The Magic Saintrios

เมื่อพวกเขาไปถึงหน้าห้อง ก็เจอแอรอนเข้าแถวรออยู่หน้าห้องเพื่อจะเข้าห้องเรียนแล้ว

“แหมๆๆ นึกว่าจะได้เห็นคนโดนตัดคะแนนซะแล้ว” แอรอนถากถาง

“กรุณาเงียบๆกันหน่อย แล้วก็เชิญเข้ามาในห้องได้แล้ว” วอเรน วาสคอนเซลอสเอ่ยขึ้น

และเมื่อพวกเอเดรียลก้าวเข้าไปในห้องก็รู้สึกถึงความอบอุ่น เหมือนเป็นไอที่แผ่กระจายไปทั่วห้อง ทั้งที่อากาศภายนอกเย็นเฉียบ มีโต๊ะใหญ่ๆอยู่หลายตัว แต่ละตัวจัดเรียงไว้อย่างเรียบร้อยคู่กับเก้าอี้หกตัว เท่ากับจำนวนคนในกลุ่มของเอเดรียลพอดิบพอดี พวกเขาทั้งหกคนดูเหมือนจะเล็งไปที่โต๊ะตัวเดียวกัน คือโต๊ะที่กลางห้อง ดังนั้นเขาจึงไม่รอช้ารีบเดินไปที่โต๊ะตัวนั้นทันที แต่ทว่าเมื่อเดินไปถึงโต๊ะ ก็มีใครคนหนึ่งปราดเข้ามาดึงเก้าอี้ไปหนึ่งตัว

“เฮ้ย นายมีสิทธิ์อะไรมาเอาเก้าอี้ของพวกเราไป” เสียงหนึ่งดังกร้าว ไม่ใช่เสียงใครนอกจาก เซมัส

“มีชื่อนายเขียนอยู่บนเก้าอี้รึฟิลคินสัน” ราล์ฟเริ่มยียวน

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ พวกฉันกำลังจะมานั่ง แล้วคนหกคนมันก็พอดีกับเก้าอี้หกตัวไม่ใช่รึไง ในเมื่อเก้าอี้มันไม่ได้เหลือ นายก็ไม่มีสิทธิ์จะมาเอาไป”

“ไม่มีอะไรที่แอรอน ฟาคัสอยากได้แล้วไม่ได้” น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นด้านหลังของราล์ฟ

“และไม่มีใครจะมาใช้อำนาจในชั้นเรียนของผมเช่นเดียวกันคุณฟาคัส” วอเรนเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยอำนาจ “จะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะขอให้คุณไปหยิบเก้าอี้อีกตัวด้านหลังห้องมานั่งแทนคุณฟิลคินสัน”

“ไม่ครับอาจารย์” เซมัสตอบพลางเดินไปหยิบเก้าอี้ที่หลังห้อง

“แล้วถ้าใครทะเลาะกันหรือวางอำนาจในห้องเรียนของผมอีก เราคงต้องมีการลงโทษกันสักหน่อยล่ะนะ” วอเรนกล่าวทิ้งทายด้วยรอยยิ้ม

วิชาวิทยาศาสตร์ในชั่วโมงแรกดำเนินผ่านไปด้วยดี หลังจากการทะเลาะที่เป็นปกติของแอรอนกับเซมัส ก็ไม่มีอะไรที่เลวร้ายกว่านั้นเกิดขึ้นมาอีก นอกจากสายตาเหยียดๆแกมดูถูกอย่างที่แอรอน ฟาคัสชอบทำ มองมาที่เซมัสไม่ขาด แต่เซมัสก็ตอบโต้โดยการมองไปอย่างร้ายกาจกว่า แต่ในใจของเอเดรียลคิดว่า

‘อาจารย์คนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ภายใต้รอยยิ้มที่แสนจะใจดีและน้ำเสียงนุ่มนวลนั่น มีพลังอำนาจบางอย่างซ่อนอยู่ แล้วลูกชายของเขาล่ะไม่ธรรมดาด้วยหรือเปล่า หนุ่มน้อยที่แสนจะซุ่มซ่ามเงอะงะอย่างจิมมี่คนนี้ ภายในจะเหมือนกับภายนอกหรือเปล่า หรือว่าจะซ่อนอะไรเอาไว้เหมือนกับพ่อของเขา’ แต่เอเดรียลก็คิดได้ไม่นานเพราะมีเสียงเรียกที่ข้างหู ทำให้เขาต้องออกจากภวังค์

“นายเป็นอะไรหรือเปล่าเอเดรียล พวกเราเรียกตั้งหลายทีแล้วนะ” จิมมี่ถาม

“นั่นสิ นี่มันเลิกเรียนแล้วนะเอดี นายจะไปสมัครเข้าชมรมไม่ใช่หรือ” เซมัสถามต่อ

“อ้อ ฉันเผลอคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ ขอโทษทีที่ทำให้เสียเวลา”

“ไม่เป็นไร เอาเถอะเพื่อไม่ให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ เราออกไปจากห้องเสียทีดีกว่า” เซมัสว่า

“แล้วเราจะไปห้องอาหารก่อนหรือว่าไปสมัครเข้าชมรมก่อนดีล่ะ” เทรเซียถาม

“ฉันว่าไปห้องอาหารก่อนแล้วกัน เผื่อต้องใช้เวลาสมัครนาน เดี๋ยวจะมีใครบางคนหิวตายซะก่อน” แองเจล่าเอ่ยขึ้นพลางมองไปที่จิมมี่ ทุกคนยิ้มแล้วเดินตรงไปที่ห้องอาหารทันที

เมื่อไปถึงห้องอาหาร นักเรียนส่วนใหญ่ก็เริ่มเข้ามารับประทานอาหารกันแล้ว พวกเขาก็ตกลงกันว่าทั้งหมดจะไปเลือกดูอาหารกันก่อน ยกเว้นเทรเซียกับเอเดรียล ทั้งสองคนมานั่งที่โต๊ะรออยู่ก่อน ทันทีที่นั่งลงที่โต๊ะอาหาร เทรเซียได้โอกาสจึงถามเอเดรียลว่า

“เมื่อกี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่หรือเอเดรียล ตอนที่พวกเราเรียกเธอในห้องวิทยาศาสตร์น่ะ”

“อ๋อ เปล่านี่ไม่มีอะไรหรอก คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปก็แค่นั้นแหละ” เอเดรียลพึมพำตอบ

“เธอโกหกไม่เก่งเลยนะ” เทรเซียจ้องมองเอเดรียลอย่างรู้ทัน

“....”

“บอกความจริงมาเถอะน่าว่าเธอคิดอะไร ฉันเห็นเธอมองไปที่อาจารย์วาสคอนเซลอสตั้งนาน”

“ฉันคิดว่าอาจารย์คนนี้ไม่ธรรมดา ภายใต้น้ำเสียงนุ่มนวลและท่าทางใจดีของเขา แฝงไปด้วยพลังอำนาจอยู่ในตัว เธอไม่เห็นหรือว่าเขาไม่ได้ดุอะไรเลย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเถียงเขาแม้แต่ฟาคัส”

“อืม ที่จริงฉันก็คิดเหมือนเธอนะ และเธอก็สงสัยเจมส์ด้วยล่ะสิ” เทรเซียพูดอย่างรู้ทัน

“ใช่ เป็นพ่อเป็นลูกกันมันก็น่าสงสัยใช่ไหมล่ะ แต่ถึงยังไงเจมส์ก็เป็นเพื่อนเรา ฉันว่าเขาไว้ใจได้”

“กระซิบกระซาบอะไรกันอยู่สองคนนี่” เซมัสรีบแซวเมื่อเดินมาถึงที่โต๊ะ

“เปล่านี่ ไม่มีอะไร” เทรเซียรีบตอบ

“แหม มีความลับกันซะด้วยนะ” เซมัสยิ้มเจ้าเล่ห์

“แล้วเธอจะไปอยากรู้ความลับเขาทำไมล่ะเซมัส” เอ็มม่าหัวเราะ

“เธอก็รู้ว่าฉันมันอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง”

“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปหาอะไรกินบ้างนะ” เอเดรียลพูดพลางลุกไปจากโต๊ะ

“ฉันไปด้วย” เทรเซียรีบลุกตามไป

เมื่อพวกเขาทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ก็แยกย้ายกันไปสมัครชมรมตามที่ตั้งใจเอาไว้ เอเดรียลกับเซมัสแยกไปที่ชมรมเทนนิส เทรเซีย เอ็มม่า และแองเจล่าไปที่ชมรมทำอาหาร ส่วนจิมมี่แยกไปที่ชมรมวิทยาศาสตร์คนเดียว เมื่อเอเดรียลกับเซมัสมาถึงที่คอร์ทเทนนิสก็ต้องแปลกใจ เพราะเห็นซาแมนธ่าพี่สาวของเซมัสกำลังยืนคุยอยู่กับกัปตันชมรม และเมื่อเธอหันมาเห็นเขาทั้งสองก็รีบเดินตรงเข้ามาหา

“ว่าไง จะมาสมัครเข้าชมรมเหรอ” ซาแมนธ่าถาม

“ครับ” เอเดรียลพยักหน้าตอบ

“เธอเล่นเทนนิสเป็นด้วยเหรอเซมัส” ซาแมนธ่าถามยิ้มๆ

“ไม่เป็นก็ฝึกกันได้นี่น่า แล้วพี่ล่ะอยู่ชมรมด้วยหรือไง”

“เปล่าหรอก แค่มาคุยอะไรนิดหน่อยกับแมทธิว กัปตันชมรมน่ะ”

“นั่นแน่ เป็นแฟนกันใช่ไหมล่ะ” เซมัสยิ้มกริ่ม

“แก่แดดไม่เปลี่ยนเลยนะเธอนี่” ซาแมนธ่ายิ้มเขินๆ “จะไปสมัครก็ไปเถอะ ฉันไปก่อนล่ะโชคดีทั้งคู่นะ”

หลังจากที่ซาแมนธ่าเดินจากไปได้สักพัก เอเดรียลและเซมัสก็เดินเข้าไปหาแมทธิวเพื่อที่จะสมัครเข้าชมรม แมทธิวเป็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี ผมสีดำสนิทและนัยน์ตาสีเฮเซลนัท คิ้วได้รูปสวย ทำให้เครื่องหน้าของเขาดูหล่อเหลาเอาการทีเดียว

“หวัดดี จะมาสมัครเข้าชมรมหรือ” แมทธิวทักทายเอเดรียลและเซมัสด้วยรอยยิ้ม “ชื่ออะไรล่ะ”

“เอเดรียล ออสบอร์น”

“เซมัส ฟิลคินสัน” เอเดรียลและเซมัสยื่นมือไปจับกับแมทธิว

“ฟิลคินสันหรือ เมื่อกี้แซมเพิ่งบอกฉันว่ามีน้องชายเพิ่งเข้ามาใหม่อยู่ปีหนึ่ง คงเป็นนายล่ะสิใช่ไหม” เซมัสพยักหน้าตอบ “แมทธิว แมคเนียลี่ ยินดีที่ได้รู้จักนายทั้งสองคน แล้วเล่นเทนนิสกันเป็นหรือเปล่า”

“เขาเป็น แต่ผมไม่” เซมัสตอบหน้าหงอยๆ

“นั่นไม่ใช่ปัญหา คนที่อยู่ชมรมตอนนี้ เข้ามาครั้งแรกก็เล่นไม่เป็นหลายคน” แมทธิวยิ้ม “งั้นถ้านายเล่นเป็น ช่วยทดสอบฝีมือให้ฉันดูหน่อยได้หรือเปล่า เดี๋ยวฉันจะหาคู่ซ้อมให้” เขาหันไปพูดกับเอเดรียล

“ครับ” เอเดรียลตอบเรียบๆ

แมทธิวเดินเข้าไปในห้องของชมรมสักพัก ก็เดินออกมาพร้อมกับคนสามคนผู้ชายสองและผู้หญิงหนึ่ง

“นี่แดเนียล วอล์คเกอร์เป็นรองกัปตันอยู่ปีเดียวกับฉัน ส่วนนี่สตีเฟ่น สตีเวนสัน กับราเชล เคลเล่อร์สมาชิกชมรมอยู่ปีสาม และนี่เอเดรียล ออสบอร์นกับเซมัส ฟิลคินสัน สมาชิกคนใหม่ของเรา” แมทธิวแนะนำทั้งหมด

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เอเดรียลกับเซมัสพูดพร้อมกันและยื่นมือไปจับกับทุกคน

“สตีฟจะเป็นคู่ซ้อมให้นายนะเอเดรียล นายสองคนไปเตรียมตัว พร้อมเมื่อไหร่ก็เข้าไปคอร์ท A ได้เลย”
แมทธิวบอกทั้งเอเดรียลและสตีเฟ่น “ไม่ต้องจริงจังมากล่ะสตีฟ ถือซะว่าเป็นการซ้อมอุ่นเครื่อง”

“แล้วผมล่ะ” เซมัสถาม

“เอาเป็นว่าเย็นนี้เราจะเริ่มสอนจริงจังกับสมาชิกใหม่ทุกคนที่ยังเล่นไม่เป็น” แมทธิวตอบ “ตอนนี้พวกเราไปนั่งรอที่อัฒจันทร์ดีกว่า”

“แหม ท่าทางน่าสนุกนะว่าไหมราเชล หน่วยก้านดีซะด้วยเจ้าคนนั้น” แดเนียลเอ่ย

“นั่นสิ หน้าตาหล่อแบบนั้นอยากรู้จริงว่าฝีมือจะเป็นยังไง” ราเชลยิ้มกริ่ม

“ฉันสงสัยว่าสตีฟจะเอาจริง” แมทธิวท่าทางเป็นกังวล

“แต่นายก็ยังให้เด็กนั่นลงเล่นกับเจ้าสตีวี่นี่แมท” แดเนียลพูด

“ฉันว่าคนๆนี้มีฝีมือดีทีเดียว ให้แข่งกับสตีฟน่าจะสมน้ำสมเนื้อ”

“ดูนั่นมากันแล้ว” เซมัสชี้ไปที่คอร์ท เมื่อเอเดรียลและสตีเฟ่นเดินมา