Love Gameเกมส์รัก เกมส์ร้ายป่วนหัวใจยัยมาเฟีย

หลังจากที่การแสดงจบลง พวกเราก็มาเดินดูกิจกรรมรอบๆงานโรงเรียนนี้ โดยที่ยัยสายไหมเป็นคนออกความคิดเห็นว่าให้พวกเรามาเดินงานทั้งชุดแสดงเลย เลยกลายเป็นว่าตอนนี้กลุ่มพวกเรากำลังเป็นที่สนใจจากนักเรียนทั้งในและนอกโรงเรียนเป็นอย่างมาก 
"ไปร้านไหนต่อดีๆ"ตอนนี้ยัยอ้ายเริ่มร่าเริงตามยัยสายไหม ทั้งสองคนนั่นจูงมือกันเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างอารมณ์ดี
"นี่พวกแกเก็บกดจากที่บ้านรึไง บ้านไม่มีที่ให้วิ่งหรอ วิ่งกันอยู่นั่นแหละ"เสียงประชดประชันจากปากยัยโชกี้เรียกความสนใจของยัยสองคนนั้นได้เป็นอย่างดี
"มีแต่ไม่ได้วิ่ง เก็บกดมาวิ่งที่นี่ทีเดียวเลย มีไรมั๊ย"พอยัยสายไหมได้กวนประสาทยัยโชกี้แล้วก็รีบวิ่งหนีเพราะรู้ว่าจะโดนอะไรหลังจากนั้นถ้าไม่วิ่ง
"หนอย~แก! แกกล้ามากวนประสาทฉันกลับหรอ! ยัยสายไหม!!"และแล้วก็วิ่งไล่กันไป
"เดินเล่นกันก็รีบๆหน่อย เดี๋ยวตอนบ่าย2โมงครึ่ง เราต้องไปเตรียมตัวขึ้นแสดงแล้วนะ"ยัยเป้ที่เดินคู่กับฉันตะโกนบอกทั้งสองคนนั้น ในงานโรงเรียนเราอยู่ม.2จะมีการแสดงดนตรีหรือก็คือคอนเสิร์ตเล็กๆนั่นหล่ะและในช่วงนี้แหละที่นักเรียนทั้งโรงเรียนเฝ้ารอคอย คนที่จะแสดงก็มีฉันเป็นนักร้องนำ โซลเป็นมือกลอง เป้เป็นมือกีต้าร์ และเรย์เป็นเบส
"อืมนั่นสิ ตอนนี้ก็ใกล้เวลาแล้วไปเลยมั๊ย ฉันจะได้ทวนเนื่้อเพลงด้วยยิ่งมีตั้งหลายเพลงอยู่"ฉันบอก
"อื้ม งั้นก็ไปเลย"ยัยเป้พูดและเดินนำหน้าไปก่อน ฉันจึงไปเดินคู่กับเรียว
"เป็นอะไรหน่ะ ไม่สนุกหรอ"ฉันถามเมื่อไม่ได้ยินเค้าพูดเลยตั้งแต่เรามาเดินงานโรงเรียนกันทั้งกลุ่ม
"ก็ฉันอยากมีเวลาสวีทกับเธอมากกว่านี่นา"เค้าพูดพลางทำหน้ามุ่ย
"นี่เป็นแผนทำให้ฉันรักรึเปล่าเนี่ย"ฉันลองถามหยั่งเชิง
"เปล่าซักหน่อย ในเมื่อเป็นแฟนกันก็อยากมีเวลาสวีทบ้างไรบ้างนี่นา"
"แหม อ้อนใหญ่เชียวไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"
"ก็อยากอ้อนแฟนอ่ะ"
"จร้าๆรู้แล้วๆแต่ตอนนี้รีบไปก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวฉันเตรียมตัวขึ้นเวทีไม่ทัน"
"อืม แต่ทำไมเธอไม่เคยบอกฉันเลยว่าเป็นนักร้องนำของวงดนตรีโรงเรียนอย่างนี้น่ะ"
"บางเรื่องมันก็ต้องมีหลงลืมบ้างสิ"
.
.
.
"กรี๊ดดดดดด~หน้าตาดีทั้งวงเลยค่าาา"
"อ๊ายยยยยย~พี่เรย์" 
"พี่โซลมองฉันด้วยอ้ะ!!"
"เอาหล่ะพวกเราพร้อมแล้ว แล้วพวกคุณหล่ะพร้อมรึยัง!"ฉันตะโกนขึ้นท่ามกลางเสียงกรี๊ดกร๊าดข้างล่างเวที
"งั้นเรามาแนะนำตัวก่อนเลยนะคะ ถึงบางคนจะรู้จักพวกเราดีอยู่แล้วก็เถอะ!เริ่มจากคนแรกมือกลองพ่วงด้วยตำแหน่งหนุ่มนักกีฬา โซลค่ะ!!"พอฉันพูดจบโซลก็ลุกขึ้นมาโบกมือให้ทุกคน ทำให้เรียกเสียงกรี๊ดได้ดีทีเดียว
"กรี๊ดดดดดดดดดดด~!!"
"คนต่อไป มือเบสจอมเจ้าชู้ เรย์!!ใครอยากได้เบอร์หลังไมค์ได้นะคะ!"เรย์ยิ้มและโปรยจูบให้อย่างทั่วถึงตามประสาคนเจ้าชู้อย่างหมอนั่น
"กรี๊ดดดดด น้องนานา พี่เอาจริงนะ กรี๊ดดดดดด!!"เสียงรุ่นพี่ม.6คนหนึ่งในกลุ่มคนดู
"เอ่อ..เชิญ หลังไมค์ค่ะพี่"
"มาต่อกันเลยนะคะ มือกีต้าร์สาวห้าวเจ้าเสน่ห์! เปเป้ค่ะ!!"ยัยเป้ก็โค้งเล็กน้อยพอเป็นพิธี
"กรี๊ดดดด~พี่เป้ เท่มากๆค่ะ!"เสียงจากรุ่นน้องผู้หญิงที่คาดว่าจะเป็นแฟนคลับยัยเป้มัน
"แล้วสำหรับน้องใหม่ที่เรายังไมารู้จักกันนะคะ! ฉันนักร้องนำ นานาค่ะ!!"
"กรี๊ดดดดดดด~พี่โคตรสวยอ่ะ!"
"น่ารักเว่อร์!!"
"ขอบคุณค่าา~เรามาเริ่มที่เพลงมันส์ๆก่อนดีกว่าค่ะ ด้วยเพลง แตกต่างเหมือนกันค่ะ!!"พอฉันพูดจบปุ๊บเสียงเพลงก็ดังขึ้นฝีมือพวกนี้ไม่ใช่เล่นๆนร้าา~
 
วันเวลาที่คอยเปลี่ยนแปลง ต้องเจอปัญหา
เข้ามาไม่เคยหยุด เข้ามาไม่เคยหยุด
บนเส้นทางที่ดูสับสน เส้นทางที่เดิน
เลือกไปเพราะใจบอก เลือกไปเพราะใจบอก
 
แล้วทำไมมีใครต่อใคร ต้องคอยตัดสิน
ว่าทางนั้นมันผิด เพียงเพราะว่ามันต่าง
อยากจะแก้ให้ดีกว่าเดิม แต่ทำอะไร
สุดท้ายก็โดนบ่น สุดท้ายก็โดนด่า
 
แต่จะอยู่ที่ตรงไหน ก็ไม่เจอกับใคร
ที่จะรู้ความจริงข้างใน และยังคงเฝ้ามองหา
เวลารู้สึกอ้างว้าง อยากจะรู้
 
บนเส้นทางที่ต่าง มีใครสักคนมั๊ย
ที่มองเห็นทุกอย่าง เข้าใจที่ฉันเป็น
เลือกเดินก้าวผ่าน ทางเดียวเหมือนกันกับฉัน
แตกต่างเหมือนกัน
 
เพียงต้องการแค่ใครซักคน จับมือฉันไว้
ในวันที่มันเหนื่อย ในวันที่มันเหนื่อย
ไม่ใช่ใครที่คอยเหยียบซ้ำ ในช่วงเวลา
ที่ฉันนั้นล้มลง ที่ฉันนั้นล้มลง
 
แต่จะอยู่ที่ตรงไหน ก็ไม่เจอกับใคร
ที่จะรู้ความจริงข้างใน และยังคงเฝ้ามองหา
เวลารู้สึกอ้างว้าง อยากจะรู้ หืมมมม
 
บนเส้นทางที่ต่าง มีใครซักคนมั๊ย
ที่มองเห็นทุกอย่าง เข้าใจที่ฉันเป็น
เลือกเดินก้าวผ่าน ทางเดียวเหมือนกันกับฉัน
แตกต่างเหมือนกัน
 
"กรี๊ดดดดดดดด~หน้าตาน่ารัก แต่เสียงร้องอย่างเท่อ่ะ!"
ทันทีที่เพลงจบ เสียงกรี๊ดก็ดังสนั่นขึ้นทันทีเพลงต่อไปเริ่มบรรเลงไปเรื่อยๆ แต่เวลาช่างเดินไปเร็วเหลือเกินสำหรับตอนที่มีความสุขหรือสนุก
"เอาหล่ะค่ะ ต่อไปเป็นเพลงสุดท้ายแล้ว!แหม..เวลานี่ช่างเดินเร็วเหลือเกิน เพลงก่อนจากกันไปของเรา เพลง แลกทั้งใจแค่ได้รักเธอค่ะ!!"
 
ว่ากันว่ารัก ทำให้คนเสียน้ำตา
หากว่ารับเอารักเข้ามา ใจอาจสลาย
ถึงรู้อย่างนั้น ก็ยังอยากเสี่ยงไม่หาย
อยากให้เธอ มาเป็นความหมาย
ห้ามมันไม่ไหว
 
สั่งใจไม่ให้มันสั่น มันก็ไม่ฟังเท่าไหร่
ถามตัวเอง ถ้าช้ำปางตายจะทำยังไง
ใจตอบว่ายินดี
 
ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ ต้องเจออะไรก็ยอม
ฉันพร้อมจะเจ็บ ฉันพร้อมจะตายเป็นไงเป็นกัน
เพราะมีหัวใจก็คงไร้ค่า หากไม่มีเธอในนั้น
ต่อให้มันแหลกสลาย ก็ยอม
 
ได้สัมผัสรัก มันก็คุ้มชีวิตหนึ่ง
วันนี้ขอกอดเธอให้ซึ้ง ไม่ยอมกลับหลัง
ได้ยิ้มสักที แม้พรุ่งนี้เจ็บกี่ครั้ง
ไม่หวั่นไหวไม่กลัวผิดหวัง ต้องรักเธอแล้ว
 
สั่งใจไม่ให้มันสั่น มันก็ไม่ฟังเท่าไหร่
ถามตัวเอง ถ้าช้ำปางตายจะทำยังไง
ใจตอบว่ายินดี
 
ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ ต้องเจออะไรก็ยอม
ฉันพร้อมจะเจ็บ ฉันพร้อมจะตายเป็นไงเป็นกัน
เพราะมีหัวใจก็คงไร้ค่า หากไม่มีเธอในนั้น
ต่อให้มันแหลกสลาย
 
ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ ต้องเจออะไรก็ยอม
ฉันพร้อมจะเจ็บ ฉันพร้อมจะตายเป็นไงเป็นกัน
เพราะมีหัวใจก็คงไร้ค่า หากไม่มีเธอในนั้น
ต่อให้มันแหลกสลาย ก็ยอม~
 
ฉันร้องเพลงสุดท้ายจบลงพร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นอีกครั้ง
"กรี๊ดดดดด~พี่นานายิ้มอ่ะแก!ฉันพึ่งเคยเห็นพี่เค้ายิ้มเป็นครั้งแรกเลยอ่ะ!"
"ยิ้มสวยมากเลย! ยิ้มอีกครั้งได้มั๊ยคร๊าบบบ!!"
 
ฉันเนี่ยนะ...ยิ้ม รอยยิ้มที่จางหายไป ฉันสามารถยิ้มได้อีกครั้งแล้วหล่ะ 
 
"นายทำได้แล้วหล่ะ!ที่นายบอกว่าจะทำให้ฉันยิ้มให้ได้ นายทำไดแล้วนะเรียว!!"ฉันตะโกนใส่ไมค์เผื่อว่าเค้าจะไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูด
"อื้ม! เธอน่ะเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะ ช่วยยิ้มให้ฉันตลอดไปเลยได้มั๊ย!!"เค้าตะโกนตอบกลับมา
"ได้สิ! ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันยิ้มได้อีกครั้ง!"ฉันตะโกนตอบกลับไป
"เฮฮฮฮฮฮฮฮ!!"
"คู่นี้น่ารักมากกก!!"
"รักกันนานๆนะคะ!!"
อืม...ถ้ารักกันนานๆก็ดีนะ แต่เด็กพวกนั้นจะรู้มั๊ยว่าตอนนี้ฉันกับเรียวไม่ได้คบกันเพราะรัก แต่มันคือเกมส์ที่มีผู้แพ้และชนะ...ฉันอยากบอกกับนายจังเลยว่า...
I love you
 Do you love me....?!