รักวุ่นวายของยัยอ้วนกับนายสุดหล่อ

โอ๊ยยยยอายอายอีกแล้วเดินไปทางไหนก็มีแต่ความอายกับมาเป็นของแถมทุกที ไม่รู้ว่าจะแซวอะไรกันนักกันหนาอะไร อยากจะขอความกรุณาจากทุกท่านอ่ะนะค่ะอะไรที่พอจะลืมๆมันไปได้โดยที่ไม่ลำบากร่างกายและสมองของทุกท่านมากนักก็ลืมๆมันไปซะเถอะนะค่ะอย่าจำมันไว้ให้รกสมองเลยมันจะเป็นส่วนเกินในชีวิตเธอไม่ต้องการซะเปล่าๆเนอะ

"ยืนเวิ้นอะไรอยู่ล่ะยัยวิว คิดถึงพี่พาสอ่ะดิ"

"เออใช่เฮ้ยไม่ใช่"

"ฮั่นแน่ คิดถึงพี่พาสอยู่จริงๆด้วย"

"ไอ้บ้าไม่ใช่ ก็แค่ ก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอ่ะ"

"โกหก แต่ไม่เป็นไรดูดิว่าจะปากแข็งได้อีกสักกี่น้ำ"

"ตามสบายเพราะที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริง"

"ย่ะฉันจะจับผิดแกทุกฝีก้าวเลยคอยดูนะ อย่าพลาดแล้วกัน แม่จะแฉให้รู้ทั้งประเทศเลย"

"แกนี่รักฉันมากเลยนะยัยเม เลิกพูดได้แล้ว แล้วนี่แกมากวนฉันทำไมเนี่ย"

"ก็มาตามแกไปรวมกับคนอื่นไง พี่เขาเรียกให้ไปรวมที่ลานกว้างนะจะได้แบ่งหน้าที่กันทำ"

"อ๋อ ถ้าแกไม่มัวมากวนฉันนะปานนี้เราอยู่ที่ลานกว้างและ"

"อ้าวยัยวิว มาด่าฉันอีก"

"ก็เรื่องจริง ไปไปกันได้แล้วเดี๋ยวได้โดนรุ่นพี่ว้ากอีกหรอก ฉันไม่อยากระบบประสาททางการได้ยินเสียตั้งแต่ยังสาวแล้วยังไม่มีแฟนหรอกนะย่ะ"

"ยาวๆพูดซะยาว"ยัยเมตอนนี้ก็เข้าสเต็ปเดิม งอลเท่านั้นที่ครองโลก เฮ้อ มียัยนี่เป็นเพื่อนเนี่ยปวดหัวจริงๆเล๊ย เราสองคนก็เดินกันไปที่ลานกว้างแบบยัยเมเดินสะบัดตูดกระฟัดกระเฟียดแล้วมีฉันเดินตามหลังพูดง้อมันมาตลอดทางจนมาถึงลานกว้างที่พวกพี่เขานัดรวมฉันเลยเลิกง้อเหนื่อย รอทุกคนมาพร้อมกันสักพักพวกพี่เขาก็เริ่มแบ่งงานโดยงานพวกใช้แรงงานก็เป็นงานของสุภาพบุรุษไปส่วนสุภาพสตรีอย่างพวกฉันก็ต้องระเหห็ดตัวเองไปทำงานแบบผู้หญิ๊งผู้หญิงคือเป็นฝ่ายคอยบริการน้ำดื่มเอยผ้าเช็ดหน้าเอยให้กับหนุ่มที่เค้าทำงานก่อสร้างกันอยู่นั่นแหละ แต่ยัยเมเพื่อนรักฉันนะสิชีดันเนรเทศตัวเองไปเป็นฝ่ายบริการส่วนตัวของอีพี่ปอนด์โดนส่งสายตาพิฆาตทุกคนที่จะเข้ามาบริการพี่ปอนด์ พวกพี่ๆที่ยืนทำงานอยู่ข้างๆก็ๆม่เป็นอันทำงานกันหรอก ยืนขำจนฉันแอบเป็นห่วงเล็กๆว่ากามพวกพี่แกจะค้างรึเปล่า ก็นังเมนะสิเทียวยืนเช็ดหน้าซับเหงื่อป้อนน้ำหรือไม่ก็ลวนลามกอดรักฟัดหอมบ้างหล่ะจนพี่ปอนด์มันไม่เป็นอันทำการทำงาน แต่ไม่เข้าไปช่วยหรอกฮาดี

"พี่พาสค่ะน้ำค่ะ"

"พี่พาสค่ะผ้าค่ะ"

"พี่พาสค่ะขนมค่ะ"โอ๊ยนี่ก็ฮอตอีกคนไม่รู้ว่าจะหล่อกระชากใจสาวไปไหนดูสิเลยแห่กันไปบริการพี่มันกันหมดคนอื่นเค้าก็ยืนเหงื่อตกหิวน้ำนะแม่คู๊ณไม่คิดจะไปดูแลบ้างเลยหรอ สงสัยคงต้องเป็นฉันสิน่ะที่ต้องรับหน้าที่บริการคนที่เหลือซึ่งมีน้อยมากแค่ห้าสิบกว่าคนเท่านั้นเอง เห็นแล้วท้อเลยตรู ฉันก็เลยรินน้ำใส่แก้วแล้วเอาใส่ถาดใหญ่จนเต็มแล้วเอาผ้าใส่ตระกร้าสองใบคล้องแขนทั้งสองข้างแล้วค่อยๆยกถาดน้ำขึ้นมาถือแล้วเดินไปตามที่ต่างๆที่ทุกคนทำงานอยู่ แล้วยืนถาดน้ำตระกร้าผ้าให้ทุกคนหยิบดื่มหยิบเช็ดกันเอาเองเดินไปเรื่อยๆของทุกอย่างก็หมดเลยต้องเดินย้อนกลับมาเอาไปใหม่ทำอยู่แบบนั้นจนจะบอกว่าตอนนี้ถ้าวางของทุกอย่างลงคงได้เห็นมือฉันสั่นพั่บๆๆๆแน่นอน โอ๊ยปวดแขนโว้ย หมุนศรีษะกลับไปทางฝั่งพี่มันก็เหมือนเดิมผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนเดิม เอ่อขอโทษนะค่ะevery คือเค้าให้มาบริการทุกคนนะค่ะไม่ได้ให้อาสามาบริการพี่มันคนเดียวเห็นแล้วเพลียจริงๆ เดินถือถาดน้ำถือตระกร้าผ้าเช็ดหน้ามาเรื่อยๆก็มาหยุดที่ตรงพี่ทราย เออพึ่งเห็นว่าพี่ท่านมาเลื่อยไม้อยู่ตรงนี้ จะแมนไปไหนค่ะพี่

"พี่ทรายค่ะน้ำกับผ้าเช็ดหน้าค่ะ"

"ขอบใจจ้ะวิว อ้าวทำไมเดินคนเดียวล่ะคนอื่นไปไหนกันหมด"

"นู้นเลยค่ะตรงพี่พาสนู้น"

"อ๋อ เหนื่อยแย่เลยสิเรา"

"ค่ะ ปวดแขนไปหมดแล้วด้วย"

"งั้นให้พี่ช่วยมั้ย"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่วิวไหว"

"เอางั้นหรอ"

"ค่ะ"

"แต่พี่ว่าวิวเอามาให้พี่ช่วยดีกว่าวิวจะได้ไปทำหน้าที่ภรรยาดูแลสามี"

"พี่ทรายอ่ะพูดอะไรก็ไม่รู้วิวไม่คุยด้วยแล้วไปทำงานดีกว่า"ฉันเลยเดินหันหลังหน้าแดงออกมากำลังจะก้าวจากพี่มันได้ก้าวที่สิบพี่ทรายก็พูดตะโกนจนคนที่ทำงานหันมามองที่ฉันกันหมดรวมทั้งพี่พาสด้วยก็จะไม่ให้มองได้ไงล่ะก็พี่ทรายมันเล่นตะโกนว่า

"ไอ้พาสเมียมึงทำงานกลางแดดจนร้อนหน้าแดงไปหมดแล้วเนี่ยมาดูหน่อยดิว่ะ"อ๊ายยยยยยยยยอยากจะเป็นลมตายไปจริงๆพี่ทรายยยยยยพูดอะไรแบบน้านนนนนนฉันล่ะเพลียพี่พาสมันก็เหมือนจะอึ้งสักพักมองมาที่ฉันนิ่งๆซึ่งฉันก็ยืนนิ่งเหมือนกัน ตามองตาสายตาก็จ้องมองกันอยู่สักพักพี่มันก็วางค้อนแล้วเดินตรงมาทางฉันตอนนี้เหมือนบรรยากาศรอบนอกหยุดเคลื่อนไหวไปหมดเหมือนมีแค่ภาพพี่พาสเคลื่อนไหวเดินตรงมาทางฉันเท่านั้น ให้ตายเหอะจะหล่อไปไหนเนี่ยพ่อคุณเอ๊ย