คนละชั้น...ฉันรักนาย

   "ยางิ... ข้าเหนื่อยไม่ไหวแล้วนะ"
   ยูกิบ่นอุบอิบแล้วเป่าลมปากออกมาอย่างเหนื่อยๆ ใช่... ตั้งแต่เธอเดินทางเข้ามาในดินแดนเมืองใหม่ เธอก็แทบจะไม่ได้พักเลยล่ะ พวกเขาทั้งสองเดินหาโรงแรมที่พักกันให้วุ่นแต่ก็ไม่มีที่ไหนว่างเลยสักที 
   "ที่สุดท้ายแล้วล่ะ ต่อไปก็เป็นบ้านฉันแล้วล่ะ"
   ยางิบอกก่อนจะปาดเหงื่อที่ใบหน้า ปกติแล้วเวลาเขาจะเดินทางเข้าบ้านนั้นเขาจะนั่งรถโดยสารเป็นประจำ แต่ัวันนี้มันมืดไปหน่อย รถจึงหมดเวลารับผู้โดยสารแล้วจึงต้องเดินเื้ท้า
   "ขอให้มีห้องว่างสักทีเถอะ"
   โรงแรม
   "ขอโทษนะครับ เออ... พอจะมีห้องว่าง..."
   "ขอโทษด้วยนะพ่อหนุ่ม แต่ห้องเต็มหมดเลย เอ๊ะ! มากับใครนะ..."
   ป้าประจำที่เคาน์เตอร์บริการเอ่ยถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นยูกิยืนอยู่ข้างๆเขา ก่อนจะพูดต่อทำเอายางิและยูกิแทบเป็นลมไปตามๆกัน
   "...หรือว่า พ่อหนุ่มจะพาอีหนูนี่เข้าโรงแรม!"
   "มะไม่ใช่นะป้า โถ่... นี่เพื่อนผมนะ"
   "แหม... วัยรุ่นสมัยนี้นี่ไฟแรงกับจริงๆ สตาร์แปปเดียวก็ติดเลย ไม่ไหวๆ"
   ป้าบริการ ( ย. ป้าประจำเคาน์เตอร์บริการ ) ยังคงเพ้อเจ้อต่ออย่างไม่สนใจ
   "ป้าฟังผมสิ! อย่าเข้าใจผิด เราเป็นเพื่อนกัน"
   "บ๊ะ! พ่อหนุ่มน้อย ป้าผ่านประสบการณ์มาเยอะน่า พอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ไม่ต้องเขินหรอกน้า... นั่นไงหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยพ่อหนุ่มเอ้ย!"
   ยางิได้แต่ส่งยิ้มเจื่อนๆให้กับป้าบริการก่อนจะหันมามองหน้ายูกิที่เอาแต่ก้มหน้าหลุดๆ
   'ช่วยพูดอะไรหน่อยก็จะดีนะเธอเอ้ย' ยางิคิดในใจ
   "เฮ้อ... ป้านี่เข้าใจยากแหะ เอาเป็นว่าผมกลับแล้วล่ะกัน"
   ยางิบอกแล้วกุมขมับอย่างปวดหัวตามด้วยยูกิที่ก้มหน้าก้มตาเดินไม่พูดอะไรเลย 
   "เอ้อ! พ่อหนุ่มน้อย จะทำอะไรกันอย่าลืมป้องกันไว้นะ ยังเรียนหนังสือกันอยู่เลย ถ้าพลาดมันจะไม่ดีนะ"
   "ป้า!!"
   ยางิหันไปแยกเขี้ยวใส่ก็พบว่าป้าบริการคนนั้นยืนส่งยิ้มให้อยู่แล้วยังทำมือประกบกันแสดงท่าทางอันน่าสยดสยอง ทำเอายางิแทบจะวิ่งไปกระโดดกัดคอซะเดี๋ยวนั้นแต่โดนยูกิยั้งไว้ก่อน
   "พอเถอะ... ข้าว่าป้านั่นต้องจิตไม่ปกติแน่ๆ"
   "ประสาทเลยล่ะ! ฉันไม่น่าหลงเข้าไปเลย บ้าฉิบ! เสียหายกันพอดี"
   ยางิบ่นอุบอิบตามด้วยเสียงหัวเราะใสๆของยูกิที่ดังตามมากับสายลม...