คนละชั้น...ฉันรักนาย

   "โอ้ยยยยยยยยย..."

   ยางิครางเสียงหลงหลังจากได้สติฟื้นจากเหตุการณ์ระทึกขวัญเมื่อสักครู่ เขารู้สึกเจ็บไปทั้งตัวขยับตัวไม่ได้ราวกับโดนอะไรทับไว้ ข้างๆมีม้าสีขาวตัวหนึ่งนอนจมกองเหลือดอย่างน่าอาลัย ก่อนจะพลันสายตาไปเจอกับเส้นผมสีบลอนซ์ซีดและร่างของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งทับอยู่บนตัวของเขา

   "เธอ...เธอ..." 

   ยางิส่งเสียงเรียกแล้วค่อยๆขยับตัวออกมาทีละนิดจนเป็นตนอิสระ 

   "นี่มัน!!" 

   เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อเห็นหญิงสาวที่นอนอยู่เป็นคนเดียวกับคนที่เขาพึ่งฝันถึงไป ร่างบางนั้นนอนไม่ได้สติแต่เขาก็พอมองออกว่าเป็นเธอคนนั้น! แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน? ทำไมฝันของเขาถึงเป็นความจริงได้? แม้มันจะไม่ใช่เหตุการณ์เดียวกันแต่ก็ปางตายเหมือนกัน ทำไม?

   ยางิรีบเข้าไปพยุงร่างบางที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อตรวจดูว่าเธอตายหรือยัง แต่ก็ต้องผงะอีกครั้งเพราะใบหน้างดงามราวกับรูปปั้นแกะสลักเหมือนในฝันไม่มีผิด 

   เขาสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไปก่อนจะจับชีพจรบริเวณข้อมือก็พบว่า...หัวใจยังเต้นอยู่

   "ให้ตายสิ! นี่ก็มืดแล้วได้เวลากลับบ้าน ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็ต้องทิ้งเธอไว้ที่นี่"

   ยางิลุกขึ้นแล้วเดินออกไปแต่ก็หันหลังกลับมาอีก

   "ทำแบบนี้มันเลวเกินไป ไม่ได้ๆ"

   แล้วก็นั่งลงข้างๆเธออยู่อย่างนั้น...

   "อืออออออออออออออ~"

   เสียงครางของเธอเรียกสายตาของยางิให้หันไปมอง เธอบิดตัวเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆเปิดขึ้น นัยน์ตาสีม่วงประกายฉายแววความงุนงงและสงสัย ใบหน้าสวยสง่าหันไปรอบๆทิศทางก่อนจะมาเจอเข้ากับหน้าของยางิซึ่งมองเธออยู่

   "กรี๊ดดดดดดดดดดดด!! ตุ้บ!!"

   เธอกรี๊ดสุดเสียงแล้วยันขาเข้าไปเต็มๆบริเวณท้องของยางิ

   เขากุมท้องตัวเองแล้วมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ

   "เธอถีบฉันทำไมฮะ ฉัันอุสาช่วยเธอไว้นะ!"

   "ก็เจ้า... ว่าไงนะ เจ้าช่วยข้าไว้เหรอ?"

   "ก็ใช่น่ะสิ เจ็บชิบ" ToT <<< ว่าแล้วก็กุมท้องตัวเอง

   "นี่ข้ายังไม่ตายงั้นเหรอ"

   "จะตายได้ยังไงล่ะ? ก็นั่งคุยกันอยู่นี่ไงเล่า"

   เธอทำหน้างุนงงนิดๆก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหายางิแล้วยืนมือให้ ยางิทำหน้าลังเลเล็กน้อยเพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยจับมือผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่เลยสักนิด

   "เร็วสิ ข้าอุสาช่วย"

   เธอบอกแล้วส่งยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นทำเอายางิถึงกับอึ้งเหมือนมีอะไรมากดทับหัวใจให้หยุดเต้น ทำให้เขาเอื้อมมืออกไปโดยไม่รู้ตัว

   "แล้วเจ้าเป็นใครกัน?"

   เธอเอ่ยถามเสียงใส

   "อะ...อ้อ! ฉันเป็นคนในดินแดนเมืองใหม่ แล้วเธอล่ะ"

   "ข้าอยู่ในดินแดนเมฆขาว..."

   "ว่าไงนะ!!"

   "ข้าพอจะรู้อยู่บ้างว่าสองดินแดนนี้ไม่ถูกกัน แต่เจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยข้าไว้จากเหล่าทหารม้า ข้าขอบใจเจ้ามากนะ หวังว่าเจ้าจะไม่ว่าอะไรถ้าข้าจะนับเจ้าเป็นเพื่อนของข้าอีกคน"

   "อ้อ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ว่าแต่...ทำไมเธอถึงแต่งตัวแปลกๆแล้วพูดจาไม่เหมือนคนอื่น"

   "คิก...เพราะข้าเป็นทายาทคนเดียวของท่านแม่ทัพกองกำลังเมฆไงล่ะ"

   "ทายาทคนเดียวของท่านแม่ทัพกองกำลังเมฆ แสดงว่าเธอคือ...ท่านหญิงยูกิ!!"

   "ใช่ แล้วเจ้าล่ะ ชื่ออะไร?" 

   "ฉัน...ไม่สิ กระหม่อมชื่อยางิ"

   "ไม่ต้องเรียกแทนตัวเองแบบนั้น ข้าไม่ชอบ เอาเป็นว่าเจ้ากับข้าเป็นเพื่อนกัน ห้ามเอายศฐาบรรดาศักดิ์มาเกี่ยวข้อง เข้าใจมั้ย?"

   "แต่มันไม่เหมาะนะสิ กระหม่อมเป็นแค่ลูกชาวไร่ชาวนาแต่ท่านเป็นถึงท่านหญิง กระหม่อมทำไม่ได้หรอก"

   "เจ้าจะดื้อกับข้าใช่มั้ย? ถ้าเจ้าไม่ฟังข้า ระวังหัวจะหลุดออกจากบ่า"

   ยูกิบอกแล้วเชิดหน้าใส่ ออร่าความหยิ่งยโสเริ่มฉายขึ้นมาแล้ว

   "กะก็ได้...ตามนั้นก็ได้ กระหม่อม เอ้ย! ฉันเป็นเพื่อนกับเธอ"

   "เยี่ยมไปเลย มันต้องแบบนี้สิ"

   ยูกิเอ่ยอย่างดีใจแล้วยิ้มให้จนตาหยี๋แต่ยางิกลับส่งยิ้มแห้งๆไปให้

   "แล้วเธอจะไปไหนต่อ กลับวังหลวงใช่มั้ย?"

   "ไม่!"

   "เอ้า ทำไมล่ะ"

   "ข้าหนีการแต่งงานออกมาจากวังหลวง ท่านพ่อจะให้ข้าแต่งงานกับท่านแม่ทัพหลวงสานฟ้า เพราะฉะนั้นเจ้าต้องพาข้าหนีนะยางิ"  

   ยูกิบอกแล้วจับมือยางิมากุมไว้เหมือนเป็นการขอร้อง แต่นั้นมันทำให้ยางิแทบช็อคจนจะเป็นลม 

   "ถ้าฉันพาเธอหนี ฉันก็ยิ่งมีความผิดเข้าไปใหญ่"

   "เจ้ากลัวงั้นเหรอ? ไม่ต้องกลัว ถ้าโดนจับได้ข้าจะบอกว่ามันเป็นความผิดของข้าทุกอย่าง ข้าเป็นคนสั่งให้เจ้าพาข้าหนี ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้า แค่นี้เจ้าก็พ้นผิดแล้ว"

   "เอ่อ..."

   "ข้าขอร้อง ข้าไม่อยากแต่งงานกับคนที่ข้าไม่ได้รัก ได้โปรดช่วยข้าด้วย..."

   "ก็ได้..."

   "ข้ารักเจ้าที่สุด"

   ยูกิบอกแล้วกุมมือยางิแน่นแทนคำขอบคุณ ยางิยิ้มแล้วปาดเหงื่อบริเวณขมับ ไม่ใช่เพราะเขาร้อนหรือหนาวอะไร แต่เป็นเพราะภายในร่างกายของเขามันร้อนระอุจนแทบจะระเบิดออกมานะสิ หัวใจที่เต้นแรงๆเช่นนี้มันคืออะไร? เขากำลังจะคิดทรยศหัวใจตัวเองใช่มั้ย? ทั้งที่รู้ว่าความรักของท่านหญิงกับเด็กหนุ่มผู้ต่ำต้อยมันไม่มีทางเป็นไปไม่ได้ แต่โชคชะตาเริ่มที่จะกลั่นแกล้งเขาซะแล้วสิ

...คำว่า 'รัก' ของเธอคงเป็นเพียงคำพูดที่มอบไว้ให้เพื่อนรัก แต่เขา รักเพื่อน...