ฝากรักไว้ที่ปลายฝัน

  แสงแดดแห่งรุ่งอรุ่ณยามเช้ากลับมาเยือนอีกครั้งหญิงสาวบิดขี้เกียจไปมาบนเตียงกว้าง เตียงที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้สัมผัส ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยกวาดตามองห้องที่กว้างกว่าห้องที่เธอเคยอยู่เป็นสิบเท่าแล้วคลี่ยิ้มบางๆออกมา ตอนนี้ขวัญเกล้าได้ย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลคหบดินทร์เรียบร้อยแล้ว แต่เธอย้ายเข้ามาเพียงคนเดียวส่วนนัทการ์แม่ของเธอขออยู่บ้านหลังเดิมเพราะไม่อยากให้มีปัญหากับคุณหญิงเกศินี เพราะเพียงแค่ขวัญเกล้าย้ายเข้ามาอยู่ปัญหาที่กำลังจะตามมาก็มากพออยู่แล้ว ซึ่งคุณพิภพก็ยินยอมแต่โดยดี
พลั๊ก!!
 แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะลงจากเตียงเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมร่างบางๆของเด็กสาวที่เดินเข้ามาด้วยความโมโห ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องเขม็งมายังหญิงสาวที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง  ขวัญเกล้ามองร่างบางอย่างตกใจป่นหงุดหงิดเพราะนี่มันห้องนอนของเธอ แล้วเด็กสาวคนนี้มีสิทธิอะไรที่เข้ามาในห้องของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต
 "เธอเป็นใครมีสิทธิอะไรมานอนในห้องนี้!!"เด็กสาวถาม
 "แล้วคุณล่ะเป็นใครทำไมเข้ามาในห้องของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่มีใครเคยสอนรึไงเรื่องมารยาทน่ะ"หญิงสาวลุกลงจากเตียงเดินเข้าไปหาเด็กสาวในทันที เมื่อนราภัทรเห็นว่าเธอแตกต่างกับคนตรงหน้าทั้งความสูงและอายุก็รีบถอยออกห่าง
 "แกมีสิทธิอะไรมาว่าฉัน ฉันเป็นลูกสาวของเจ้าของบ้านนะ"
 "เธอคือ นราภัทรสินะ แล้วเธอไม่รู้เหรอว่าฉันคือใคร..."หญิงสาวถามย้อนเด็กสาวจ้องมองไปที่หญิงสาวอีกครั้ง แล้วร่างกายก็เริ่มชาวาบ
 "หรือว่าเธอ...เธอคือ"
 "ใช่ฉันคือ นัทชา คหบดินทร์ ลูกสาวคนโตของคุณพิภพ และฉันอยากจะบอกกับเธอไว้เลยนะว่าฉันไม่ใช่คนที่เธอจะมารังแกได้เหมือนนางเอกในละคร เพราะฉะนั้นอย่ามามองหน้าฉันอย่างนี้และทำตัวไร้มารยาทกับฉันแบบนี้อีก!!!"หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนแววตาแข็งกร้าวเมื่อครู่ของเด็กสาวสั่นระริกไปด้วยความกลัว
 "ฉันจะฟ้องคุณแม่!!!"เด็กสาวตวาดใส่หน้าของขวัญเกล้าก่อนที่จะรีบวิ่งร้องไห้ออกไป
 "เฮ้อ!!"หญิงสาวถอนห่ายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะนับจากวันนี้เป็นต้นไปเธอต้องรับศึกหนักอย่างแน่นอน
 ภายในห้องทำงานส่วนตัวของลูกชายคนโตของตระกลูนฤบดินทร์ชาย ที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อยบ่งบอกถึงความมีระเบียบของผู้ที่เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูพร้อมกับเจ้าของร่างสูงที่เดินเข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาตของเจ้าของห้อง ชายหนุ่มยิ้มทะเล้นแล้วมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของพี่ชายพลางถอนหายใจกับภาพที่เห็นจนชินชา...ไม่ว่าจะกี่ครั้งพี่ชายของเขาก็วุ่นวายอยู่กับกองเอกสารเสมอ
"พี่ครับคุณพ่อให้ผมมาตามไปพบที่ห้องทำงานครับ"
"มีเรื่องอะไร" ภูมิภัทรถามโดยไม่เงยหน้ามองเจ้าของเสียง
"ผมก็ไม่รู้สิครับเพราะผมไม่ใช่คุณพ่อ"
"เจ้านัท!!"ชายหนุ่มเงยหน้ามองน้องชายด้วยอารมณ์หงุดหงิด
"ผมล้อเล่นครับพี่ภัทร"ชายหนุ่มยิ้มกริ่มเมื่อสามารถทำให้พี่ชายที่เคร่งอยู่แต่กับงานบนโต๊ะเงยหน้าขึ้นมามองเขาได้ ภมูิภัทรลุงขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
"สนุกดีจริงได้แกล้งพ่อเสือยิ้มยากแบบนี้ฮ่ะๆๆ"นัทนนท์หัวเราะตามหลังพี่ชายของตนเองไปอย่างสนุก
"มีอะไรเหรอครับคุณพ่อ"ชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อเสียงเรียบ
"แกรู้แล้วใช่ไหมว่าพิภพจะเปิดตัวลูกสาวคนโต"ผู้เป็นพ่อถาม
"ครับผมพอรู้ แล้วมันเรื่องอะไรกันครับ"
"ลูกรู้ใช่ไหมว่าทำไมแม่ของลูกถึงตรอมใจตาย"น้ำเสียงที่แสนจะโกรธแค้นออกมาจากปากของผู้เป็นพ่อชายหนุ่ม
"รู้ครับว่าคุณแม่โดนคุณลุงทิ้งไปอย่างไม่ใยดี"
"ใช่!!"ผู้เป็นพ่อพูดอย่างเดือดดาล
"หรือว่าลูกสาวคนโตของคุณลุงก็คือลูกของนัทการ์ผู้หยิงที่แย่งคุณลุงไปจากคุณแม่เหรอครับ"ภูมิภัทรถามเพื่อความแน่ใจ
"ใช่ เป็นผู้หญิงคนนั้น..."
"แล้วทำไมเหรอครับคุณพ่อ ถ้าเกิดว่าไม่มีผู้หญิงคนนั้น ผมกับน้องก็คงไม่ได้เกิดมา"
"แต่ผู้หญิงคนนั้นและลุงของแกทำให้แม่แกต้องตรอมใจแล้วก็จากฉันไป...เพราะฉะนั้นแกช่วยพ่อหน่อยได้รึเปล่า"
"ช่วยอะไรครับ"
"ทำทุกอย่างให้ครอบครัวมันพัง!!"
"คุณพ่อ"ชายหนุ่มเรียกผู้เป็นพ่ออย่างตกใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความโกรธแค้นของผู้เป็นพ่อจะมากมายขนาดนี้ จนตัวเขาเองคาดไม่ถึง
"แกเลือกเอาว่าจะทำ หรือจะให้น้องของแกทำ!!"ชายวันกลางคนให้ทางเลือก ซึ่งผู้เป้นพ่อรู้ดีว่าลูกชายคนโตของเขารักน้องชายมากขนาดไหนไม่มีวันที่จะให้น้องชายของเขาทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด และเขาก็ไม่คิดจะให้ลูกชายคนเล็กทำเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การที่เขาใช้เหตุผลนี้เป็นแค่การขู่เท่านั้น
"ผมทำเองครับ"ชายหนุ่มรับปาก ผลเป็นไปตามที่เขาหวังเอาไว้ทุกประการ ชายวัยกลางคนยิ้มรอความสำเร็จที่จะเห็นครอบครัวของพี่ชายต่างมารดาพังพินาจ
 ภายในห้องของคุณหญิงเกศินี เจ้าของห้องกำลังอ่านหนังสือขั่นเวลาอยู่บนเตียงอย่างสบายใจโดยไม่รู้เลยว่าพายุลูกใหญ่กำลังจะพัดเข้ามาในห้องไม่กี่เวลานี้แล้ว
"คุณแม่!!!"เสียงตะโกนดั่งลั่นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดดังขึ้นทำให้คุรหญิงเกศินีต้องรีบปิดหนังสือแล้วลงจากเตียงนอนเพื่อไปหาเจ้าของเสียง
"มีอะไรจ๊ะนราลูกแม่ใครทำอะไรลูกของแม่ให้ไม่พอใจเดี๋ยวมาจะไปจัดการมันเอง"
"นังขวัญเกล้าค่ะคุณแม่นังขวัญเกล้า"
"ใครลูก ขวัญเกล้า"
"ลูกสาวของคุณพ่ออีกคนไงค่ะคุณพ่อ มันว่าหนูมันบอกว่าหนูเป็นแค่ลูกเมียที่มาทีหลัง แถมมันยังบอกว่าหนูไม่ได้รับการสั่งสอนอีกค่ะคุณแม่" เด็กสาวใส่สีตีไข่อย่างเต็มที่ ฝ่ายคุณหญิงเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เดือดดาลจนถึงขีดสุด
"มันกล้ามากที่กล้าว่าแม่ว่าลูกของแม่ ไปลูกไปจัดการมัน"คุณหญิงรีบเดินนำหน้าลูกสาวไปในทันที นราภัทรลอบยิ้มอย่างสะใจแล้วเดินตามผู้เป็นแม่ไป
"เป็นไงบ้างลูกอยู่ได้รึเปล่า"คุณพิภพถามขวัญเกล้าอย่างเอ็นดูใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ไม่แพ้กับผู้ที่ถูกถาม
"อยู่ได้สบายมากค่ะคุณพ่อเพียงแต่ว่า...ว๊าย!!"
ยังไม่ทันที่จะพูดจบผมของขวัญเกล้าก็ถูกดึงอย่างแรงจนหญิงสาวต้องลุกขึ้นตามแรงที่ดึงแล้วหันหน้าไปเผชิญกับผู้ที่กระทำ
"นังขวัญเกล้าแกด่าฉันใช่ไหม!!" คุณหญิงเกศินีถามอย่างเดือดดาลดวงตาทั้งสองวาวโรจอย่างโกรธเคือง
"คุณหญิง!!!ปล่อยขวัญเกล้าเดียวนี้!!!" คุณพิภพบอกอย่างโมโห
"ฉันไม่ปล่อยแล้วคุณจะทำไม!!!"คุณหญิงพูดอย่างท้าทาย
"คุณหญิง!!!"ไม่พูดเปล่าคุณพิภพเดินเข้าไปแกะมือของคุณหญิงเกศินีแล้วพลักตัวของเธอออกไป พร้อมกับโอบกอดลูกสาวของตนเอาไว้
"คุณภพมันจะมากไปแล้วนะ มันว่าฉันคุณยังจะไปปกป้องมันอีกเหรอ"
"ถึงยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิทำกับขวัญเกล้าอย่างนี้เพราะเธอก็เป็นลูกสาวของผมเหมือนกับยัยนรา"
"อย่าเอามันมาเทียบกับหนูนะค่ะคุณพ่อ!!!"เด็กสาวที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เถียงขึ้นทันทีที่ได้ยิน
"เงียบนรา!!"คุณพิภพตวาดอย่างเหลืออด
"คุณพ่อ...นราเกลียดคุณพ่อ"เด็กสาวเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็วิ่งออกไปทันทีเพราะเธอไม่เคยโดยผู้เป็นพ่อตวาดเช่นนี้มาก่อน
"นี่คุณกล้าตวาดลูกต่อหน้ายัยเด็กชั้นต่ำนี่เหรอ"คุณหญิงถามด้วยความโมโห
"ใช่!!และผมจะไม่ยอมให้คุณมาว่าผมเหมือนที่ผ่านมาอีกแล้วคุณหญิง อ๋อแล้วสิ่งที่คุณควรรู้ไว้คือ คุณเป็นคนแย่งทุกอย่างของนัทการ์ไป คุณไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรจากผมไปมากกว่านี้ และอย่าทำให้ผมหมดความอดทนกับคุณเพราะคุณจะไม่เหลืออะไรเลย!!!" คุณพิภพพูดเพียงเท่านั้นแล้วพาขวัญเกล้าออกไปจากที่ตรงนี้ทันทีทิ้งให้คุณหญิงเกศินียืนชักดิ้นชักงออยู่ตรงนั้น ด้วยความแค้นที่ฝั่งแน่นอยู่ในอก
"คอยดูนะคุณพิภพ ฉันนี่แหละจะเป็นคนทำให้คุณไม่เหลือเลยซักอย่าง..."