รักไม่เคยหยุด ฉุดไม่เคยอยู่

"มินท์ ยัยมินท์" โคลเวอร์ตะโกนเรียกชื่อฉัน ฉันแอบตกใจและหลุดจากภวังค์อันน่าเศร้าในอดีตของฉัน
 
"ห๊ะ?! มีอะไร? ตะโกนสะเสียงดังเชียว (=_=)" ฉันมองหน้าโคลเวอร์แล้วยัยนั่นก็ตอบกลับด้วยหน้าตากวนช่วงล่าง(บาทาพะยะคะ)
 
"เหม่ออะไรของแกเนี่ย?! พักเที่ยงแล้ว" ฉันหันไปมองนาฬิกาที่อยู่หน้าห้องเรียน '12:10 น.' เที่ยงจริงด้วย
 
"แกไม่ต้องมาสนฉันหรอกยะ สนใจตัวแกเถอะ!! ชอบมากเลยเรื่องชาวบ้าน" ฉันอารมณ์เสียเพราะโคลเวอร์ชอบเร่งการทำกิจกรรมทุกกิจกรรมของฉัน เหมือนกับเป็นบอดี้การด์ส่วนตัวของฉันเลย (-^- )
 
"มีย้อนหรอยะ เดี้ยวแม่พระตบดิ้น!!" ยัยโคลเวอร์ง้างมือขึ้นกลางอากาศเตรียมตัวที่จะกดลงมาตบหน้าฉัน แต่....หล่อนทำไรฉันไม่ได้หรอก เพราะหล่อนไม่กล้า (-_-)
 
"แกไม่กล้าหรอก ยัยโอเว่อร์ฉันรู้จักแกดี (-_-)" ฉันพูดตรงไปตรงมา(คิดอะไรพูดแบบนั้น)กับแม่พระที่ง้างมือ
 
"ใช่ (_ _ ) ฉันไม่กล้า"  หล่อนลดมือลงทันตาเห็น ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าเธอตบฉันก็ไม่ตอบโต้หรอก โคลเวอร์เป็นพวกที่อารมณ์แปรปรวน ถ้าหล่อนทะเลาะกับใครโดยไม่มีเหตุผลก็ไม่ใช่เธอหรอก
 
"ไปกินข้าวกันได้ยัง ฉันหิวแล้ว (-^-)" โคลเวอร์จับข้อมือฉันดึงไปที่โรงอาหาร แล้วหาโต๊ะนั่งกินกัน
      ฉันกินอาหารเสร็จฉันก็เอาจานไปเก็บแล้วกลับมาโต๊ะที่พวกเรากินข้าวกันแต่โคลเวอร์กินข้าวยังไม่เสร็จ ที่จริงยัยนี่กินเร็วกว่าฉันอีกแต่เพราะ...หิว จึงกระซวกไป 2-3 จาน =[]=! เธอเป็นใครไม่ใช่เพื่อนของฉ้านนนน!! ฉันไม่สนใจเพราะเป็นเรื่องธรรมชาติ ฉันกวาดตาทั่วโรงอาหารแต่ก็ไม่พบผู้ชายที่ฉันกำลังตามหา ฉันต้องการพบเขาด่วนที่สุด ฉันอยากคุยกับเขาที่สุด แต่ผลลัพธ์คือ .... ไม่พบ ฉันจึงตัดสินใจไม่มองหาเขา ฉันเหลือบเห็นโคลเวอร์ที่ตอนนี้มองฉันอย่างสงสัยว่า 'แกมองอะไรของแก?' ฉันมองแบบเบื่อใส่โคลเวอร์เพื่อไม่ให้หล่อนสงสัย
 
"แกมองอะไรของแก มินท์" หล่อนลุกจากเก้าอี้ แล้วมองหาซ้าย ขวาไปมา แล้วกลับมานั่งแบบเดิมแล้วกินข้าวต่อ
 
"เปล่านิ ฉันแค่มองหาเพื่อนเท่านั้นเอง" ฉันนั่งรอนางพญากินข้าวเสร็จ แล้วเราจะไปกินน้ำติม(โคลเวอร์ชอบเรียกแบบนี้ ฉันก็ติดน่ะสิ) เรามีแพลนไว้หลายอย่าง พวกเราตัดสินใจไปที่สวนลีลาวดี นั่งกินลมเล่นหาิอะไรคุยสนุกๆ ผ่อนคลายดีแท้! ...เงียบไปสักพัก โคลเวอร์ทำลายความเงียบ เพราะฉันไม่ค่อยสุขที่จะคุย
 
"แกเป็นไรมินท์ ช่วงนี้แกเปลี่ยนไปนะ?! ทะเลาะกับเบย์ต้าหรอ?" ฉันชะงักกลับชื่อ 'เบย์ต้า' แล้วน้ำตาก็เตรียมตัวที่จะไหลออกมา แล้วรีบหลับตาลง เพื่อไม่ให้ออกมาให้เพื่อนฉันเห็น ฉันสับสนว่าจะ 'บอก' หรือ 'ไม่บอก' ดีละ!! "แกบอกฉันได้เสมอเลยนะ ฉันยินดีเป็นที่ระบายให้แก" ฉันอดทนไม่ไหว น้ำตาไหลออกมาทั้งๆที่หลับตาอยู่
 
"บะ..เบย์ต้า เลิกกับฉันแล้ว ^^' ตะ..แต่ฉันไม่เสียใจหรอกนะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก" โคลเวอร์ถึงกับเงียบ+อึ้ง โคลเวอร์เอามือฉันมากุมไว้กับมือตัวเอง โคลเวอร์มองฉันแบบเศร้า เพราะเข้าใจความรู้สึกดี
       โคลเวอร์มองข้างหลังของฉันแล้วถึงกับทำหน้าตาโต ตกใจเหมือนเห็นผีแล้วมองหน้าฉันอีกครั้ง ฉันขมวดคิ้ว สงสัยว่าโคลเวอร์มองอะไร เลยหันไปมองข้างหลังแต่ก็ต้องหยุดเมื่อยัยโคลเวอร์จับหน้าฉันแล้วหันมา
 
"^^ มินท์พาฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ! นะๆ"ฉันพยายามหันไปดูให้สุดแรง "มินท์เร็วสิฉันปวดไม่ไหวแล้วนะ!!"ฉันไม่ยอมแพ้ กระชากยัยโคลเวอร์นอนกับพื้น ได้จังหวะฉันจึงหันไป O_O...ไม่นะ ภาพที่ฉันไม่อยากเห็น มันได้เกิดขึ้นแล้ว เบย์ต้ากับผู้หญิงกะ..กำลังกอดกัน ฉันอดทนเห็นภาพนั่นไม่ได้ ตัดสินใจวิ่งสุดชีวิตก้มหน้าก้มตาวิ่งขึ้นเขาเพื่อไปสงบสติอารมณ์
 
"ทำไม ฉันไม่ดีตรงไหน!!!!!!!!!!!" พอถึงเนินเขาลับสายตาผู้คน ตะโกนสุดเสียง...............