My Heart Is All Yours

  3

  หนี

     ติ๊ง...ต่อง...กุ๊ก...กู่

     ติ๊ง...ต่อง...กุ๊ก...กู่

     อา~ เช้าอันสดใสของวันนี้ ฉันเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกเสียงประหลาดบนหัวเตียง พลางบิดตัวไปมาเเบบขี้เกียจ รู้สึกว่าหัวตัวเองหนักอึ้งเหมือนเเบกหินไว้บนหัวเลยเเฮะ เอ...ว่าเเต่ทำไมเหมือนตัวเองลืมอะไรบางอย่าง อะไรน้าาาาา มันคืออะไร...

     ตี๊ดดดดดดดดดด...ตี๊ดดดดดดดดดดด

     ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดๆๆจนหัวเเทบจะระเบิด เสียงโทรศัพท์ก็ดังเข้ามาเเทรกความคิดในหัวทันที พอดูเบอร์ที่โทรเข้ามา...ทำให้ทุกอย่างในหัวกระจ่างทันทีเหมือนมีน้ำเทเข้า มาในหัว

     ...ยัยดอลล่าร์โทรมา...

     ...วันนี้มีสอบชิงทุนช่วงเช้า...

     ...ยัยดอลล่าร์จะเป็นคนมารอรับตอนเช้า...

     ...ฉันออกทางประตูไม่ได้...

     ไม่มีทางออก!!!!!!!!!!

     "โอ้วววววววววววววว พระเจ้าาาาาาาาาาาา" ฉันเอามือกุมขมับตัวเองเเล้วกรีดร้องเหมือนนางเอกในภาพยนต์โรคจิตที่หมดหน ทาง เเม้กระทั่งนกพิราบที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มบนหลังคาบ้านยังบินหนีด้วยความ เอือมระอา(หรือว่าหวาดกลัว >>namwan)

      ติ๊ดดดดดดดดดด...ตี๊ดดดดดดดดดดด

     เเต่เสียงโทรศัพท์นี่ก็ยังพอช่วยเตือนสติฉันได้บ้างว่าการกรีดร้องเหมือนคน โรคจิตนั้นไม่ได้ช่วยทำให้อะไรดีขึ้น ซึ่งตอนจบของภาพยนต์เรื่องนี้คือนางเอกเสียสติคลุ้มคลั่งผูกคอตายด้วยเชือก รองเท้า =_=^^ ซึ่งฉันจะไม่มีวันมีจุดจบเเบบนี้เด็ดขาด

     "โหล" ฉันรับสายยัยดอลล่าร์ได้เเบบหวุดหวิด เเล้วรีบวิ่งเร็วปานเเสงเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

     (เเกเสร็จยังวะพู่กัน ฉันยืนรอเเกที่เสาไฟฟ้าหน้าปากซอยจนเหน็บจะกินขาเเล้วด้วย เเกเป็นคนสั่งเองไม่ใช่เหรอว่าให้มาเช้าๆหนะ เเล้วทำไมเเกทำตัวเเบบนี้ นี่ดีนะที่ยังเหลือเวลาอีกตั้งชั่วโมงครึ่ง เเล้ว...)

     "คุณเเม่ขาาาาาาา กรุณาช่วยยืนรอให้เหน็บมันกินไปอีกสักนิด เดียวฉันเสร็จเเล้วฉันโทรกลับ เเค่นี้ละบาย..."

     (เฮ้ย! ไอพู่)

     ตู๊ดดด!

     ฉันตัดสายเเล้วโยนโทรศัพท์ไปบนเตียง ขืนไม่รีบพูดดักเเก เเกคงพูดให้ฉันฟังอีกยาวเลยละยัยดอลล์เพื่อนยาก หุหุ อาบน้ำดีกว่า

(ผ่านไป 20 นาที)

     ด้วยความสามารถอันดีเลิศทำให้ตัวฉันในตอนนี้ยืนอยู่หน้ากระจกในชุดสาวมัธยม ปลายวัยใส ที่เนี๊ยบจนมองไม่เห็นเเม้เเต่รอยยับของเสื้อเเละกระโปรง หุหุ เราเนี่ยก็ดูดีเหมือนกันเเฮะ

     เอาล่ะทีนี้ก็เหลือเเต่หาทางออกซะ ว่าเเล้วฉันก็เดินวนไปวนมา มองซ้ายมองขวา อยู่ภายในห้องทันที เท่าที่เห็นก็คือบานหน้าต่าง เเละระเบียงห้องที่เยื้องออกไปทางบ้านข้างๆเล็กน้อย ซึ่งสัญชาตญาณของฉันคงไม่ต้องพูดอะไรมากมันเลือกระเบียงอยู่เเล้วละ

     ฉันคว้ากระเป๋าสะพายเเล้วเดินตรงไปยังระเบียงทันทีเพื่อเป็นการรักษาเวลาเมื่อชะโงกหน้าลงไปดูยังเบื้องล่างที่จะกระโดดลงไปก็พบกับสนามหญ้าโล่งๆ ความสูงจากระเบียงยันพื้นหญ้าคงไม่ต่ำกว่า 3 เมตร ฉันจะเละมั้ยเนี่ย T..T

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

     เฮือก!!!

     O_O

     "..."

     "พู่ตื่นยังเนี่ย เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ"

     เอาไงดียัยสีน้ำยัยน้องสังกะบ๊วยมาเคาะประตูอะไรเอาตอนเช้า ฉันเกือบจะกระโดดลงไปเเล้วเชียว อีกเเค่เสี้ยวนาทีเอง 'ใจเย็น'เข้าไว้ฉันได้เเต่บอกตัวเองอยู่อย่างนั้น

     "เเกมีอะไร ว่ามา" ฉันตะโกนบอกผ่านทางประตูโดยที่ยังไม่ได้เปิดประตูให้ยัยนั่น ขืนเปิดเเล้วยัยนั่นมาเห็นฉันอยู่ในยูนิฟอร์มนักเรียนคงไปฟ้องเเม่ชัวร์

     "ฉันมาขอยืมชุดนักเรียน เปิดประตูให้ฉันเข้าไปสิ!!!" ยัยนั่นจะไปเเข่งตะโกนโอลิมปิกรึไงฟระ เล่นเอาซะเเสบหูเชียว ลืมซัก+อบ+เเห้ง+รีดชุดนักเรียนอีกละสิ ฉันควรจะเอาให้ยัยนั่นดีมั้ย

     "เออ เเกรอก่อน" ฉันตัดสินใจเดินไปหยิบชุดนักเรียนในตู้เเล้วเปิดประตูยื่นชุดออกไปโดยที่ตัวเองยังหลบอยู่หลังประตู...

     เเต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อยัยสีน้ำดันผลักประตูห้องเข้ามาเสียเต็มเเรง ตอนนี้ยัยนั่นกำลังเลื่อนสายตาลงมามองชุดยูนิฟอร์มบนตัวฉันด้วยท่าทางตกอกตกใจเป็นอย่างมากพอๆกับฉัน

     "ฉันจะฟ้องเเม่ว่าพี่จะหนีออกจากบ้าน เเม่... อุบ~" ฉันเอามือไปปิดปากยัยนั่นทันทีก่อนที่เสียงกรีดร้องจะดังไปถึงเเม่อันเป็นที่รัก

     "เมื่อไหร่เเกจะโตสักที ทำตัวเป็นเด็กปัญญาอ่อนไปได้ ถ้าอยากฟ้องเเม่ก็เชิญเเต่จับฉันให้ได้ละ" พูดจบฉันก็ยัดเสื้อผ้าลงไปในมือยัยสีน้ำ พร้อมกับผลักยัยนั่นออกไปนอกห้องเเล้วปิดประตูล็อกซะ

     ไม่มีทางเลือกอื่นเเล้ว เอาก็เอาวะ โดดก็โดด ถึงจะยังรับประกันไม่ได้ว่าจะตกลงไปสภาพไหน ตายรึเปล่า ฉันก็ต้องไปสอบชิงทุนให้ได้ ไฟท์ติ้งงงงงงงงงงงงงงงง

      3

      2

      1

      "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"

     ผลัก!

     ตุบ!

     "โอ๊ย"

     เสียงใคร? อย่าเข้าใจผิดน้าาาาาา ตอนที่ฉันกระโดดลงมาเเบบไม่คิดชีวิตฉันรับรู้ได้ถึงการกระเเทกกับอะไรบางอย่างในสนามหญ้านั่น เเละที่สำคัญเสียงนี่มันเป็นเสียงของผู้ชายหนิ OoO;;

     ฉันค่อยๆลืมตาช้าๆเเบบสโลว์โมชั่น ภาพเบื้องหน้าฉันกลับไม่ได้เป็นสนามหญ้าอย่างที่คิด เเต่กลับเป็นใบหน้าของใครคนนึงที่งดงามราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด เเต่นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่ปากของฉันกับเค้าประกบกัน

     "นาย!!!!!!!!!!!"

     ฮือออออออๆ ใครก็ได้บอกฉันทีว่ามันไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง