!” ฉันหันไปสะกิดธูปเบาๆ ตอนนี้เกรซกับเจแปนนำหน้าไปห้องสมุดก่อนแล้ว
 
“เออน่า!” เขาพูดเบาๆลอดไรฟันออกมา ฮือๆๆๆ แม่จ๋า พ่อจ๋า หนูไม่ได้อยากดังด้วยวิธีนี้นะแม่จ๋าพ่อจ๋า T^T
 
เราสองคนกลั้นใจเดินผ่านกลุ่มรุ่นพี่กลุ่มนั้นที่แซวเรามาตลอดทาง จนเกือบจะถึงห้องสมุดข้างหน้าแล้ว อีกแค่สองเมตรเท่านั้นนนน!! แต่แล้ว..
 
“น้องเนื้อ..เอ้ย! น้องบุ้งกี๋ใช่มั้ยเคอะ?”
 
“ช...ใช่ค่ะ”
 
“อร๊ายๆๆ น้องกับน้องธูปเก่งมากเลยอ่ะ พี่นับถือเลย นี่ๆๆๆ พี่อ่ะ แค้นยัยคุณหนูนั่นมานานแล้วเนอะ~”
กระเทียมที่เรียกว่ากระเทยนางหนึ่งในนั้นส่งเสียงวี้ดว้ายขึ้น ไม่ทราบว่า ฉันไปทำอะไรคะ? แค่ยืนเฉยๆ ข้างธูปเนี่ยนะ! ถ้าจะชมจะขอลายเซ็นอะไร ไอ้ธูปโน่น! ไม่ใช่ช้านนนนน
 
“เอ่อ พี่คะ หนูขอตัวนะคะ เพราะว่าหนูจะต้องขึ้นเรียนแล้วค่ะ”
ฉันรีบบอกพวกรุ่นพี่ที่เป็นกระเทียมที่เรียกว่ากระเทย ก่อนจะคว้าข้อมือไอ้ธูปตัวต้นเหตุแล้ววิ่งฉุยเข้าห้องสมุดทันที! ฉันได้ยินเสียงเรียกน้องๆๆๆอยู่ด้านหลังแต่ก็ไม่ได้หันไป งานนี้มีลงหนังสือพิมพ์โรงเรียนแน่!!!
 
ทันทีที่เข้ามาในห้องสมุดได้แล้ว ฉันก็รีบมองหาเกรซกับเจแปน ก็พบว่าเธอสองคนนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมสุดของห้องสมุด พี่บรรณารักษ์หรี่ตามองเราสองคน รวมถึงเพื่อนๆในห้องด้วยที่มองเรา ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ไม้เรียว รองหัวหน้าสุดโฉดของห้องก็ชำเลืองมองเราเช่นกัน แอร๊ยยย! ฉันเปล่าทำอะไรนะ แค่ยืนอยู่เฉยๆฟังไอ้ธูปกับคริสติน่าปะทะฝีปากเท่านั้นเองง่า T T
 
ตอนนี้ฉันโดนเรียกน้องเนื้อๆแล้วเพราะว่าทำมาม่าเนื้อน้ำตกหกใส่คุณหนูคริสติน่าผู้หน้าตาดีทว่าเย่อหยิ่งเมื่อตอนกลางวัน แง้!! หนูไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้ซักหน่อย! คนที่ก่อเรื่องคือไอ้ธูปต่างหาก เกี่ยวไรกะตูแว๊ T T
 
น้องเนื้อ เอ้ย! บุ้งกี๋อยากกัดลิ้นตายยยยย   ทำไมชีวิตฉันถึงได้เลวร้ายอย่างนี้นะ! หรือว่าชาติที่แล้วฉันทำบุญมาไม่พอ -0-;;
 
กลับมาปัจจุบัน
 
“ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้เธอก็มีอีกชื่อแล้วดิ”
ยังไม่วายๆ ยังมาหัวเราะใส่ฉันอีก เดี๋ยวเอาเสียมงัดปากดีมั้งเนี่ย
 
“น้องเนื้ออออ!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ธูปกับเจแปนพูดพร้อมกัน T T ไม่มีใครสงสารฉันเลยรึไง ที่ได้ชื่อไม่พึงประสงค์มาอย่างนี้เนี่ยยยย
 
“ฉันโกรธพวกเธอ!”
ฉันพูดแค่นั้นแล้วเชิดหน้าไปอีกทาง เอาหนังสือชีวประวัติไปนั่งอ่านคนเดียว สามคนนั้นหน้าเหวอร้องอ้าวออกมาแทบพร้อมกันทันที  แล้วก็หันไปหัวเราะคิกคักกันต่อ เชอะ!!!
 
ชีวิตฉันทำไมไม่เหมือนคนอื่นเลยนะ เดี๋ยวบุ้งทะเลเดี๋ยวน้องเนื้อ อ๊ากกกก!! แต่ละชื่อ
 
สามนาทีต่อมา
 
“มีใครชื่อบุ้งกี๋มั้ย?”
อยู่ๆพี่บรรณารักษ์ก็เดินเข้ามาถาม ฉันมองหน้ากับธูป เกรซและเจแปนประมาณว่า พี่เขาเรียกทำไมวะ?
 
“อ่า...หนูค่ะ” ฉันยกมือแล้วเดินออกไปหาพี่บรรณารักษ์ อย่างกล้าๆกลัวๆ
 
“มีคนมาหาเราอ่ะ อยู่หน้าห้องสมุด” พี่เขาพูดแล้วชี้ออกไปนอกห้อง ฉันพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินออกไปทันที
สามคนนั้นก็คงสงสัยล่ะนะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพอ ออกไปแล้วค่อยส่งข้อความไปบอกมันแล้วกัน - -;;
 
ตอนนี้ฉันเดินออกมานอกห้องสมุดแล้ว ทว่าบริเวณนี้เงียบกริบเพราะคนขึ้นเรียนกันหมดแล้ว แล้วรอบๆที่ฉันยืนอยู่ก็ไม่เห็นมีใคร ร...หรือว่า....พี่บรรณารักษ์จะล่อฉันมาให้พวกดักตบ!!!
 
เห้ย! งั้นก็ซวยแล้วดิ!! กลับเข้าไปหาเพื่อนๆดีกว่า
 
“จะไปไหนครับ น้องเนื้อ ^_^”
ทันทีที่ฉันกำลังจะก้าวกลับเขาไปในห้องสมุด ก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อเสียงคุ้นๆดังขึ้นข้างๆหู แล้วก็รู้สึกเหมือนว่ามีคนมากอดฉันจากทางด้านหลัง
 
“เห้ยยย!! ทาร์ชี่!! O///o”
ฉันร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆหมอนี่ก็เข้ามากอดฉัน ประสาทไปแล้วรึไงเนี่ย
 
เขาค่อยๆถอนกอดออกอย่างช้าๆ ทำให้ฉันหันหน้าไปมองเขาได้ ถ้าจะมาคุยเรื่องเมื่อกลางวันนะ บอกคำเดียวว่าฉันไม่เกี่ยว T^T  [ทำมาม่าเนื้อน้ำตกหกใส่คุณหนูเนี่ยนะไม่มีส่วนเอี่ยว - -;;]
 
“ฉันขอโทษนะเรื่อง...”
เขาเอานิ้วมาชี้ที่ปากฉันอย่างรู้ทัน
 
“เรื่องคริสติน่าอ่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวฉันจัดการให้ ตอนนี้ฉันมารับเธอ”
เขาพูด มารับฉัน รับไปไหน? -*-
 
“ไปไหน?”
 
“ไอ้ไคซัสมันไม่สบาย ฉันเลยอยากจะให้เธอไปดูแลมัน”
 
“อ๋อ....ห...ห๊ะ!!!! ดูแล!!”
ให้ตายสิคะ! ฉันต้องไปดูแลไอ้หมอนั่นตอนนี้ วินาทีนี้ และลมหายใจนี้เลยเหรอ!!! ไม่เอานะเฟ้ยยยย
 
“ทำไม่ได้หรอ แค่วันเดียวเอง อีกอย่างก็จะได้เป็นการตอบแทนเรื่องเมื่อวานไง ^___^”
เขายิ้มจนตาหยี น...น่ารัก - -;;
    
   ถ้าตามพล็อตเรื่องแล้ว..ฉันต้องไปสินะ แต่เอาวะ! จะได้เอาคุกกี้ไปให้ด้วยเลย
 
“ก็ได้”
 
“งั้นตามฉันมา” เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินนำฉันออกไป
ทำไมฉันถึงตอบตกลงง่ายๆขนาดนี้วะ -*- [ตามพล็อตเรื่องไงเจ๊เนื้อ ^ ^]
 
ยี่สิบนาทีต่อมา ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ‘บ้าน ดันแคนเคม’
 
ฉันนั่งอยู่ที่โซฟาหรูสีแดง ตอนนี้ฉันอยู่ในตัวบ้านแล้ว คุณป้าแม่บ้านและคนรับใช้ในบ้านนี้ต้อนรับฉันเป็นอย่างดี เพราะทันทีที่ฉันลงมาจากรถสปอร์ตสีดำคันหรูของคุณชายทาร์ชี่แล้ว เขาก็ได้บอกกับคุณป้าแม่บ้านว่า
 
‘บุ้งกี๋จะมาดูแลไคซัสหนึ่งวันนะ’ แล้วเขาก็ขับรถกลับโรงเรียนไป -*-
 
“คุณหนูทานอะไรมั้ยคะ?” คุณป้าแม่บ้านส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร
 
“ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกลางวันซัดเล็กเนื้อน้ำตกมาเรียบร้อยแล้ว ^_^” ฉันพูดพยายามใช้ภาษาให้สุภาพและเป็นทางการที่สุด แต่ก็พูดได้แค่นี้แล้วอ่ะ T^T ถ้าเจแปนมาด้วยก็ดี จะได้ให้ยัยนั่นช่วยพูด
 
“ค่ะ คุณไคซัสอยู่ข้างบนน่ะค่ะ จะขึ้นไปหาเลยมั้ยคะ”
 
“ก็ดีค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาด้วย”
คุณป้าแม่บ้านพูดก่อนจะหันไปบอกคนรับใช้อีกคนที่เปียผมสองข้างที่ชื่อ ‘โฟร์’ ว่าให้พาฉันขึ้นไป เดี๋ยวเขาจะไปเตรียมทำอาหารเที่ยง
 
ฉันเดินตามขึ้นมาจนถึงชั้นสอง ระหว่างนั้นก็ดูรูปที่แขวนไว้ตามผนังด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นรูปของไคซัสทั้งนั้น ตั้งแต่ตอนเด็กๆ เขาหน้ากลมมาก ><;; จนถึงตอนโต ที่หน้าเรียวคม
แล้วก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง เขียนว่า ‘ไคซัส ดันแคนเคม’ ชื่อแปลกๆนะว่ามั้ย? -. .-
 
...ก๊อก...ก๊อก...
 
“คุณไคซัสคะ มีเพื่อนมาหาค่ะ”
 เงียบ...สงสัยหลับ
 
“งั้นเดี๋ยวโฟร์จะไปช่วยเตรียมอาหารให้ข้างล่างนะคะ ทางนี้ก็ฝากด้วยน๊า ^_^”
โฟร์พูดยิ้มๆแค่นั้นก่อนจะเดินลงไปทันที ทิ้งให้ฉันที่อ้าปากพะงาบๆเพราะไม่รู้จะทำยังไงไว้ T T
 
อีตายิ้มยากยังไม่เปิดประตูเลยนะ จะให้ฉันเคาะเองเหรอ? บ้าไปแล้ว!!
 
แต่เอาวะ สปิริทคนจะมาดูแล(หัวใจ)ที่ดี ต้องเปิด! “ไคซัส!”
 
อ้าว...เป็นไปตามคาดค่ะ เขาหลับอยู่ -*-  ฉันค่อยๆปิดประตูแล้วเดินย่องๆ(กลัวเขาตื่น) ไปนั่งข้างๆเขา เขายังใส่อยู่ในชุดนอนอยู่เลย สงสัยจะไม่สบายมากเลยยังไม่ได้ลุกมาอาบนํ้า
 
“ขนาดหลับแล้วยังหน้าเข้มเลยนะนายเนี่ย -*-“
ฉันพึมพำเบาๆพลางลูบหัวเขาช้าๆ เส้นผมสีดำสนิทที่ถูกซอยระต้นคอ กับผมหน้าม้าที่แอบมาปิดหัวโนไว้บางๆนั้นมันนุ่มและเบาเหมือนปุยนุ่นเลย ><;;  สงสัยใช้ซัลซิลแหงๆ
 
แล้วแก้มเขามันจะนุ่มขนาดไหนนะ...ลองจิ้มๆดูซักครั้งคงไม่เป็นไรมั้ง? ก็เขาหลับอยู่นี่คงไม่รู้อะไรหรอก -*-
 
แต่ถ้าเขาแกล้งหลับเหมือนในนิยายล่ะ เขาก็จะต้องลุกขึ้นมาตวาดใส่ฉันแน่เลย แต่มันจะเป็นไปได้ไง ในเมื่อเขาหลับสนิทอย่างนี้
 
ลองดูซักครั้งคงไม่เป็นไรมั้ง...หรือถ้าเขารู้ ก็อาจจะซุงแหลว่ามีแมลงวันเกาะอยู่ก็ได้ - -;;
 
ฉันมองคนตรงหน้าก่อนจะก้มลงแล้วหอมแก้มซ้ายเบาๆ ให้ตายสิ มันนุ่มมาก นุ่มเหมือนซาลาเปาเลย ><;; ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้ายังไงก็ไม่รู้ ถ้าหากเขารู้ว่าฉันแอบขโมยแก้มของเขา เขาจะมาเอาคืนมั้ยเนี่ย คิดแล้วขนลุก - -;;
 
“ข้างขวาด้วยสิ...”
 
เฮือกกกกกกกกกกกก!!! O.O!!!!

 

 =====================================================
 
กรี๊ดดดดดดดด~ดดด ไคซัสแกล้งหลับเหรอเนี่ยยย ><;; น้องเนื้อ เอ้ย! บุ้งกี๋จะโดนเอาคืนรึเปล่า? ฝากติดตามค่าา