The Magic Saintrios

“นั่งเล่นเฉยๆแบบนี้มันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ พวกเธอว่าไง” เทรเซียถาม

“อืมก็นิดหน่อยอ่ะ แล้วเธอว่ามันมีอะไรที่น่าสนุกกว่านี้เหรอ” แองเจล่าพูดต่อ

“ลองคิดดูสิว่ามีอะไรที่น่าทำในวันว่างๆแบบนี้บ้าง” เทรเซียพูด

“อืม...ไม่รู้สิ เล่นกีฬาเหรอ” เซมัสพูดลอยๆ

“ฉันคิดว่าการเล่นกีฬาอาจจะไม่ใช่เรื่องสนุกตอนนี้นะเซมัส” เทรเซียพูด

“ถ้างั้นอะไรล่ะที่เธอคิดว่าสนุก” จิมมี่ถามขึ้นบ้าง

“สำรวจโรงเรียนเป็นไง” เอเดรียลพูด

“ใช่เลยนั่นแหละ โรงเรียนนี้กว้างขวางจะตายไป คงจะมีที่ให้สำรวจเยอะแยะ” เทรเซียพูด

“แล้วเราจะเดินสำรวจโรงเรียนพร้อมกันหกคนเนี่ยนะ มันไม่ดูน่าสงสัยไปหน่อยเหรอ” เซมัสถาม

“ใครว่าเล่า แยกกันไปสิ เอาเป็นสองกลุ่มแล้วกันดีไหม” เทรเซียถาม

“ดี ตกลง งั้นเจมส์นายไปกับเอดีแล้วก็เทรซี่นะ ฉันจะไปกับสองพี่น้องเอง” เซมัสพูด

หลังจากที่ตกลงแยกกลุ่มกันได้แล้ว เด็กทั้งหกก็แยกตัวออกเป็นสองกลุ่มเพื่อเริ่มสำรวจโรงเรียน เอเดรียล เทรเซีย และจิมมี่ไปสำรวจตึกเรียน ส่วนเซมัส เอ็มม่า และแองเจล่า ไปสำรวจบริเวณรอบๆ และยังมีอีกหลายตึกที่พวกเขาสำรวจไม่ได้ เพราะเหล่านั้นเป็นหอนอนของนักเรียนปีอื่นๆ ซึ่งเด็กแต่ละปีจะอยู่คนละตึกกัน จะได้เจอกันก็ต่อเมื่อมาที่ตึกเรียนใหญ่ ซึ่งมีห้องประชุมและห้องอาหาร และเอเดรียล เทรเซีย จิมมี่ก็กำลังสำรวจตึกนี้อยู่ แน่นอนว่าวันนี้ไม่มีนักเรียนอยู่ที่ห้องเรียน เพราะตอนนี้ยังไม่มีการเรียนการสอน นักเรียนแทบทุกคนจะอยู่ที่หอนอน หรือไม่ก็ห้องอาหารเสียส่วนใหญ่ เมื่อพวกเขาสำรวจไปเรื่อยๆจนถึงชั้นบนสุดของตึก ก็เจอห้องๆหนึ่งซึ่งมีฝุ่นจับเต็มไปหมด แถมยังมืดอีกด้วย

“โอ๊ย เจมส์เธอเหยียบเท้าฉัน” เทรเซียร้อง

“โอ้ ขอโทษทีเป็นอะไรหรือเปล่า” จิมมี่ถาม

“ไม่เป็นไร เธอหาไฟเจอหรือยังเอเดรียล” เทรเซียหันไปถามเอเดรียล

“อืม...กำลังหาอยู่ อ๊ะเจอแล้ว” ไฟในห้องมีแสงสลัวๆขึ้นเมื่อเอเดรียลแตะที่สวิทช์

“โห...ห้องนี้รกชะมัดเลย” จิมมี่พูดเมื่อเห็นสภาพห้อง

“ท่าทางห้องนี้จะไม่มีใครเข้ามานานแล้วนะ ฝุ่นก็จับเต็มไปหมด แถมไฟก็ไม่ค่อยสว่างแล้วด้วย” เทรเซียพูด

“เธอว่านี่มันคือไม้กวาดหรือเปล่าเทรซี่” เอเดรียลหยิบสิ่งที่เหมือนไม้กวาดด้ามยาวๆขึ้นมา

“น่าจะใช่นะ แต่มันรูปทรงแปลกๆนะ ดูที่ด้ามมันสิ” เทรเซียพูดเมื่อเห็นของสิ่งนั้น

“F-Mania ไม่น่าจะใช่ชื่อคนนะ” เอเดรียลพูดเมื่อเห็นมีชื่อสลักอยู่ที่ด้ามไม้กวาด

“แล้วมันจะเป็นชื่อของอะไรกันล่ะ” จิมมี่ถามด้วยความสงสัย

“นั่นสิ ไม่มีใครรู้หรอก” เทรเซียพูด

เมื่อพวกเขาสำรวจห้องนั้นได้สักพัก ก็พบว่ามีสิ่งของหลายอย่างที่พวกเขาไม่รู้จัก และน่าแปลกประหลาด แต่จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากตรงไหนซักแห่งในห้อง

“ออกไป!!”

“เธอว่าอะไรนะเจมส์” เทรเซียถามเมื่อได้ยินเสียง

“หา...ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” จิมมี่ตอบ

“แล้วเธอล่ะเอเดรียล พูดอะไรหรือเปล่า”

“เปล่านี่ ยังไม่ได้พูดอะไรเลย”

“ออกไปเดี๋ยวนี้!!”

“ได้ยินเสียงนั่นไหม” เทรเซียถาม

“ได้...ได้ยินสิ” จิมมี่มีท่าทางตกใจและตื่นกลัว

“ฉันบอกให้ออกไปเดี๋ยวนี้ พวกเธอไม่ควรอยู่ที่นี่ ออกไป!!” เสียงนั้นตะโกนดังขึ้นอีก พร้อมกับประตูที่เปิดอ้าออกมา เพื่อให้พวกเขารีบออกไปจากห้องนี้ และเมื่อสิ้นเสียง ทั้งสามก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที

“โหย...น่ากลัวชะมัดเลย ห้องนั่นต้องมีผีสิงแน่ๆ” จิมมี่พูดพลางหอบแฮ่กๆ เมื่อมานั่งที่ห้องนั่งเล่นแล้ว

“ห้องนั่นมันต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ” เอเดรียลทำท่าครุ่นคิด

“ใช่ ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน” เทรเซียพูด

“เฮ้อ...เหนื่อยจริงๆเล้ย” เซมัสพูดเมื่อเขาเข้ามาในห้อง

“พวกเธอไปไหนกันมา” เทรเซียถาม

“พวกเราลงไปสำรวจที่สนาม สวนหย่อม แล้วก็แปลงผัก” เอ็มม่าตอบ

“และที่แปลงผักนี่แหละที่ทำให้เราต้องวิ่ง เพราะพวกเราดันไปเหยียบผักของภารโรงเข้าน่ะสิ” แองเจล่าพูด

“ใช่ภารโรงที่อ้วนๆหน้าดุๆหรือเปล่า เขาชื่อชาลี โบนส์ฉันได้ยินมาว่าเขาน่ากลัวมากเลย” เทรเซียถามต่อ

“ใช่ๆ เขาตัวอ้วนแต่วิ่งเร็วชะมัดเลย เขาเกือบตามเราทันแน่ะ” เซมัสเล่า

“แล้วพวกเธอทำยังไงถึงไปเหยียบเข้าล่ะ” เทรเซียถาม

“ก็เรากำลังเดินดูเพลินๆน่ะเลยไม่ทันได้มอง แล้วก็เหยียบไปเต็มๆเลยแหละ” เอ็มม่าตอบ

“ระวังให้ดีเถอะ ถ้าเขาจำหน้านายได้ นายซวยแน่เซมัส” เอเดรียลหัวเราะ

“โห่ไม่ให้กำลังใจกันเลย ยิ่งกลัวๆอยู่ คนอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวชะมัด”

“เออแล้วพวกเธอล่ะไปเจออะไรดีๆกันมาบ้างหรือเปล่า” แองเจล่าถาม

“เจอสิ เจอดีเต็มๆเลยแหละ” จิมมี่ตอบ

“เราไปเจอห้องๆนึงชั้นบนของตึกเรียนน่ะ ไม่มีคนเข้าไปใช้นานแล้ว เพราะฝุ่นจับมาก” เทรเซียเล่า

“แล้วพวกเราก็เจออะไรหลายๆอย่าง ที่มันค่อนข้างจะแปลกประหลาดไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน” จิมมี่เล่าต่อ

“อะไรเหรอที่ว่าแปลกประหลาดน่ะ” เซมัสถาม

“มีอยู่อย่างนึงคืออันที่เหมือนกับไม้กวาดน่ะ ไม้กวาดยาวๆเหมือนเอาไว้กวาดถนน แต่ว่ามันไม่น่าจะกวาดอะไรได้ หรือไม่เคยกวาดอะไรมาเลยด้วยซ้ำ เออแล้วมันมีชื่อสลักด้วยนะ” เอเดรียลพูด

“ชื่ออะไรเหรอ” เอ็มม่าถาม

“พวกเราคิดว่ามันคงไม่ใช่ชื่อคนน่ะ มันชื่อ F-Mania” เอเดรียลตอบ

“บางทีอาจจะเป็นชื่อยี่ห้อก็ได้นะ” เซมัสสงสัย

“ไม้กวาดธรรมดาๆเนี่ยนะจะมียี่ห้อด้วยเหรอ แถมยังเก่าขนาดนั้นด้วยน่ะ ไม่น่าเป็นไปได้” เทรเซียพูด

“แล้วพอพวกเรากำลังสำรวจอยู่ดีๆ ก็มีเสียงบอกว่าให้ออกไป บรึ๋ย” จิมมี่เล่าพลางขนลุก

“เสียงนั่นน่ากลัวมากเลย เป็นเสียงผู้ชาย ฟังดูแล้วมีพลังอำนาจมากๆ แล้วพอครั้งสุดท้ายที่เสียงนั่นบอกให้ออกไป ประตูห้องก็ยังเปิดอีกด้วย พวกเราเลยรีบวิ่งออกมา” เอเดรียลพูด

“โห...น่ากลัวกว่าภารโรงที่ชื่อโบนส์นั่นซะอีกนะฉันว่า” เซมัสพูด

“นั่นสินะ ฉันว่าโรงเรียนนี้มันมีอะไรแปลกๆให้เราสำรวจเยอะเชียวล่ะ” เทรเซียทำท่าครุ่นคิด

“หรือว่าโรงเรียนนี้จะมีผีสิงอ้ะ” จิมมี่พูด

“จะบ้าเหรอเจมส์ ฉันไม่ได้หมายถึงผีซะหน่อย”

“แล้วอะไรล่ะที่เธอว่าแปลกๆ” แองเจล่าถาม

“ก็แบบว่า โรงเรียนนี่อาจจะมีความลับอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ก็ได้ไง” เทรเซียตอบ

“มันจะเป็นไปได้เหรอ” เซมัสถาม

“ได้สิ ก็ดูอย่างห้องนั่นสิ มีของแปลกๆเต็มไปหมด แล้วยังไม้กวาดนั่นด้วย” เทรเซียตอบอีกครั้ง

“ถ้าอยากรู้ว่ามีอะไรแปลกๆบ้าง พวกนายก็ลองไปสำรวจดูบ้างสิ ที่ห้องนั่นน่ะ” เอเดรียลบอก

“จะดีเหรอ” เอ็มม่าพูดพลางขนลุก

“เฮ้ๆๆ ดูสิว่าใครมานั่งสุมหัวกันอีกแล้ว” เสียงหนึ่งดังขึ้น ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแอรอน ฟาคัส

“เมื่อไหร่จะไปสู่สุขคติซะทีนะ” เทรเซียพึมพำ

“เธอว่าอะไรนะ” แอรอนถาม

”เปล่า ฉันก็แค่พูดลอยๆ ไม่เกี่ยวกับนายซักหน่อย” เทรเซียปฏิเสธ

“ฮึ นึกว่าจะแน่” แอรอนพูดอย่างดูถูก แล้วเดินจากไป

“ทำไมพวกเราต้องมานอนร่วมห้องกับหมอนี่ด้วยนะ” เซมัสพูดหลังจากแอรอนและพวกเดินจากไปแล้ว

“นี่แค่วันแรกก็วุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว แล้วต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ยไม่อยากจะคิดเลย” เอเดรียลอดที่จะบ่นไม่ได้

“เชื่อเถอะ พวกเธอแย่แน่” เทรเซียพูด

“แย่แค่ไหน” จิมมี่ถาม

“แย่มากๆ” เอ็มม่าตอบขณะที่เห็นปีเตอร์ ฟาคัสกำลังตรงเข้ามาหาพวกเขา

“ไม่มีใครบอกพวกคุณหรือว่าเวลานี้มันเวลาอะไร” ปีเตอร์ถาม

“เวลา...เวลาอะไรหรือครับอาจารย์” เซมัสถามกลับ

“เวลาอาหารเย็นไง ตอนนี้พวกคุณทุกคนควรจะอยู่ในห้องอาหารใหญ่ได้แล้ว ไม่ใช่มานั่งกันอยู่ตรงนี้”

“แล้วแอรอนล่ะครับ เมื่อกี้ผมเพิ่งจะเห็นเขาขึ้นห้องนอนไป” เอเดรียลถาม

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณควรจะรู้ใช่ไหมคุณออสบอร์น” ปีเตอร์จ้องหน้าเอเดรียล

และขณะที่เด็กๆทุกคนกำลังจะลุกออกไปจากห้องนั่งเล่นปีเตอร์ก็พูดขึ้นว่า

“แต่ที่คุณทุกคนควรรู้คือ พวกคุณจะถูกตัดคะแนนความประพฤติคนละห้าคะแนน โทษฐานที่ไม่รู้เวลา”