รักไม่เคยหยุด ฉุดไม่เคยอยู่

วันนี้ฉันมีนัดกับคนรักของฉันด้วย  ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีเซอร์ไพร์อะไรอีกน้า~~~ ฉันมาถึงตรงเวลาแป๊ะ กลัวว่าเขาจะรอไม่ไหว ฉันจึงรีบมาด่วน พอถึงที่ฉันเห็นเขานั่งที่ม้านั่ง ฉันไม่รอช้าฉันวิ่งเข้าไปนั่งข้างๆ เขาตกใจแต่ฉันงง= ='? เขามองหน้าฉันแล้วยิ้ม ฉันชอบมากเวลาเขายิ้มเนี่ย >_< แต่ก็ต้องหมดอารมณ์เมื่อเขาเปลี่ยนสีหน้าให้ดูเศร้าและจริงจังกับสิ่งที่มาวันนี้ 

'มินท์ ที่ฉันนัดเธอวันนี้...ฉันมีเรื่องจะมาบอกเธอ' เขาหันมาสบตากับฉันแล้วมองแบบเศร้า ฉันแปลกใจ = ='? 

'ห๊ะ? มีอะไรหรอ'ฉันมองเขากลับแล้วยิ้มขัดให้บรรยากาศดีขึ้น แต่บรรยากาศก็ไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่

'ฉัน...รู้สึกว่า รักเธอน้อยลง' ฉันชะงักทุกสิ่งทุกอย่าง การหายใจก็เช่นกัน ฉันมองหน้าเขาเหมือนกับถามในใจว่า 'ทำไม ทำไมถึงพูดอย่างนี้?'

'....' เขาทำให้ฉันพูดไม่ออก เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันรู้สึก หัวเราะ โกธร ร้องไห้ งอน ทุกความรู้สึกและฉัน ให้ใจของฉันกับเขาไปหมดแล้ว แต่เขากับทรยศความรักฉันที่มีให้เขา แตกเป็นเศษแก้วบาดเท้าฉันจนเป็นแผลลึก และไม่สามารถกลับมาต่อได้อีกแล้ว เพราะมันสลาย

'ฉันขอโทษนะ ฉันจะไปไม่ให้เธอเห็นหน้าอีกแล้ว' เขาลุกขึ้นจากม้านั่งแล้วเดินจากไปในความมืด

'ดะ...เดี้ยว เบย์ต้า!!!' พอฉันได้สติฉันก็เรียกตะโกนชื่อของเขาให้ดังที่สุด ฉันไม่แคร์ไม่สนว่าคนในบริเวณนี้จะรำคาญแค่ไหน ฉันไม่รู้!! ฉันวิ่งเข้าไปในหมอก แล้วมองทั่วบริเวณใกล้ๆ แต่...ก็ไม่พบเขา ฉันท้อแล้วเดินกลับมานั่งม้านั่งที่เดิม

'ซ่า!!!' แล้วฝนก็ตกลงมาสู่พื้น ฉันลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าที่หลบ แถวนั้นพอมีบ้านคนอยู่ ฉันขอแค่พักสักระยะหนึ่งนะ

ฉันมองหยดฝนแล้วนึกถึงภาพวันเก่าๆของเราสองคนขึ้นมาในหัว วันที่เขาเล่นตลกในงานวันเกิดฉันและสารภาพรักในงาน ฉันปลื้มเหตุการณ์นั้นที่สุด...ฉันรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว แล้วน้ำตาก็ออกมา ฉันอดทนไม่ไหวแล้ว ฉันปล่อยโฮออกมา อากาศข้างนอกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ......