คนละชั้น...ฉันรักนาย

    หลังจากที่ยางิและยูกิจัดการฝังศพให้กับเจ้าไวท์ ( ม้าสีขาวตัวนั้น ) ยางิก็พายูกิเดินทางเข้าหมู่บ้านทันทีเพราะตอนนี้เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว หลังจากเดินมานานพอสมควรก็ถึงทางเข้าหมู่บ้านซึ่งเป็นประตูไม้ขนาดใหญ่ปิดกั้นอยู่และมีชาวบ้านพลัดกำลังเฝ้ายืนคุมสองฝั่ง

   ยางิเดินเข้าไปพร้อมกับยูกิก่อนจะเอื่อมมือไปดันประตูเปิดออกแต่ชาวบ้านคนนึงกลับขวางไว้แล้วเอาเพลิงไม้ส่องหน้าพวกเขาทั้งสองคน

   "พวกแกเป็นใครกัน" 

   "ผมลูกเจ้าของไร่เมืองใหม่ไงฮะ" 

   "แล้วอีหนูนี่ล่ะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนแถมยังแต่งตัวแปลกๆ หรือว่า... แกจะเป็นคนมาจากดินแดนเมฆขาว!!"

   ชาวบ้านคนนั้นขึ้นเสียงดังทำให้ชาวบ้านอีกคนหันมาให้ความสนใจทันที ทำเอายางิเหงือซกไปตามๆกัน

   "มะไม่ใช่! เธอเป็นเพื่อนผมที่พึ่งเดินทางมาจากหุบเขา... เอ่อหุบเขา... หินแกร่ง"

   "ว่าไงนะ!?! หุบเขาหินแกร่ง มันอยู่ส่วนไหนของโลกวะ"

   ยางิปาดเหงื่อแล้วหันไปมองหน้ายูกิเพื่อที่จะให้เธอช่วยตอบอะไรบ้าง เนื่องจากว่าตอนนี้เขาเหงื่อตกเป็นสายน้ำลำธารใหม่ซะแล้วล่ะ

   "มันอยู่ไกลมากเลยล่ะจากดินแดนเมืองใหม่ ข้าใช้เวลาเดินทางมาเป็นอาทิตย์ ตอนนี้รู้สึกเพรียมาก ขอข้าเข้าไปพักหน่อยได้มั้ยพี่ชาย"

   ยูกิพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแล้วส่งสายตาอันแสนน่าสงสารแต่ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ นั้นทำให้ชาวบ้านคนนั้นถึงกับใจอ่อนทันที

   "ชะเชิญเลยคนสวย..."

   "ขอบใจมากนะพี่ชาย"

   หลังจากนั้นชาวบ้านเฝ้าประตูก็เปิดประตูให้ทั้งสองคนเดินผ่านเข้าไปได้อย่างง่ายดาย ยูกิตาโตปากเหวอกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า มันไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะแต่เป็นเพราะหมู่บ้านที่อยู่ตรงหน้าต่างหากเล่า...

   ผิดกับดินแดนเมฆขาวเป็นอย่างมาก... ยูกิหลับตาแล้วนึกถึงภาพของดินแดนเมฆขาว

   ถึงแม้เวลาดินแดนเมืองใหม่จะไม่ได้เจริญรุ่งเรืองเท่าดินแดนเมฆขาว แต่สำหรับเธอแล้ว ดินแดนเมืองใหม่เปรียบเสมือนสวรรค์ชั้นใหม่ของเธอเลยล่ะ town that is Beautiful.