The Magic Saintrios

เด็กชายวัยสิบสามผมสีบลอนด์นัยน์ตาสีน้ำทะเล รูปร่างสูงโปร่ง กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียนแห่งหนึ่ง เพื่อเข้ารับการศึกษาในปีแรก และเขาก็เดินมาถึงป้ายชื่อโรงเรียน ที่เขียนอยู่ด้วยอักษรสีทองตัวใหญ่ว่า “SAINTRIOS” เขาดูตื่นเต้นและประหม่าเล็กน้อย เมื่อมีสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่เขา เขาไม่มีพ่อแม่มาส่งเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ และแน่นอนว่าเมื่อเขาเข้ามาที่โรงเรียนแห่งนี้แล้ว เขาจะไม่ได้ออกจากโรงเรียน จนกระทั่งปิดภาคการศึกษาแล้ว เพราะที่นี่เป็นโรงเรียนประจำ เมื่อเขาเข้าไปถึงที่หอนอนแล้ว ในขณะที่เขากำลังจัดการกับกระเป๋าใบโตอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงของเด็กชายผมสีน้ำตาลแดง นัยน์ตาสีอำพัน

“หวัดดี อยู่ห้องนี้เหมือนกันเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะฉันชื่อ เซมัส ฟิลคินสัน นายล่ะ” เด็กชายคนนั้นยื่นมือมา

“เอเดรียล ออสบอร์น” เอเดรียลยื่นมือออกไปเช่นกัน

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เอ่อ...จะขัดข้องหรือเปล่าถ้าฉันจะเรียกนายว่า เอดี ก็ชื่อนายมันเรียกยากนี่หน่า”

“ได้สิ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะเซมัส” ในระหว่างที่เอเดรียลและเซมัสกำลังจัดของให้เข้าที่อยู่นั้น ก็มีเด็กชายอีกคนเข้ามาในห้อง เขาดูตัวเล็กกว่าเอเดรียลและเซมัสเล็กน้อย แต่นัยน์ตาแฝงไปด้วยความดุดัน

“ถ้านายสองคนไม่อยากให้ฉันโมโหล่ะก็ เอาของสกปรกของพวกนายไปห่างๆเตียงฉัน” เด็กชายคนนั้นกล่าว

“แล้วนายเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งพวกเรา” เซมัสถาม

“เป็นพ่อของพวกนายไง ฮ่าๆๆ”

“มันจะมากไปแล้วนะ” เซมัสพูดพลางปรี่เข้าไปหาเขา

“เซมัส นายคงไม่อยากโดนทำโทษในวันแรกที่เข้ามาเรียนหรอกนะ” เอเดรียลปรามและดึงเซมัสเอาไว้

“ฉลาดดีนี่เพื่อนนาย ไม่เหมือนกับนายเลยสักนิดนะฟิลคินสัน” เด็กคนนั้นหัวเราะเยาะ

“นาย...นายรู้ชื่อฉันได้ไง” เซมัสตะลึง

“หึ...แล้วเจ้าผมบลอนด์นี่คงจะเป็นออสบอร์นล่ะสิใช่ไหม” เขายิ้ม

“ทำไมนายถึงรู้ชื่อพวกเรา” เอเดรียลถาม

“ไม่ใช่เรื่องยากหากฉันอยากจะรู้ชื่อใครก็ตามที่อยู่ในโรงเรียนนี้” เขาพูดจบและเดินหัวเราะออกไป

“ทำไมมันถึงรู้ชื่อเรา” เซมัสพูดขึ้นและวิ่งออกไปหน้าประตูเพื่อดูว่าเขาอยู่หรือเปล่า แต่เขาก็เดินไปไกลแล้ว และสักพักเซมัสก็สังเกตเห็นบางอย่างที่หน้าประตูห้อง มีชื่อและรูปของเด็กชายสี่คนแปะอยู่ เขายื่นหน้าไปอ่านดูแล้วพบว่า ชื่อพวกนี้เป็นชื่อของเด็กที่พักอยู่ในห้องนี้ และย่อมจะมีชื่อเขาและเอเดรียลรวมอยู่ด้วย

“เฮ้เอดี มาดูอะไรนี่สิ” เซมัสเรียก

“มีอะไรหรือเซมัส”

“นี่ไงละเหตุผลที่ว่าทำไมหมอนั่นถึงรู้ชื่อเรา” เซมัสชี้ไปที่กระดาษแผ่นนั้น

“แอรอน ฟาคัส คือชื่อของหมอนั่น” เซมัสพูดอย่างโมโหเมื่อเห็นรูปเด็กชายผมดำเรียบแปล้ นัยนต์ตาดุดัน

“ฉันเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้ที่ไหนมาก่อนเลย” เอเดรียลครุ่นคิด

“จะได้ยินจากไหนก็ช่างเหอะ แต่ที่ฉันรู้ตอนนี้คือเรามีศัตรูแล้ว”

“แล้วอีกคนล่ะ ทำไมยังไม่มา” เอเดรียลกำลังพูดถึงเด็กชายอีกคนในรูป เขามีผมสีน้ำตาล ใบหน้าตกกระและนัยน์ตาสีฟ้าหม่นแลดูเศร้าๆ ขณะนี้ที่เอเดรียลและเซมัสกำลังดูรูปอยู่นั้น ก็มีเสียงวิ่งกระหืดกระหอบมา

“พวกนาย....พวกนายอยู่ห้องนี้หรือเปล่า” เขาพูดอย่างเหนื่อยหอบ

“ใช่” เอเดรียลและเซมัสตอบพร้อมกัน

“ฉันชื่อ จิมมี่ วาสคอนเซลอส” เขายังหอบไม่หาย

“อืมเรารู้แล้ว จากป้ายนี่ ฉันชื่อเซมัส ฟิลคินสัน ส่วนเขาเอเดรียล ออสบอร์น” เซมัสยื่นมือไปจับจิมมี่

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เอเดรียลพูด

“เช่นกันนะ” พูดจบจิมมี่ก็ลากกระเป๋าเข้าไปในห้อง โดยมีเซมัสและเอเดรียลเดินตามหลังไป

“โชคดีที่ยังมีเตียงเหลือพอ” จิมมี่พูดหลังจากเขาหายเหนื่อยแล้ว

“ทำไมนายถึงคิดว่าจะไม่มีเตียงเหลือล่ะเจมส์” เซมัสถาม

“เฮ้ ไม่ค่อยมีใครเรียกฉันว่าเจมส์มานานแล้ว ขอบใจนะเซมัส ฉันชอบชื่อเจมส์มากกว่าจิมมี่ซะอีก”

“อ้องั้นรึ”

“ฉันเคยได้ยินมาน่ะว่าโรงเรียนนี้มีกฎระเบียบเคร่งครัด ถ้านักเรียนคนไหนมาไม่ทัน เขาจะเก็บเตียงออกจากห้องนอนที่จัดไว้ทันทีเลยล่ะ” จิมมี่พูดพลางจัดของของเขาให้เข้าที่

“โอ้ มหาโหด” เซมัสและเอเดรียลหันมาพูดพร้อมกัน

“แล้วอีกคนไปไหนล่ะ” จิมมี่ถามเมื่อเขาจัดของเสร็จและขึ้นมานั่งบนเตียงนอน

“อย่าไปสนใจเขาเลยดีกว่า หมอนั่นน่ะวางก้ามชะมัด” เซมัสบอก

“เขาชื่ออะไรเหรอ” จิมมี่ถาม

“แอรอน ฟาคัส” เอเดรียลตอบแทนเซมัสที่กำลังหงุดหงิดเพราะแกะห่อขนมไม่ออก

“เหอ...พ่อของเขาเป็นอาจารย์อยู่ที่นี่ นั่นล่ะเหตุผลที่ทำไมเขาถึงวางก้ามนัก” จิมมี่พูดต่อ

“ทำไมนายถึงรู้ล่ะ” เอเดรียลถาม เพราะเขาไม่คิดว่าเด็กชายที่ท่าทางซุ่มซ่ามและเงอะงะอย่างจิมมี่จะรู้

“พ่อฉันก็เป็นอาจารย์ที่นี่เหมือนกัน” จิมมี่ตอบ

“แล้วทำไมไม่เห็นนายจะวางก้ามเหมือนเขาเลย” เซมัสพูดขึ้นบ้างหลังจากแกะห่อขนมได้แล้ว

“ฟาคัสน่ะเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว เขาหยิ่งผยอง ฉันเรียนโรงเรียนเดียวกับเขามาตลอด” จิมมี่พูด

“นายทนได้ยังไงนะที่ต้องเรียนโรงเรียนเดียวกับเขามาตั้งแต่เด็กเนี่ย” เซมัสทึ่ง

“ฉันพยายามจะไม่ยุ่งกับเขา หลักเลี่ยงเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่เห็นทีคราวนี้จะไม่พ้นซะแล้ว”

“นั่นสินะ ตายยากเสียด้วย พูดถึงก็มาพอดี” เอเดรียลกระซิบ

“เฮ้พวกแก ทำไมยังไม่ไปที่ห้องประชุมใหญ่ มานั่งมั่วสุมกันอยู่ได้ ฉันจะบอกพ่อให้เล่นงานพวกแก”

“พวกเราก็กำลังจะไปอยู่นี่ไงล่ะฟาคัส ไม่ต้องรบกวนให้นายมาเชิญหรอก” เอเดรียลประชด

“จิมมี่ แกก็เอากับเขาด้วยเหรอ ระวังตัวให้ดีเถอะเจ้าพวกนี้มันจะทำแกเดือดร้อน” แอรอนพูดแล้วจากไป

“พวกนายคงไม่สงสัยหรอกนะ ว่าทำไมฟาคัสถึงเรียกชื่อฉันแทนนามสกุล” จิมมี่ยิ้ม

“เออแน่ล่ะ ใครเรียกนามสกุลนายได้ไม่ผิดสักครั้งเขาก็คงจะเก่งมากเลยล่ะ” เซมัสหัวเราะ

พอทั้งสามคุยกันจบก็พากันเดินไปที่หอประชุมใหญ่ ซึ่งห่างจากหอนอนชายไม่มากนัก ทั้งสามเดินไปคุยกันไปจนเซมัสไปชนใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง จนเขาผงะไปข้างหลัง ร่างนั้นสูงใหญ่และจ้องมองมาที่เขา

“เวลาเดินควรจะมองทางไม่ใช่หรือคุณฟิลคินสัน” ชายคนนั้นถาม

“เอ่อ...ครับ” เซมัสตอบอย่างกลัวๆ

“ทีหน้าทีหลังก็ระวังหน่อยแล้วกันนะ” ชายคนนั้นกล่าวแล้วเดินจากไป

“ใครกันน่ะน่ากลัวชะมัด” เซมัสพูด

“นั่นล่ะ ปีเตอร์ ฟาคัส พ่อของแอรอน ฟาคัสไงล่ะ” จิมมี่ตอบ

“หืออ วางอำนาจเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย” เซมัสบ่น

“ว่าแต่นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่าเซมัส” เอเดรียลถาม

“ไม่หรอก ไม่เป็นไร” เซมัสพูดพลางเดินต่อไปจนถึงหอประชุมใหญ่