Love Gameเกมส์รัก เกมส์ร้ายป่วนหัวใจยัยมาเฟีย

เช้าวันนี้ใหม่นี้ฉันรู้สึกสดใสมากกว่าทุกๆวัน เพราะอะไรน่ะหรอ อิอิ...ก็เพราะว่านับแต่นี้ไปรอยยิ้มของฉันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วน่ะสิ^____^ จากนี้ไปฉันจะยิ้มให้เค้าแบบนี้ทุกๆวันฉันจะไม่ทำให้รอยยิ้มที่เค้าอุตส่าห์นำรอยยิ้มของฉันกลับมาได้ทั้งทีต้องเสียเปล่า

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ!"เสียงของรุ่นน้องม.ต้นคนหนึ่งทักทายขึ้นมาอย่างสดใส เมื่อวานนี้ฉันยังคงเฉยและแค่พยักหน้าตอบกลับไปแล้วแต่นับจากวันนี้ไปมันจะไม่เป็นแบบนั้น ฉันยิ้มตอบกลับเสียงทักทายของเด็กคนนั้นก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไปแต่ก็ยังคงได้ยินเสียงกรี๊ดเบาๆของเด็กคนนั้นอยู่ดี พอมาถึงห้องเรียนก็ได้ยินเสียงของยัยเป้ดังมาก่อนใครเพื่อน

"เปิดตัวกลางคอนเสิร์ตเลยรึไงยะ"เสียงแซวของมันดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเฮที่ตามมา

"หวานเว่อร์ๆ"สายไหมแซวต่อ

"หยุดแซวะน่า"ฉันพูดตอบอย่างไม่ค่อยสนใจในคำแซวของพวกมัน

"ไอ้หมอนั่นก็ไม่ใช่เล่นเลยนะที่ทำลายกำแพงของแกลงได้ง่ายๆเนี่ย เอ๊ะ หรือกำแพงของแกมันอ่อนลงไปตั้งแต่ที่เจอหมอนั่นแล้ววะ"ยัยเป้ 

เสียงอื่นที่แซวดังขึ้นมาอย่างไม่ขาดสายมีเพียงคนสองคนทที่ยืนนิ่งเงียบโดยที่ไม่มีใครได้ทันสังเกตถึงเรื่องวุ่นๆที่จะตามมาในไม่ช้า แต่แล้วอยู่ๆโซลก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่มองมาอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของเขา

"เดี๋ยวฉันไปดูเอง พวกแกไม่ต้องตามมาหรอก"พูดจบฉันก็รีบวิ่งตามโซลออกไปทันที

"โซล!"ฉันตะโกนเรียกแต่ก้ไม่มีท่าทีว่าเจ้าของชื่อจะตอบรับแต่อย่างใด

"นี่!นายได้ยินฉันไหมเนี่ย"ฉันยังคงไม่ละความพยายาม

"โซล!!"ฉันตะโกนดังมากเสียจนคนรอบข้างมองมาที่เราสองคน

"..."อยู่ดีๆเขาก็หยุดที่จะวิ่งทำให้ฉันที่วิ่งอยู่ข้างหลังหยุดไม่ทันจนชนเข้ากับแผ่นหลังของโซลเต็มๆ

"นี่!หยุดทำไมไม่บอกก่อนหล่ะ ฉันเจ็บนะ"ฉันว่าพลางลูบจมูกตัวเองป้อยๆ

"ตามฉันมาทำไม ทำไมเธอไม่ไปหามันหล่ะ จะมาเสียเวลาวิ่งตามคนอย่างฉันมาทำไม!!"เขาตะคอกใส่ฉันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งกับเสียงที่ดังมากของเขา

"นายเป็นอะไร อยู่ดีๆมาตะคอกใส่ฉันทำไมเนี่ย"

"แล้วเธอไปคบกับมันทำไม ถ้าเธอจะบอกว่าเป็นแค่เกมที่เล่นสนุกๆล่ะก็ยังไงก็เป็นเหตุผลที่มันฟังไม่ขึ้น"

"ฉันคิดว่าเรื่องนี้เราพูดกันรู้เรื่องแล้วซะอีก"

"เธอต่างหากที่รู้เรื่องอยู่คนเดียว"พูดจบเขาก็เดินหนีฉันไปทำให้ฉันได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว

.......................................

"กลับมาแล้วค่ะ"

"ทำไมถึงไม่กลับมมาพร้อมกับเนส"เสียงของพี่นิกดังขึ้น

"ก็แค่ยุ่งๆกับการซ้อมดนตรีอยู่น่ะค่ะ"ฉันตอบกลับเรียบๆอย่างเคย

"ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไรเลยไอ้วงดนตรีของแกเนี่ย"

"แล้วมันยังไงหล่ะคะ"

"ทำไมไม่เอาเวลาซ้อมดนตรีของแกมาเรียนรู้งานของตระกูลบ้างหล่ะ"

"หญิงไม่ได้อยากจะสืบทอดอะไรซักอย่างของตระกูลอยู่แล้วหล่ะค่ะ"

"หญิง!ถ้าแม่ยังอยู่รู้บ้างไหมว่าท่านจะเสียใจขนาดไหนที่แกทำตัวอย่างนี้น่ะ"พี่นิกยังคงพูดในเรื่องเดิมๆที่ฉันไม่อยากฟังอยู่ดี

"อย่าเอาเรื่องของแม่มาอ้างนะคะ หญิงจะทำในสิ่งที่หญิงพอใจจะทำเท่านั้น แล้วอีกอย่างใครกันแน่คะที่จะทำให้แม่ต้องเสียใจหญิงว่าพี่มากกว่านะคะที่ควรนึกถึงสถานะของตนเองในตอนนี้การที่หิ้วผู้หญิงมานอนที่บ้านเกือบทุกคืนน่ะเป็นสิ่งที่ดีนักหรอคะ"

"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันยังไงแกก็ต้องเป็นคนที่จะต้องควบคุมแก๊งอยู่ดี แกคิดว่าลูกน้องจะยอมทำตามเด็กผู้หญิงอายุ17ง่ายๆหรือไง"

"เรื่องนั้นหญิงรู้อยู่แล้วหล่ะค่ะ เอาไว้หญิงจะเก็บไปคิดนะคะว่าจะทำอย่างไรให้พวกนั้นยอมรับในตัวหญิง ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะแต่ทีหลังไม่ต้องนะคะ"พูดเสร็จฉันก็หันหลังเดินขึ้นห้องทันที

"ยัยเด็กอวดดี"

..............................