สายสืบรักลวง

       
 
    ที่ผับแห่งหนึ่ง แสง สี เสียง สะพรั่ง กิ๊งค์ส่งยาที่อยู่ในเป้สีดำ ให้ผู้ชายลึกลับใส่หมวกสีดำ สองคน
ผู้กองเอกภพสะกดรอยตามกิ๊งค์ และเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เอกภพมองหน้าจ่ามนัส จ่ามนัสพยัคหน้ารับอย่างเข้าใจ
แล้วรีบลุกไป กิ๊งค์จ่ายยาเส็จร รีบหนีมาชนเอกภพ 
“พี่เอก!”
 กิ๊งค์รีบหนี เอกพคว้าข้อมือไว้
“จะไปไหนยัยตัวดี”
“พี่เอก อย่าจับกิ๊งคืเข้าตะรางเลยนะ กิ๊งค์กลัว”
“กลัวแล้วทำอย่างนี้ทำไม เอาเงินไปจ่ายค่าพนันบอลอีกล่ะสิใช่มั้ย!”
“พี่เอก กิ๊งค์น้องพี่นะ” กิ๊งค์ทำสีหน้าอ้อนวอน
“น้องก็น้องสิ ทำผิดก้ต้องถูกลงโทษ”
เอกภพตะคอกใส่ กิ๊งค์สะบัดตัววิ่งหนีไป
     มายด์มิ้นเต้นอย่างสนุกสนาน อีกมือถือแก้วเหล้าตะโกนโหวกเหวก กิ๊งค์วิ่งมาชน ทำดหล้าหกใส่มายด์มิ้น
“ขอโทษค่ะ” กิ๊งค์พูด
กระเป๋าเป๋าเป้ของกิ๊งค์รูดซิปไม่หมด  อาจเป็นเพราะเธอตกใจที่เจอเอกภพ เลยไม่ทันได้รูดซิปกระเป๋าเป้ให้เรียบร้อย
ยาอีหล่นใส่กระเป๋าสะพายข้างของมายด์มิ้น ที่เป็นกระเป๋าหนังแบบไม่มีซิป กิ๊งค์รีบวิ่งหลบไปโดยไม่ทันได้สังเกตุอะไร
“ไอเด็กบ้า ซุ่มซ่ามจริงๆเลย” มายด์มิ้นโวยวาย
 เอกภพวิ่งตามกิ๊งค์ไม่ทัน มาสะดุดตากับมายด์มิ้นโจทย์เก่า กำลังเต้นเย้วฟ์ๆอยู่
“ว่าไงครับคุณมิ้น พ่อเป้นตำรวจ ลูกมามั่วผับยาอี!”
“นิ!นายบ๊อง พูดให้ดีๆนะ ฉันแค่มาหาความสำราญใส่ตัว ไม่ได้มามั่วยาอี ซักหน่อย”
“แล้วนี่มันอะไร”
เอกภพเปิดกระเป๋ามายด์มิ้น หยิบห่อยาอีมาให้ดู
“นี่มันอะไรกัน!!” มายด์มิ้นโวยวาย
“ผมขอจับคุณ ในข้อหามียาเสพติด”
“เฮ้ย!!จะบ้าหรอ ไม่จริง ฉันไม่ได้..  นิฉันอธิบายได้นะ เด็ก  ยัยเด็กนั่นแน่นอน ยัยเด็กนั่นแน่ๆที่วิ่งมาชนฉัน”
เอกภพมองมายด์มิ้นอย่างไม่ไว้ใจ
* * *หลังผับ * * *  
“ว่าไงวันนี้มีสินค้าอะไรมาอีกล่ะ”
เสี่ยใหย่พูดพร้อมล้วงกระเป๋าเก๊กท่า
“มีอยู่แล้วค่ะ เฮียดูของก่อนเลยค่ะ”
กิ๊งค์ล้วงกระเป๋าเป้
“ฮะ..ไม่มี หายไปไหนเนี่ย” กิ๊งค์อุทาน
“ว่าไงนะ ไม่มียาหรอ แกเบี้ยวมากี่งวดแล้วเนี่ย ฮะ” ลูกน้องเสี่ยตะคอก
“เฮียขา กิ๊งค์ขอร้องล่ะค่ะ ขอกิ๊งค์แก้ตัวอีกซักครั้งนะคะ”
“ยามีไว้ขาย ไม่ได้มีไว้ให้เด็กอมมืออย่างแกมาเล่นขายของหรอกนะ”
เฮียใหญ่เข้ามาบีบคอกิ๊งค์
“หยุดนะ”   เสียงเอกภพ
“พี่เอก”   กิ๊งค์ร้องด้วยความดีใจ
“พวกแกเป็นใคร ถึงได้มาแส่”
“ปล่อยเธอซะ เจ้าหน้าที่ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว”
จ่ามนัสพูดพร้อมเหนี่ยวไก เตรียมยิง
“เด็กนี่แหละ ที่เอายาอียัดใส่กระเป๋าฉัน รู้แล้วปล่อยฉันไปได้รึยัง”
เอกภพรีบเอามือปิดปากมายด์มิ้น
“แล้วเธอจะพูดทำไม” เอกภพกระซิบ
เสี่ยใหญ่หันปืนมาที่มายด์มิ้น
“ให้นังนั่น เอายาอีมาให้ฉันก่อนสิ”
เอกภพคิดซักครู่  ก่อนโยนห่อยาอีให้เฮียใหญ่ เฮียใหญ่และลูกน้องกำลังจะหนี เอกภพยิงโดนขาเฮียใหญ่
ลูกน้องเฮียใหญ่จะยิงโต้ตอบ เอกภพยิงปืนผู้ร้ายกระเด็นตกพื้น
“ถ้าพวกคุณขัดขืน ผมยิง”ลูกน้องเสียใหย่เห็นเอกภพยิงปืนแม่น จึงต้องจำยอมมอบตัว
   *** ที่โรงพัก ***
มายด์มิ้นนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด
“ฉันเจอนายทีไร ต้องได้มาที่นี่ทุกทีเลย”
“อย่าบ่นไปหน่อยเลยคุณมิ้น พ่อคุณทำงานที่นี่ คุณก็ต้องมาที่นี่บ้างแหละน่า”
เอกภพลงบันทึกประจำวัน
“นายคิดผิดล่ะ คนอย่างฉันไม่คิดมาเหยียบที่นี่ด้วยซ้ำ”
เอกภพงงเล็กน้อย แล้วเดินไปหากิ๊งค์
“กิ๊งค์ พี่จะพากิ๊งค์ไสถานบำบัดคนติดยาเสพติดนะ เพราะผลตรวจมันบอกว่ากิ๊งค์มีสารเสพติด
แล้วพี่จะทำสำนวนกันกิ๊งค์ไว้เป็นพยาน”
“พี่เอก”
กิ๊งค์กอดเอกภพ มายด์มิ้นเดินออกมาเห็นทั้งคู่กำลังกอดกัน เลยไม่อยากขัดจังหวะ
“พี่ทำทุกอย่าง เพื่อกิ๊งค์นะ”  เอกภพพูด  มายด์มิ้นตะลึงเลยกลั้นใจถาม
“ฉันไม่ได้อยากขัดจังหวะหรอกนะ นายน่ะ ให้ฉันกลับบ้านได้รึยัง”
เอกภพผลักกิ๊งค์ออกเบาๆ หันมามองมายด์มิ้น มายด์มิ้นมองหน้าเอกภพ มีน้ำรื้นๆที่ตามายด์มิ้นวิ่งออกไป
เอกภพวิ่งตาม ทัน รีบดึงแขนมายด์มิ้นไว้
“คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ฉันจะรีบกลับบ้าน”
“แล้วทำไมคุณไม่ขับรถสปอตของคุรกลับล่ะ”
“ฉัน....”
เอกภพอมยิ้ม
“คุณหึงผมหรอ คิดอะไรกับผมป่ะเนี่ย”
“ฉัน.. ฉันเมาเลยลืมว่าเอารถมา ยิ้มอะไรเล่า เดี๋ยวฉันบอกให้พ่อฉันสั่งย้ายนายซะเลยนี่”
มายด์มิ้นพูดเส็จรรีบเดินกลับโรงพัก
“กิ๊งค์เป็นน้องสาวแท้ๆของผมนะคุณ”
มายด์มิ้นยิ้มออก
“เรื่องของนายสิ”
ผู้กองเอกภพทนความน่ารักของมายด์มิ้นไม่ไหว เลยดึงตัวมายด์มิ้นเข้ามาจูบ ด้วยความเมา มายด์มิ้นจึงจูบตอบ
ผู้กองเอกภพลูบไล้เอวขาวบาง ต่างคนต่างหายใจไม่ออกจึงผละออกจากกัน
“เอ่อผมขอโทษ ผมเมา”
ผู้กองเอกภพอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“คนที่เมา มันฉันต่างหากเล่านี่นายฉวยโอกาสกับคนเมาหรอฮะ” มายด์มิ้นโวยวาย
“ก็ดูคุณแต่งตัวสิ”

ผู้กองเอกภพมองมายด์มิ้นตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วถอดเสื้อคลุมของตัวเอง ใส่ให้มายด์มิ้น