The Magic Saintrios

“ฉันว่าพ่อลูกฟาคัสไม่ค่อยชอบหน้าพวกเราเลยนะว่าไหม” เซมัสพูดเมื่อพวกเขามานั่งเล่นกันในสวนหย่อม

“อืมฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน เราควรอยู่ให้ห่างเขาไว้ หรือพวกเธอว่าไง” เอเดรียลถามทั้งสามสาว

“อืมมมไม่รู้สิ แต่ก็คิดว่าน่าจะเป็นงั้นนะ” เทรเซียตอบ

“นี่เจมส์ นายหยุดแกว่งชิงช้าสักทีเถอะ ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” เซมัสพูด

“แต่ฉันว่าอายุสิบสามนี่ก็ยังไม่โตนะ” เอเดรียลพูดและคำพูดของเขาก็ทำให้ทุกคนหัวเราะ

“นั่นน่ะสิ นายอย่าทำเป็นผู้ใหญ่ไปหน่อยเลยน่าเซมัส” จิมมี่พูดพลางเอาขนมใส่ปาก

“นายนี่กินได้ตลอดเวลาเลยนะจิมมี่ ระวังเถอะพุงจะย้วย” แองเจล่าพูดพลางหัวเราะ

“ฉันว่าพวกเราเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นเถอะ ตรงนี้ชักวิวไม่ดีแล้ว”

เอเดรียลพูดในขณะที่ เขาเหลือบมองข้ามไหล่ของเซมัสไป แล้วเห็นแอรอน ราล์ฟและแซมกำลังเดินมา ทั้งหก จึงตั้งท่าจะลุกออกไปจากสวนหย่อม เพื่อไปที่ห้องนั่งเล่น แต่พวกแอรอนก็เดินมาถึงเสียก่อน

“เฮ้ พวกแกดูสิราล์ฟ แซมมีพวกกิ๊กก๊อกมานั่งอยู่แถวนี้แน่ะ” แอรอนพูดพลางหัวเราะ

“นายว่าใครกิ๊กก๊อกห๊ะฟาคัส” เซมัสตะคอก

“แล้วมีใครยืนอยู่แถวนี้บ้างล่ะถ้าไม่นับพวกฉัน” แอรอนแสยะยิ้ม

“ไปกันเถอะพวกเรา” เอเดรียลบอกพลางดันเซมัสให้ออกห่างแอรอน

“จะรีบไปไหนเล่า ไม่อยู่สนุกด้วยกันก่อนหรือไงออสบอร์น”

ขณะที่เด็กทั้งหกกำลังจะเดินออกไปจากสวน ราล์ฟก็ขัดขาของจิมมี่ทำให้เขาล้มหัวคะมำ

“โอ๊ย!” จิมมี่ร้อง

“ยังซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะจิมมี่ ฮ่าๆๆ” แอรอนหันไปหัวเราะกับราล์ฟและแซม

“อย่าเซมัส” เอเดรียลส่งเสียงเมื่อเซมัสกำลังพุ่งเข้าไปหาแอรอน

“ไปเถอะน่า” เทรเซียดึงแขนเซมัสแล้วลากออกไป

“เฮ้! ระวังจิมมี่มันจะสะดุดบันไดเข้าอีกล่ะ” แอรอนตะโกนไล่หลัง

“ฉันบอกแล้วไงว่าให้อยู่ห่างๆเขาเซมัส” เอเดรียลพูด

“นายไม่เห็นหรือไงมันว่าพวกเรา แถมยังแกล้งเจมส์อีก นายคงไม่คิดว่าฉันจะทนได้” เซมัสพูดอย่างโมโห

“ใช่ แต่นายต้องทนเซมัส ทนเพื่อไม่ให้นายถูกทำโทษหรือถูกไล่ออก” เอเดรียลตอบ

“นายเป็นอะไรมากหรือเปล่าเจมส์” เอเดรียลถาม

“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรหรอก” จิมมี่ตอบพลางลูบหัวเข่าตัวเอง

“เฮ้ นั่นอะไรน่ะ” จิมมี่พูดเมื่อเห็นเครื่องบินกระดาษลำหนึ่ง ร่อนเข้ามาทางหน้าต่าง

“มันเขียนว่าอะไรน่ะเทรซี่” เซมัสถามอย่างสนใจ

“เอ่อนายดูเอาเองแล้วกัน” เทรเซียส่งเครื่องบินกระดาษให้เซมัส

“ขี้แพ้” จิมมี่พึมพำ

“ต้องเป็นแอรอนแน่ๆที่ส่งนี่มาให้เรา ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ” เซมัสพูดอย่างหงุดหงิด

“แต่เชื่อเหอะนายต้องทน” เอ็มม่าพูดพลางยักไหล่

“ใช่เอ็มม่า แต่คอยดูเหอะสักวันฉันจะตอบแทนมันบ้าง” เซมัสพูดพลางขยำกระดาษ

“เอ่อขอโทษทีนะ ใครเห็นหนูตัวสีเหลืองๆวิ่งมาแถวนี้บ้าง” เด็กชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมา

“หนูเหรอ!” เอ็มม่าและแองเจล่าพูดพร้อมกัน

“ใช่ หนูแฮมสเตอร์น่ะมันตัวสีเหลืองตาสีแดง” เด็กชายกล่าว

“เอ่อ ไม่เห็นหรอก บางทีมันอาจจะหลบอยู่ตรงซอกไหนซักแห่ง ในห้องนอนนายก็ได้นะ” เซมัสพูด

“อ่า...ฉันเห็นมันวิ่งมาแถวนี้น่ะ”

“มันกัดหรือเปล่าล่ะมัลคัม ถ้าไม่พวกเราคงช่วยหาได้นะ” เทรเซียพูด

“ไม่กัดหรอก ถ้าพวกนายจะช่วยหาก็ขอบคุณมากเลย อ้อฉันชื่อมัลคัม ฟลิ้นท์” เขาแนะนำตัวเอง

“อ้อ ไม่ต้องแนะนำตัวหรอก ฉันรู้จักชื่อพวกนายทั้งหมด แล้วจะบอกว่ารู้ได้ยังไง”

ประมาณห้านาทีผ่านไป เอ็มม่าก็ส่งเสียงร้องขึ้น

“อ๊ายย มันอยู่นี่ มันอยู่ทางนี้มาจับมันเร็ว” เธอกรีดร้อง

“ไม่ต้องกลัวมันไม่ทำอะไรเธอหรอก” มัลคัมพูดพลางย่องไปจับหนู

“มัฟฟิ่นเชื่องจะตายไป” มัลคัมลูบหัวหนูของเขา

“มัฟฟิ่นเหรอ!” ทั้งหกพูดเกือบจะพร้อมกัน

“ใช่มัฟฟิ่นคือชื่อของหนูตัวนี้ไงล่ะ มันชอบกินมัฟฟิ่นน่ะ แล้วก็มีอักษรMกับFในชื่อ เหมือนมัลคัม ฟลิ้นท์ไง”

“อ้องั้นรึ” เซมัสพึมพำ

“แล้วเอาไว้คุยกันใหม่นะพวก ฉันต้องรีบเอามัฟฟิ่นไปใส่ไว้ในกรงก่อนที่มันจะเพ่นพ่าน”

“โอเค โชคดี” เอเดรียลพูด

“เช่นกัน” มัลคัมพูดจบก็หันหลังเดินออกไป

“เธอรู้จักเขาหรือเทรเซีย” แองเจล่าถาม

“ใช่ รู้จักตอนที่อยู่ในห้องประชุมน่ะ”

“เขาหล่อชะมัดเลย” แองเจล่าพูดพลางทำตาเพ้อฝัน

“ตื่นจากฝันซะเถอะน่าแองจี้” เอ็มม่าพูดพลางหัวเราะ

“เชอะ” แองเจล่าค้อนพี่สาว

“เขาอยู่ปีหนึ่งเหมือนกับเราเหรอเทรซี่” เซมัสถาม

“ใช่ ทำไมเหรอ”

“ฉันว่าเขาดูเป็นผู้ใหญ่จัง” เซมัสพูด

“อืมฉันก็ว่างั้น” เทรเซียพูดพลางหัวเราะจิมมี่ที่กำลังแกะขนมอีกห่อ

“เฮ้ยเจมส์ นายคิดจะกินคนเดียวไม่แบ่งเพื่อนฝูงเลยหรือไง” เซมัสพยายามดึงห่อขนมมาจากมือของจิมมี่

“โธ่ฉันมีอีกเยอะน่าเซมัส เอานี่ไป” จิมมี่โยนขนมอีกห่อให้เซมัส

“อีกไม่นานหรอก ฉันว่านายสองคนอ้วนเป็นหมูแน่” เทรเซียหัวเราะ