I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
8.4
Master
แชร์นิยาย
15) 13 - Work Hard...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ13
Work Hard… เหนื่อยสุดแสน
อารมณ์บูดครับ อารมณ์บูด
พวกคุณอาจจะเห็นผมพูดซ้ำอยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้ผมจริงจังสุดเลยนะ พวกมันสองคน แน่นอนว่าไม่ต้องคิดไปไกล ไอ้คิงกับนนท์นั่นเอง อาจจะเห็นถึงความแตกต่างในการเรียกชื่อ แน่นอนว่าแตกต่างอยู่แล้ว ก็ผมโกรธไอ้คิงมันอยู่นี่หน่า
โอเค เข้าเรื่องเดิมเถอะ ไอ้คิงมันจ้องนนท์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรตั้งแต่เข้าห้องมา นนท์เลยจ้องกลับไปด้วยสายตาแบบเดียวกัน และถ้าทุกคนไม่รู้ตำแหน่งที่นั่ง เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟัง
พวกผมนั่งสามคนท้ายสุดของห้อง นนท์ ริมสุดติดหน้าต่าง ผมนั่งตรงกลาง แล้วก็ต่อด้วยไอ้คิง แล้วค่อยเป็นทางเดิน เป็นไงล่ะ! ทิศทางการนั่งโคตรสุดยอด!! (ประชดนะ)
ความจริงผมชอบนั่งที่นนท์มันนะ แต่ถ้าผมนั่งริม ไอ้คิงก็ตามมา แล้วนนท์ไม่ค่อยชอบนั่งติดริมทางเดิน ตอนเปิดเทอมวันแรกก็ทะเลาะกันเล็กน้อยสุดท้ายก็ได้ที่นั่งแบบนี้ แต่ด้วยที่ไอ้คิงมันก็ตั้งใจเรียนมากกว่าผมและนนท์อย่างแน่นอนอยู่แล้ว (เอิ่ม...) มันเลยบ่นกระปอดกระแปดเล็กน้อยและยอมนั่งแต่โดยดี เป็นการจบการคัดเลือกที่นั่งในวันนั้น
แล้วคุณเห็นที่การนั่งมั้ยล่ะ ผมจะนอนฟุบกับโต๊ะก็ไม่ได้ ก็วิชาคณิตของ’จารย์ป้าขาโหดสมศรี ใครฟุบไวท์บอร์ดเขวี้ยงแน่ เฮ้อ~ แอร์เย็นๆ น่านอนฉิบ~
และถึงผมจะแอบฟุบลงไปก็จริง แต่สายตารังสีที่ปะทะกันดุเดือดคงไม่ปล่อยให้ผมนอนอย่างง่ายๆแน่ กูไม่น่าเลือกนั่งตรงนี้เลยจริงๆ ลุกไปปิดแอร์ดีมั้ยเนี่ย ไม่ๆ... โดนเพื่อนทั่วห้องรุมทืบแน่ พวกมันยี่สิบสี่คู่ กับพวกผม สามคู่ ไม่ๆ ผมคนเดียวแหงๆ พอดีกว่า เลิกคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว
แต่สามสิบคนเนี่ย ทำให้การแย่งอากาศหายใจกันน้อยไปนิด และโรงเรียนเอกชนแบบผมก็มักที่จะติดแอร์ ถึงมันจะเหมือนสวรรค์ แต่สำหรับคาบนี้มันนรกเห็นๆ!
“เก้า”
“ว่า?” ผมหันไปมองนนท์
“การบ้านข้อไหนว่ะ”
“อ่อ...” นั่นดิ ข้อไหนว่ะ? ว่าแล้วก็มีมือข้างๆอ้อมมาวงกลมข้อไว้ในหนังสือผมให้ ไม่ค่อยรักษาของเลย เฮ้อ~ ผมยังดีกว่าอีก วาดรูปลงไปเลย ฮ่าๆ
“ข้อห้าใหญ่ ข้อสามถึงสิบแปดว่ะ”
“แสรด~ เยอะห่า” นนท์บ่น เอ่อ ถึงมึงไม่บ่น คนอื่นเขาก็รู้สึกกันไม่ต้องพูดให้แม่งหดหู่หรอก
“การบ้านวิชาเดียวน่า อย่าเอะอะ” ผมบอกแล้วหันไปมองวิชาต่อไป
...วิชาพิเศษ ดนตรีสากล...
“เยส!” ในที่สุดก็ถึงเวลาพกอีกรอบแล้ว! อาจารย์ไม่มา สุขีสุขัง สุขสุดๆเลยโว้ย! “ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะอย่างเป็นบ้าต่อไปจนคนด้านหน้าหันมามอง
“หัดหุบปากไว้ซะบ้างก็ดีนะเก้า”
เจ็บ... เจ็บแสรด~ คนที่หันมาพูดกับผมคือเพื่อนผู้หญิงร่วมห้องข้างหน้าครับ เธอชื่อไอติม
“เจ็บมั้ยมึงๆ” ถามแปลกๆอ่ะไอ้นนท์
“พ่อง” คำด่าที่ไม่ได้ใช้มานานกลับมาอีกครั้ง ฮ่าๆ
“ถ้ามีเวลาว่างมานั่งคุยกันเป็นหน้ากระดาษแบบนี้ เอาเวลาตอนนี้ไปทำงาน’จารย์ป้าสิบห้าสิบหกข้อไม่ดีกว่ารึไง” คิงมันพูดกัดๆแล้วก้มลงทำงาน
เออ กูทำแน่ ไม่ลอกมึงหรอก เหอะ!
“นนท์...” ผมหันไปมองที่พึ่งใหม่
“เออๆ กูจะรีบทำ มึงลองทำเองบ้างดิว่ะ”
“เออน่า กูลองแน่ แต่ต้องหาที่พึ่งก่อน” เห็นมันรับปากแบบไม่เป็นทางการแล้วผมก็โล่งใจ โอเค อย่างน้อยน่ะนะ อย่างน้อย... ผมก็มีทางส่งการบ้านแล้วล่ะ
เมื่อเวลาพักเบรกกลางวันมาถึง ผมค่อยๆอ่อยอิ่งในการเก็บของลงไปทางข้าว น้องมิ้นท์ก็รี๊บรีบมารับไอ้คิงถึงห้อง แสดงนอของตัวเองออกมาเต็มที่ ผู้ชายในห้องผมก็คงคิดเหมือนๆกันเลยส่ายหน้าไม่เอากับเด็กคนนี้แล้ว นนท์มันก็รอผมอยู่ สุดท้ายผมก็ทิ้งพวกสมุดไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไปกินข้าวกับมัน
“พ... พี่เก้าครับ!”
“อ้าว ไอ้เน่มีอะไร” เนเน่ เพื่อนไอ้โยมันครับ วิ่งมาหาผมแบบกระหืดหระหอบมาก
“คือ...” ปกติมันไม่พูดเพราะกับผมหรอกนะ น่าแปลก ผมคิดว่าไอ้โยอาจจะรู้เรื่องแล้ว
“มีไรไอ้น้อง รีบๆพูดมา” นนท์ไปกดดันมันแทน
“พี่นนท์ พี่เก้า พี่คิงคบกับน้องมิ้นท์จริงๆนะเหรอครับ”
“ไอ้โยรู้เรื่องยัง” ผมพูดเสียงเครียด เด็กมันก็ส่ายหน้าอย่างเดียว แสดงว่าอาจจะไม่รู้
“แน่ใจ?” นนท์ถามซ้ำ
“ผมคิดว่าน่าจะไม่รู้อ่ะครับ แต่ถ้ามันรู้ล่ะก็..”
“ทำไม”
“ผมกลัวมันจะรวมพวกมาตีพวกพี่”
“อ้าว ไอ้ห่า กูใหญ่มาก่อนพวกมึง แล้วกูแค่พักงาน ไม่ได้ลาวง แม่งมีสิทธิ์ไรมาตีรุ่นพี่ว่ะ”
“ไม่ๆๆ มันไม่ได้อยู่กับเราแล้วพี่ มันคนเดียวถูกไอ้ธงไล่ออกไป แล้วมันไปรวมพวกใหม่มาแทน” โยมันทำไรผิดว่ะ ผมมอง ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
“อธิบายมาดิ พวกกูไม่ค่อยเก็ต” นนท์เสริมขึ้นมาแทน
“ตอนนั้น มันไปหาเรื่องโรงเรียนด้านข้าง ขัดกับคำสั่งกฎใหญ่ของพวกพี่ ไอ้ธงที่ดูแลอยู่เลยไล่มันออกไป มันมีอำนาจด้านนี้อยู่แล้ว”
“อ่อ” เลยไม่มาบอกพวกกู ว่างั้น? “แล้ว...?”
“พี่ไม่กลัวมันตีพี่คิงเหรอครับ”
“เรียนผูกต้องเรียนแก้ ถ้ามิ้นท์เลือกคิงก็คือเลือกมัน เรื่องก็จบ บางทีเด็กนั่นอาจตอแหลอะไรสักอย่างเพื่อให้โยกับคิงตีกันก็ได้”
“อ่า...” ลึกซึ้งอ่ะดิๆ กูไม่ค่อยพูดเรื่องมีสาระนะเนี่ย เป็นไงๆ
“พี่เก้าๆๆๆๆๆ” ไอ้ธง?
“มีไร?” ว่าแต่ทำไมพวกมึงเจอกูก็เรียกกูว่ะ ไอ้นนท์อยู่ด้านข้างไม่คิดจะเรียก?
“พี่คิง...พี่เค้ากำลังจะมีเรื่องกับไอ้โยที่โรงอาหารอ่ะพี่ พวกไอ้โยมีเป็นสิบ พี่คิงอยู่คนเดียวพี่”
“คิง...”
ผมไม่สนคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นแม้แต่คนเดียว แล้วออกวิ่งไปที่โรงอาหารทันที ไม่รู้ว่าแม่งจะเป็นอะไรหรือเปล่า ถึงตอนนี้ผมปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
...ผมเป็นห่วงมัน
“เฮ้ย! เหี้ย! มึงมีห่าอะไรกัน ข้าบอกให้หยุด!!!” ผมตะเบ็งเสียงในขณะที่เข้ามาเห็นฉากหวาดเสียวพอดี
ไอ้คิงและไอ้โยกำลังเงื้อหมัดจะต่อยกัน ไม่ๆ ดูจากท่าทางมันอาจจะจบมายกหนี่งแล้วก็ได้ ส่วนผู้หญิงเจ้าปัญหากำลังร้องเรียกน้ำตาอยู่ตรงนั้น
เออ สมชื่อเด็กตอของไอ้นนท์จริงๆ
“อย่ามาห้ามกู ไอ้เก้า”
“พี่อย่ามายุ่งกับเรื่องของพวกผม”
เอา เอากันเข้าไป ผมเดินไปตรงกลางแล้วตบหัวมันสองคนอย่างแรง ถึงผมจะตัวเตี้ย แล้วก็หน้าตาน่ารักกว่าผู้ชายทั่วไป (เริ่มทำใจยอมรับตัวเองได้แล้ว) ผมนี่แหละ หัวหน้าเงา
ผมคอยสั่งการอยู่หลังไอ้คิงมาตลอดนั่นแหละ อย่ามาดูถูกกันนะเว้ย!
“พวกเอ็งไม่ฟังคำสั่งข้าแล้วใช่มั้ย?”
ผมพูดอีกครั้งตอนมันหันไปจ้องหน้ากันอย่างไม่สำนึก พร้อมเปลี่ยนสรรพนามเป็นคำพูดที่ใช้เวลาอยู่ในกลุ่มหลังโรงเรียนด้วย
“อึก...” โยมันยอมลดลงก่อน ความจริงแล้วมันเป็นรุ่นน้องที่สนิทกับผมในช่วงแรกๆมาก แต่ตอนม. 5 เทอม 2 พวกผมเริ่มวางมือ มันเลยไม่ค่อยได้ยุ่งกับพวกผมเท่าไหร่
ดูมันยังมีความเคารพผมอยู่
“ไม่เกี่ยวกับมึง เก้า”
“เออ เกี่ยวกับกูแน่” ผมจ้องหน้าไอ้คิงตอบที่มันจ้องหน้าผม
“โย มีเรื่องอะไรกัน”
“ผมคบกับมิ้นท์ก่อนนะพี่ ก็อย่างที่พี่เห็น”
“โอเค กูรู้” ผมหันไปมองไอ้คิงบ้าง จ้องรอคำตอบจากมัน “...”
“ยังไงก็ได้” มันพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“มิ้นท์ มานี่”
“ฮึก ฮือ...”
“พี่บอกว่าให้มานี่!!!” ผมตะโกนอีกรอบ จนคนรอบด้านสะดุ้งกันไปเป็นแถบ ไม่ค่อยมีใครเห็นผมมาดหลุดอะดิ ช่วงนี้เครียดๆขอเก๊กหน้าแล้วก็ระบายอารมณ์นิดนะ ฮ่าๆ
จึกๆ... นนท์สะกิดผมพร้อมกับมองด้วยสายตาประมาณว่า ‘ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง’ ทำให้ผมมีอารมณ์ยิ้มออกมาในสถานการณ์แบบนี้ได้
“คะ?” น้องถามผม
“เลือก”
“คะ?”
“โง่จริง ก็บอกให้เลือกไง เลือกมาสักคนดิ!” ผมด่าไปอีกรอบ
ความจริงผมไม่ค่อยเข้าใจ ทั้งๆที่ไอ้คิงก็มีคนอีกมากมายที่ให้เลือก ทำไมมันเลือกคนนี้แล้วยอมมีปัญหามากมายกับไอ้โย แล้วก็มาต่อยกันไม่กลัวความประพฤติปีสุดท้ายแบบนี้
ไม่เข้าใจจริงๆ...
“มิ้นท์...” โยเรียกเสียงอ่อย มันคงรู้แน่ว่าน้องเขาไม่เลือกมึง
มิ้นท์เดินไปหาคิง คิงมองผมด้วยสายตาแสดงถึงอารมณ์อะไรบางอย่าง แล้วเดินออกจากวงล้อมนักเรียนมุง โอบไหล่มิ้นท์ไป
“โย ฟังข้านะ ถ้าเขารักมึงคนเดียว เขาคงไม่มีคนที่สอง ต่อให้เขาเลือกมึง แต่มึงควรทำใจว่าจะมีปัญหานี้ขึ้นมาอีกบ่อยๆ” ผมสอน (ดูมีภูมิมาก : ไรเตอร์)
“ครับ พี่” มันพูด “พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเขาเลือกแบบนั้นแล้ว ผมก็จะจบ”
“เออดี แบบนี้แหละ ลูกผู้ชาย” ผมตบไหล่มันป้าบๆ “ไปๆ วันนี้อารมณ์ดีแล้ว พี่เลี้ยงข้าว”
“จริงอ่ะพี่”
“เออดิ แต่นนท์... มึงช่วยกูจ่ายนะ”
“ไหงงั้นอ่ะ” มันมอง “แต่ก็ได้ เอาๆ ช่วยๆ ฮ่าๆๆ สงสารคนอกหักโว้ย”
“เลี่ยงมึงคนเดียวนะโย เพื่อนมึงไม่เกี่ยว”
“โห งกอ่ะพี่ ไปก็ได้ๆ เอ้าๆ พวกเธอ จะยืนมุงมองอีกนานมั้ยว่ะ?”
พอโยพูดจบ นักเรียนมุงก็สลายโต๋พร้อมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครูยังไม่มา หรือมาแล้วเห็นสถานการณ์คุมได้เลยไม่ซีเรียสเท่าไหร่
เอาน่า อย่างน้อยตอนนี้ผมก็อารมณ์ดี อย่าเพิ่งไปพูดเรื่องอื่นกันเลย
และแน่นอนว่ารวมถึงเรื่องนี้ด้วย...
“ห่าไรว่ะ? มาวันแรก มาขนของเลย!!” ผมโวยวายหนังกับฟอร์ดใหญ่ ทำไมผู้หญิงส่วนมากถึงไปดูพวกป้ายขบวนแล้วพวกผมต้องขนของทั้งหมดที่ไม่ใช่แล้วไปเก็บไว้ในโรงยิมเก่าว่ะ?!
ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม... ตอนเย็นยิ่งเหนื่อยอยู่ด้วยนะเว้ย!
“บ่นน่า” นะด่าพร้อมมองเหยียดๆ
เออดิ มึงทำเรื่องพวกนี้บ่อยแล้วนี่ ก็มึงชอบไปขนของเพื่อหนีออกจากห้องเรียน มึงก็ชินอ่ะดิ
“เอาน่าๆ แค่โต๊ะ... สิบตัว เก้าอี้ เกือบสามสิบ อืมๆ... แล้วก็เศษอีกนิด...”
“เศษนิดๆบ้านพ่อมึงสิครับ”
เศษอ่ะไรรู้มั้ยครับ? ถึงสีที่พวกชุมนุมศิลป์ใช้เสร็จแล้ววางไว้ พู่กัน ไม้ ฉากงาน โฟม เศษผ้า ตู้เล็กๆ (ซึ่งไม่รู้เอามาทำงานห่าอะไร) ยังไม่รวมของของชุมนุมพละที่วางกองเอาไว้อีกนะ
แล้วไม่ใช่อย่างละนิดครับ มันเป็นอย่างละเยอะ...
ห้องวิทย์ ห้องศิลป์คำนวณ ศิลป์ภาษา รวมแล้ว สิบสามห้อง สามระดับชั้นก็... สามเก้า ห้องละสามคน... อืมๆ มีผู้หญิงด้วย
“รวมๆเรามีผู้ชายกี่คนว่ะ” ผมถามลอยๆ
“ก็... หกสิบ มั้ง... เพราะรุ่นน้องม.4 มาห้องละสองคนเองนี่ ส่วนพวกม.5 บางคนก็โดด บางห้องก็คนเดียว สองคน แม่ง!” หนังแม่งสถบ แต่ผมว่ามันก็เยอะดีนะ
“ยอดทั้งหมดอ่ะ”
“ก็เก้าสิบ...สองคน” มันตอบจำนวนจริง
ผู้หญิงน้อยขนาดนั้นเชียว? แถมส่วนมากไปร่วมขบวนกับไปเป็นประสานงานหมด เฮ้อ มีหน่วยให้กำลังใจมั้ยว่ะเนี่ย?
“กูรู้ว่ามึงคิดอะไร แต่เชื่อเถอะว่ามีแน่ๆ หึๆ” ปายหัวเราะหึๆแล้วมองไปทางริมสนาม มีเด็กผู้หญิงรุ่นน้องรออยู่ไม่มาก แต่ก็ถือว่ามีละว่ะ แต่น้องจะมาหาผมหรือเปล่า... อีกเรื่อง
“มึงรู้ได้ไง”
“กูเก่ง กูเมพ กูเทพ”
“เทพโพธิ์งามเถอะ”
“เหอะ!” มันสะบัดหน้าหนีไปทำงานต่อ ไม่นานก็มีคนวิ่งมาช่วยอีกคือเด็กผู้ชาย ม. 4 ที่ไปโดนฟอร์ดสั่งงานตอนแรก รวมๆตอนนี้ก็ครบยอดหกสิบนิดๆพอดี งานคงเสร็จเร็วกว่าตอนมีแต่ ม.6 อย่างแน่นอน
พอผมเริ่มทำงาน นนท์ก็วิ่งเข้ามาแย่งของหนักๆ แล้วมันเลือกแต่ชิ้นเบาๆมาให้ผมขน เหตุผลของมันคือ ‘มึงไม่ค่อยสบาย ไว้หายดีแล้วจะให้ทำงานหนักๆนะ’ แล้วชวนผมเดินคุยไป ทำงานไป มีมันก็ดีแฮะ ไม่ค่อยต้องคิดอะไรมาก
ส่วนมากพอมีคนมาช่วยเยอะ งานเลยไม่เคร่งเครียดมาก แต่ไอ้คิงก็จรลีหนีไปทำงานซะไกลจากพวกผมมาก เรื่องนี้ทำให้ผมค่อนข้างอึดอัดใจนิดนึง
“เก้า วันนี้...”
“หะ? อะไร?” ผมหันไปมองคนพูด อ่อ... คิงนี่เอง มันเดินมาเมื่อไหร่เนี่ย? แต่แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ประเด็นที่มันเดินมาหาผมตอนไม่มีคนอยู่
“วันนี้กูขอไปค้างห้องมึงได้มั้ย” หน้ามันดูเครียดๆ มีห่าอะไรมากป่ะเนี่ย?
“มึงเป็นอะไรมากป่ะ?”
“เปล่า ตกลงว่าไง ถ้าได้เดี๋ยวกลับพร้อมกัน”
“เวลามึงมาเคยถามกูด้วยเหรอ? อยากมาก็มาเถอะ” ผมตอบมันพร้อมก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ไม่ได้สนใจมันอีก แล้วมันก็ไปทำงานไกลๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนนนท์เดินมา
“เออ เย็นนี้ว่างป่ะ เดี๋ยวไป...”
“โทษทีอ่ะ พอดีว่า... ไม่ว่างแล้ว เอาเป็น พรุ่งนี้แทนได้มั้ย?”
“อ่า วันนี้วันอะไรอ่ะ?”
“พุธ... ทำไม?”
“เอาเป็นอาทิตย์หน้าก็ได้ พอดีว่าสองวันนั้นกูไม่ว่าง” นนท์พูดยิ้มๆแล้วเดินไปขนของรอบสุดท้ายพร้อมกับผม
“อ่อ... นัดสาว?”
“เปล่า กูมีมึงคนเดียว”
“หะ?” มันพูดเบาไปนิดไม่ได้ยินเลยอ่ะ “มึงพูดไรนะ?”
“เปล่า กูพูดว่าไว้วันหน้าก็ได้”
“อ่อ เหรอ?” เหมือนจะไม่ใช่แหะ แต่คงคล้ายๆกันช่างเถอะ ผมไม่อยากเถียงมันแล้ว เหนื่อยใจแปลกๆ แถมงานที่กินเวลาจนตอนนี้ฟ้ามืดก็ทำผมหมดแรงไม่น้อยเหมือนกัน
“โอเค วันนี้เสร็จงานแล้ว พรุ่งนี้คงเบากว่านี้ ไว้เจอกัน”
“เย้~!!!” ทั่วสนามโห่ร้องด้วยความดีใจ
นี่อาจเป็นอีกหนึ่งภาพที่ผมจะไม่มีวันลืม... ว่าพวกเราทำงานกันอย่างสามัคคีแค่ไหน แล้วเรื่องราวของวันนี้ก็เหลือแค่ไปเผชิญหน้ากับคิงแค่นั้นสินะ นนท์ก็กลับไปแล้วด้วย
“เก้า กลับกัน” มันเดินมาเรียกผม
“เออ ไปๆ กลับๆ” ผมก็เดินตามมันไปที่โรงรถหลังโรงเรียน วันนี้คงไม่มีอะไรแย่กว่านี้แล้วมั้ง... ผมคิดในใจ
:: TALKS ::
เฮ้ยๆๆ ไหล่บวมอักเสบอ่ะ ข้างขวาข้างถนัดด้วย ;w; ปวดมากเลยอ่า //แต่ว่างไงเลยมาอัพ
เพราะพุธหน้าคงไม่ว่างอัพแล้วอ่ะ ฮ่าๆ //ล้อเล่นน้า
เม้นท์วันละนิด จิต(คนแต่ง)แจ่มใสนะเออ เฮ้อ~ //ได้ข่าวว่าฉากหน้าเซอร์วิส NC (?) ห้ะๆๆๆ!
Work Hard… เหนื่อยสุดแสน
อารมณ์บูดครับ อารมณ์บูด
พวกคุณอาจจะเห็นผมพูดซ้ำอยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้ผมจริงจังสุดเลยนะ พวกมันสองคน แน่นอนว่าไม่ต้องคิดไปไกล ไอ้คิงกับนนท์นั่นเอง อาจจะเห็นถึงความแตกต่างในการเรียกชื่อ แน่นอนว่าแตกต่างอยู่แล้ว ก็ผมโกรธไอ้คิงมันอยู่นี่หน่า
โอเค เข้าเรื่องเดิมเถอะ ไอ้คิงมันจ้องนนท์ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรตั้งแต่เข้าห้องมา นนท์เลยจ้องกลับไปด้วยสายตาแบบเดียวกัน และถ้าทุกคนไม่รู้ตำแหน่งที่นั่ง เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟัง
พวกผมนั่งสามคนท้ายสุดของห้อง นนท์ ริมสุดติดหน้าต่าง ผมนั่งตรงกลาง แล้วก็ต่อด้วยไอ้คิง แล้วค่อยเป็นทางเดิน เป็นไงล่ะ! ทิศทางการนั่งโคตรสุดยอด!! (ประชดนะ)
ความจริงผมชอบนั่งที่นนท์มันนะ แต่ถ้าผมนั่งริม ไอ้คิงก็ตามมา แล้วนนท์ไม่ค่อยชอบนั่งติดริมทางเดิน ตอนเปิดเทอมวันแรกก็ทะเลาะกันเล็กน้อยสุดท้ายก็ได้ที่นั่งแบบนี้ แต่ด้วยที่ไอ้คิงมันก็ตั้งใจเรียนมากกว่าผมและนนท์อย่างแน่นอนอยู่แล้ว (เอิ่ม...) มันเลยบ่นกระปอดกระแปดเล็กน้อยและยอมนั่งแต่โดยดี เป็นการจบการคัดเลือกที่นั่งในวันนั้น
แล้วคุณเห็นที่การนั่งมั้ยล่ะ ผมจะนอนฟุบกับโต๊ะก็ไม่ได้ ก็วิชาคณิตของ’จารย์ป้าขาโหดสมศรี ใครฟุบไวท์บอร์ดเขวี้ยงแน่ เฮ้อ~ แอร์เย็นๆ น่านอนฉิบ~
และถึงผมจะแอบฟุบลงไปก็จริง แต่สายตารังสีที่ปะทะกันดุเดือดคงไม่ปล่อยให้ผมนอนอย่างง่ายๆแน่ กูไม่น่าเลือกนั่งตรงนี้เลยจริงๆ ลุกไปปิดแอร์ดีมั้ยเนี่ย ไม่ๆ... โดนเพื่อนทั่วห้องรุมทืบแน่ พวกมันยี่สิบสี่คู่ กับพวกผม สามคู่ ไม่ๆ ผมคนเดียวแหงๆ พอดีกว่า เลิกคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว
แต่สามสิบคนเนี่ย ทำให้การแย่งอากาศหายใจกันน้อยไปนิด และโรงเรียนเอกชนแบบผมก็มักที่จะติดแอร์ ถึงมันจะเหมือนสวรรค์ แต่สำหรับคาบนี้มันนรกเห็นๆ!
“เก้า”
“ว่า?” ผมหันไปมองนนท์
“การบ้านข้อไหนว่ะ”
“อ่อ...” นั่นดิ ข้อไหนว่ะ? ว่าแล้วก็มีมือข้างๆอ้อมมาวงกลมข้อไว้ในหนังสือผมให้ ไม่ค่อยรักษาของเลย เฮ้อ~ ผมยังดีกว่าอีก วาดรูปลงไปเลย ฮ่าๆ
“ข้อห้าใหญ่ ข้อสามถึงสิบแปดว่ะ”
“แสรด~ เยอะห่า” นนท์บ่น เอ่อ ถึงมึงไม่บ่น คนอื่นเขาก็รู้สึกกันไม่ต้องพูดให้แม่งหดหู่หรอก
“การบ้านวิชาเดียวน่า อย่าเอะอะ” ผมบอกแล้วหันไปมองวิชาต่อไป
...วิชาพิเศษ ดนตรีสากล...
“เยส!” ในที่สุดก็ถึงเวลาพกอีกรอบแล้ว! อาจารย์ไม่มา สุขีสุขัง สุขสุดๆเลยโว้ย! “ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะอย่างเป็นบ้าต่อไปจนคนด้านหน้าหันมามอง
“หัดหุบปากไว้ซะบ้างก็ดีนะเก้า”
เจ็บ... เจ็บแสรด~ คนที่หันมาพูดกับผมคือเพื่อนผู้หญิงร่วมห้องข้างหน้าครับ เธอชื่อไอติม
“เจ็บมั้ยมึงๆ” ถามแปลกๆอ่ะไอ้นนท์
“พ่อง” คำด่าที่ไม่ได้ใช้มานานกลับมาอีกครั้ง ฮ่าๆ
“ถ้ามีเวลาว่างมานั่งคุยกันเป็นหน้ากระดาษแบบนี้ เอาเวลาตอนนี้ไปทำงาน’จารย์ป้าสิบห้าสิบหกข้อไม่ดีกว่ารึไง” คิงมันพูดกัดๆแล้วก้มลงทำงาน
เออ กูทำแน่ ไม่ลอกมึงหรอก เหอะ!
“นนท์...” ผมหันไปมองที่พึ่งใหม่
“เออๆ กูจะรีบทำ มึงลองทำเองบ้างดิว่ะ”
“เออน่า กูลองแน่ แต่ต้องหาที่พึ่งก่อน” เห็นมันรับปากแบบไม่เป็นทางการแล้วผมก็โล่งใจ โอเค อย่างน้อยน่ะนะ อย่างน้อย... ผมก็มีทางส่งการบ้านแล้วล่ะ
เมื่อเวลาพักเบรกกลางวันมาถึง ผมค่อยๆอ่อยอิ่งในการเก็บของลงไปทางข้าว น้องมิ้นท์ก็รี๊บรีบมารับไอ้คิงถึงห้อง แสดงนอของตัวเองออกมาเต็มที่ ผู้ชายในห้องผมก็คงคิดเหมือนๆกันเลยส่ายหน้าไม่เอากับเด็กคนนี้แล้ว นนท์มันก็รอผมอยู่ สุดท้ายผมก็ทิ้งพวกสมุดไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไปกินข้าวกับมัน
“พ... พี่เก้าครับ!”
“อ้าว ไอ้เน่มีอะไร” เนเน่ เพื่อนไอ้โยมันครับ วิ่งมาหาผมแบบกระหืดหระหอบมาก
“คือ...” ปกติมันไม่พูดเพราะกับผมหรอกนะ น่าแปลก ผมคิดว่าไอ้โยอาจจะรู้เรื่องแล้ว
“มีไรไอ้น้อง รีบๆพูดมา” นนท์ไปกดดันมันแทน
“พี่นนท์ พี่เก้า พี่คิงคบกับน้องมิ้นท์จริงๆนะเหรอครับ”
“ไอ้โยรู้เรื่องยัง” ผมพูดเสียงเครียด เด็กมันก็ส่ายหน้าอย่างเดียว แสดงว่าอาจจะไม่รู้
“แน่ใจ?” นนท์ถามซ้ำ
“ผมคิดว่าน่าจะไม่รู้อ่ะครับ แต่ถ้ามันรู้ล่ะก็..”
“ทำไม”
“ผมกลัวมันจะรวมพวกมาตีพวกพี่”
“อ้าว ไอ้ห่า กูใหญ่มาก่อนพวกมึง แล้วกูแค่พักงาน ไม่ได้ลาวง แม่งมีสิทธิ์ไรมาตีรุ่นพี่ว่ะ”
“ไม่ๆๆ มันไม่ได้อยู่กับเราแล้วพี่ มันคนเดียวถูกไอ้ธงไล่ออกไป แล้วมันไปรวมพวกใหม่มาแทน” โยมันทำไรผิดว่ะ ผมมอง ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่
“อธิบายมาดิ พวกกูไม่ค่อยเก็ต” นนท์เสริมขึ้นมาแทน
“ตอนนั้น มันไปหาเรื่องโรงเรียนด้านข้าง ขัดกับคำสั่งกฎใหญ่ของพวกพี่ ไอ้ธงที่ดูแลอยู่เลยไล่มันออกไป มันมีอำนาจด้านนี้อยู่แล้ว”
“อ่อ” เลยไม่มาบอกพวกกู ว่างั้น? “แล้ว...?”
“พี่ไม่กลัวมันตีพี่คิงเหรอครับ”
“เรียนผูกต้องเรียนแก้ ถ้ามิ้นท์เลือกคิงก็คือเลือกมัน เรื่องก็จบ บางทีเด็กนั่นอาจตอแหลอะไรสักอย่างเพื่อให้โยกับคิงตีกันก็ได้”
“อ่า...” ลึกซึ้งอ่ะดิๆ กูไม่ค่อยพูดเรื่องมีสาระนะเนี่ย เป็นไงๆ
“พี่เก้าๆๆๆๆๆ” ไอ้ธง?
“มีไร?” ว่าแต่ทำไมพวกมึงเจอกูก็เรียกกูว่ะ ไอ้นนท์อยู่ด้านข้างไม่คิดจะเรียก?
“พี่คิง...พี่เค้ากำลังจะมีเรื่องกับไอ้โยที่โรงอาหารอ่ะพี่ พวกไอ้โยมีเป็นสิบ พี่คิงอยู่คนเดียวพี่”
“คิง...”
ผมไม่สนคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นแม้แต่คนเดียว แล้วออกวิ่งไปที่โรงอาหารทันที ไม่รู้ว่าแม่งจะเป็นอะไรหรือเปล่า ถึงตอนนี้ผมปฏิเสธไม่ได้จริงๆ
...ผมเป็นห่วงมัน
“เฮ้ย! เหี้ย! มึงมีห่าอะไรกัน ข้าบอกให้หยุด!!!” ผมตะเบ็งเสียงในขณะที่เข้ามาเห็นฉากหวาดเสียวพอดี
ไอ้คิงและไอ้โยกำลังเงื้อหมัดจะต่อยกัน ไม่ๆ ดูจากท่าทางมันอาจจะจบมายกหนี่งแล้วก็ได้ ส่วนผู้หญิงเจ้าปัญหากำลังร้องเรียกน้ำตาอยู่ตรงนั้น
เออ สมชื่อเด็กตอของไอ้นนท์จริงๆ
“อย่ามาห้ามกู ไอ้เก้า”
“พี่อย่ามายุ่งกับเรื่องของพวกผม”
เอา เอากันเข้าไป ผมเดินไปตรงกลางแล้วตบหัวมันสองคนอย่างแรง ถึงผมจะตัวเตี้ย แล้วก็หน้าตาน่ารักกว่าผู้ชายทั่วไป (เริ่มทำใจยอมรับตัวเองได้แล้ว) ผมนี่แหละ หัวหน้าเงา
ผมคอยสั่งการอยู่หลังไอ้คิงมาตลอดนั่นแหละ อย่ามาดูถูกกันนะเว้ย!
“พวกเอ็งไม่ฟังคำสั่งข้าแล้วใช่มั้ย?”
ผมพูดอีกครั้งตอนมันหันไปจ้องหน้ากันอย่างไม่สำนึก พร้อมเปลี่ยนสรรพนามเป็นคำพูดที่ใช้เวลาอยู่ในกลุ่มหลังโรงเรียนด้วย
“อึก...” โยมันยอมลดลงก่อน ความจริงแล้วมันเป็นรุ่นน้องที่สนิทกับผมในช่วงแรกๆมาก แต่ตอนม. 5 เทอม 2 พวกผมเริ่มวางมือ มันเลยไม่ค่อยได้ยุ่งกับพวกผมเท่าไหร่
ดูมันยังมีความเคารพผมอยู่
“ไม่เกี่ยวกับมึง เก้า”
“เออ เกี่ยวกับกูแน่” ผมจ้องหน้าไอ้คิงตอบที่มันจ้องหน้าผม
“โย มีเรื่องอะไรกัน”
“ผมคบกับมิ้นท์ก่อนนะพี่ ก็อย่างที่พี่เห็น”
“โอเค กูรู้” ผมหันไปมองไอ้คิงบ้าง จ้องรอคำตอบจากมัน “...”
“ยังไงก็ได้” มันพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“มิ้นท์ มานี่”
“ฮึก ฮือ...”
“พี่บอกว่าให้มานี่!!!” ผมตะโกนอีกรอบ จนคนรอบด้านสะดุ้งกันไปเป็นแถบ ไม่ค่อยมีใครเห็นผมมาดหลุดอะดิ ช่วงนี้เครียดๆขอเก๊กหน้าแล้วก็ระบายอารมณ์นิดนะ ฮ่าๆ
จึกๆ... นนท์สะกิดผมพร้อมกับมองด้วยสายตาประมาณว่า ‘ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง’ ทำให้ผมมีอารมณ์ยิ้มออกมาในสถานการณ์แบบนี้ได้
“คะ?” น้องถามผม
“เลือก”
“คะ?”
“โง่จริง ก็บอกให้เลือกไง เลือกมาสักคนดิ!” ผมด่าไปอีกรอบ
ความจริงผมไม่ค่อยเข้าใจ ทั้งๆที่ไอ้คิงก็มีคนอีกมากมายที่ให้เลือก ทำไมมันเลือกคนนี้แล้วยอมมีปัญหามากมายกับไอ้โย แล้วก็มาต่อยกันไม่กลัวความประพฤติปีสุดท้ายแบบนี้
ไม่เข้าใจจริงๆ...
“มิ้นท์...” โยเรียกเสียงอ่อย มันคงรู้แน่ว่าน้องเขาไม่เลือกมึง
มิ้นท์เดินไปหาคิง คิงมองผมด้วยสายตาแสดงถึงอารมณ์อะไรบางอย่าง แล้วเดินออกจากวงล้อมนักเรียนมุง โอบไหล่มิ้นท์ไป
“โย ฟังข้านะ ถ้าเขารักมึงคนเดียว เขาคงไม่มีคนที่สอง ต่อให้เขาเลือกมึง แต่มึงควรทำใจว่าจะมีปัญหานี้ขึ้นมาอีกบ่อยๆ” ผมสอน (ดูมีภูมิมาก : ไรเตอร์)
“ครับ พี่” มันพูด “พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าเขาเลือกแบบนั้นแล้ว ผมก็จะจบ”
“เออดี แบบนี้แหละ ลูกผู้ชาย” ผมตบไหล่มันป้าบๆ “ไปๆ วันนี้อารมณ์ดีแล้ว พี่เลี้ยงข้าว”
“จริงอ่ะพี่”
“เออดิ แต่นนท์... มึงช่วยกูจ่ายนะ”
“ไหงงั้นอ่ะ” มันมอง “แต่ก็ได้ เอาๆ ช่วยๆ ฮ่าๆๆ สงสารคนอกหักโว้ย”
“เลี่ยงมึงคนเดียวนะโย เพื่อนมึงไม่เกี่ยว”
“โห งกอ่ะพี่ ไปก็ได้ๆ เอ้าๆ พวกเธอ จะยืนมุงมองอีกนานมั้ยว่ะ?”
พอโยพูดจบ นักเรียนมุงก็สลายโต๋พร้อมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ครูยังไม่มา หรือมาแล้วเห็นสถานการณ์คุมได้เลยไม่ซีเรียสเท่าไหร่
เอาน่า อย่างน้อยตอนนี้ผมก็อารมณ์ดี อย่าเพิ่งไปพูดเรื่องอื่นกันเลย
และแน่นอนว่ารวมถึงเรื่องนี้ด้วย...
“ห่าไรว่ะ? มาวันแรก มาขนของเลย!!” ผมโวยวายหนังกับฟอร์ดใหญ่ ทำไมผู้หญิงส่วนมากถึงไปดูพวกป้ายขบวนแล้วพวกผมต้องขนของทั้งหมดที่ไม่ใช่แล้วไปเก็บไว้ในโรงยิมเก่าว่ะ?!
ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม... ตอนเย็นยิ่งเหนื่อยอยู่ด้วยนะเว้ย!
“บ่นน่า” นะด่าพร้อมมองเหยียดๆ
เออดิ มึงทำเรื่องพวกนี้บ่อยแล้วนี่ ก็มึงชอบไปขนของเพื่อหนีออกจากห้องเรียน มึงก็ชินอ่ะดิ
“เอาน่าๆ แค่โต๊ะ... สิบตัว เก้าอี้ เกือบสามสิบ อืมๆ... แล้วก็เศษอีกนิด...”
“เศษนิดๆบ้านพ่อมึงสิครับ”
เศษอ่ะไรรู้มั้ยครับ? ถึงสีที่พวกชุมนุมศิลป์ใช้เสร็จแล้ววางไว้ พู่กัน ไม้ ฉากงาน โฟม เศษผ้า ตู้เล็กๆ (ซึ่งไม่รู้เอามาทำงานห่าอะไร) ยังไม่รวมของของชุมนุมพละที่วางกองเอาไว้อีกนะ
แล้วไม่ใช่อย่างละนิดครับ มันเป็นอย่างละเยอะ...
ห้องวิทย์ ห้องศิลป์คำนวณ ศิลป์ภาษา รวมแล้ว สิบสามห้อง สามระดับชั้นก็... สามเก้า ห้องละสามคน... อืมๆ มีผู้หญิงด้วย
“รวมๆเรามีผู้ชายกี่คนว่ะ” ผมถามลอยๆ
“ก็... หกสิบ มั้ง... เพราะรุ่นน้องม.4 มาห้องละสองคนเองนี่ ส่วนพวกม.5 บางคนก็โดด บางห้องก็คนเดียว สองคน แม่ง!” หนังแม่งสถบ แต่ผมว่ามันก็เยอะดีนะ
“ยอดทั้งหมดอ่ะ”
“ก็เก้าสิบ...สองคน” มันตอบจำนวนจริง
ผู้หญิงน้อยขนาดนั้นเชียว? แถมส่วนมากไปร่วมขบวนกับไปเป็นประสานงานหมด เฮ้อ มีหน่วยให้กำลังใจมั้ยว่ะเนี่ย?
“กูรู้ว่ามึงคิดอะไร แต่เชื่อเถอะว่ามีแน่ๆ หึๆ” ปายหัวเราะหึๆแล้วมองไปทางริมสนาม มีเด็กผู้หญิงรุ่นน้องรออยู่ไม่มาก แต่ก็ถือว่ามีละว่ะ แต่น้องจะมาหาผมหรือเปล่า... อีกเรื่อง
“มึงรู้ได้ไง”
“กูเก่ง กูเมพ กูเทพ”
“เทพโพธิ์งามเถอะ”
“เหอะ!” มันสะบัดหน้าหนีไปทำงานต่อ ไม่นานก็มีคนวิ่งมาช่วยอีกคือเด็กผู้ชาย ม. 4 ที่ไปโดนฟอร์ดสั่งงานตอนแรก รวมๆตอนนี้ก็ครบยอดหกสิบนิดๆพอดี งานคงเสร็จเร็วกว่าตอนมีแต่ ม.6 อย่างแน่นอน
พอผมเริ่มทำงาน นนท์ก็วิ่งเข้ามาแย่งของหนักๆ แล้วมันเลือกแต่ชิ้นเบาๆมาให้ผมขน เหตุผลของมันคือ ‘มึงไม่ค่อยสบาย ไว้หายดีแล้วจะให้ทำงานหนักๆนะ’ แล้วชวนผมเดินคุยไป ทำงานไป มีมันก็ดีแฮะ ไม่ค่อยต้องคิดอะไรมาก
ส่วนมากพอมีคนมาช่วยเยอะ งานเลยไม่เคร่งเครียดมาก แต่ไอ้คิงก็จรลีหนีไปทำงานซะไกลจากพวกผมมาก เรื่องนี้ทำให้ผมค่อนข้างอึดอัดใจนิดนึง
“เก้า วันนี้...”
“หะ? อะไร?” ผมหันไปมองคนพูด อ่อ... คิงนี่เอง มันเดินมาเมื่อไหร่เนี่ย? แต่แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ประเด็นที่มันเดินมาหาผมตอนไม่มีคนอยู่
“วันนี้กูขอไปค้างห้องมึงได้มั้ย” หน้ามันดูเครียดๆ มีห่าอะไรมากป่ะเนี่ย?
“มึงเป็นอะไรมากป่ะ?”
“เปล่า ตกลงว่าไง ถ้าได้เดี๋ยวกลับพร้อมกัน”
“เวลามึงมาเคยถามกูด้วยเหรอ? อยากมาก็มาเถอะ” ผมตอบมันพร้อมก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป ไม่ได้สนใจมันอีก แล้วมันก็ไปทำงานไกลๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตอนนนท์เดินมา
“เออ เย็นนี้ว่างป่ะ เดี๋ยวไป...”
“โทษทีอ่ะ พอดีว่า... ไม่ว่างแล้ว เอาเป็น พรุ่งนี้แทนได้มั้ย?”
“อ่า วันนี้วันอะไรอ่ะ?”
“พุธ... ทำไม?”
“เอาเป็นอาทิตย์หน้าก็ได้ พอดีว่าสองวันนั้นกูไม่ว่าง” นนท์พูดยิ้มๆแล้วเดินไปขนของรอบสุดท้ายพร้อมกับผม
“อ่อ... นัดสาว?”
“เปล่า กูมีมึงคนเดียว”
“หะ?” มันพูดเบาไปนิดไม่ได้ยินเลยอ่ะ “มึงพูดไรนะ?”
“เปล่า กูพูดว่าไว้วันหน้าก็ได้”
“อ่อ เหรอ?” เหมือนจะไม่ใช่แหะ แต่คงคล้ายๆกันช่างเถอะ ผมไม่อยากเถียงมันแล้ว เหนื่อยใจแปลกๆ แถมงานที่กินเวลาจนตอนนี้ฟ้ามืดก็ทำผมหมดแรงไม่น้อยเหมือนกัน
“โอเค วันนี้เสร็จงานแล้ว พรุ่งนี้คงเบากว่านี้ ไว้เจอกัน”
“เย้~!!!” ทั่วสนามโห่ร้องด้วยความดีใจ
นี่อาจเป็นอีกหนึ่งภาพที่ผมจะไม่มีวันลืม... ว่าพวกเราทำงานกันอย่างสามัคคีแค่ไหน แล้วเรื่องราวของวันนี้ก็เหลือแค่ไปเผชิญหน้ากับคิงแค่นั้นสินะ นนท์ก็กลับไปแล้วด้วย
“เก้า กลับกัน” มันเดินมาเรียกผม
“เออ ไปๆ กลับๆ” ผมก็เดินตามมันไปที่โรงรถหลังโรงเรียน วันนี้คงไม่มีอะไรแย่กว่านี้แล้วมั้ง... ผมคิดในใจ
:: TALKS ::
เฮ้ยๆๆ ไหล่บวมอักเสบอ่ะ ข้างขวาข้างถนัดด้วย ;w; ปวดมากเลยอ่า //แต่ว่างไงเลยมาอัพ
เพราะพุธหน้าคงไม่ว่างอัพแล้วอ่ะ ฮ่าๆ //ล้อเล่นน้า
เม้นท์วันละนิด จิต(คนแต่ง)แจ่มใสนะเออ เฮ้อ~ //ได้ข่าวว่าฉากหน้าเซอร์วิส NC (?) ห้ะๆๆๆ!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
