กำหนดรัก...สุดเสน่หา

เมื่อฟ้าจะลงโทษนายอำนวยหรืออย่างไร...หรือว่าเวรกรรมที่เค้าเคยทำกับคนอื่น

จึงทำให้รถเก๋งที่เค้านั่งมาโดยมีนายแดงคนขับรถส่วนตัวเป็นคนขับดันไปประสานงานเข้ากับรถสิบล้อแต่สงสัยว่านรกและสวรรค์ยังไม่ต้องการคนอย่างนายอำนวย เค้าจึงรอดชีวิตมาได้ในสภาพของคนพิการเป็นอัมพาตขาทั้ง 2 ข้างไม่สามารถเดินได้

"คุณแม่ครับ...คุณพ่อฟื้นแล้ว"

"คุณคะเป็นไงบ้างคะ"

"นี่ผมมาอยู่ที่นี้ได้ไง  มันเกิดอะไรขึ้น"

"คือตำรวจบอกพวกเราว่านายแดงหลับในจึงทำให้รถไปชนกับรถสิบล้อนะครับ"

"แล้วไอ้แดงมันเป็นไงบ้าง"

"เีสียชีวิตคาทีครับ"

"พ่อต้องไปดูมัน...ศพมันอยู่ไหน"

"เดี๋ยวสิคะคุณ"

อำนวยรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วโดยที่เค้าไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้เสียขาทั้ง 2 ข้างไปแล้ว

"โอ๊ย..."

"คุณพี่"

"ทำไมขาฉันไม่ได้ความรู้สึกเลย "

"คือ...."

"ทำไมฉันเป็นอะไร"

"คุณหมอบอกว่าจากแรงชนทำให้กระดูกที่บริเวณสะโพกแตกอะเอียดส่งผลทำให้ขาและส่วนล่างของคุณพ่อเป็นอัมพาตครับ"

"อัมพาต  มันไม่จริงใช่ไมแกหลอนพ่อใช่ไมตานพ"

"...."

"ฮื่อๆๆๆ"

"เอาเถอะคะอย่าคิดมาก....ตานพอุ้มคุณพ่อขึ้นเตียงเถอะลูก"

"ครับคุณแม่"

หลังจากเหตุการณ์ภายใน 1 ชั่วโมงข่าวของอำนวยก็ดังทั่วประเทศทุกคนที่รู้และได้เห็นข่าวแตกก็สงสารและเห็นใจอำนวย...แต่ก็ะมีแต่ครอบครัวของนายเก่งกาจที่ดีใจมาก

"555คนอย่างมันต้องโดนแบบนี้"

"จริงด้วยคะพี่เก่งสำน้ำหน้ามัน"

"นี้ก็แสดงว่าเวรกรรมมันมีจริงดูสิ...แต่มันยังไม่สาสมกับที่มันทำกับพวกเราหรอกนะลูกเพราะลูกสาวของมันยังไม่ได้รับกรรมที่พ่อของมันก่อขึ้น"

"อีกไม่นานผมจะมันให้ลูกสาวของมันเจ็บทั้งตัวและหัวใจเองครับแม่ผมสัญญา"

"จ้า"

"เก่งคะอยู่หรือเปล่าคะ...พริมมาหาคะเก่ง"

"เดี๋ยวแก้วไปเปิดประตูให้พี่พริมนะคะ"

"จ้า"

"มาแล้วคะพี่พริมสวัสดีคะ"

"จ้าสวัสดีคะพี่เก่งอยู่เปล่าจ้า"

"อยู่คะเชิญเลยนะคะ"

"จ้าเอานี้ขนมพี่ซื้อมาฝาก"

"ขอบคุณคะ"

"สวัสดีคุณแม่"

"จ้าสวัสดีจ้าหนูพริม"

"คุณแม่สบายไหมคะคือคุณพ่อของพริมท่านฝากความคิดถึงมานะท่านบอกว่าถ้าท่านว่างท่านจะแวะมาเยือมคุณแม่ตัวเองเลยนะคะท่านยังบอกอีกนะคะว่าช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยคุณแม่ต้องดื่มของอุ่นๆร่างกายจะได้แข็งแรง"

"จ้า"

"ขนมอร่อยๆน้ำหวานๆมาแล้วคะ"

"คุณแม่ลองทานดูสิคะขนมเค้กแครอทนี้อร่อยมากเลยนะคะ"

"ขอบใจจ้า"

"เก่งก็ทานด้วยสิคะมาเดี๋ยวพริมป้อนนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับผมทานเองได้"

"คะ"

"แก่นแก้วแม่้ว่าแม่จะไปซื้อของหน่อยลูกไปกับแม่นะ"

"คะได้คะ"

"เดี๋ยวนี้เลยหรือครับแม่"

"จ้า ไปลูก"

"คะตามสบายนะคะพี่พริม"

"จ้า"

"คุณแม่"

"เก่งคะอีกไม่กี่ปีเราก็จะเรียนจบมหาลัยกันแล้วนะคะเราน่าจะ..."

"คือ...ผมว่าเราดูๆกันไปสัก 2-3 ปีก่อนนะไม่ดีหรอกผมว่า"

"เก่งอะ"