The Magic Saintrios

ขณะที่พวกเขาทั้งสามกำลังนั่งอยู่ในหอประชุม เซมัสสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง มองมาที่เอเดรียลอย่างสนอกสนใจ เหมือนอยากจะเข้ามาทำความรู้จัก

“นี่เอดี นายเห็นเด็กผู้หญิงที่นั่งตรงนั้นไหม” เซมัสสะกิดเอเดรียลพลางบุ้ยปากไปยังเด็กผู้หญิงคนนั้น

“ทำไมเหรอ” เอเดรียลถามเมื่อเห็นเธอ

“ฉันว่าเธอชอบนายนะ” เซมัสยักคิ้ว

“ไม่มั้ง เธอก็คงแค่มองเฉยๆนั่นล่ะ”

“ไม่น่า ฉันเห็นเธอแอบมองนายหลายครั้งแล้วนะ เธอชอบนายแน่เอดี” เซมัสทำหน้าเจ้าเล่ห์

“อย่าบ้าน่าเซมัส” เอเดรียลพูดอย่างไม่สนใจ

หลังจากการประชุมนักเรียนใหม่จบลง อาจารย์ใหญ่อนุญาตให้นักเรียนไปพักผ่อน และวันนี้จะไม่มีการเรียนการสอนใดๆ สิ้นเสียงอาจารย์ใหญ่ก็เป็นเสียงเฮของนักเรียนทุกคน เอเดรียล เซมัส และจิมมี่ก็กำลังจะเดินออกจากหอประชุม ขณะนั้นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวเรียบตรงสีดำ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ที่เซมัสชี้ให้เอเดรียลดูเมื่อครู่ ก็เดินตรงเข้ามาหาเขาทั้งสาม

“หวัดดีพวกเธอเป็นเด็กปีหนึ่งเหมือนกันใช่ไหม ฉันชื่อเทรเซีย แม็คลาเรน ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอยื่นมือมา

“หวัดดีผมเซมัส ฟิลคินสัน” เซมัสยื่นมือก่อนเป็นคนแรก

“จิมมี่ วาสคอนเซลอส” จิมมี่ยื่นมือตาม

“เอเดรียล ออสบอร์น” เอเดรียลพูดก่อนที่เทรเซียจะถามเขา

“หิวจังไปหาอะไรกินกันเถอะ” เซมัสชวน

“ไปด้วยกันไหมล่ะเทรซี่” เอเดรียลถาม

“ไปสิกำลังหิวพอดีเลย” เทรเซียพูดแล้วเดินนำหน้าไป

“ฉันว่าเธอชอบนายจริงๆนั่นแหละ” เซมัสกระซิบแล้วเดินไปก่อนที่เอเดรียลจะว่าเขาอีก

ระหว่างทางที่จะเดินไปห้องอาหารนั้น ทั้งสี่ก็เจอเข้ากับปีเตอร์ ฟาคัสและลูกชายอีก

“โรงเรียนนี้ทำไมมันแคบจัง” เซมัสพึมพำ

“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ คุณฟิลคินสัน” ปีเตอร์ถาม

“เอ่อเปล่าครับ ผมว่าชุดผมทำไมมันคับจัง” เซมัสแก้ตัว

“งั้นรึ สวัสดีอีกครั้งนะคุณฟิลคินสัน คุณออสบอร์น คุณวาสคอนเซลอส และเอ้อ....คุณแม็คลาเรน” ปีเตอร์หยุดคิดชั่วครู่เพื่อนึกชื่อเทรเซีย

“สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์” เด็กทั้งสี่พูดพร้อมกัน

“ทานอาหารให้อร่อยนะทุกคน” ปีเตอร์แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว รวมทั้งแอรอนลูกชายของเขาด้วย

“ทำไมเขาถึงรู้ชื่อและจำชื่อพวกเราได้หมดเลยนะ สงสัยจัง” เอเดรียลพึมพำหลังจากที่นั่งที่โต๊ะอาหารแล้ว

“อืมนั่นสินะ ฉันก็สงสัยอยู่” เซมัสพูด

“นี่นายจะไม่พูดอะไรเลยหรือไงเจมส์” เซมัสถามจิมมี่ที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

“อ้ออั๊นอำอังอิ๋วอู่อี้ (ก็ฉันกำลังหิวอยู่นี่)” จิมมี่พูดในขณะที่อาหารเต็มปาก

“ไม่มีมารยาทอีกแล้วนะจิมมี่” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เขายืนอยู่ข้างหลังจิมมี่

“พ่อ!!” จิมมี่ตกใจเมื่อหันไปเห็นพ่อของเขายืนอยู่ข้างหลัง

“สวัสดีเด็กๆ” ชายคนนั้นทักทายเด็กทั้งสาม

“สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์วาสคอนเซลอส”

“เรียกฉันว่าอาจารย์วอเรนจะง่ายกว่านะ ทานอาหารให้อร่อยนะทุกคน” วอเรนยิ้มแล้วเดินจากไป

จิมมี่มีลักษณะเหมือนพ่อเขาทุกอย่าง เพียงแต่วอเรนเป็นชายร่างสูงใหญ่และสุขุมกว่า และตกกระก็น้อยกว่าจิมมี่ด้วย จิมมี่มักจะคิดโทษแม่ของเขาในใจที่ทำให้เขามีตกกระเยอะไม่เหมือนพ่อของเขา

“พ่อนายดูใจดีจังนะเจมส์ ไม่เหมือนกับพ่อลูกฟาคัสเลย” ประโยคหลังของเซมัสแทบจะเป็นเสียงกระซิบ

“แหงล่ะ ทั้งโรงเรียนนี้คงไม่มีใครเหมือนพ่อลูกฟาคัสนี่แล้วมั้ง” จิมมี่กระซิบตอบ

“ความเลวร้ายไม่ได้มีแค่นี้หรอก ยังมีอีกหลายคนที่พวกเธอต้องเจอ” เทรเซียพูดขึ้นบ้าง

“หมายความว่ายังไงน่ะเทรซี่ เธอรู้ได้ยังไง” เซมัสถามอย่างสงสัย

“พวกเธอดูสองคนนั่นสิคนซ้าย ราล์ฟ เฟเทอร์ ส่วนคนขวา แซม แฮชเชอร์ นั่นน่ะลูกสมุนของฟาคัสล่ะ”

เทรเซียก้มหน้าลงพลางบุ้ยปากไปยังราล์ฟและแซม เด็กผู้ชายตัวเล็กๆสองคน

“ทำไมเธอรู้ดีจังล่ะเทรซี่” จิมมี่ถาม เทรเซียไม่ตอบแต่ยักคิ้วให้แทน

“หวัดดีขอนั่งด้วยคนได้หรือเปล่า” เสียงเด็กหญิงฝาแฝดทักขึ้น

“อ่าเอ้อ...ได้สินั่งเลย” เซมัสอ้ำอึ้งนิดหน่อยก่อนจะเชิญเด็กผู้หญิงทั้งสองนั่ง

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันเอ็มม่า วอลเทอร์ ส่วนนี่น้องสาวฉันชื่อ แองเจล่า วอลเทอร์”

เมื่อเด็กทั้งหกแนะนำตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งทานอาหารและสนทนากันอย่างสนุกสนาน เอเดรียลคิดว่าไม่เลวเลยสำหรับโรงเรียนใหม่ และเพื่อนใหม่ของเขา จะติดอยู่ที่ปีเตอร์ ฟาคัสซึ่งเป็นอาจารย์ของเขา เขารู้สึกเหมือนว่าปีเตอร์ไม่ค่อยชอบพวกเขาเท่าไหร่นัก และถ้าเขาทำอะไรหรือมีปัญหาอะไรกับแอรอน ปีเตอร์จะต้องเล่นงานเขาแน่นอน เพราะฉะนั้นเขาจะต้องกันเซมัสให้อยู่ห่างๆแอรอนเอาไว้