I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
Master
16) 14 - Answer...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ14
Answer… คำตอบ บอกรัก และ...ครั้งแรก
“กินไรดี”
“กินไรก็ได้” กวน... อยากบอกคำเดียวว่าแม่งกวนบาทาผมครับ
ถามไรก็ตอบแบบกวนๆ รำคาญแล้วนะเนี่ย ดีนะที่วันนี้ผมเอารถมอเตอร์ไซต์มาเองไม่ต้องซ้อนหลังมัน แต่ค่อยๆชะลอรถถามนู่นถามนี่ มันลำบากนะ เซ็งมาแล้วเนี่ย
ดีที่วันนี้ถนนไม่ค่อยมีรถ
“แวะ” ผมบอกคำเดียวแล้วเฉียดเข้าข้างทาง
“ลุกครับๆ เอาปะหมี่เกี๊ยวหมูแดงไม่ผัก”
“2 ครับ” คนข้างๆสั่งตาม
“ไม่กินผัก?” ผมหันไปถามมันที่เดินไปตักน้ำใส่แก้วให้ผม ร้านข้างทางก็งี้แหละ บริการตัวเอง แต่แน่นอน... มันทำให้ผมอยู่แล้ว ฮ่าๆ สบาย
“ขี้เกียจสั่งแล้ว”
“...” กรรม...
เออ! ว่าแต่ลืมไป กำลังโกรธมันอยู่ไม่ใช่? ไปคุยกับมันทำไมว่ะเนี่ย
พอคิดขึ้นมาได้ก็เลยเงียบไป ดวงตาของคิงเหลือบมองมาเป็นระยะๆด้วยความเป็นห่วง เอาเถอะ ถ้ามันรู้ว่าผมโกรธเดี๋ยวมันก็ง้อ(?)เองแหละ
“เป็นอะไร”
“เปล่านี่” ผมตอบไป
เฮ้อ~ ไม่ใช่ผู้หญิงนะเนี่ย แต่ทำไมท่าทางผมเหมือนจังนะ ไม่ได้งอนแต่เหมือนงอน โอ้ เอาเข้าไปตัวผม...
...แต่ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่านั้นคือ... ผมเถียงตัวเองเหมือนคนโรคจิตทำไมเนี่ย
“เอ้อ ใช่! นึกที่’เตอร์แอ๊ดบอกที่ต้องทำในพิธีจบได้ป่ะ”
“อ้อ เต้นรำอ่ะนะ” ก็ช่วงที่เรียนม.ปลายเทอมแรกๆพวกผมได้เรียนเต้นลีลาศใช่มะ? ที่นี่ ทุกปีก็เลยมีการรำลึกความหลังนิดหน่อย งานกลางคืนเลี้ยงส่งรุ่นพี่ ทีนี้ก็ถึงคิวพวกปีผมสักที
“อื้อ”
“ถามไมอ่า อีกตั้งนาน” เหมือนมันทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุด
“เปล่า แค่บอกกันลืม ให้ช่วยกันจำไง”
“อ่อ”
ถ้ามันไม่เริ่มพูด ผมก็ไม่ตอบหรอกนะ เพราะฉะนั้นการกินข้าวมื้อเย็นจึงจบแบบเงียบๆ แล้วพวกผมก็ขับรถกลับอพาร์ทเมนต์กันไป
“บ้านมึงยังรกเหมือนเดิม”
“เออน่า”
ร่างบางหน้าแดงนิดๆ อย่างทำให้คิงรู้สึกขำจึงอมยิ้มขึ้นมา แต่พอเจ้าตัวหันมาเห็นแล้วส่งสายตาอาฆาตให้เท่านั้นแหละ คนตัวสูงเลยหุบยิ้มแล้วเสหน้าไปทางอื่น
“ชุดยังอยู่ที่เดิมป่ะ?” คิงตะโกนถามตอนผมเดินหนีเข้ามาในห้องครัว
“อ่อ เอ่อ... น่าจะนะ ก็ยังไม่ได้แตะเลยอ่ะ”
เก้าตะโกนบอก พร้อมกับรินน้ำใส่แก้วออกมา เป็นเพราะช่วงแรกคิงมันหอบข้าวหอบของมานอนห้องผม แล้วไม่ได้เอากลับ ชุดมันทั้งชุดนักเรียนชุดนึง พละอีกชุดก็ยังอยู่ในตู้ผม รวมถึงชุดนอนอีกสองสามชุดด้วย
“อาบน้ำก่อนก็ได้นะ” ผมตะโกนบอก
“เออ”
เห็นมันตะโกนตอบรับก็นึกว่ามันจะไปอาบน้ำ พอออกมาจากส่วนที่กั้นเป็นห้องครัวก็เห็นมันนอนผึ่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมกับเปิดเบียร์ที่ผมแช่อยู่ในตู้เย็น เปิดทีวีดูสบายใจเฉิบ
“ไม่ไปอาบน้ำ?”
“มึงไปอาบก่อนดิ กูดูทีวีอยู่”
อ้าว... ไอ้เวรนี่ ช่างเถอะ...
“งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ไม่ดูทีวีด้วยกันก่อนเหรอ?” มันเงยหน้ามาถาม
“เอ่อ...” แล้วมึงไล่กูไปอาบน้ำตั้งแต่แรกทำห่าอะไรครับ “ไม่อ่ะ กูไปอาบน้ำนะ”
“เชิญ”
ผมมองมันด้วยท่าทางที่มองดูคนประหลาด วันนี้มันแปลกไปมาก ก็ดูดิ พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย ผมไม่เข้าใจมันเลยอ่ะ (ไม่ใช่ผมโง่นะ! มันพูดไม่รู้เรื่องต่างหาก)
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้านในเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำแต่ต้องถอยหลังกลับด้วยแรงกระชากจากคนตัวสูง ผมมองมันงงๆ
“เอ่อ...เอาชุดเข้าไปใส่ในห้องน้ำด้วย อย่าเปียกออกมานะ” มันเสหน้าหันไปมองทางอื่น หน้ามันดูแดงยังไงชอบกล แต่ผมก็พยักหน้ารับโดยดี แล้วไปหยิบชุดในตู้เสื้อผ้า… แต่ก็โดนมันดึงอีกรอบ ผมขมวดคิ้วมองมัน
“มีไรว่ะ”
“ใส่ชุดนอนดีๆดิ อย่าใส่แค่บ็อกเซอร์” มันบอก
“วุ้ย! เรื่องมากจริง ปกติกูก็ใส่ของกูแบบนี้”
“...” มันมองนิ่งๆ
“เออๆ ก็ได้ว่ะ” ผมคว้าชุดนอนด้านบนสุดเข้ามา แล้วในที่สุดผมก็ได้ไปอาบน้ำเสียที
อาบน้ำไม่นานเท่าไหร่ ผมก็ออกมาทั้งๆที่ผมยังเปียกอยู่ ผ้าขนหนูพาดอยู่ที่คอไม่ให้น้ำหยดลงพื้น ผมหันไปมองคนที่เลื้อยมาอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว
“คิง... เชี่ยคิง ไปอาบน้ำ”
“เออ...”
เหมือนเวลาหยุดหมุนไปชั่ววินาทีที่มันหันมา มันทำหน้าอึ้งมองผมอย่างกับผมเป็นตัวประหลาด ว่าแต่... หน้ามันแดงจริงๆด้วย คงเป็นเพราะเบียร์ที่มันกิน
ผมก้มหน้ามองตัวเอง... เสื้อติดกระดุมติดถูกแล้ว กางเกงก็ไม่ขาด ผมไม่ได้แปลกตรงไหนซะหน่อย มันเป็นไรของมันว่ะ?
“เช็ดผมด้วย” มันยีหัวผมด้วยผ้าขนหนูทีหนึ่ง แล้วคิงก็เมินหน้าหนีไปทางอื่น คว้าชุดนอนที่เตรียมไว้แล้วเข้าห้องน้ำไป
ตึกตึก... ตึกตึก...
ผมล้มลงนอนที่โซฟา ก้มลงใช้มือจับหัวใจ ผมเป็นอะไรไปนะ?
เก้าเงยหน้ามองทีวี นั่นสินะ... ไม่ได้ดูหนังรอบดึกกับมันนานแค่ไหนแล้วเนี่ย... อืม... หนังวันนี้ไม่น่าสนุกเลยแฮะ ช่องนี้ก็หนังผี ช่องนี้ก็หนังรัก... เฮ้อ~ ชีวิต
แต่ใส่ชุดนี้แล้วไม่ถนัดเลยแฮะ ตั้งแต่อยู่คนเดียวมา แทบนับครั้งได้ที่ใส่ชุดแบบนี้นอน ให้ตายเถอะ! มันอึกอัดนะเฟ้ย! สุดท้ายผมก็ปลดกระดุมบนออกสองเม็ด แล้วก็กระดุมล่างอีกเม็ด
หันไปมองกระป๋องเบียร์ที่เหลืออยู่นิดหน่อยอย่างนึกเสียดาย กินเสียของชะมัด ผมหยิบขึ้นมาดู เขย่าเล็กน้อย น่าจะเหลือประมาณครึ่งกระป๋องมั้งเนี่ย...
อือ... ได้ยินเสียงคิงออกมาจากห้องน้ำแล้ว
“เก้า นอนยังว่ะ”
“ยัง”
เสียงมันถามจากด้านใน ผมตะโกนตอบกลับไปแล้วกระดกเบียร์ขึ้นดื่ม แบบนี้เขาเรียกจูบทางอ้อมสินะ...
ตึกตึก... ตึกตึก...
มึงใจเต้นทำห่าอะไรว่ะเก้า! สองรอบแล้วนะมึง!
“เฮ้ย! เชี่ยเก้า มึง...”
ผมหันไปมองไอ้คิง แค่ดื่มเบียร์แค่เนี่ย แม่งยังจะบ่นอีก บ่นอะไรหนักหนาว่ะ?!
“อะไรของมึงนักหนาว่ะ คิง”
“...เปล่า” มันหลบตาแล้วตอบคำถาม
ห่า... ห่าเอ๊ย! ผมอยากเมาจริงๆโว้ย! เมาแล้วพาลแม่งเลยดีมั้ยเนี่ย!?
“ป... ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวกูนอนโซฟาเอง”
มันดึงผมให้ลุกขึ้น แต่ความโกรธมันพุ่งขึ้นมาจากไหนไม่รู้ทำให้ผมเลือกที่จะใช้แรงดึงมันลงมาแทน คิงทำหน้าตกใจนิดๆ ร้องตกใจ แล้วพยายามขืนตัวขึ้นมา แต่ผมก็สู้แรงมันเอาไว้
“เฮ้ย!”
ผมยกหน้าผากขึ้นชนกับหน้าผากมัน มองมันนิ่งๆ อึดอัดนิดหน่อยแต่มีเรื่องที่ต้องพูดกับมัน ผมเลยยอมทนอยู่ในสภาพนี้ จ้องมัน ทั้งๆที่หน้าแทบจะชนกันอยู่แล้ว
“คิง... มึงเป็นอะไรไปว่ะ”
“...เปล่านี่ มึงเป็นอะไรต่างหาก ปล่อยกูดีกว่า”
“กูไม่ปล่อย ตอบกูมาก่อน”
“ก็...เปล่า”
“กูรู้จักมึงมากี่ปี คิง กูรู้จักมึงดี พอๆกับที่มึงรู้จักกูนั่นแหละ”
“...กูคง... แค่สับสน”
“งั้นช่วยตอบคำถามกูอีกข้อ... กูเป็นอะไรไปว่ะคิง”
“...” หน้ามันขึ้นเครื่องหมายคำถามขึ้นมาบนหน้า
“กูชอบมองมึงบ่อยๆ กูไม่ชอบที่มึงอยู่กับน้องมิ้นท์ กูเจ็บที่มึงไม่สนใจกู กูเกลียดเวลาที่มึงสนใจคนอื่นมากกว่ากู... แล้วกูก็ใจเต้นทุกครั้งที่กูอยู่ใกล้มึงแบบนี้... มึงว่ากูเป็นอะไรว่ะ”
ผมปล่อยให้มันลุกขึ้นนั่ง ผมเองก็เหมือนกัน ผมมองไม่เห็นหน้ามัน ผมของคิงยังเปียกอยู่ หยดน้ำที่ไหลเกาะบนหน้ายิ่งทำให้ผมใจเต้นรัว
ที่ผมใจเต้น อาจเป็นเพราะ... มันหล่อ...?
“...กูไม่รู้”
“มึง...ตอบไม่ได้ หรือไม่อยากตอบ”
มันลุกขึ้นยืน ผมเองก็เหมือนกัน ต่างกันตรงที่มันยืนหันหลังให้ผมอยู่ ส่วนผมใช้มือจับที่ปลายชายเสื้อมัน
“เก้า...”
คงเป็นอย่างหลังสินะ... ความรู้สึกนี้น่ะ ไม่ควรจะมี...
...ใช่มั้ย?
“ขอโทษ... ลืมมันไปซะเถอะ...”
ผมปล่อยแล้วเดินออกมาก่อนที่มันจะพูดอะไรตอบกลับมา เหมือนมีอะไรมาบีบที่หัวใจ ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ ผมเดินมาที่ห้อง แต่ก่อนที่ผมจะปิดประตูห้องนั้นได้...
หมับ
มันกอดผมจากทางด้านหลัง คางมันเกบอยู่ที่บ่า ผมไม่ได้หันกลับไปมอง ไม่อยากเห็นหน้ามันเลย โธ่เว้ย!
“ช่วยฟังสิ่งที่กูจะพูดต่อจากนี้ไปหน่อยได้มั้ย... ครั้งแรกมันเริ่มจากที่กูได้รู้จักเด็กใหม่คนหนึ่ง คนๆนั้นเป็นคนที่ทำตัวผิดระเบียบเหมือนกูเลย กูเป็นเพื่อนสนิทกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่มันมีเรื่องที่น่าประหลาดใจกว่านั้น มึงรู้มั้ยว่าเรื่องอะไร?”
“...” ผมส่ายหน้า
“ทันทีที่กูรู้จักมัน โลกของกูก็เปลี่ยนไป... หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ชอบให้คนอื่นล้อว่าเป็นแฟนมันบ่อยๆ ชอบยิ้มให้มันโดยที่มันไม่รู้ตัว แอบมองมันตลอด ดื้อแพ่งกับพ่อแม่ เพื่อตามมันมาเรียนอีกโรงเรียนนึง ทั้งๆที่ได้โควต้าเรียนฟรีครึ่งนึง ให้ความสำคัญมันที่หนึ่งเสมอ แต่มันก็ไม่รู้ตัวหรอก... บางครั้งก็ทำทุกอย่างให้โดยที่มันไม่ต้องขอด้วยซ้ำ”
“...” ผมเงียบ
“...จนในที่สุด กูก็ได้รู้ตัว เมื่อมีคนๆนึง มาชอบมัน... ชอบมันมาก แต่มันไม่เคยรู้หรอก แล้วกูก็พยายามไม่ให้มันรู้ด้วย แต่คนๆนั้นก็ยอมให้กูอยู่กับมันก่อน โดยให้เงื่อนไขหนึ่งกับกูมา คืออย่าทำให้มึงเสียใจ ไม่งั้นมันจะไม่ยอมอีกต่อไป...สิ่งที่กูรู้ตัวทำให้กูทั้งตกใจ แล้วสับสน...”
คิงหยุดพูดแล้วถอนหายใจออกมา ทั้งพยายามปรับเสียงที่สั่นให้กลับมาเป็นปกติ
“มึงพอจะรู้มั้ยว่าคนๆนั้นคือใคร...”
“กูไม่เข้าใจที่มึงต้องการจะสื่อหรอกนะ”
“งั้นกูจะใบ้อีกนิดนึง... คนๆนั้นเพิ่งบอกรักทางอ้อมกับกูล่ะ...”
“อึก...”
“...กูรักมึงนะ เก้า...”
คำบอกรักที่ไม่หวานแหววเหมือนใคร แถมยังเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดสมัยพ่อขุนนั่น แต่กลับทำให้ผมทั้งดีใจ แล้วก็ตกใจ ความจริงผมตกใจตั้งแต่มันเริ่มพูดแล้วนั่นแหละ ช่วงแรกๆผมคิดไม่ออกหรอกว่าเป็นใคร แต่ตอนสุดท้ายนั่น...
ใครบอกรักมันทางอ้อมฟ่ะ!
ผมอมยิ้มนิดๆ แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่มีทางรู้หรอก
“เก้า...”
“อะไร...”
“เฮ้อ... ช่วยตอบคำถามเมื่อกี้หน่อยได้มั้ย ว่าเพื่อนกูที่บอกรักกูทางอ้อมคนนั้นคือใคร” เสียงพูดมันเหมือนเหนื่อยใจ
“ไม่รู้สิ อุ๊บ...”
มันหมุนตัวให้ผมไปเผชิญหน้ากับมัน แล้วประทับริมฝีบางหน้าลงมา มือหนารั้งร่างของผมให้ไปปะทะกับตัวมัน ลิ้นร้อนสอดแทรกขเมาด้านใน ผมประท้วงอู้อี้ในคอ พยายามผลักมันออกไป จนในที่สุดมันก็ปล่อยให้ผมเป็นอิสระสักที
“ตอบคำถามได้ยัง?” มันมองหน้าผมประมาณว่า ถ้าไม่ตอบมันจะทำอีก ผมเมินหน้าหนีมันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เออ... กู...”
“หะ? อะไรนะไม่ได้ยินเลย”
“กูไง...”
“อะไรน่ะ? เบาจังไม่ได้ยินเลย”
“เก้าครับ! เพื่อนคนนั้นคือเก้าครับ! เก้ารักคิงครับ ได้ยินหรือยังครับ!!!” ผมตะโกนตอบมันไป แต่กลับพบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมันแทน
ให้ตายเถอะ ปกติมันชอบทำหน้ายิ้มนิ่ง กับอารมณ์เสีย พอมันยิ้มแบบนี้ก็ทำให้รู้ว่ามันหล่อดีแฮะ... หล่ออันตรายซะด้วย
“หึๆ..” เหมือนผมเป็นลูกแกะที่ตกหลุมพรางมันเลยป่ะ?
“ป... ปล่อย...”
“ไม่”
“ปล่อย”
“ทีเมื่อกี้ยังไม่ยอมปล่อยคิงเลยนี่”
“ไม่เกี่ยวกับโว้ย ปล่อยกู... อุ๊บ!”
ปากของผมไม่ว่างพอจะตะโกนออกมาได้แล้วครับ เนี่ยจากมันประกบลงมาอีกครั้ง แถมครั้งนี้มือมันยังวนเวียนอยู่ที่หลังด้วย เหมือนมันจะพาผมเดินถอยหลังมาเรื่อยๆ
“อ๊ะ! เฮ้ย!”
หลังปะทะกับเตียงเย็นที่ยุบตัวลงไปจากการที่ผมถูกผลักลง รวมถึงมันที่ขึ้นมานั่งคร่อมตัวผมไว้ด้วย ผมอุทานอย่างตกใจแล้วพยายามผลักมันออกไป แล้วมันก็ยอมหยุดจริงๆ
“ครั้งแรก... ตอนที่สวิตช์ห้องกูเสีย... กูทนแล้ว ครั้งที่สอง ตอนมึงเมากูก็ทนแล้ว... ตอนนี้ มึงครบถ้วยสติดี ไม่มีอะไรเสีย... เพราะฉะนั้น... มึงจะให้กูทนอีกเหรอครับ?”
ผมมองหน้าผมเหมือนประโยคเมื่อครู่มันพูดออกมาเล่นๆ เหมือนมันกำลังถามผมว่า วันนี้อยากกินอะไร หรือทำการบ้านหรือยังยังไงไม่รู้เนอะ! มันจะรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่าคำพูดของมันทำให้ผม...อาย จนหน้าแดงแล้วแน่ๆ
“ไม่รู้โว้ยๆ”
มันมองหน้าผม ประทับฝีปากลงบนหน้าผาก แล้วลุกขึ้น
“โอเค... ก็ได้”
...คิง...
ชึบ... ผมจับชายเสื้อตรงข้อมือมันเบาๆอีกรอบ แต่ก้มหน้าหลบสายตามัน
“เก้า...”
“...”
“ถ้ามึงไม่ปล่อยกูอาจทนไม่ไหวจริงๆนะเว้ย” เพราะมึงปลดกระดุมมากเกินไป... และตอนนี้มึงยั่วได้ธรรมชาติมากมาย... คิงคิดต่อในใจ
“อยากทำอะไรก็รีบๆทำไป” อ่า... เชื่อมั้ยว่าผมต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการพูดประโยคนั้นออกมา
...ตุ้บ...
ตัวมันที่ทาบทับลงมา พร้อมกับรอยจูบที่เลื่อนจากปากบางมาเป็นซอกคอแทน ก่อนทิ้งร่องรอยไว้เล็กน้อยที่บ่าขาวนั่น ด้วยเพราะยังคงมีสำนึกว่าพรุ่ง ‘อาจจะ’ ต้องไปเรียนต่อ เขาเลยทิ้งรอยไว้แค่บางๆ
มือหนาปลดกระดุมที่เหลืออยู่ออกอย่างเร็ว พร้อมๆกับที่ร่างบางด้านใต้ของเขาก็ช่วยปลดกระดุมของเขาให้เหมือนกัน มือคิงไล้ไปทั่วร่างกายด้านบนของเก้า ในที่สุดก็ปลดกางเกงขายาวชุดนอนนั่นออกไปได้ ทั้งของเขา และของมัน
มือหนากอบกุมแท่งร้อนแล้วค่อนๆรูดขึ้นลงอย่างช้าๆ เสียงครางออกมาจากปากของร่างเล็กเป็นระยะ ก่อนที่จะเริ่มเร่งจังหวะ คราวที่แล้วมีแต่มันที่เสร็จ แต่แน่นอนว่าคราวนี้ไม่ใช่
“อื้อ...”
เสียงร้องครางประท้วงในคอดังขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมา ร่างบางหายใจถี่อย่างเหนื่อยหอบ สายตาตวัดเล็กๆ แต่ก็เมินหน้าอีกอยู่ดี
คนตัวโตกว่าใช้น้ำขาวป้ายลงไปบริเวณด้านหลังแล้วสอดนิ้วเข้าไป ร่างบางเกร็งกระตุกสะดุ้งขึ้นมาทันที น้ำตาเอ่อคลอที่อยู่ที่ขอบตาทำให้รู้ว่าเขาคงเจ็บแต่ไม่ได้ร้องออกมา
“อ... อย่าเกร็งดิ”
“อึก... ก็ โอ๊ย! ก็มันเจ็บนี่หน่า ฮึก...”
พอพยามสอดนิ้วเข้ามาได้ จากหนึ่งนิ้วก็เป็นสองนิ้ว จนอยู่ที่สามนิ้ว ร่างบางซุกหน้าลงที่ซอกคอเขากลั้นเสียงสะอื้นเต็มที่ มือบางจิกเล็กลงที่บ่ากว้าง คิงโน้มตัวลงไปให้คนตัวเล็กอยู่ในท่านอนเหมือนเดิม
“ขอโทษนะ... ขอเข้าไปนะ เก้า”
“ฮึก... โอ๊ย!!! เจ็บ!!!”
เก้าร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด เหมือนอะไรบางอย่างถูกฉีกกระชากออกไป ขาถูกพาดอยู่บนไหล่คนสูง แก่นกายใหญ่ของคิงสอดเข้ามาด้านใน น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บ
“อย่าเกร็ง อ๊ะ... อ...”
“ฮึก... โอ๊ย! มันเจ็บนะ เบา...”
เหมือนเสียงหายไปทั้งหลอดเสียง พูดอะไรไม่ออก ทำเพียงรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ ขยับตัวด้วยแรงจากคนด้านบน คิงก้มลงมาซับน้ำตาด้วยการจูบที่หน้า และผละออกไป
...อยากให้... เร็วกว่านี้อีก... อ๊ะ...
เก้าคิดในใจ สีหน้าในตอนนี้แหยแกด้วยความรู้สึกเสียวซ่านแปลกๆ แต่เขารู้ดีว่าถึงอยากให้เร็วกว่านี้ ต่อให้เขาไปทำเองก็คงไม่ได้
คิงยกเอวบางให้ขึ้นรับสัมผัสรักจากเขาให้มากกว่าเดิม เขาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนในที่สุด น้ำขาวขุ่นก็พุ่งออกมาเปรอะหน้าท้องของเขา ขยับอีกสองสามทีเขาเองก็ปลดปล่อยใส่ช่องทางด้านหลังของร่างบางทันที
คิงพลิกตัวไปนอนอยู่ด้านข้างแล้วดึงอีกฝ่ายเข้าในอ้อมกอด
“เจ็บมั้ย... ขอโทษนะ...”
“อือ...” ผมไม่มีแรงมากพอที่จะตอบอะไรได้อีกแล้ว เจ็บไปหมด ระบมจริงๆนะเนี่ย... โอ๊ย ไม่น่ายอมเลย... ให้ตายๆๆ
“นอนเถอะ เดี๋ยวค่อยพาไปอาบน้ำให้”
“...พรุ่งนี้ก็ได้ ง่วง...” ผมงึมงำตอบ
สัมผัสบางเบาที่หน้าผากช่วยให้ผ่อนคลายความเจ็บลงไปได้เยอะ เหมือนคิงจะรู้หัวเขา แล้วกอดเบาๆ จนในที่สุด ผมก็ผล็อตหลับลงในอ้อมกอดนี้อย่างอบอุ่น
“ราตรีสวัสดิ์ รักนายนะ...เก้า”
:: TALK ::
ส... สตั้น!!! เฮ้อ~ ท่านผู้ชมค่ะ ในที่สุดฉากเซอวิสตามที่มีคนเรียกร้อง(?)มา...ก็ปรากฏสู่สาธารณะชน
รู้สึกเหมือนปลดภาระ(?)ออกจากบ่า บทนี้แต่งยากจริงๆนะ คืออยากให้ออกมาในรูปแบบนี้ แต่แต่ง... ฉากนั้นไม่เก่ง ผิดพลาดตรงไหนก็มาบอกกันด้วยเน้อ เหอๆ (คราวหน้า(?)จะทำให้ดีกว่านี้ 555)
เอาเป็นว่าบทนี้ว่าหวานแล้ว.. รอเจอบทหน้า มดขึ้นจอแน่ ฮ่าๆ
เออ! ไรท์เปิดเทอมแล้วนะค่ะ อัพช้าตามเดิม ถ้าอยากอ่านไวๆก็...รอค่ะ 55 หลังเที่ยงคืนตลอดแหละ ใครอ่านดึกก็จะเจอประจำล่ะเนอะ
ฝากเม้นท์ กดแอดกันด้วยน้อออ //บทนี้ไรท์พูดมากแล้ว ไปดีกว่า บายบุ๋ย >///<
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
