The Magic Saintrios

วันรุ่งขึ้นเอเดรียลเมื่อเอเดรียลตื่นขึ้นมา เขาก็เห็นแอรอนกำลังเดินออกไปจากห้องนอน หลังจากนั้นไม่นานเซมัสก็ตื่นขึ้นมาบ้างและทักทายเขาอย่างงัวเงีย
“อรุณสวัสดิ์พวก”
“อรุณสวัสดิ์เซมัส นี่นายเต็มใจตื่นหรือเปล่าเนี่ย” เอเดรียลถามเมื่อเห็นเซมัสยังไม่ยอมลืมตา
“ฉันก็เป็นงี้ทุกเช้าแหละ สักพักมันก็เข้าที่เอง”
“อย่า อย่าเข้ามานะ โอ๊ยยยย” จิมมี่ร้องโวยวายกระเด้งขึ้นมาจากเตียง
“เฮ้ เจมส์นายเป็นอะไรไปน่ะ” เอเดรียลลุกขึ้นไปดูจิมมี่ที่เตียง
“ฉัน ฉันฝันร้ายน่ะ” จิมมี่พูดพลางหอบ
“นายฝันว่าอะไรรึ” เซมัสถาม ตอนนี้เขาตื่นเต็มที่แล้วเพราะเสียงของจิมมี่
“ฉันฝันว่ามีกองขนมกองใหญ่มหึมาล้มทับฉัน”
“โธ่ นึกว่าฝันอะไรน่ากลัวซะอีก ร้องซะเสียงดังลั่นเลย” เอเดรียลหัวเราะพลางเดินกลับไปที่เตียง
“นายนี่ท่าจะเป็นเอามากนะเจมส์ ฉันว่านายต้องกินขนมให้มันน้อยๆลงหน่อยแล้วล่ะ” เซมัสหัวเราะ
“ฉันก็ว่างั้น ไม่น่ากินขนมเยอะเลยเมื่อวานนี้” จิมมี่สั่นศีรษะเหมือนสุนัขกำลังไล่น้ำออกจากหู
 
“เฮ้เอดี นายอ่านหนังสืออะไรอยู่น่ะ” เซมัสถามเมื่อเขาหันไปเห็นเอเดรียลกำลังอ่านหนังสือ
“ประวัติของโรงเรียนน่ะสิ”
“เหรอ แล้วมีอะไรเจ๋งๆบ้างไหมล่ะ” เซมัสถามต่อ
“ไม่มีหรอก แต่มีอะไรแปลกๆอยู่เหมือนกัน” เอเดรียลขมวดคิ้ว
“อะไรล่ะที่ว่าแปลก” จิมมี่ถามบ้าง
“ฉันไม่เคยได้ยินใครพูดถึงชื่อโรงเรียนนี้เลย”
“อาจจะไม่ดังหรือไม่มีชื่อเสียงพอล่ะมั้ง คนก็เลยไม่พูดถึงกันน่ะ” เซมัสออกความเห็น
“โรงเรียนนี้เปิดมาจะร้อยปีอยู่แล้วนะ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีชื่อเสียง หรือไม่มีใครรู้จัก”
“พ่อฉันก็สอนที่นี่มาเป็นสิบปีแล้ว แต่ฉันก็ไม่เคยได้ยินคนอื่นพูดถึงที่นี่ นอกจากพ่อกับแม่เลย” จิมมี่พูด
“นั่นสินะ ฉันลืมนึกถึงข้อนี้ไปเลย และก็ลืมบอกพวกนายด้วยว่าพี่สาวฉันก็เรียนที่นี่เหมือนกัน แต่เมื่อวานฉันไม่เห็นเธอเลย วันนี้ถ้าเจอในห้องอาหารจะแนะนะให้รู้จัก” เซมัสว่า
“พูดถึงห้องอาหาร เราก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปห้องอาหารเถอะ ถ้าพวกนายไม่อยากโดนตัดคะแนนนะ” เอเดรียลเตือน
 
เมื่อพวกเขาลงไปที่ห้องอาหารก็พบว่าสามสาว เทรเซีย เอ็มม่า และแองเจล่า มานั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้ว
“ทำไมพวกเธอลงมาช้าจัง เดี๋ยวก็โดนตัดคะแนนอีกหรอก” เทรเซียพูด
“เราคุยกันเพลินไปหน่อยน่ะ อ้อ และเจมส์ฝันร้ายด้วย” เซมัสพูดพลางหันไปยิ้มกับเอเดรียล แต่จิมมี่หน้าแดง
“เธอฝันว่าอะไรเหรอจิมมี่” เอ็มม่าถาม
“ให้ฉันเล่าแทนไหมเจมส์ ถ้านายไม่สะดวก” เซมัสพูดเมื่อเขาเห็นจิมมี่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอาหาร
“ฮื่อ” จิมมี่พยักหน้า
“คือ เขาฝันว่าโดนขนมกองใหญ่มหึมาล้มทับน่ะ ฉันว่าเมื่อวานเขาคงกินขนมมากไปหน่อย” เซมัสหัวเราะ เทรเซีย และเอ็มม่าอมยิ้ม ส่วนแองเจล่าพ่นลมออกมาทางจมูกดังพรืด แต่เธอก็ดัดแปลงให้เป็นเสียงจามอย่างรุนแรงแทน
“งั้นวันนี้เธอคงต้องลดขนมลงหน่อยแล้วล่ะเจมส์ ไม่งั้นคืนนี้เธอต้องฝันว่ามันถล่มบ้านเธอแน่” เทรเซียบอก
“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะ” จิมมี่พูดพลางหัวเราะ
 
“วิชาแรกพวกเธอเรียนอะไรกันหรือ น่าจะเหมือนกันหมดนะ ยกเว้นจะมีใครไม่ได้ลง” เอเดรียลถาม
“วิทยาศาสตร์น่ะ และฉันคิดว่าปีแรกทุกคนคงจะเรียนเหมือนกันหมดแหละ” เทรเซียพูด
“แต่ว่าคงต้องแบ่งเป็นสองห้องนะ เพราะว่าคงจะเรียนรวมกันทีเดียวหมดไม่ได้หรอก หรือเธอว่าไง” แองเจล่าพูดเป็นเชิงถาม
“ฉันก็ว่าอย่างนั้นล่ะ แล้วพวกเธอล่ะวิชาแรกวิชาอะไร” เทรเซียถามเอเดรียล
“วิทยาศาสตร์เหมือนกันน่ะ”
“ถ้าแบ่งเป็นสองห้องก็ดี ขออย่าอยู่ห้องเดียวกับฟาคัสเลย” เซมัสพูด
“ขอให้คำขอของเธอเป็นจริงนะเซมัส” เอ็มม่าพูดพลางยิ้ม
 
“นี่ๆเซมัส มีสาวมองเธออยู่ ข้างหลังเธอน่ะ” แองเจล่าบอก
เซมัสค่อยๆหันหลังไปมองอย่างมีความหวัง แต่แล้วก็ต้องหันกลับมาพร้อมกับทำหน้าเซ็ง
“นั่นพี่สาวฉันเอง ฉันยังไม่ได้บอกพวกเธอสินะว่าฉันมีพี่สาวด้วย เธออยู่ปีสี่น่ะ” เมื่อเซมัสพูดจบพี่สาวของเขาก็เดินเข้ามาพอดี
“หวัดดีจ้ะทุกคน” เธอทักทายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม และผมยาวสลวยสีน้ำตาลแดง นัยน์ตารูปอัลมอนด์สีอำพัน
“นี่พี่สาวฉัน ซาแมนธ่า” เซมัสแนะนำพี่สาวของเขา
“หวัดดีค่ะ/ครับ” ทุกคนพูดพร้อมกัน
“อ้อ ไม่ต้องแนะนำเพื่อนเธอหรอกเซมัส พวกเธอดังจะตายไม่ต้องแนะนำก็รู้จัก” ซาแมนธ่าพูดขัดขึ้นในขณะที่เซมัสกำลังจะแนะนำเพื่อนๆของเขา
“ทำไมเราถึงดังล่ะคะ” เทรเซียถามด้วยความสงสัย
“ถูกตัดคะแนนตั้งแต่วันแรกที่มาถึง จะไม่ดังได้ยังไงล่ะจริงไหม” ซาแมนธ่าอมยิ้ม
 
“ให้ตายสิ นี่รู้กันหมดทั้งโรงเรียนเลยหรือเปล่าเนี่ย แล้วคนอื่นเขาไม่มองว่าเราเป็นตัวป่วนหรอกรึ” จิมมี่บ่น
“ไม่หรอก เพราะทุกคนรู้ว่าคนตัดคะแนนคือฟาคัส” ซาแมนธ่าก้มลงและกระซิบต่อว่า “และยังมีนักเรียนบางคนบอกว่าพวกเธอเจ๋งมาก ที่ยั่วโมโหฟาคัสจนถูกตัดคะแนน”
“โธ่แซมมี่ แล้วพี่รู้หรือเปล่าล่ะว่าเหตุผลที่พวกเราโดนตัดคะแนนคืออะไร” เซมัสถาม
“รู้สิ แต่ที่ผ่านมายังไม่เคยมีใคร โดนตัดคะแนนเพราะไปกินอาหารไม่ตรงเวลาเลยนะ เพราะฉะนั้นนักเรียนคนอื่นถึงคิดว่าพวกเธอยั่วโมโหฟาคัสจนถูกตัดคะแนนไงล่ะ”
“สงสัยคงจะเป็นเพราะว่าผมถามเขาเรื่องลูกชายของเขามั้งครับ ก่อนหน้าที่เขาจะมาผมเห็นลูกชายสุดที่รักของเขาเพิ่งขึ้นห้องนอนไป” เอเดรียลพูด
“นี่คงจะเป็นเหตุผลที่แท้จริงมากกว่าไปกินอาหารไม่ตรงเวลาล่ะฉันว่า” ซาแมนธ่าหัวเราะนิดๆ “อ้อ ฉันขอตัวก่อนนะต้องไปดูพวกเด็กปีหนึ่งข้างนอกซะหน่อย ไม่รู้ว่าเสียงดังอะไรกัน บายนะ”
“บาย” ทุกคนพูดพร้อมกัน
 
“พี่สาวนายดูเรียบร้อยจังนะเซมัส ไม่เห็นจะเหมือนนายเลย” จิมมี่ยิ้ม
“แน่ล่ะ ก็เธอเป็นประธานนักเรียนนี่ ต้องทำตัวเป็นแบบอย่าง แต่ที่จริงแล้วเธอน่ะตัวแสบเลยล่ะจะบอกให้” เซมัสหัวเราะ
“แต่พี่สาวเธอก็ยังดูใจเย็นกว่าเธอหลายเท่าล่ะเซมัส” เทรเซียว่า
“นี่พวกเธอเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่า ทำไมเอาแต่เข้าข้างพี่สาวฉันล่ะเนี่ย” เซมัสตัดพ้อ
“แหม ก็มันเรื่องจริงนี่” เอ็มม่าพูด
เซมัสไม่พูดอะไรแต่ทำเสียงดังคล้ายๆ “เฮอะ” แล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไป
 
“พวกเธอรู้หรือยังว่าต้องหาชมรมเข้าด้วย” เทรเซียถามขึ้น
“ฮื่อ” ทุกคนพยักหน้า
“แล้วเธอจะเข้าชมรมอะไรล่ะเทรซี่” เซมัสถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน ยังตัดสินใจไม่ได้เลย มีชมรมให้เลือกตั้งเยอะตั้งแยะ”
“แล้วเธอล่ะเอเดรียล” เอ็มม่าถาม
“ฉันว่าจะเข้าชมรมเทนนิสน่ะ ตั้งใจมาตั้งแต่แรกแล้ว” เอเดรียลตอบ
“น่าสนเหมือนกันนะ แต่ฉันมีปัญหาเล็กๆอยู่ข้อนึง” เซมัสพูด
“ปัญหาอะไรหรือเซมัส” แองเจล่าถาม
“ฉันเล่นเทนนิสไม่เป็น” เซมัสยิ้มแห้งๆให้แองเจล่า
“ไม่ใช่ปัญหาหรอก เล่นไม่เป็นก็ฝึกกันได้ นายจะเข้าด้วยไหมล่ะเซมัส” เอเดรียลถาม
“เอาสิ ได้อยู่ชมรมเดียวกันก็ดี”
 
“ฉันว่ามีชมรมนึงที่เหมาะกับเธอนะเจมส์ เหมาะมากๆด้วยล่ะ” เทรเซียพูด
“ชมรมอะไรเหรอ” แองเจล่าถามแทนจิมมี่ที่มีอาหารอยู่เต็มปาก
“ชมรมทำอาหารไง” เทรเซียตอบ และทำให้ทุกคนหัวเราะเป็นเชิงเห็นด้วย
จิมมี่กลืนอาหารอย่างยากเย็นแล้วพูดว่า “ฉันไม่สนชมรมทำอาหารหรอก ถ้าเป็นชมรมกินอาหารค่อยว่ากัน ฉันว่าจะเข้าชมรมวิทยาศาสตร์น่ะ”
“ถ้างั้นฉันเข้าชมรมทำอาหารดีกว่า ฉันชอบทำอาหารมากเลย” แองเจล่าพูด
“แถมเรายังมีหนูทดลองแล้วด้วย” เอ็มม่าพูดพลางเหล่ไปทางจิมมี่
“ถ้างั้นฉันเข้าด้วย ท่าทางน่าสนุก” เทรเซียบอก
“งั้นไปสมัครเข้าชมรมตอนพักหลังวิชาวิทยาศาสตร์ละกัน” เอเดรียลพูด
“ตอนนี้เรารีบไปกันเถอะ ฉันไม่อยากเข้าเรียนวิชาแรกสายหรอกนะ” เทรเซียพูด