My Heart Is All Yours

2

สิ่งที่ไม่ได้ทำ

     "ลั้ล...ลา...ลั้ล...ลา~" ฉันฮัมเพลงเบาๆพร้อมๆกับการเอาผ้าเช็ดๆถูๆชั้นวางหนังสือ โอ๊ย...ปวดหลังจริงว้อยยยยย หลังจากการวิ่งเเบบหวุดหวิดเข้าห้องไปอาบน้ำเเต่งตัวเเล้ว สภาพตัวเองนั้นก็เหมือนอย่างที่เห็น(หน้าโทรม) =_= เศร้าใจจัง เเหม...อย่างน้อยไอขโมยพวกนั้นถ้าเเกมาบ้านฉันเเกช่วยเข้าทางอื่นที่ไม่ใช่ ประตูมิได้เรอะ เเล้วเวลาขโมยของรบกวนอย่าทำให้บ้านเละด้วยมันเป็นภาระฉันนนน TOT (ยังไม่สำนึกผิดชอบชั่วดี -.,-)

     นี่มันก็เที่ยงเเล้วสิต้องมากลายเป็นนางเเจ๋วหัวฟูอยู่เเต่ในบ้านตัว คนเดียว อนาถจิ๊บบบบบบ ส่วนเเม่ก็ไม่ต้องบอกเลยออกไปช็อปปิ้ง(ทั้งๆที่ถูกขโมยขึ้นบ้านเเต๊ๆ)ส่วน ยัยสีน้ำก็ออกไปติวเตอร์(เที่ยวเเหงๆ)กับเพื่อนข้างนอกตอนสายๆ อ้อ...ลืมบอกไปใช่มั้ยเนี่ย ว่ายัยนี่ก็สอบรับทุนด้วยเหมือนกัน เเหงละ...โอกาศทองเเบบนี้หายากยิ่งนัก ฉันถึงได้ไม่ยอมพลาดเพราะมันคืออนาคตของฉัน ^O^

     หลังจากเช็ดๆถูๆเเละจัดหนังสือเข้าชั้นเเล้ว ทีนี้ก็เหลือเเต่จัดกรอบรูป เก็บเศษเเจกันที่หล่นเเตก เคลียร์กระดาษเป็นปึ้งๆที่ปลิวว่อนไปทั่วบ้าน จัดการกับโซฟาที่ขาดหวิ่นเเละโต๊ะเก้าอี้ที่เบี้ยวๆเยๆ กวาดบ้าน ถูบ้าน ก็เป็นอันเสร็จ เเล้วหน้าตาอย่างฉันจะทำทันไม่เนี่ย

     "โครกกกกกก ครากกกกก~" เฮือก! อย่าตกใจไปท่านผู้ชมนี่คือเสียงท้องร้องของข้าพเจ้าเองเจ้าค่าาาาาา เเหกตาตื่นตอนเช้ายังไม่ได้หาอะไรหยอดท้องเลย กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เราควรเตรียมรับมือกับข้าศึกทุกเมื่อ(อะไรของมัน>>namwan) ฉันเดินตรงเข้าไปในครัวเพื่อไปเปิดประตูสวรรค์(ตู้เย็น) ไหนดูสิ มีอะไรที่พอยัดเยียดใส่ท้องให้มันเต็มมั่ง เมื่อเปิดตู้เย็นออกมาเเล้วก็พบกับ...ความว่างเปล่า โอ้...เเม่เจ้า ทำไมมันโล่งเหมือนกับซื้อตู้เย็นมาตอนเเรกๆเเบบนี้ละ

     เเต่ไม่ต้องห่วง หุหิ >O< พู่กันสุดเเสนจะฉลาดเตรียมรับมือกับเหตุการณ์พวกนี้ไว้เเล้ว อยากรู้ละสิ...คือเเบบว่าฉันอุตส่าห์รวบรวมเงินเก็บจากค่าขนมสุดรักสุดหวง ไปซื้อราเมงเเพคจัมโบ้มาตุนไว้ในห้องนะสิ(อันที่จริงหล่อนเเอบเอามากิน ตอนกลางคืน>>namwan)ความลับนี้ไม่มีใครรู้หร้อกกกก ว่ะ ฮ่าๆๆๆ

     "หอมจัง~ ราเมงของช๊านนนน" ตอนนี้ฉันกำลังต้มราเมงอยู่ละจัดเต็มไปเลยสองห่อ ไม่ไหวละหิวจนเเสบท้องไปหมดเเล้ว ชิส์ เรื่องของกินในตู้เย็นนั่นจะเป็นฝีมือใครอีกละถ้าไม่ใช่ฝีมือของยัยสีน้ำ ยัยนั่นคงวางเเผนเอาของกินไปซ่อน ร้ายจริงเชียว

     ซู๊ดดดดดดดดด~

     ทำไมมันอร่อยเเบบนี้นะ ค่อยช่วยประทังความหิวได้หน่อย พอกินเสร็จฉันก็รีบวิ่งหางจุกตูดมาจัดการกับงานที่เหลือทันที 'อย่าให้เหลือเเม้เเต่เศษฝุ่น' นี่คือคำพูดของเเม่บังเกิดเกล้าที่พูดไว้ก่อนไป....ช้อปปิ้ง ฮือๆๆ T^T

     ตี๊ดดดดดดด...ตี๊ดดดดดด

     ใครโทรมาตอนนี้ฟระ คนยิ่งไม่ว่างอยู่ด้วย ฉันเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ เเหม...ที่เเท้ก็ยัย "ดอลล่าร์"เพื่อนรักเพื่อนชังนั่นเอง ถ้าไม่สำคัญเดี๋ยวเเม่จะด่าให้หูชาเลยคอยดู -_-;;

     "ฮาาาาาโหล"

     (ลากเสียงซะยานเชียวเพื่อนรัก ^_^)

     "เเกมีอะไรว่ามา ฉันไม่มีเวลามานั่งเล่นกับเเกนะเฟร้ย"

     (เออ...โหดจริง ฉันเเค่อยากมาบอกเเกว่าสอบชิงทุนพรุ่งนี้อ่ะ ทางโรงเรียนเค้าขอเลื่อนเวลาให้มาเร็วขึ้น จากตอนบ่ายเป็นตอนเช้านะโว้ย)

     "หาาาาาา ทำไมมันกะทันหันอย่างนี้วะดอลล์เเล้วฉันจะไปยังไงอ่ะ" คำพูดของยัยดอลล่าร์ทำให้ฉันเเทบจะล้มทั้งยืน ตอนเช้าเเม่กะยัยน้ำอยู่ซะด้วยดิเเล้วจะไปไงละเนี่ย

     (อะไรของเเกเนี่ย ก็ขึ้นรถเมล์ดิไม่งั้นจะให้ไปทางไหน เอางี้เดียวพรุ่งนี้ฉันไปรับเเก)

     "ไม่ใช่อย่างนั้นเฟร้ย คือว่าเรื่องมันเป็นเเบบนี้...." ว่าเเล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องให้ยัยดอลล์ฟังเป็นฉากๆตั้งเเต่เรื่องขโมยขึ้น บ้านยันสภาพความเป็นอยู่ปัจจุบัน

     (โหยยย ทำไมเเม่เเกทำกับเเกเเบบนั้นละ หลักฐานก็ไม่มี ส่วนยัยน้ำน้องเเกก็เหมือนกันไปได้นิสัยชั่วๆมาจากไหน เเกเป็นพี่สาวมันนะว้อย)

     "ฉันจะไปรู้เรอะ เรื่องนั้นฉันว่าฉันหาทางออกเองดีกว่า ส่วนเเกพรุ่งนี้ให้มาหาฉันตอนเช้าๆหน่อยนะ มาเงียบๆละ"

     (อืม ได้ๆ เเค่นี้ละบายเพื่อนเลิฟ)

     "เพื่อนรักเพื่อนเลิฟอะไรของเเกฉันขนลุกวะ"

     ติ๊ด!!!

     ชิส์ เอาอีกเเล้วไอเพื่อนคนนี้ พูดยังไม่ทันรู้เรื่องเลยมันตัดสายใส่ตลอด เเล้วพรุ่งนี้จะไปยังไงวะเนี่ย ออกทางประตูไม่ได้(โดนขัง&ไม่มีกุญเเจ) ทางหน้าต่างก็ไม่ดี(เล็กเกิน)หรือจะให้หายตัวไปวะเนี่ย(ถ้าหล่อนทำได้นะ >>namwan)โอ๊ยยยย...ปวดหมอง ทำงานก่อนดีกว่า ชักช้าเดียวจะไม่ทันการเอา

     (ผ่านไป 30 นาที)

     เเฮ่กๆ เหนื่อยสุดๆ ฉันเอามือปาดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเองในขณะที่นั่งพักเหนื่อยอยู่บนโซฟา พอหันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆจนเข็มสั้นไปอยู่เลขห้าเเล้ว ทำไมเร็วงี้อ่ะ เเต่ไม่เป็นไรเพราะงานเสร็จเเล้ว เเม่กับยัยน้ำก็ยังคงไม่มีวี่เเววว่าจะกลับมาเลยสักนิด

     เเต่พอนั่งคิดไปคิดมาเเล้วฉันว่าขึ้นไปด้านบนก่อนดีกว่า...จะได้สำรวจด้วย ว่ามีทางไหนที่จะออกไปจากบ้านในวันพรุ่งนี้ได้บ้าง เฮ้อ~ คนสวยเซ็ง >_< ว่าเเล้วฉันก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนเเล้วเดินดุ่ยๆขึ้นบันไดไปเเบบอ้อยอิ่ง ซวยละทีนี้ หนังตาตัวเองเริ่มจะปิด ทำงานจนเพลียนอนสักครึ่งชั่วโมงเเล้วค่อยตื่นมาคิดคงจะไม่เป็นไรละมั้ง

     เเอ๊ด~~~~

     ฉันเปิดประตูห้องนอนตัวเอง พุ่งตัวกระโดดขึ้นเตียงเเล้วข่มตาหลับทันที รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เลยเเฮะ เเต่ช่างเถอะค่อยมาว่ากัน การรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำมันเหนื่อยมากจริงๆ เเต่ช่างเหอะ...

     "ฉันไม่เเคร์"