My Heart Is All Yours
เขียนโดย 
namwan
วันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.07 น.
แก้ไขเมื่อ 28 มีนาคม พ.ศ. 2556 09.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) เหตุเกิดเพราะขโมย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ1
เหตุเกิดเพราะขโมย
"ไอ้พู่! เเกลงมาข้างล่างนี่เดี๋ยวนี้เลย"
เสียงตะโกนอันคุ้นเคย =_= ทำให้ฉันตาสว่าง เเล้วรีบลุกขึ้นจากเตียงเเล้ววิ่งลงบันไดไปด้านล่าง
ทันที...ไอเสียงที่ว่า เนี่ยมันคือเสียงเเม่ของฉันเองละ สงสัยเรียกเเบบนี้ต้องมีงานเข้าให้ฉันเเหงๆ เเต่จ
ะทำไงได้ละ
"มีอะไรเหรอคะเเม่"
เมื่อลงไปยังด้านล่างเป็นต้องตกตะลึง O_O!!! บริเวณรอบๆ เฟอร์นิเจอร์เเต่ละชิ้นต่างระเนระนาด
เเละอยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์นัก ทั้งโซฟาต่างก็มีรอยฉีกขาด เศษเเจกันที่หล่นเเตกอยู่บนพื้น กระดาษ
เป็นปึ้งๆที่ปลิวว่อนไปทั่ว กรอบรูปตั้งโต๊ะหล่นลงมาเเตกหัก รวมทั้งของกระจุกกระจิกอีกมากมายที่เกลื่อน
กลาดอยู่บนพื้น ยังกะสงครามโลกครั้งที่สอง โอ้ว...พระเจ้า นี่บ้านฉันหรือเนี่ยไม่อยากจะเชื่อเลย บางที
ฉันอาจจะฝันไปอยู่ก็ได้ เอ...หรือนอนไม่พอทำให้เห็นภาพหลอน เเละเมื่อลองหยิกเเขนตัวเองดูก็พบว่า
มันเจ็บบบบบบ TOT เเสดงว่านี่คือของจริง
"นี่เเกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ เมื่อคืนนี้เเกลืมปิดประตูบ้านใช่มั้ย..."
"ไม่นะเเม่ พู่ปิดเเล้ว พู่จำได้ TT"
"ถ้าเเกปิดเเล้ว ขโมยมันจะเข้ามาในบ้านเราได้มั้ย ฮะ!!"
ฮืออออออๆ พระเยซูช่วยลูกด้วย ลูกไม่ได้เป็นคนทำ TT_TT
"เเต่เเม่ บางทีที่มันเข้ามาได้มันอาจจะใช้กุญเเจผีก็ได้เเม่ ขโมยสมัยนี้เก่งจะตายไป"
"เเกยังมีหน้ามาเถียงฉันอีก เเกเคยรู้บ้างมั้ยว่ามันขโมยอะไรไปบ้าง"
"พู่จะไปรู้เหรอเเม่ พู่ไม่ใช่ขโมยหนิ" ฉันยังคงยืนกรานเเสดงความคิดเห็น(เถียง)กับเเม่ไปเรื่อยๆ เพื่อ
เเสดงความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง เเต่พอมองหน้าเเม่ที่ยืนทำตาขวางทีไรใจมันแป่วๆยังไงไม่รู้ เเต่พอคิด
ไปคิดมา อืม...เมื่อคืนนี้เท่าที่จำได้ฉันเข้าบ้านมาพร้อมกับยัยสีน้ำนี่นา โปะเชะ...ในที่สุดคนอย่างพู่กันก็มี
ทางออก ต้องให้ยัยสีน้ำมาเป็นพยานซะเเล้ว
"ฉันพูดให้เเกสำนึก ไม่ใช่ให้เเกมากวนประสาทฉัน"
"พู่สำนึกเเม่ เเต่พู่ก็เเค่ตอบตามความจริงก็เท่านั้นเองง่ะ"
ฉันทำเสียงอ้อนวอนพร้อมกับลงไปนั่งคุกเข่ากอดขาเเม่ ทำสายตาอ้อนวอน วิ้ง วิ้ง *_*++
"เเม่กับพี่พู่ทะเลาะอะไรกันนะ เสียงดังไปถึงด้านบน น้ำนอนไม่หลับเลยเเม่ -_-"
พูดปุ๊ปก็มาปั๊ป ฉันหันหน้าไปมองยัยสีน้ำน้องตัวดีที่กำลังก้าวขาเดินลงบันไดอย่างกับคนสังกะตาย
หนอย...หมั่นไส้โว้ยยยยยย ยังมีหน้ามาพูดอีกว่านอนไม่หลับ ไม่หัดหันไปดูสภาพบ้านบ้างละคะ
เเม่คู๊นนนนนนน =_=^^
"มาเเล้วเหรอยัยน้ำ เเกรู้มั้ยว่าพี่สาวตัวดีของเเกก่อเรื่อง" เเม่หันไปพูดกับยัยน้ำเเล้วเอามือมาชี้หน้า
ฉันด้วยสายตาอาฆาต
"ว๊ายยยย เเม่ทำไมบ้านเราเละเเบบนี้" ยัยน้ำเอามือขยี้ตาตัวเองสองสามทีก่อนจะอุทานออกมา เเล้ว
เอามือมาทาบหน้าอก ชิส์...ทำเป็นโอเว่อร์อย่างกับลูกผู้ดีงั้นๆเเหละ
"ยัยน้ำบอกเเม่ไปสิว่าพี่ไม่ได้ทำ น้ำก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าเมื่อคืนพี่ปิดประตูบ้านเเล้ว" ฉันหันไปถามยัย
น้ำเเบบมีความหวังสุดๆ
"จริงรึเปล่าลูก บอกเเม่มาสิ"
สถานการณ์ในตอนนี้เต็มไปด้วยความตึงเครียดกันเเบบสุดๆ บวกกับความตื่นเต้นเเละลุ้นระทึกของฉัน
ยัยน้ำหันมามองหน้าฉันพักหนึ่งเเล้วหันไปทางเเม่ ส่วนฉันได้เเต่ภาวนาอยู่ในใจ
"น้ำจำไม่เห็นได้เลยว่าเมื่อคืนพี่พู่ปิดประตูเเล้ว" เเละเเล้วสิ่งที่ยัยน้ำตอบมันทำให้หน้าฉันหักดังเปาะ!
ฉันพยุงตัวลุกขึ้นยืน เดินตรงดิ่งไปหายัยน้ำที่ยืนเสเเสร้งทำหน้าอินโนเซนต์อยู่ไม่ไกล
"ไอ้น้ำ!!!!" ฉันถลึงตาใส่ยัยน้ำพร้อมกับตวาดเสียงดังลั่น ทนไม่ไหวเเล้วเฟร้ยกับการสตอเบอร์รี่ของ
เเก อยากให้เเกรู้ว่าความอดทนฉันจำกัดนะโว้ยยยยยยย
"ฮือออ...เเม่ น้ำกลัวพี่พู่คะ ช่วยน้ำด้วย พี่พู่จะรังเเกน้ำ เมื่อคืนนี้น้ำไม่เห็นจริงนะคะ TOT" ยัยน้ำรีบ
วิ่งไปโอบเอวเเม่เเล้วเอาหัวเเนบเหมือนเด็กอนุบาล ยิ่งเพิ่มความเดือดดาลให้ฉันเข้าไปอีกเป็นทวีคูณ
"เเกจะทำอะไรน้อง เลี้ยงลูกอย่างเเกมันเสียเปล่าจริงๆ ฉันผิดหวังในตัวเเกจริงๆพู่กัน"
"เเต่เเม่พู่เปล่าทำจริงๆนะ เอาหัวเป็นประกันได้" ฉันมองไปยังเเม่ที่ยังคงปลอบยัยน้ำไม่หยุดเเล้วกำ
หมัดเเน่น ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันเจ็บปวดมากจริงๆ เเม้ว่าจะทำดีมากเเค่ไหนเเต่ก็ไม่มีใครเห็นค่าฉัน
เลย เเค่นี้พอเดี๋ยวน้ำตาไหล คนอย่างฉันเเม้กระทั่งยัยสีน้ำก็ไม่เคยได้เห็นเเม้กระทั่งหยาดน้ำตาหรอกนะ
จะบอกให้
"ไม่ว่าเเกจะทำหรือไม่ได้ทำยังไงมันเกิดขึ้นเเล้ว เเกต้องรับผิดชอบ เก็บกวาดบ้านให้สะอาดเรียบร้อย
ฉันขอสั่งกักบริเวณเเกหนึ่งอาทิตย์ เเละลดค่าขนมของเเกหนึ่งเดือน"
"เเต่เเม่...พรุ่งนี้พู่ต้องไปสอบชิงทุน"
"ฉันไม่ให้เเกไป จนกว่าเเกจะประพฤติตัวดีขึ้น"
"เเต่ว่า..."
พูดไม่ทันจบเเม่กับยัยน้ำก็เดินขึ้นบันไดไปเเล้ว ทิ้งฉันอยู่ข้างล่างตามลำพัง นึกเหรอว่าฉันจะยอม
หยุดอยู่เเค่นี้นะ สักวันหนึ่งเเม่จะได้รู้ว่าฉันเป็นผู้บริสุทธิ์ เเล้วอีกอย่างนะพรุ่งนี้ฉันจะไปสอบชิงทุนให้ได้
ไม่ว่าใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น อุตส่าห์อดหลับอดนอนเพื่ออ่านหนังสือจนเลือดตาเเทบกระเด็นเเล้วจะปล่อย
ให้ มันเสียเปล่าได้ยังไง จำไว้นะ...
กฎมันมีไว้เเหก!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
