I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
Master
5) Save world...?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ5
Save world? รัก(ษ์)โลก?
พอเดินกันมาเกือบถึงโรงอาหาร... อยากบอกว่าแม่งโคตรเหนื่อยใจ กว่าไอ้คิงแม่งจะยุรยาตรเดินออกจากห้อง เดินลงบันได เดินออกจากตึก เดินๆๆๆมาถึงโรงอาหาร ใช้เวลาไปเกือบสิบปี (เว่อร์)
เดินช้าไปหาพ่อมึงเหรอครับ!
“ไอ้ห่าคิงครับ อย่าให้กูต้องพูดซ้ำรอบสามร้อยแปดสิบแปดนะเว้ย! เดินอย่างกับเต่าคลาน”
“...” มีแต่สายตานิ่งเฉยมองกลับมาครับ...
ห่า! โกรธกูเรื่องอะไรว่ะเนี่ย?
“มึงโกรธกูเรื่องอะไรเนี่ย”
“กูไม่ได้โกรธมึง”
“อ้าว?” แล้วคุณพี่จะทำหน้าตาแบบนั้นใส่ผมทำไมครับ! หา?
“... มึงจำได้มั้ยว่ากูพูดอะไรกับมึงไปบ้าง?”
“กูจำได้น่า เรื่องป้าแกล้งมึงไง”
“...” แม่งเงียบ... เงียบทำอะไรครับ! มึงพูดกับกูแค่นี้ไม่ใช่?
“แล้ว?”
“มึงไม่คิดจะสนใจหน่อยรึไง?”
“...อ้อ~” ในที่สุดผมก็เข้าใจ “มึงน้อยใจ?”
“เปล่า”
“ฮ่าๆ คิงแม่ง... ขี้ใจน้อยว่ะ แค่กูไม่สนใจเนี่ยนะ”
เก้าขำใส่ไปหลายที แต่เห็นหน้าคิงที่เพิ่มรอยย่นระหว่างคิ้วขึ้นเรื่อยๆเลยตัดสินใจว่าจะหยุดดีกว่า ถ้าหัวเราะต่ออาจจะโดนอะไรสวนกลับมาได้ ผมยังไม่อยากให้หน้าตัวเองเป็นรอยเท่าไหร่หรอกนะ แบบนั้นมันไม่หล่อ
ฮ่าๆ... แอบหัวเราะในใจแทนก็ได้
“กูไม่ได้น้อยใจ กูแค่คิดว่าแม่งแตกต่างกันซะเหลือเกินนะ ตอนที่ไอ้ฟอร์ดแม่งได้ มึงดูดีใจซะ ทีเปลี่ยนมาเป็นกู ไม่มีอาการอะไรเลย”
ดูมันพูด... ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัวนะเนี่ย
ไม่น้อยใจ... แต่ ‘งอน’ สินะ แล้วกูง้อไงดีเนี่ย?
“น่าๆ อย่าคิดมากดิ เดี๋ยวกูช่วยคิดสคริปต์เป็นเพื่อน ดูมึงซ้อมด้วยเลย เอาป่ะ?”
“...” มันไม่ได้พูดอะไรแต่เดินนำไปที่โรงอาหารด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นมาเป็นปกติ
...หายงอนแล้วสินะ เฮ้อ~
“กินไร?” ผมถามมันพร้อมมองหาร้านก๋วยเตี๋ยวที่น่าจะมีคนต่อแถวน้อยที่สุด
โรงเรียนผมเป็นแบบมีร้านอาหารมาขายน่ะครับ ตั้งเป็นซุ้มให้เลือกกินเอา แต่ความจริงแล้วก็มีร้านอาหารของโรงเรียนเช่นกัน แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยมีคนกิน
ส่วนเหตุผลคงไม่ต้องบอก... ก็มันไม่อร่อยนะสิ = =;;
“อะไรก็ได้ มึงอ่ะ?”
“กูกินก๋วยเตี๋ยวล่ะกัน ฝากซื้อหน่อยดิ เดี๋ยวเดินหาพวกไอ้นนท์ก่อน”
“ใช้เชียวนะมึง เอาอะไร?”
“เล็กน้ำ ไม่งอก ไม่ผัก เอาแต่หมู ไม่เอาลูกชิ้น”
“ไม่เอาจานด้วยมั้ย?” ห่า! มึงก็รู้ว่ากูกวนมึงเล่น “เอาเหมือนเดิมนะ?”
“อ่าฮะ เล็กน้ำลูกชิ้นหมูไม่งอกนั่นแหละ”
“ทั้งปีทั้งชาติ” คิงทำท่าจะเริ่มบ่นอีกรอบ ผมเลยเดินหนีไปหาโต๊ะที่พวกไอ้นนท์นั่งอยู่
อ้อ! พวกผมไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันครับ ผม คิง นนท์ อยู่ห้องเดียวกัน ส่วนฟอร์ด หนังอยู่ห้องเดียวกัน จีน นะ กาย ปาย ก็อยู่อีกห้องนึง
แล้วทีนี้วันนี้ที่ไอ้นนท์มันเดินไปก่อน เพราะมันลืมส่งชีทครู ผมกับคิงเลยเดินมาด้วยกัน ไม่ใช่ไม่เห็นสายตาที่คนอื่นมองอีกแล้วนะ แต่มันชินอ่ะ
จะพูดก็พูดไปเถอะ! ในเมื่อมันไม่มีอะไรนี่หน่า!
เดินไปสักพักก็เจอโต๊ะอย่างง่ายดาย ที่บอกว่าหาโต๊กก็แค่ข้ออ้างให้คิงมันไปซื้อข้าวให้นั่นแหละ
เมื่อวันก่อนค่าแท็กซี่ที่มาส่งคิง แล้วก็กลับหอผมนะ... สรุปได้คำเดียวเลยว่า ช่วงนี้ช็อต! มันเลยต้องเลี้ยงข้าวผมไง ฮ่าๆ
“เอ้า ของมึง”
“ขอบใจว่ะ เอาไว้วันหลัง...”
“ไม่เป็นไร กูเลี้ยง ไม่ต้องบอกว่าจะคืนกูหรอก เพราะถึงกูมีลูกแล้ว กูยังไม่รู้เลยว่าจะได้เงินกูคืนเมื่อไหร่” เจ็บครับ... พูดได้หน้านิ่งมากเลยนะมึง!
“ฮ่าๆ มึงก็ตลอดอ่ะเก้า ให้แม่งเลี้ยงกี่รอบแล้วเนี่ย” กายแทรกขึ้นมา ไม่ต้องส.ใส่เกือกก็ได้นะครับ กาย...
“เหมือนสามีซื้อข้าวให้ภรรยาเลยเนอะฟอร์ด ใช้กระเป๋าตังค์ใบเดียวกัน ♥” นนท์ มึงไปเป็นลูกคู่กายตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะครับ! แล้วหัวใจมันมาจากไหน!
“ประมาณนั้นแหละครับ”
แสรดดดดดดดดดดดดด!! ตั้งแต่ร้านเหล้าแล้วนะมึง! ผ่าเอ๊ย!
ไอ้เหี้ยฟอร์ดก็เอากับเขาด้วย ฮึ่ย! ครื้นเครงกันทั้งวงเลยนะมึง ดูหน้าไอ้คิงบ้างสิเว้ย...
เหี้ยยยย! มีกูโมโหคนเดียวรึไงเนี่ย! ดูหน้าคิงดิ แม่งยิ้มมุมปากอ่ะ! มึงขำเรอะ? มึงขำเร้อออ!?
“พอเหอะ ไอ้เก้าแม่งแก่แล้วเนี่ย คิ้วขมวดยิ่งกว่าโบอีก”
“มีงแหละตัวดี ไม่ต้องพูดเลยไอ้จีน”
“เอ้า! กูพูดกูก็ผิด?” เออ! กูพาลไง มึงเข้าใจคำว่ากูพาลมั้ย!
“พอๆ นั่งกินข้าวเหอะ กูหิวแล้วเนี่ย” แล้วใครแม่งเดินช้าครับคิง!
ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวโดนไม่คุยกับใครทั้งนั้น พวกมันเล่นกันแรงไปมั้ยเนี่ย! กูก็โมโหเป็นนะเฮ้ย!
“เก้า มึงไม่กินผักอีกแล้ว” แล้วมึงยุ่งไรกับกูครับคิง?
“กูรักโลก”
“ยังไงว่ะ?”
“เพราะคลอโรฟิลลืมีเฉพาะพืชใบสีเดียว แล้วผักที่เขาใส่ให้มามีสีเขียวทั้งใบ ก่อนที่จะถูกตัดมามันจะต้องเคยสังเคราะห์แสงมาก่อนแน่ๆ ถ้ากูไม่กินผัก สักพักแม่ค้าก็จะลดผักลงเพราะไม่มีคนแดก แล้วผักที่ถูกตัดเอามากินก็จะน้อยลง แล้วออกซิเจนในอากาศจะได้มากขึ้น...”
“...”
“เห็นมั้ย กูรักโลก!”
อ่อ... ที่จำได้ทั้งหมดเนี่ย ไม่ใช่ว่าเก่งนะครับ รู้สึกว่าเมื่อคาบที่แล้วผมเพิ่งเรียนไปล่ะมั้ง แต่มันเป็นความรู้ตอนไหนนะ?
...ช่างเถอะ อีกสักชั่วโมงเดี๋ยวผมก็ลืมอีกแล้วแหละ
“อ่า เรอะ?” งง... งงกันทั้งกลุ่มดิมึง กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ อย่ายุ่งกับกูได้มั้ยเนี่ย?
“เอาเป็นว่ามึงไม่กินเพราะรักโลก?”
“อ่าฮะ” หน้าตาก็ดี อย่าทำตัวโง่(เหมือนกู)ดิคิง เห็นแล้วเสียดายหน้าตา = =’’
อยู่ๆมันก็ใช้ตะเกียบมันคีบผักที่อยู่ในจานผมไม่กินต่อหน้าต่อตา กินจนผักที่มีอยู่น้อยนิด หมดลงในพริบตา
“แค่นี้ก็จบล่ะ บอกให้กูกินแทนก็ได้... แล้วอีกอย่างที่กูสูงเพราะอะไรรู้มั้ย?”
“มึงกินนมไง” สามเวลาหลังอาหารด้วยครับ รักสุขภาพเกิ๊น!
“เปล่า... กู กิน ผัก!” คิงทำหน้ากวนตีนใส่ผม แล้วก้มลงไปกินต่อ
เออ~ จะด่าว่าที่ผมไม่สูงเพราะไม่ได้กินผักใช่มะ?! หา! ฮึ่ย! เออใช่สิ! กูเตี้ยไง! จำไว้เลยนะมึง!
“ชิ!” ผมรีบกินเข้าไปจนหมดแล้วลุกขึ้นเดินหนี ให้แม่งนั่งคุยกันต่อไปเนี่ยแหละ “กูขึ้นห้องก่อนนะ ไม่ต้องตามกูไปสักคนเนี่ยแหละ กูขึ้นไปทำงาน”
“ลอกงานอะดิไม่ว่า”
“เออ! กูลอกมึงไงครับคิง พอใจยัง? กูขึ้นนะ บาย” ปล่อยให้เพื่อนที่เข้าใจกันดีคุยกันไปเถอะ ส่วนคนที่ไม่มีอะไรดีอย่างผมก็ขอขึ้นห้องล่ะกัน ชิ!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
