เพราะว่าเรื่องหัวใจ ใครก็ออกแบบมันไม่ได้

วันต่อมา ช่วงพักกลางวัน

แตงกวานั่นทนมองชินและเมย์แฟนใหม่ของเขานั่นจู๋จี๋กันอยู่ฝั่นตรงข้ามของโต๊ะ

“กินสิยัยหมูตอน ไม่กินระวังผอมนะ” นัทที่มองแตงกวาอยู่ก็พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่า ยัยหมูตอนของเขาเริ่มจะดราม่าอีกแล้ว -_-!

“ทำไมต้องว่ากวาด้วยละนัท แตงกวาไม่ได้อ้วนซะหน่อยเน๊อะ” ชินพูดยิ้มๆ มองแตงกวาที่ส่งรอยยิ้มกว้างสดใสให้เขา

นัทถอนหายใจเมื่อเห็นว่า ชิน ไอ้เพื่อนตัวดีมันยังไม่รู้ตัวว่ากำลังให้ความหวังแตงกวาอยู่ ส่วนยัยหมูตอนก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวพอมันพูดแบบนั้นก็ยิ้มกว้างเชียว เฮ้อ!

“เมย์ไปเรียนก่อนนะชิน เดี๋ยวเย็นนี้เมย์ไปหาที่ห้องนะ”

“ครับ”

เมื่อเมย์ไปแล้ว แตงกวาก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ความจริงแล้วแตงกวาเป็นคนที่สดใส ยิ้มแย้ม ร่าเริงอยู่ตลอด

“วันนี้กลับด้วยกันหรือเปล่า ชิน แม่กวาถามหาน่ะ” แตงกวารีบพูดทันทีที่ยัยเมย์เดินลับหายไปจากสายตา

“เออ....กลับดิ” รอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง “แต่เมย์กลับด้วยนะ” ยิ่งกว่าพลาดตกเหว แตงกวาเหมือนกับคนโดนหลอก หลอกให้ดีใจแล้วสุดท้ายก็หักหลัง....

“เหรอ....นัทกลับด้วยกันไหม” แตงกวาหันไปถามคนที่กินข้าวเงียบๆ

“โทษทีวันนี้มีแข่งบอลกับไอ้โรงเรียนตรงข้ามน่ะ” นัทบอกปัด ก็เขาเป็นนักกีฬานี่นาเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่ต้องแข่งกีฬาหลังเลิกเรียนเป็นประจำ และก็นานๆทีจะกลับพร้อมเพื่อนๆด้วย....

ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ระหว่างทางกลับบ้าน

แตงมองมองชินและเมย์ที่เดินเคียงข้างกันกลับบ้านเธอเดินตามอยู่ข้างหลัง....คนเดียว... เธอรู้ดีเธอไม่มีทางได้ไปยืนอยู่ข้างๆชินแบบนั้นได้  ไม่มีทาง และไม่มีวันนั้น

เธอหลงรักชินตั้งแต่อนุบาลแล้ว ใครจะว่าเธอแก่แดดก็ช่างเถอะนะเธอมักจะโดนเพื่อนผู้ชายแกล้งเป็นประจำก็มีแต่ชินนี่แหละคอยดูแลและดีกับเธอมาตลอด พอขึ้นม.ต้นก็มีนัทเป็นเพื่อนอีกคน

เธอมีความสุขเสมอที่อยู่ใกล้ๆชิน ได้เดินกลับบ้านพร้อมกัน กินข้าวกลางวันด้วยกัน หรือแม้แต่ทำการบ้านด้วยกัน แค่นี้เธอกลับมีความสุขซะมากมาย....แต่แล้ว....เหมือนโดนฟ้าเบื้องบนกลั่นแกล้ง พอขึ้นม.ต้น ชินก็เริ่มมีแฟน....

แตงกวามองไปทางชินและเมย์ เธอไม่แน่ใจว่าเมย์เป็นแฟนคนที่เท่าไหร่ของชิน เธอรู้ชินเจ้าชู้ แต่เขาไม่เคยเจ้าชู้ใส่เธอเลยซักครั้ง...น้อยใจ.... เธอน้อยใจเสมอที่ชินมองข้าม....

แตงกวาคิดไปเรื่อยเปือยจนกระทั่งทั้งสามเดินมาถึงหน้าบ้านเมย์

“เมย์เข้าบ้านแล้วนะชิน อย่าลืมโทรหาเมย์นะ ไปแล้วจ้ะแตงกวา” เมย์เดินเข้าบ้านไปแล้ว

“งั้นเรากลับกันเถอะเน๊อะ!” ชินหันมาชวนแตงกวา

“อือ...”

ทั้งสองเดินกลับบ้านกันเงียบๆ ชินแปลกใจนิดหน่อยเพราะปกติแตงกวาจะคุยเก่งแต่วันนี้กลับเงียบ เงียบซะจนเขาอึดอัด เอ๊ะ! หรือแตงกวาจะน้อยใจที่เมย์กลับมาด้วย

“เป็นไรไปน่ะแตงกวา วันนี้เงียบๆนะ”

“เปล่าหรอกไม่ได้เป็นอะไรจ้ะ”

“เฮ้ย! มีไรบอกชินได้นะ หรือไอ้นัทมันแกล้งอีกแล้วเหรอ ใช่มะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชินไปจัดการให้นะ”

“ไม่มีไรจริงๆจ้ะ ไม่เกี่ยวกับนัทหรอกนะ” แตงกวาส่งรอยยิ้มฝืนๆไปให้ชิน

“มีไรบอกชินเลยนะ ชินยินดีรับฟังเสมอนะ” ....จริงเหรอ...จะรับฟังแตงกวาจริงๆน่ะเหรอ....

แตงกวาได้แต่คิด เธอพยักหน้า เมื่อมาถึงหน้าบ้านแตงกวา ชินก็โบกมือบ๊ายบาย แตงกวาคิดอย่างชั่งใจ จะพูดดีหรือไม่พูดดี จนสุดท้าย ความรักที่มันมีมากล้นก็ทำให้ความกล้าของเธอปะทุออกมา

“กวารักชินนะ!!!”

เด็กหนุ่มชะงักกึก เกิดความเงียบขึ้นมาฉับพลัน แตงกวากำชายกระโปรงแน่น เนิ่นนานหลายนาที ชินก้าวเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมามองเด็กสาวซักนิด

แตงกวากัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ความเจ็บปวดรุมเร้า เธอคิดภาพช่วงเวลาดีๆของเธอและชินตั้งแต่เด็กจนถึงขณะนี้ ....ไม่มี...จะไม่มีช่วงเวลาดีๆอีกแล้วสินะ....ไม่มีแล้ว...

วันต่อมา

“ไอ้ชิน แตงกวาไม่มาเรียนเหรอว่ะวันนี้” นัทถามเพื่อนซี้ที่วันนี้เอาแต่เงียบไม่ยอมพูดยอมจากับใครแม้กระทั่งกับเมย์ แฟนคนใหม่ก็ตาม

“.....” ชินไม่ตอบ นัทมองชินแล้วพิจารณา และก็คิดได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนทั้งสองของเขา

“ยะ....อย่าบอกนะ....ว่ายัย...หมูตอน สารภาพรักกับมึงแล้วน่ะ!!” น้ำเสียงตกใจของนัทและเรื่องราวที่มีแค่เขากับเด็กสาวเท่านั้นที่รู้ ทำให้ชินแปลกใจไม่น้อยที่นัทก็รู้เรื่องนี้ด้วย

“รู้ได้ไง!” ชินถามเสียงเครียด...

“เฮ้อ...จริงๆสินะ ยัยบ้าเอ๊ย!! ทำแบบนี้จนได้!!” นัทสบถเสียงดังออกมา เด็กหนุ่มหันไปมองเพื่อนซี้ตัวดี ที่เงียบตั้งแต่เช้า แล้วก็ตอบชินไปว่า

“ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ก็ยัยนั่นมาปรึกษากูวันก่อน แล้วตกลงว่าไง มึงน่ะ”

“ไม่รู้...”

“เฮ้ย! เอาดีๆนะเว้ย มึงอย่าพูดกำกวมแบบนี้”

“กู.....ไม่ได้คิดแบบนั้นว่ะ ไม่เลยซักนิด กูไม่รู้จะตอบแตงกวายังไงเลยเดินหนีมา”

“เฮ้อ....! มึงก็บอกยัยนั่นไปตรงๆสิว่ะ เดินหนีมาแบบนั้นยัยหมูตอนไม่คิดมากเรอะ!”

“.....กูจะไปบอก...ว่ากูคิดแค่เพื่อน ไม่ได้คิดมากไปกว่านั้น แล้วจะขอให้แตงกวาตัดใจจากกูซะ!!”