รักวุ่นวายของยัยอ้วนกับนายสุดหล่อ

แบ่งงานเสร็จต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันทำตามหน้าที่ที่ตนได้รับมอบหมายโดยผมก็ตอกๆต่างนาๆตามแต่ตรงไหนต้องการคนช่วยเท่านั้นแหละครับ ทำงานไปก็กระชุ่มกระชวยหัวใจไปครับก็เพราะมีสาวๆมาคอยเอาอกเอาใจอยู่ไม่ขาดเฮ้อแบบนี้ค่อยสดชื่นหน่อยกำลังตอกไม้อยู่เสียงไอ้ทรายก็ดังขึ้น
"ไอ้พาสเมียมึงทำงานกลางแดดจนร้อนหน้าแดงไปหมดแล้วเนี่ยมาดูหน่อยดิว่ะ"ผมหันไปมองทางไอ้ทรายแล้วจึงเบนสายตาหันไปหาน้องวิวมัน เอ๊ะแต่เมื่อกี้ไอ้ทรายมันแค่บอกให้ผมดูเมียแล้วทำไมผมต้องหันไปมองน้องมันด้วยล่ะ ช่างเถอะคงเพราะไอ้พวกนี้มันล้อผมบ่อยนะสินะ พอหันไปปุ๊บก็นะใจมันสั่นๆอ่ะเหมือนมันเขินกับสายตานั่นไงก็ไม่รู้ น้องมันถือของเต็มไม้เต็มมือเลยเร็วเท่าความคิดรู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่ตรงหน้าน้องมันแล้ว พอมายืนใกล้ๆทำให้ผมเห็นอะไรชัดเจนขึ้น ใจผมก็กะตุกทันทีก็เพราะไอ้รอยแดงๆที่แขนน้องมันนะสิ มันน่ากลัวทีเดียวมันเป็นรอยเหมือนผิวถลอก
"เจ็บมากรึเปล่า"ตอนนี้ผมเอื้อมมือไปแตะๆที่บริเวณรอยแดงบนแขนน้องมัน
"เอ่อ เอ่อ เอ่อคือพี่พาส"
"แขนนะเจ็บรึเปล่า"
"มะ มะไม่เจ็บค่ะ"น่ารักดีแฮะเวลาน้องมันทำตัวประหม่าๆไอ้อาการน่ารักๆแบบเนี่ยอยากเห็นคนเดียวจังเฮ้ยเป็นอะไรของแกไอ้พาสเลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว ผมเลิกคิดแล้วหันมาสนใจแผลน้องมันต่อแต่ติดตรงที่น้องมันถืดถาดใส่แก้วน้ำอยู่ผมเลยดูไม่ค่อยถนัดนักเลยตัดปัญหาหยิบถาดที่มือน้องมันมาถือซะเองเลย โอ้โหหนักเหมือนกันแหะผมเห็นน้องมันเดินถือไปถือมาตั้งหลายรอบไม่คิดว่าจะหนักขนาดนี้ พอหันกลับไปมองที่น้องมันอีกครั้งเหมือนมีใครมาจุดไฟสุมในอกผมก็จะอะไรล่ะมือน้องมันนะสิสั่นมากมันสั่นจนผมตกใจเลย ผมคว้าข้อมือน้องมันลากมาทันทีน้องมันก็ว่าง่ายยอมเดินตามมาดีๆ ผมพาน้องมันมาที่ที่พักของผมในนั้นมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่ ผมจับน้องมันมานั่งตรงข้ามกับผมจับแขนน้องมันมาพลิกดูสองสามทียิ่งเห็นยิ่งโมโหทั้งไอ้รอยแดงๆกับไอ้อาการสั่นที่เกิดจากการเกร็งแขนยกของหนักเป็นเวลานานๆ
"ใครใช้ให้ทำงานหนักขนาดนี้ห่ะ!"
"..."
"พี่ถามไม่ได้ยินรึไง!"
"ก็มันเป็นหน้าที่ของวิวนี่ค่ะ"
"แล้วคนอื่นก็มีทำไมไม่ให้ช่วย ทำคนเดียวทำไม!"
"ก็ ก็คนอื่นไปดูแลพี่พาสกันหมด วิวก็เลย..."น้องมันหยุดพูดแล้วก้มหน้าลงไปมองตักตัวเองแทน นี่กลายเป็นว่าผมผิดรึเปล่าเนี่ยที่เกิดมาหล่อแล้วมีแต่ผู้หญิงเดินตาม แต่พอหันมาเห็น้องมันก้มหน้าเงียบไอ้ที่โมโหๆอยู่ก็เริ่มเย็นลงคงเพราะไม่อยากเห็นสายตาเศร้าแบบนั้นมั่ง ผมช้อนคางน้องมันให้เงยหน้ามามองตาผม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง
"คราวหลังถ้าไม่มีใครช่วยให้เดินมาบอกพี่ อย่าทำคนเดียวแบบนี้อีกเข้าใจมั้ย"น้องมันก็ไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้ารับแทน ผมเอาสำลีชุบน้ำเปล่าแล้วเอามาทำความสะอาดที่แผลน้องมัน
"เจ็บมากรึเปล่า"
"ไม่ค่ะ"
"เหมือนเลือดมันจะซิบๆด้วยนะเนี่ย ถ้าพี่เห็นช้ากว่านี้มันคงบาดจนลึกกว่านี้แน่ มันน่าตีให้ก้นลายนัก"
"ก็มันจำเป็นนิ"
"ยังจะเถียงอีก ดูสิเนี่ยยกถาดน้ำจนมือสั่นไปหมดแล้ว คราวหน้าถ้าพี่เห็นเรากล้าทำงานคนเดียวอีกล่ะก็น่าดู!"ผมก็พูดไปบีบๆนวดๆแขนน้องมันไปหลังจากที่ทำแผลเสร็จ ผมบีบๆนวดๆอยู่นานจนอาการสั่นของน้องมันค่อยๆลดน้อยลง
"เอาล่ะดีขึ้นแล้ว นั่งพักอยู่ในนี้จนกว่าจะถึงอาหารเที่ยงเข้าใจมั้ยห้ามออกไปไหน นั่งพักผ่อนหรือนอนก็ได้"
"แต่ว่า"
"ไม่มีแต่เดี๋ยวที่เหลือพี่ให้คนอื่นทำ อย่าให้พี่รู้นะว่าเราขัดคำสั่งไม่งั้นโดนดีจริงแน่ๆคราวนี้"
"ค่ะรับทราบแล้วเจ้าค่ะ"
"เดี๋ยวเถอะ"
"แฮ่ๆๆ"น้องมันหัวเราะแก้เก้อยิ้มเฝื่อนๆส่งมา เอามือเกาทายทอยอย่างคนไม่รู้จะทำอะไรส่ายหัวด็อกแด็กไปมายิ้มแก้มป่องๆเห็นแล้วมันๆใจสั่นน่ารักเป็นบ้า ผมนั่งดูน้องมันแสดงอาการต่างๆออกมาทั้งจับแขนพลิกดูผ้าพันแผลที่แขนไปมา หันมายิ้มแล้วชมว่าผมทำแผลสวยดี บ่นว่าเพราะความหล่อของผมแหละที่ทำให้น้องมันต้องเจ็บตัว ผมเผลอนั่งมองดูปฏิกิริยาต่างๆของน้องมันนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ปากผมประกบลงไปบนปากนุ่มๆสีแดงสดตรงหน้าซะแล้ว น้องมันก็ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อตาโตคงเพราะไม่ได้ตั้งตัว ผมบดปากน้องมันอยู่อย่างนั้นเพราะน้องมันยังไม่ยอมเปิดปากให้ผมสอดลิ้นเข้าไป ผมก็ใช้ความชำนาญส่วนตัวบดจูบจนสามารถสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปากน้องมันจนได้ มันเป็นจูบที่ยาวนานมากนานจนผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ผมจูบน้องมันแบบไม่เบื่อ จูบเหมือนปากน้องมันเป็นขนมหวานที่อร่อยจนไม่อาจเลิกกินได้ มือน้องมันที่ขย้ำเสื้อตรงอกผมเริ่มเปลี่ยนเป็นทุบคงเพราะน้องมันหายใจไม่ทัน ผมเลยจำใจต้องถอนริมฝีปากออกมา น่าเสียดาย ประโยคแรกที่แวบเข้ามาในหัวผมผมถอยห่างออกมาจากตัวน้องมันนิดหน่อยแล้วมองคนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มมองตักตัวเอง หน้าแดงๆปากบวมเจ่อที่แดงจนห้อเลือดมันน่าจับจูบอีกสักรอบจริงๆ
"พักผ่อนเยอะๆล่ะพี่กลับไปทำงานก่อน"
"ค่ะ"น้องมันตอบรับแต่หน้าก็ยังก้มมองตักตัวเองอยู่ขณะที่ผมกำลังจะเดินพ้นออกจากประตู น้องมันก็เรียกผมไว้ซะก่อน
"เอ่อพี่พาสค่ะ ช่วยเดินมาทางนี้หน่อยได้มั้ยค่ะ"ผมก็สงสัยนะว่าให้เดินไปหาทำไมแต่ก็ยอมๆเดินไปหาน้องมันครับ
"ก้มหัวลงมาด้วยค่ะ"ไอ้ผมนี่ก็ว่าง่ายครับน้องมันบอกให้ก้มก็ก้มเออผมเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นคนเชื่อคนง่ายก็วันนี้แหละ ผมเห็นน้องมันเอาผ้าขนหนูที่น้องมันใช้เช็ดหน้าเวลาอาบน้ำเสร็จนะครับ น้องมันก็พันๆพับๆม้วนๆอยู่สักพักจนถูกใจน้องมันก็เอามาโพกไว้ที่หน้าผากผม แล้วเอื้อมจากด้านหน้าไปมัดปมไว้ด้านหลัง กลิ่นหอมอ่อนลอยมาเตะจมูกเข้าอย่างจังผมเผลอสูดหายใจเข้าซะเต็มปอด ตัวน้องมันหอมดีแหะ เมื่อก่อนผมเคยคิดว่าคนอ้วนมักมีกลิ่นตัวเปรี้ยวๆแต่นอนมันหอมๆแบบสบายจมูกเฮ้อชื่นใจ
"เห็นเหงื่อพี่ออกตลอดเลย เห็นว่าเช็ดลำบาก เอาพันไว้เหงื่อจะได้ไม่ไหลเข้าตา"ผมก็พยักหน้ารับแบบเข้าใจๆแล้วก็เปิดประตูเดินออกมาระหว่างมทางเดินกลับไปทำงานมือผมก็คลำที่ผ้าบนหน้าผากตลอดไม่รู้ว่ารอยยิ้มมันผุดขึ้นมากี่ครั้งระหว่างเดิน มันบอกไม่ถูกอ่ะครับ เหมือนมันเป็นกำลังใจเล็กๆใจที่ทำหัวใจมันพองโตเต้นแรงไม่เป็นจังหวะจนผมกลัวว่ามันจะทะลุออกมานอกอกให้ได้ ไอ้ความรู้สึกที่ผมไม่เคยเป็นนี่มันเรียกว่าอะไรนะ สงสัยจบงานนี้คงต้องหาคำตอบให้กับความรู้สึกแปลกใหม่นี่ซะหน่อยแล้ว