Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[ซวยแล้วไง บุ้งกี๋เอ๋ยยย T^T : โหมดยัยบุ้งกี๋]
 
...
เช้าวันต่อมา  06.30 น.       ห้อง 523
 
วันนี้ฉันรีบตื่นเช้าเป็นพิเศษแล้วรีบมาที่โรงเรียนทันที ไม่ใช่ว่าขยันอะไร แค่เมื่อคืนฉันแทบนอนไม่หลับเท่านั้น(ซึ่งการตื่นแต่เช้า ปกติแล้วฉันไม่ค่อยจะทำ -. .-)  เพราะมัวแต่คิดเรื่องคำพูดปริศนาที่ตาหน้าขรึมทิ้งท้ายเอาไว้
 
‘ทางนี้มีคนดูแลแล้ว...’  มันหมายความว่าไงกันแน่ หมอนั่นต้องการจะสื่ออะไร?
 
ฉันมองกล่องในมือที่ข้างในเป็นคุกกี้ที่ฉันทำเอง อบเอง และห่อเอง กะจะเอามาให้ไคซัสเพื่อเป็นการขอบคุณและขอโทษเรื่องเมื่อวาน  แต่ลายมันจะแหววไปมั้ย -. .- ก็ฉันเล่นห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีชมพูซะด้วย หมอนั่นจะชอบรึเปล่า? แล้วฉันจะได้เห็นรอยยิ้มของเขามั้ย?
 
หรือว่าบางที...ถ้าฉันทำเรื่องเปิ่นๆอีก หมอนั่นก็อาจจะฉีกยิ้มอีกครั้งก็ได้ เพราะคนอย่างเขาไม่น่าจะปกติอยู่แล้ว
 
เฮ้ยๆๆ ฟุ้งซ่านแล้ว เอาเป็นว่า เอาคุกกี้นี่ไปให้ก็จบ! - -;; แต่จะเอาไปให้ยังไงดีล่ะ? ฉันต้องลงไปนั่งคุกเข่า นอนลงแล้วเลื้อยๆๆๆแล้วยื่นให้เขามั้ย? ไม่หรอกมั้ง? แค่เดินเข้าไปแล้วบอกว่า..
 
‘อ่ะนี่ คุกกี้ แล้วก็ขอบคุณและขอโทษเรื่องเมื่อวาน’
 
อ๊ากกก!! คิดแล้วเสียวไส้! นี่ฉันต้องทำแบบนั้นจริงๆเหรอ? แล้วจะปั้นหน้ายังไงไปเจอเขาดีล่ะ?
-. .- << อย่างนี้ดีมั้ย?
^_^;; <<หรือจะอย่างนี้ดี
O///O << อย่างนี้ก็ท่าจะดี
 
เฮ้ยๆๆๆ หยุดความคิดเลยซะเดี๋ยวนี้ดีกว่า!!!  [แกน่าจะหยุดตั้งแต่ตอนที่คิดว่าจะยื่นให้ยังไงดีแล้วนะบุ้งกี๋ - -;; ]
 
ตึก ๆๆๆๆๆ..
 
“อ้าว ไม้เรียว!”
ฉันทักทายบุคนที่เดินเข้ามา ไม้เรียวคือรองหัวหน้าห้องของเราเองน่ะค่ะ ผู้มีอาวุธคือสีหน้าที่เหี้ยม โหด และไม่เคยยิ้มให้ใครง่ายๆ
 
เอ๊ะ! ก่อนจะไปทำให้ไคซัส เจ้าของหน้าตาขรึมๆโหดๆยิ้ม ฉันว่าลองฝึกกับไม้เรียวก่อนดีมั้ย?  แล้วถ้าฉันโดนหมอนี่ฆ่าล่ะ T^T แต่เอาวะ! ยังไงก็ต้องลองดูก่อนนน
 
“อืม” เขาตอบสั้นๆอย่างไร้อารมณ์ - -;;
 
“นี่ๆ เมื่อวานอ่ะ อาจารย์รุ่งนภาได้ให้ชีทอะไรบ้างอ่ะ ^___^;;;”
พูดไปเหงื่อตกไป แต่เอาวะ ต้องพยายามทำให้หมอนี่ยิ้มให้ได้ก่อน ดังนั้นฉันจึงฉีกยิ้มเต็มที่
 
“- -++ ชิ้งงงงง” อย่าส่งสายตาพิฆาตเหยื่ออย่างงั้นสิตัวเอง ฉันกลัวนะ T T “อยู่ที่ธูป”
 
“อ๋อ...แล้ว...”
 
“อยู่ที่ธูปทั้งหมด”
หมอนั่นขัดขึ้นสั้นๆอย่างไร้เยื่อใย ทำเอาความพยายามที่อยากจะทำให้หมอนี่ยิ้มตั้งแต่แรกลดลงเหลือ...0 อ๊ากกกก!! หมอนี่หนิ!
 
“อ๋อ งั้นนายกินคุกกี้มั้ย ฉันทำเองเลยนะ”
 
“...” เงียบ - -;;
ไม้เรียวไม่ตอบอะไร แต่เดินไปนั่งที่ริมหน้าต่างแล้วเอาเอกสารอะไรต่อมิอะไรขึ้นมาอ่าน สีหน้าที่เคร่งเครียดอยู่แล้วก็เคร่งหนักขึ้นไปอีก โดยไม่มีทีท่าที่จะสนใจฉันเลย โฮ~
 
“นี่ๆ ดูสิ คุกกี้นี่มีรสช็อคโกแลตด้วยนะเว้ย” ฉันพยายามพูดชักชวน
 
“...”
 
“มีรสวานิลา หอมๆด้วยนะ น่าทานมากเลย ^__^;;” ไม่ละความพยายามหรอกเฟ้ยยย!
 
“...”
 
“แล้วก็นี่ด้วยนะ มีรส...”
 
“ถ้าเธอยังไม่หยุดรบกวนสมาธิของฉัน เธอได้ถูกจับเหวี่ยงออกหน้าต่างแน่!!!”
 
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากสัญญาณที่ท่านเรียก...บุ้งกี๋ได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบแล้ว อาเมนนนนน~
 
พักเที่ยง 12.30 
[แหมโว้ยยย!! นิยายเรื่องนี้เป็นอะไรกับคาบพักเที่ยงฟะเนี่ย เปิดเรื่องมาก็พักเที่ยงแล้ว นี่ก็เพิ่งตอนที่ 3 พักเที่ยงอีกละ  - -;; ]
 
ตอนนี้ฉันกับเพื่อนๆกลุ่มเดิม มานั่งกันอยู่ที่โต๊ะเดิม โต๊ะประจำของพวกเรา อ้อ! วันนี้เรามานั่งกันแค่สี่คนนะ คือฉัน เจแปน เกรซและธูป วันนี้คีย์บอร์ดไม่มา  แล้ว ตรงหน้าของฉันมีมาม่าเนื้อน้ำตก วางอยู่ แต่ฉันยังไม่ได้แตะมันซักคำเลย เอาแต่นั่งคนไปคนมา ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไปทำไม
 “เห้ย! ไม่สบายเปล่าวะ?” ไอ้ธูปเงยหน้าจากเกี๊ยวน้ำของมันแล้วเอ่ยปากถามฉัน
 
“เหอะๆ” ฉันส่ายหน้าเบาๆ แล้วคีบเส้นมาม่าเข้าปาก
 
เมื่อเช้าตอนเข้าแถวฉันยังไม่เห็นกลุ่มของไคซัสเลย อ้อ! เห็นคริสติน่ากับทาร์ชี่เดินเข้าโรงเรียนมาด้วยกันเท่านั้น ส่วนไคซัส...ไร้วี่แววเงาหัว
 
หรือว่าวันนี้เขาจะไม่สบายเลยไม่ได้มาโรงเรียน แล้วคุกกี้นี่ล่ะ ฉันอุตส่าห์จะทำมาเพื่อเขาแท้ๆ T^T
 
...โป๊กกกก!...
 
“โอ๊ยยย! เธอทำบ้าอะไรเนี่ยยัยเกรซ!!!”
ฉันหันไปตวาดใส่เกรซที่นั่งข้างๆฉัน  ก็ยัยนี่เล่นโบกเหม่งฉันซะเต็มแรงเกิดจนหน้าทิ่ม ให้ตายสิแผลเก่ายังไม่หายดีเลยนะ!!
 
“ก็เจแปนเค้าเรียกเธอสามสี่รอบแล้วเธอไม่หันอ่ะ! แล้วฉันเลยทึ้งหัวเธอ ฉันผิด??”
 
“จริงเหรอ?” ฉันหันไปถามเจแปน เธอก็พยักหน้าเบา ๆ  สงสัยฉันจะอาการหนัก T T สะกิดด้วยคำพูดไม่ได้ ต้องสะกิดด้วยความรุนแรง
 
“อาๆ ฉันขอโทษแล้วกัน” ฉันยอมขอโทษแต่โดยดีเพราะรู้ว่าตัวเองผิด
 
“เธอเป็นอะไรของเธอ เห็นนั่งเหม่อตั้งแต่เริ่มเรียนคาบแรกแล้ว?”  เจแปนถามฉันด้วยเสียงนิ่งๆ พลางตักข้าวมันไก่เข้าปาก
 
“ฉันคงหิวข้าวตั้งแต่คาบแรก”
 
“อาการคนหิวข้าวมันจะมานั่งเหม่ออย่างนี้เหร๊อออ? คิดถึงใครบางคนมากกว่ามั้ง”
เสียงธูปพึมพำมาตามสายลม - -;; ถ้านายพูดอะไรมาไม่เข้าหูฉันล่ะก็..โดนดีแน่
 
“จริงเหรอบุ้งกี๋ คิดถึงใครอ่ะ?” เกรซถามขึ้นบ้าง
 
“นี่พวกเธอฟังเรื่องไร้สาระที่ไอ้ธูปพูดกันด้วยเหรอ??!!”
 
“เธอว่าใครไร้สาระห๊ะ!”
เปลี่ยนเรื่องสำมะเร็จ หุๆๆ เรื่องเฉไฉแบบนี้งานถนัดฉันนักล่ะ - -V
 
“ก็นายไงไอ้ธูปเหม็นนนน!!!”
ฉันเอื้อมมือไปเขกหัวไอ้ธูปเต็มเหนี่ยว เหอะๆ โมโหยัยเกรซแล้วมาลงที่นายละกัน อย่าโกรธฉันเลยละกันนะธูปเหม็นนนน ^ ^;;
 
“ยัยบุ้งทะเล! ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้กินลูกชิ้นของเธอไม่ต้องมานับว่าฉันเป็นเพื่อนของเธอเลยยัยบ้า!!!!”
ธูปไม่พูดเปล่าแต่เอื้อมมาคีบลูกชิ้นหนึ่งลูกในชามของฉันทันที แต่อย่าหวังว่าจะได้กินของฉันเล้ยยย ฉันยกชามหลบธูปไปอีกทางทันที ก่อนจะแลบลิ้นปริ้นตาหลอก >U< แบร่!!
 
“ฮ่าๆๆๆ” ทั้งสองคนนั้นหัวเราะร่า
แต่ดูเหมือนว่าไอ้ธูปเหม็นจะยังไม่ละความพยายาม เขากระโดดข้ามโต๊ะมาหาฉัน ส่วนฉันก็ยกชามหลบไปอีกทาง
 
...ซ่า...
 
“กรี๊ดดดด! ชุดฉัน!”
คนทั้งโรงอาหารเงียบกริบทันทีที่เสียงกรี๊ดดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันก็ตะลึงเหมือนกัน เมื่อชามมาม่าเนื้อน้ำตกของฉันน่ะสิ มันดันถูกเหวี่ยงไปถูกยัยคุณหนูคริสติน่าพอดี
 
ซวยแล้วไงบุ้งกี๋! ยัยนี่ปากร้ายใช่ย่อยด้วยนี่นา!!!
 
“ข...ขอโทษนะคะ คือว่าเรา...”
 
“เก็บปากของแกไว้กินข้าวเถอะย่ะ!!!”
จุกทันทีที่ได้ฟัง  คริสติน่าพูดพลางปัดกระโปรงของตัวเอง แล้วทำหน้าประมาณว่าขยะแขยง อี๋ๆอะไรประมาณนี้
 
“อ้าวเฮ้ยยัยคุณหนู! นั่นปากเหรอห๊ะ?” ธูปตวาด คริสติน่าทันทีที่คำๆนั้นหลุดจากปากเธอ ฉันยื่นมือไปห้ามธูปไว้พลางส่ายหัวเบาๆเป็นสัญญาณว่า ใจเย็นๆ
 
“กรี๊ดดด! กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่า ‘ยัย’ ห๊ะ! นายรู้มั้ยว่าฉันลูกใคร!!!”
 
“เธอยังไม่รู้เลยว่าตัวเองลูกใคร! แล้วพวกฉันจะไปรู้ด้วยรึไงห๊ะ? ประสาทรึเปล่า!!!” ธูปต่อปากต่อคำกับยัยคุณหนูอย่างมันปาก เฮ้ยธูป! ใจเย็นดิวะ! เลือดร้อนจริงๆ (ที่จริงก็แอบสะใจนะ คึ_คึ)
 
หลังจากที่ทั้งโรงอาหารเงียบกริบกันไปได้ประมาณสิบวินาทีเพื่อฟังที่เราคุยกัน (แน่ใจเหรอว่าแค่คุย? - -;;) ก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นเบาๆ จับใจความได้ประมาณว่า
‘สมน้ำหน้ายัยคุณหนู’
‘สะใจย่ะ! ยัยคุณหนูนั่นต้องโดนซะบ้าง!!’
‘พวกน้องกล้ามากอ่ะ!’
...ประมาณนี้ - -;;
 
“ธูป ไม่เอาน่า......ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันเช็ดให้” ฉันล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อ กำลังจะก้มลงไปเช็ดกระโปรงให้เธอ แต่ธูปก็จับมือห้ามฉันไว้
 
“อย่าเลยบุ้งกี๋ เธอไม่ควรลดตัวลงไปหายัยคุณหนูผู้สูงส่งแต่ไร้มารยาทแถมปากดีอย่างนี้!!”
ธูปเน้นๆตรง ‘ไร้มารยาทแถมปากดี’ ก่อนจะจิกด้วยหางตา นายสุดยอดมากอ่ะธูป! ฉันเพิ่งเคยเห็นลุคนี้ของนาย!!
 
“กรี๊ดๆๆๆ คอยดูนะ ฉันจะฟ้องพ่อ! จะบอกให้ทางโรงเรียนไล่พวกเธอออกให้หมดทุกคนเลย! โดยเฉพาะเธอ!!”
พยางค์สุดท้ายคริสติน่าหันมาหาฉัน ทำตาเขียวปั๊ดใส่  ก่อนจะชี้หน้าเราสี่คน เกรซกับเจแปนหน้าเหวอทันที เพราะทั้งๆที่เธอสองคนก็นั่งฟังอยู่เฉยๆ(เนื่องจากคนแต่งไม่รู้จะใส่บทตรงไหนให้ กร๊ากกกก!) ดันโดนหางเลขซะได้
 
“เออ! ไปเลย จะไปฟ้องใครก็ไปฟ้องเลย จะได้รู้กันไปเลยว่าเธอมันก็เด็กอมมือคนนึงนี่เอง เอะอะก็ฟ้องๆๆๆ!!”
 
“กรี๊ดดดด!! กล้าดียังไง! กรี๊ดๆๆๆๆ!!”
คริสติน่าเงื้อมือขึ้นจะเข้ามาตบธูป แต่เขาก็ผลักเธอออกเบาๆ เน้นนะคะ! ว่าเบาๆ แต่ร่างเล็กๆนั่นก็กระเด็นไปไกลหลายลี้แล้ว!!!
 
“กรี๊ดดดดดดด!” เธอลงไปกระฟัดกระเฟียดกับพื้นโรงอาหาร
 
“ฮ่าๆๆๆ เด็กอมมือๆๆ” คนรอบๆหัวเราะร่า สร้างความอับอายให้ยัยคุณหนู
 
เธอมองซ้ายมองขวาด้วยอารมณ์เดือดปุดๆก่อนจะมาจ้องหน้าธูปที่ยิ้มกระหย่องอย่างสะใจ “ฝากไว้ก่อนเถอะ! ฉันต้องเอาพวกเธอ เธอ เธอ และเธอ! ออกให้ได้!!!”
 
“กรี๊ดๆๆๆ  ฝากไว้ก่อนเถอะพวกแก๊! ฉันจะฟ้องพ่อ กรี๊ดๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ”
ธูปล้อเลียน คริสติน่าลุกขึ้นก่อนจะกรี๊ดออกมาเป็นครั้งสุดท้ายแล้ววิ่งออกไปทันที เมื่อคนทั้งโรงอาหารเริ่มหัวเราะเยาะเธอ
 
ธูปและคนทั้งโรงอาหารหัวเราะอย่างสนุกสนาน คราวนี้คุณหนูคริสติน่าคงจะมีชื่อเรียกอีกชื่อว่า ‘คุณหนูมาม่าเนื้อน้ำตก’ แน่ๆเลย
แล้วคนที่ซวยจะเป็นใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ฉัน!!! โอ๊ยยย! พระเจ้าเล่นตลกอะไรกันอย่างนี้เนี่ยยยย!!! 
 
===================================================