ยาหยีที่รัก

[# Story ‘russia]

ในที่สุดงานขอฉันก็สิ้นสุดลงสักที ย๊ะฮู้!!! ไปหาอะไรดริ้งค์ดีกว่าอิอิ^^ เชื่อม่ะว่างานนี้อาจดูไม่วิเศษอะไรมากมายแต่….นะมีเหตุการณ์อย่างตะกี้ฉันว่า = [] =!! ไม่ไหวฉันเก็บภาพตะกี้ได้ทันพอดีบอกแล้ว…ฉันมันมือไว

  ฉันเบียดกับผู้คนออกมาจากประตูทางเข้า – ออกพอพ้นทางเข้า – ออก ฉันรีบเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์แล้วเคาะโต๊ะเรียกบาร์เทนเนอร์ฉันชี้ไปที่ซิลเวอร์ บูลาเล็ท แล้ววางค่าชาร์ต งานเสร็จเราต้องฉลองให้กับความสำเร็จสิมันเป็นงานกลางคืนที่ผู้คนหลายร้อยคนคลั่งไคล้…จังหวะเดียวกันที่ฉันกำลังเก็บกล้องยัดใส่ที่เดิมมีเสียงนุ่มๆทุ้มๆ หวานๆ ดังขึ้น

                “สวัสดีครับ^^” เสียงนุ่มๆ ทุ้มๆ ดังใกล้หูฉัน

“อืม”   ฉันขานรับอย่างไม่ใส่ใจและรู้สึกเหมือนเขาคนนั้นกำลังจะลากเก้าอี้นั่งลงพอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเท่านั้นแหละ…!

“^^”  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มีเสน่ห์ยิ่งกว่าเดวิล แบคแฮม  เขาคือ ‘เลิฟซีน’  คาสโนว่าตัวร้ายที่มีวิธีการละลายใจสาวอย่างรวดเร็วภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที นิยามนี้อาจจะเป็นจริงสำหรับใครหลายคนแต่สำหรับฉัน…เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

“เอ่…? คอแข็งเหมือนกันน๊า…ดื่มตั้งบูลาเล็ทแน่ะ”   ไม่พอเลิฟซีนยังเอามือที่เท้าคางมองฉันอีกข้างเลื่อนแก้วซิลเวอร์ บูลลาเล็ท ฉันสั่งแววตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นจ้องหน้าไม่หายเอาไงดีล่ะ…ฉันทำแต่ข่าวไม่เคยสัมภาษณ์ใครจริงจัง มือไม้รวมถึงใจมันก็สั่นไปหมดอ่ะTOT/~ อีกอย่างถ้าหมอนี่รู้ว่า…ฉันเป็นปาปารัชซี่ล่ะก็…

อ๋อย#O# ฉันไม่อยากจะคิดภาพเลยT^T

“เรื่องของฉัน”   ฉันตอบกลับทำเหมือนไม่รู้ร้อน จริงๆแล้ว…แม่เอ๊ยT^T ฉี่จะราดTOT

 “ฉันรู้นะ…ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ฉันรู้ว่าเธอมามาบ่อยซะด้วยสิ^^” OoO!!!  ตายล่ะหวาเขารู้จริงๆด้วย คนนี้น่ะเขายังรู้อีกว่า…ฉันแอบเข้ามาเอาภาพฉาวน่ะYOY จะรอดไหมเนี่ยU_U

“รู้อะไร”  ไม่ได้เราต้องนิ่งไว้…โอ๊ยฉันพึ่งรู้ว่าเวลาเราตื่นเต้นฉี่จะราดมันเป็นยังไงก็วันเนี๊ย! >O</ / TOT

“รู้ๆกันอยู่นะว่าเธอทำอะไร” เขายื่นแก้วบูลาเล็ทมาคืนให้ฉันตรงหน้า “^^จะดีมากถ้าให้ผมไปส่งบ้าน…แถมเบอร์โทรเป็นค่าปิดปาก…เท่านี้คุณคงให้ผมได้นะครับ สุดสวย”   ยี้~~! เลี่ยน  สุดสวย พูดได้ไงเนี่ยแล้วจะพาฉันไปส่งบ้านหรือโรงแรมเขากันแน่!-^-??

“ฉันมีรถกลับเองได้” ฉันยกบูลาเล็ทแก้วนั้นดื่มรวดเดียวจนหมดแล้ววางมันลงอย่างเบามือแล้วหยิบสัมภาระแล้วลุกยืนขึ้น “อ่อ อีกอย่าง 37 เบอร์รองเท้าน่ะ…” ฉันก้มลงต่ำกกระซิบที่หูของเขาแล้วยืดตัวขึ้นแล้วมองหน้าเขาดูเหมือนจะเสียหน้าสุดๆเลยนะเนี่ยฮ่าฮ่าฮ่า

 แกล้งคนนี่มันสนุกดีเนาะJ ว่าม่ะ?

 

09.00 A.M. โดยประมาณ

แอดดด~~~ 

เสียงเปิดประตูบ้านถูกเปิดออกโดยผู้หญิงวัยกลางคนที่ถือถาดอาหารเช้าเข้ามาในบ้านของฉัน อย่าตกใจฉันอยู่บ้านคนละหลังกับแม่แต่อยู่ในพื้นที่เดียวกัน  เหตุผลคือ

หนึ่ง บ้านแม่มันคึกคื้นเกินไป! -_-

 สอง แม่จัดงานเลี้ยงแทบทุกเย็นแล้วจัดทีนี่ ยิ่งกว่างานคาบาเล่โชว์อีก! ฉันรับไมได้- -

สาม ฉันต้องการความสงบ =____=^^^

สี่ บ้านของแม่มันกว้างเว่อร์ยิ่งกว่าพระราชวังดัชกิ้งแฮม-____- หากันแทบไม่เจอจนต้องใช้โทรศัพท์โทรถามน่ะ!

นี่คือเหตุผลที่ฉันของให้แม่เอาเงินมาสร้างบ้านอีกหลังให้ฉันและบ้านหลังนี้แม่สร้างมันได้กว้างมากจนฉันอยู่คนเดียวรู้สึกเหงาๆเลยคิดดูสิ  พอฉันถามแม่ว่าทำไมต้องสร้างให้ใหญ่โตด้วยแม่ตอบมาด้วยเหตุผลว่า…มีตังค์ต้องใช้ไม่ใช่เอาไว้ดอง-___-๙ ฉันยกนิ้วให้เลยเหตุผลของแม่

“ว่าไงยัยตัวแสบ…ตื่นสายไม่พอไปเรียนช้าอีกต่างหากคิดว่าอัจฉิยะมากหรือไง?”  แม่กำลังใส่ชุดยูนิฟอร์มสาววัยสามสิบต้นที่กำลังทำงานเธอคือนิยามของสาวปารีสของแท้เลยล่ะ

“เปล่าหรอกค่ะ…หนูกำลังจะออกไปเรียนต่างหาก”   ฉันกำลังเดินลงมาจากข้างบนลงมาในห้องครัวแล้วหยิบน้ำออกมาดื่ม

 “วันหลังแม่ไม่ต้องเอาอาหารเช้ามาให้หนูก็ได้ให้เมดเอามาให้ก็ได้แม่ต้องรีบเข้าบริษัทไม่ใช่รึไง?”

“แต่ฉันอยากเห็นหน้าทุกวันนี่….แล้วถ้าวันหนึ่งฉันไม่อยู่แล้วแกจะอยู่ยังไงล่ะ…รัสเซีย”

“งั้นแม่ก็ปล่อยให้หนูทำอะไรเองบ้าง….แม่น่ะไม่ได้อยู่ค้ำฟ้ายันดินที่จะมาหานู่นนั่นนี่ให้หนูเวลาหนูอยากได้อะไร”

“ฉันขอทำแบบนี้จนกว่าวันสุดท้ายที่ฉันอยู่บนโลกแล้วกัน…..”   ฉันไม่รู้หรอกว่าแม่พูดอะไร…แต่ฉันรู้ว่าตั้งแต่ที่ฉันย้ายออกมาอยู่บ้านตัวเองฉันแทบไม่ได้เจอแม่เลย…แม่งานยุ่งฉันมุ่งแต่เรียนกับทำงาน….ส่วนพ่อฉันก็…อยู่ไหนไม่รู้ฉันยักไหล่สองข้างเชิงว่าแล้วแต่แล้วเดินหยิบกล้องเมื่อคืนกับJimmy Choo สีน้ำตาลแก่ที่ใส่แค่สมุดหนึ่งเล่ม Rotting Tikky สีฟ้าหนึ่งแท่งกับเมมโมรี่กล้องอีกสามมี่อันออกไปใส่ท้ายออดี้ TT สีดำละเมื่อมของฉันแล้วกลับเข้ามาในมานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแม่ยื่นแก้วนมกับน้ำส้มและขนมปังปิ้งมาให้ฉันแล้วทรุดตัวนั่งตรงข้ามฉัน

“แล้ววันนี้แกจะไปไหนบ้าง?”

“ก็ไปส่งรูปแล้วก็ไปเรียนถ้าเกิดมีงานพิเศษอีกก็คงจะต้องไปอีกกลับดึก”  รัสเซียพูดเสร็จก็หยิบขนมปังปิ้งเข้าปากเคี้ยวตุ่ยๆ  ผู้เป็นแม่กลอกตาเซ็งๆ

“ฉันว่าแกเลิกทำงานแบบนี้เถอะรัสเซีย  เงินบ้านเรามีเป็นถุงเป็นถังเผาเล่นสามวันยังไม่หมดเลยฉันหาตังค์หาให้แกเรียนแกใช้แกช่วยใช้ให้มันคุ้มหน่อยสิ”  ฉันได้ยินประโยครอบที่เท่าไหร่แล้วนะที่แม่บอกให้ฉันเลิกฉันยอมรับว่ามันเสี่ยงก็จริง แต่ฉันรักของฉันนี่!

“แม่จะเอาเงินสักพันล้านมาวางตรงหน้าเพื่อให้หนูเลิกทำงานหนูไม่รับไว้หรอก…ถ้าวันหนึ่งแม่ไม่อยู่จริงๆเงินที่แม่หามาน่ะมันก็หมดได้”   นมสดในแก้วถูกยกดื่มจนหมดรวดเดียวแล้ววางแก้วลง

 “ไม่มีอะไรที่ทำให้หนูเลิกทำงานนี้ได้ หนูไปนะ” พูดจบฉันเดินออกจากบ้านมาทันที แล้วสตาร์ทรถออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว…เธอไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้ห่วงเธอแค่ไหนและรักเธอยิ่งกว่าสิ่งใดบนโลกและเธอก็ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังจะเสียผู้หญิงคนนี้โดยไม่รู้ตัว…ผู้เป็นแม่ย่อมห่วงลูกเป็นธรรมดาและยิ่งห่วงมากขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะอยู่ข้างลูกได้อีกไม่กี่ลมหายใจ

ไม่นานนักฉันก็ขับรถมาถึงมหา’ลัย คิดเหรอว่าคนอย่างันจะเข้าคลาสตอนนี้น่ะ…มันสายไปแล้วล่ะ-____-^^^ ฉันวนรถมาตึกสื่อสารมวลชนซึ่งตึกนี้เป็นตึกที่มีเฉพาะปาปารัชซี่ของรั้วมหา’ลัยคล้ายออฟฟิตของสื่อข่าวน่ะคนนอกจะมาติดต่อขอตัวปาปารัชซี่ของที่นี่ไปทำข่าวก็ได้อะไรก็ได้แบบนี้ ฉันเดินวนไปหลังรถเอาหยิบเอา jimmy Choo กับกล้องออกมาแล้วปิดรถเดินเข้าไปข้างในตึกสื่อสารมวลชน

แอดดด

ฉันเดินเข้ามาในห้องเจ๊ที่จ้างวานฉันด้วยเงินอันสูงลิปเธอกำลังนั่งหันข้างสายตาไม่ได้สนใจที่จะมองฉันเธอเอาแต่จ้องที่หน้าจอทีวี 60 นิ้วที่กำลังฉายการทำงานของกล้องวงจรปิดสี่ตัวอยู่และกำลังหยิบบิสกิตเข้าปาก ฉันเลยวางสัมภาระไว้ข้างๆโต๊ะทำงานของเธอจนในที่สุดเธอก็หันมาสนใจฉัน

“ว่าไงจ๊ะ…น้องรัสเซีย^^” เธอยิ้มน้อยๆ แล้วหันหลังให้ทีวีหกสิบนิ้วนั่น

“ค่ะ เจ๊”

“เจ๊ไม่อยากจะรู้นะว่าเหล็กดัดของน้องกับบ๊อบเทสีบอนด์แพตตินั่มเนี่ยมันจะทำให้คนในงานคนนั้นจะติดใจถึงขั้นตามมาเลย” เจ๊ยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะหันไปดูทีวีที่ถายภาพกล้องวงจรปิดอยู่

“หมายความว่าไงอ่ะคะ?” 

                “ดูสิ  เจ้าของแลมเบอกินี่สีเหลืองสดคันนั้นที่จอดหน้าตึกน่ะ…มันมีแค่คันเดียวในมหา’ลัยนะ…แล้วที่สำคัญเขาจะมาทำไมที่นี่ถ้าไม่ได้มารอเธอ”   เฮ้ยใครมันจะมาดักปล้นฆ่าฉัน (วะ) เอ่…แลมเบอกินนี่สีเหลืองสด มีคันเดียว ( ‘ ‘ )??? 

เฮ้ย!  ใช่เลย! เลิฟซีน!!!! OoO+++++!  

ว๊ากกกก~~~~~!!

เขาคงไม่มาฆาตกรรมโหดฉันหรอกใช่ไหม?  ฉันแค่เข้าไปถ่ายรูปเองนะL  / /

“บ้าเหรอ? เจ๊เขาจะมาดักรอฉันเพื่อ?” ฉันสบตากับเจ๊พลางทำหน้าปฏิเสธ “รัสเซียว่านะเจ๊ย้ายสายตาจากทีวีนั่นมาเป็นกล้องตัวนี้มันคงจะเวิร์คมากเลยล่ะค่ะ”   และแล้วเจ๊ก็ทำตามที่ฉันบอกฉันเสียบสายUSB เข้ากับ Apple I mac ของเธอ

“อืม ก็โอเคดีนี่…ใช้ได้เดี๋ยวฉันจะโอนเงินเข้าให้ละกัน”   เจ๊ไล่ดูรูปหลายรูปไปเรื่อยๆ สายตาของฉันตอนนี้มันได้อยู่ที่รูปเลยมันดันไปอยู่ที่ทีวีเจ้ากรรมนั่นน่ะเซ้~~! บ้าชะมัด! 

                “รัสเซีย…เธอเริ่มงานต่อไปได้” เจ๊หยิบเอกสารที่หนาปึกมาให้ฉัน “งานนี้เป็นงานเดี่ยวไม่เหมารวมเพราะช่วงนี้หมอนี่ดูฮิตฮอตเตะตาสื่อเป็นพิเศษ” ฉันเปิดดูสมุดเล่มหนาที่บันทึกแทบทุกอย่างของผู้ชายหัวทองเด่นร่า

 “เลิฟซีน”

                นั่นไง! UOU

                “ไม่ต้องถาม…เพราะเขาเป็นคนสุดท้ายของMLT และเธอคือปาปารัชซี่ที่เขียนข่าวได้เจ็บปวดกว่าใครอื่น…ยัยซินเซียเธอยังทำมาแล้ว กะแค่ผู้ชายคนนี้มันจะยากสักเท่าไหร่เชียว?  หืมม?”                            

“ค่าจ้างงานนี้อยู่ที่เลขศูนย์กี่หลักค่ะ? “  บอกทีว่านี่คือคำที่หลุดอกจากปากฉัน 

                “ยิ่งเธอทำให้หมอนี่ขึ้นปกก๊อปซิปของเรามาเท่าไหร่เธอจะได้มากเท่านั้น….และยิ่งเธอเขียนข่าวแรงมากเท่าไหร่เธอก็จะได้ค่าตัวแพงเท่านั้น”

“…”   มันจะคุ้มกันไหม??เนี่ย! ฉันไม่รู้ว่าฉันสวยตรงไหน….ถ้าฉันสวยจริงคอนลันดัมคงหยุดที่ฉัน! ไม่ใช่หมอนี่!

                “ว่าไงจะทำไหม?  ถ้าไม่ทำ…”

“ตกลงค่ะ…ฉันจะทำงานนี้เอง!”  ฉันเก็บสัมภาระทุกอย่างในกระเป๋าแล้วกำลังจะลุกออกไป  

“งานนี้ยากหน่อยนะ....เพราะหมอนั่นไม่ปล่อยเธอแน่แม่คนสวย...ระวังตัวด้วยนะฉันรู้ว่าหมอนั่นชอบการเป็นข่าวถ้าเวลาที่เธออยู่กับหมอนั่นฉันอาจจะส่งนักข่าวสำนักงานเราไปทำข่าวด้วย”  

                “แค่นั้น?” ‘เงินสำคัญกว่าสิ่งใด’ ท่องไว้ยัยรัสเซีย

                “J อื้ม! อ่อ แล้วงานนี้ฉันขอแบบจัดหนักนะ”

                “Damm it!”  คำสั่งลาของฉันกับเจ้านายที่น่ารัก แล้วปิดประตูเดินออกมาฉันหวังว่าหมอนั่นคงไม่มาดักเจอฉันเถอะ ขอร้อง! -^-++  ที่ฉันตกลงน่ะไม่ใช่อะไรหรอกแต่เพราะตำแหน่งที่ฉันสร้างมันมาและค่าตอบแทนของงานนี้รวมถึงสิ่งที่ฉันอยากเห็นมานานนั่นคือการที่ทำให้หมอนั่นอกหักไงล่ะJ ผู้ชายอย่างเขา…สมควรแล้วที่ต้องเจอแบบนี้   

  “อะแฮ่ม ^^ รีบไปไหนน่ะ” ยังไม่ทันไรเลิฟซีนก็วิ่งมาดักหน้าฉันไว้แล้วปั้นหน้ายิ้ม…ใช้วิธีนี้ปั่นหัวฉันง่ายไปหน่อมั้ง…เด็กน้อย

                “ถอยไป” ฉันผลักเขาให้ออกห่างแล้วเดินไปที่รถแต่ว่าโดนดึงไว้

  “เดี๋ยวสิ…ฉันหล่อไม่เร้าใจรึไง? ถึงเดินหนีน่ะ ไม่เอาน่าเบเบ้ อย่าเล่นตัวสิ”  กริ๊ดดด!!! ได้ยินใช่ไหมว่าหมอนี่พูดอะไรน่ะ!  ‘อย่าเล่นตัวสิ’ ได้ยินใช่ไหม??!!

                “ถอยไปฉันจะไปเรียน”   ฉันเดินจ้ำอ้าวไปที่ประตูฝั่งคนขับแล้วผลักหมอนี่ที่กำลังยืนขว้างประตูรถอยู่ แต่ฉันกลับกระเด็นออกซะเอง

“^3^” ไม่ทันไรมือยาว+ ตัวสูงๆ โย่งๆ ดึงกุญแจรถของฉันไปจากมือ

“เอาคืนมานะ! เอามา>3</ / /” ฉันพยายามแย่งกุญแจรถจากมือของเขาแต่มันกลับไม่เป็นผลเอาซะเลยน่ะสิ - -

“ไม่! ให้ตายยังไงฉันก็ไม่คืนให้เธอเด็ดขาด!”  แล้วเลิฟซีนก็เก็บกุญแจออดี้ลงในกระเป๋ากางเกงแล้วยิ้มยียวน

“ยัยรัสเซีย!!” 

เฮ้ย!=[]=!!  มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ยเฮ้ย!! กริ๊ด!!! ไอ้หัวสนิมเอ๊ย!

“เรียกใคร’?”

“เธอไง” เลิฟซีนชี้มาที่ฉันแล้วยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มข้างๆแก้มของเขา โอ๊ย~~! หมอนี่น่ะน่ารักก็จริงนะ แต่ฉันไม่พิศวาสด้วยเพราะนิสัยของเขาเนี่ยแหละ!!

“อ๋อ! ไอ้หัวสนิม…นายคิดว่านายเลิศเลอมาจากไหนห๊ะ? เรียนก็ไม่เรียน ยังทำตัวน่ารำคาญอีกบอกมาต้องทำยังไงถึงให้นายไปจากชีวิตฉัน? ฮะ? ”

“ฉันเลิฟซีนไม่ใช่สนิมเหล็ก-_- อย่าเล่นตัวนักเลยทำมาให้เบอร์รองเท้าแทนเบอร์โทรศัพท์หรือไม่ชอบอะไรที่ง่ายๆ ต้องการอะไรที่ยากๆเหมือนสิ่งที่กำลังทำอยู่ใช่มั๊ย? “

มันมากเกินไปแล้วนะ!!! ว๊อยยยยย!

“นายเคยโดนผู้หญิงต่อยปะ?-__- / /!”

“=__=^^^ มันยากมากเลยหรือไงกับสิ่งที่ฉันขอน่ะ…”

“แล้วนายใช้อะไรคิดว่ามันง่าย?-_-”    

“ผู้หญิงคนไหนก็ต้องการตัวฉัน…แล้วทำไมเธอถึงไม่อยากได้บ้าง? ฉันไม่เคยมาตามตื้อใครแบบนี้เลยนะ”

“แล้วมันเกี่ยวไร? ”

“ก็เธอสวย…ตรงสเป็ก ฟันเหล็ก เด็กแนว สีผมได้ใจ ทรงผมเทรนมาก! ทรวงทรงองเอวเป๊ะ! อีกอย่างเธอคือผู้หญิงที่ไม่เหมือนคนอื่นไง^^  ”

“ฉันไม่เหมือนคนอื่น? ยังไง?”  

“หยิ่ง…ปากจัด…ดุ เย็นชา น่ากลัว ฟันเหล็ก การแต่งตัว รสนิยมสูง และที่สำคัญเพื่อนฉันบอกว่าเธออันตราย…”

“โง่หรือบ้า-_-?”   นั่นคือคำถามสามคำจากใจอย่างแท้จริง   

คนที่ฟังถึงกลับอึ้งตาน้ำตาลทองแทบถลนออกนอกเบ้า

                “เสียเวลาพูด เอากุญแจรถฉันมา!!”  เขาก็ล้วงกุญแจรถของฉันออกมาอีกครั้ง แล้วควงมันไปมาผิวปากอย่างมีความสุขส่วนฉันพยายามยืดตัวให้สูงขึ้นเพื่อเอื้อมเอากุญแจที่เลิฟซีนยกขึ้นเหนือหัวของเขา

                “จุ๊ จุ๊ เบเบ้ เธอนี่แต่งตัวแรงไม่เบานะ รองเท้าบูทผ้ากระโปรงสั้นคืบครึ่งเสื้อรัดรูป…ว้าว! บราสีดำเซ็กซี่ไม่เบาเลยนะครับ”  เลิฟซีนเก็บกุญแจรถฉันลงในกระเป๋ากางเกงตัวเองอีกครั้งแล้วกอดอกพิจารราการแต่งตัวของฉัน…ฉันจะใส่บูทสูงถึงเข่าแล้วมันทำไม? ถึงมันจะมีน้อยก็เถอะคนที่แต่งแบบนี้นะ “สุดสวยJ”

                …ฉันกล้าสารบานได้ฉันเกลียดคำลงท้ายจัง!...

                “ฉันจะแต่งแบบนี้นายจะทำไม….หนักส่วนไหนของนายฮะ?”

  “ว้าว! ฉันชอบเหล็กดัดของเธอจัง….มันแปลกดีฉันเห็นเธอแต่งเดรสเมื่อวานฉันว่าเธอดูฮอตสุดๆในสายตาฉันแล้วนะ”   อ๊ายย!!  ใครก็ได้เอาหมอนี่ไปที! ไม่กี่นาทีฉันจะจับหมอนี่เชือดแล้วส่งให้ชะมดแทะเล็ม

 “ฉันว่าคืนก่อนเธอฮอตล้วนะ…วันนี้ดูฮอตสุดยอดกว่าคืนก่อนเลยล่ะ” ให้ตายเถอะใครก็ได้เอาตานี่ไปไกลๆ ฉันเกลียดเขา!

                “นายเลิกเล่นลิ้นเล่นคำกับฉันสักทีแล้วเอากุญแจรถฉันคืนมา”

                “ไม่J”

  “เฮ้อ~ ข้อเสนอสุดท้าย” ฉันเดินต้อนเขาให้ติดกับรถของฉันแล้วฉันวางสัมภาระไว้บนหลังคารถ “นายต้องการอะไร”

                “หึ นี่สิสมกับเป็นปาปารัชซี่สาวมือทองของมหา’ลัยหน่อย”

                “ต้องการอะไร พ่อคาสโนว่าบ้ากล้อง”    ความอดทนเริ่มหมดลงอย่างรวดเร็วค่ะ-____-!

  “ฉันว่าเราควรพูดจากันดีๆ ตลอดไปเริ่มจากตอนนี้ โอเคไหม?”  แน่นอนว่าคำตอบก็คือ…

“ไม่!”

“’งั้นเธอก็ไม่ต้องไปไหน”  กริ๊ด!  ไอ้บ้า! ฆ่าฉันให้ตายเถอะ! ฉันเกลียดนาย! ที่สุดเลยL

“ฉันนับหนึ่งถึงสาม…ถ้านายไม่คืน….ฉันจะล้วง!”   มาตรการสุดท้าย!

“เฮ้ย!อย่าทำอะไรบ้าๆนะเว้ย” ฮ่าฮ่าฮ่า เลิฟซีนหน้าแดงระเรื่อหลับตาปี๋แล้วเอามือกุมเลิฟซีนน้อยไว้ฮ่าฮ่าฮ่าตลกชะมัด

“อยากเป็นข่าวมากเลยหรือไง?...ฉันไม่ได้มีอะไรที่เดินข้างนายแล้วมันทำให้นายดูดีขึ้นหรอก”  ฉันเดินเข้าไปประชิดตัวเขาแล้วเชื่อสายตาของฉันและเขา…ได้ผลซะด้วยสิเลิฟซีนมองตาฉันอย่างหลงใหลเขาเหมือนเด็กถูกล่อด้วยขนมเลยแฮะ ฉันค่อยประชิดตัวเขา จู่ๆอ้อมแขนแข็งแกร่งตวัดรอบตัวฉันให้ประชิดมากขึ้นใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาเรื่อยๆ จมูกโด่งเป็นสันของเขาชนกับแก้มของฉันและจังหวะเดียวกันที่มือของฉันล้วงถึงกกระเป๋ากางเกงของเขา

จังหวะนั้นแหละ!

“เสร็จฉันล่ะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาและการปล้นกุญแจรถเพียงวินาทีเดียวของฉันมันทำให้ตกใจจนผงะออก

“ขอบใจนะที่ทำให้รู้ว่านายมันอ่อนหัดเป็นบ้า”   ฉันเดินควงกุญแจออดี้โชว์หราแล้วผละร่างสูงออกจากนั้นพาออดี้แล่นทะยานออกจากตรงนั้นทันที กว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขามันยากเป็นบ้า…บอกตรงๆนะ มันยากเหมือนกันโดยเฉพาะแววตาสีดำถ่านของเขากับกลิ่นน้ำหอมน่าหลงใหลของเขาให้ตายสิ! มันทำให้ฉันไม่มีสมาธิในการเรียนเอาซะเลยL   

เอี๊ยด!

ยางสี่เส้นครูดกับพื้นเสียงดังในระดับหนึ่งสายตาของฉันมองไปเห็น.คอนลันดัมปรัชญาผู้แก่เรียนเป็นผู้ชายในฝันของฉัน…แว่นทรงกลมเหมือนพ่อมดน้อยแฮรี่ที่เขาสวมมันตลอดช่วงเวลาที่อยู่ในมหา’ลัย เขาคือนักศึกษาคณะแพทย์ที่เรียนร่วมคลาสกับฉัน…ฉันปลื้มเขาเอามาก! คอนลันดัมไม่ผิดหรอกเพื่อนเลิฟซีนนั่นแหละหมอนี่ใครบอกว่าร้ายนัก ฉันว่าไม่ใช่แบบนั้นเลยซักนิด หนำซ้ำฉันกับเขาตอนนี้กำลังสานความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอีกด้วย แน่สิคิดดูนะได้ชีวิตคู่ที่ดีไร้ที่ติเพอร์เฟกขนาดนั้นน่ะถึงไม่มีใครต้องการแต่ฉันนี่แหละ ...ต้องการ   เอาล่ะ ฉันจอดออดี้ไว้แถวใต้ต้มสนริมทางแล้วรีบคว้าของออกจากรถพร้อมปิดประตูทันทีแต่ความรีบมันทำให้ฉันซุ่มซาม

ตุ้บ!

จิมมี่ชูใบโปรดหล่นลงสู่พื้นพร้อมหนังสือเรียนจังหวะที่ฉันก้มเก็บของมีมือใครบางคนเอื้อมเข้ามาช่วยและสัมผัสโดนมือฉันมันทำให้ต้องเงยหน้ามอง

“-/ / / - ”

“มาสายยังไม่พอ. ยังซุ่มซ่ามอีก-_-+ ”   คอนลันดัมก้มเก็บหนังสือเรียนกับกระเป๋าของฉัน เป็นจังหวะเดียวกันที่ฉันสบตากับเขา…มันช่าง>O<! ให้ตายเถอะ! ฉันจะละลายแล้วนะ  ผู้ชายบ้าอะไร! ดูดี เฟอร์เฟกชะมัดถึงจะเจ้าชู้ก็เถอะฉันก็…ชอบอ่ะ!><++

จู่ๆ  เสื้อสูทสีดำของเขาที่เคยพาดบ่าเมื่อไม่นามันถูกคลุมตัวฉันไว้ จู่ๆเขาก็เอาสูทมาคลุมให้ฉัน (‘ ‘ )?? อะไรเนี่ย?

“จ้องอยู่ได้บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใส่บราสีนี้มันเห็นชัด” อ้อ! ที่แท้ก็…เสื้อชั้นในของฉันนี่เอง-/ / /- คนบ้าเอ๊ยยย! เขินนะเฟ้ยยย

“ไปได้แล้ว จะยืนรอให้เหน็บกินเหรอครับที่รักJ” 

หมับ

คอนลันดัมคว้ามือของฉันแล้วลากฉันเดินตามเท้ายาวของเค้าจนฉันต้องวิ่งเยาะๆตามเลยล่ะ

“นายไม่เห็นเหมือนที่ใครๆ พูดเลยแฮะ- -” ฉันตัดสินใจถามคอนลันดัมตรงๆ เพราะก่อนหน้าที่ฉันกับเค้าจะคุยกัน เค้าคือคาสโนว่าตัวพ่อเลยล่ะ!

“ใครพูดมา?”

“ก็เยอะแยะอ่ะ”

“เขาพูดว่า”

“เขาบอกว่านายเจ้าชู้ ชีกอ คบใครหวังฟัน เขาบอกว่านายไม่เห็นค่าของผู้หญิง และที่สำคัญหลายคนพูดมาว่านายทำแบบนี้กับฉันเพราะหวังแค่ตัวของฉันที่สำคัญนายอันตรายกว่าเลิฟซีน”   ฉันตัดสินใจพล่ามไปยาวเหยียดและมองไปที่คนฟังที่ได้แต่อมยิ้ม

“ฉันเป็นแบบที่เขาพูดกันนั้นแหละมั๊ง ( ‘  ‘ ) แต่ฉันไม่ได้จีบเธอเพราะเรื่องแบบนั้น ถ้าฉันคิดแบบนั้นเธอคงเสร็จฉันตั้งแต่วันแรกที่ฉันตัดสินใจคุยกับเธอ”    อืมมม มันก็จริงนะ…แต่เขา? เจ้าชู้? ฉันกับเขาเดินมาเรื่อยๆ มีแต่คนมองฉันก็เริ่มชินแล้วล่ะ  จนเราอยู่ที่ตึกก่อนจะแยกห้องไปเรียน

“ฉันเจ้าชู้” เขามองหน้าฉัน “แต่ตอนนี้ฉันกำลังลดผู้หญิงในสต๊อกไง^^” ตาบ้าเอ๊ย!!

“นายนี่มัน!” เขายัดของที่ถือไว้ในมือของฉันแล้วพรหมจูบไว้ที่แก้มซ้าย “ไม่ต้องรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร…รู้แค่ฉันรักเธอที่สุดก็พอ”

“OoO!!”  นายนิมัน! ฉันว่าฉันคิดผิดรึเปล่านะ!

04:35 p.m.โดยประมาณ

หมดคลาสเรียนของฉันแล้ว ฉันกำลังสาวเท้ามาที่รถสูทตัวใหญ่ของคอนลันดัมนี่มันเป็นภาระสำหรับฉันจริงๆ ว่าแล้วฉันถอดสูทของเขาวางไว้หลังรถพร้อมกับสัมภาระทั้งหมดก่อนที่จะเข้าไปในออดี้คันหรูแล้วออกรถทันทีไม่นานสักพักฉันกำลังวนออกจากที่จอดรถฉันเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังยืนอยู่ คอนลันดัมกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนกำลังจะยื้อเขาไว้ทั้งน้ำตาฉันจอดรถไว้ข้างทางแล้วคว้ากล้องหมุนเลนส์ กดรัวชัตเตอร์ทันทีฉันว่าเหมือนคอนลันดัมกำลังจะปฏิเสธใครสักคนแล้วผู้หญิงคนนั้นกำลังจะยื้อเค้าไว้ ช่างเถอะฉันได้สกู๊ปเด็ดแล้วล่ะถึงมันจะไม่ใช่สกู๊ปที่ต้องติดตามในตอนนี้ก็เถอะ  ว่าแล้วฉันรีบออกรถทันทีแล้วมุ่งให้ถึงบ้านของตัวเอง

05.15 p.m. โดยประมาณ

ก่อนที่ฉันจะเอารถเข้าสู่โรงจอดรถบ้านฉัน แลมเบอกินี่สีเหลืองสดคันเดิมจอดอยู่หน้าบ้านฉันอยู่ก่อนแล้ว หัวสีทองเด่นร่าได้ออกมาจากแลมเบอกินี่สีเหลืองแล้วโบกไม้โบกมือกวักเรียกให้ฉันเข้าไปต่อท้ายซึ่งมันเป็นจริงอยู่แล้วที่ฉันต้องต่อท้ายพอฉันจอดลงปุ๊ป เลิฟซีนวิ่งร่าเข้ามาเปิดประตูให้ฉันพร้อมยิ้มแฉ่ง

“เหนื่อยป๊ะ? วันนี้มาๆเดี๋ยวฉันช่วยขนของ” เลิฟซีนเปิดประตูหลังแล้วหยิบข้าวของที่มีมาส่วนฉันเดินเข้าไปในบ้านแล้วล้มตัวโซฟาทันที ไม่นานข้าวของที่ถือมาถูกวางเข้าที่

“นายยังไม่เลิกตื้อฉันอีกเหรอ? ถึงถ่อมาถึงบ้านเนี่ยแม่ฉันไม่รู้รึไงว่านายมาบ้านฉัน”

“ฉันบอกไปว่าฉันชอบลูกคุณหญิงบ้านนี้เลยจะมาจีบอ้ออีกอย่างฉันยินดีจะเปลี่ยนระบบน้ำดื่มของฉันมาเป็นน้ำแร่ของธุรกิจแม่เธอไง^^”   โอ้โห! เยี่ยมค่ะ แม่ดิฉันพอรู้ว่าหมอนี่เป็นคนของตระกูลทรัมป์แล้วยังไม่พอจะมาร่วมธุรกิจกันอีก- -++ เจริญล่ะชีวิตฉัน

“-__________- อืมก็ดีนี่” ฉันกำลังไปชาร์ตแบต blackberry ของฉันบนห้อง จู่ๆ เลิฟซีนโวยวายจากข้องล่างเหมือนเจอตัวไรบุกบ้านฉัน-__-?

“เจ้าของสูทนี้เป็นใคร!?”   พอฉันลงไปข้างพบว่าเลิฟซีนกำลังถือสูทสีดำของคอนลันดัมที่ให้ไว้เมื่อเช้าจากใบหน้าที่เคยยิ้มที่ขี้เล่นเปลี่ยนเป็นใบหน้าจริงจัง  แววตาซุกซนเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“…”

“ฉันถามว่าสูทนี้เป็นของใคร! ตอบฉันสิ! รัสเซีย!”  เลิฟซีนเข้ามาเขย่าตัวฉันที่ยืนนิ่งจะโกรธอะไรนักหนามันก็แค่สูทของ…เฮ้ย!OoO/ / /

“นายจะอยากรู้ไปทำไม?”

“ตอบฉันมา! ว่าสูทตัวนี้เป็นของใคร”   เขารู้?  เขารู้ได้ยังไงนะ?  เป็นเพื่อนกันแต่ไม่จำเป็นต้องรู้อะไรลึกถึงขนาดนี้นี่นา

“…”   แล้วฉันต้องบอกยังไงว่าเป็นของเพื่อนนาย! เลิฟซีน!

“ใช่ของคอนลันดัม?  หรือเปล่า?!”  เขารู้ว่ามันเป็นของตานั่นงั้นเหรอ?

“นายรู้แล้วจะมาถามฉันทำไม?”  มือใหญ่ๆของเขาบีดรัดต้นแขนซ้ายฉันแรงขึ้นจนฉันนิ่วหน้าเจ็บ

“เธอ? กับมัน?”  

“อะไร…นายกำลังคิดอะไร!?” 

“เธอกับมัน??” 

“นายรู้ได้ยังไงว่านี่เป็นสูทของเพื่อนนาย-_-”   หน้าฉันกับใจตอนนี้มันคนละทางเลยละT^T

“สูทของไอ้ลันมันถูกสั่งตัดมาโดยเฉพาะ”

“บางทีมันอาจจะเป็นของฉันก็ได้” ฉันกรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ

“เป็นไปไม่ได้! สูทของไอ้ลันถูกตัดมากับช่างเย็บผ้าประจำตระกูล”

“ฟู่วววว~~ เอ่อๆ มันเป็นของคอนลันดัม นายจบ?”     เมื่อได้ยินคำนี้เหมือนแววตาเขายิ่งเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่มือใหญ่บีบต้นแขนฉันจนฉันรู้สึกชา

หมับ

อ้อมแขนที่แข็งแรงคว้าฉันเข้าไปกอดแนบแน่นจนฉันเทียบจะหายใจไม่ออกนี่มันเรื่องบ้าไรกันเนี่ย!!!

 …จู่ๆ ริมฝีปากเรียวบางก็ทาบลงที่ริมฝีปากของฉันมันดุดันขึ้นเรื่อยๆเขาบดขยี้มันจนฉันรู้สึกแสบไปหมดฉันพยายามผลักเขาออก ทั้งจิกทั้งข่วนทั้งทุบขยำปกเสื้อนิสิตของเขา รสจูบที่ร้อนแรงของเขากลิ่น galam 10mg ซึมซาบทั่วริมฝีปากของฉันฉันพยายามขัดขืนแต่แรงฉันมันน้อยเกินไปที่จะต้านทานแรงของหมอนี่ได้  จู่ๆ รสคาวเลือดมันเริ่มซึมตามมาฉันเจ็บ…เจ็บมากแสบริมฝีปากไปหมด ไม่ขัดขืนอะไรเขาทั้งนั้นพยายามสูดหายใจเข้าปอดแต่เหมือนโดนสูบหายไปจนหมด  ครั้งแล้วครั้งเล่าเรี่ยวแรงที่ขัดขืนอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดจากมือที่เคยทุบตีเปลี่ยนมาเป็นควานหาที่ยื้ด  เธออยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขาอยู่นาน  เลิฟซีนค่อยๆปลดปล่อยริมฝีปากให้เธอให้เป็นอิสระ 

 “บอกฉันหน่อยว่ามันยังไม่ได้ทำอะไรเธอ…รัสเซีย”

เนิ่นนานเท่านานที่ฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขาฉันได้ยินที่เขาถามแต่ฉันไม่มีแรงที่จะขยับปากต่างหากริมฝีปากของฉันแดงเจื่อมีรอยกัดซึมเลือดของเขาฉันนั่งพิงอยู่ข้างเขาที่โซฟาส่วนเขานั่งอยู่เฉยๆ พลางถือสูทนี้ไว้

“นายไม่ได้จริงจังอะไรกับฉันไม่ใช่รึไง? มาทำแบบนี้ทำไม?” เนิ่นนานฉันปริปากพูดเสียงที่แผ่วเบาอย่างเห็นได้ชัด

“ใครบอกเธอว่าฉันไม่จริงจัง? ” 

“นายมีผู้หญิงอีกตั้งหลายคน…อีกอย่างนายก็บอกฉันไปแล้วว่านายเข้ามาหาฉันเพราะกิเลสของนายเองไม่ใช่อะไรเลย”

“แล้วเธอคิดว่าไอ้ลันมันเข้ามาในชีวิตเธอเพราะมันจริงจังกับเธอรึไง?”

“…”     คำถามนี้มันส่งผลให้หัวใจฉันเต้นแรงขึ้น ร่างกายชาความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วตัวและหัวใจ มันอาจจะจริงอย่างที่เลิฟซีนพูดก็ได้ เขาไมได้จริงจังกับฉันแต่…ฉันรักเขาไปแล้วมั๊ง

“ฉันไม่รู้ว่าลันเขามาหาฉันเพราอะไรแต่ให้รู้ไว้…ฉันขาดเขาไม่ได้”

“เธอ…”

“คำถามที่นายถามตะกี้ ฉันกับเขายังไม่เคยร่วมหลับนอนด้วยกันและไม่เคยทำแบบเหมือนที่นายทำกับฉันแล้วตะกี้น่ะมัน…เฟริส์คิสของฉัน”   จู่ๆ หัวใจฉันเต้นแรงผิดปกติขึ้นมา เลือดมันสูบฉีดเร็วขึ้นกว่าปกติหลายสิบเท่าตรงคำว่า      

 ‘เฟริส์คิส’

“ฉันควรจะดีใจใช่ไหม?”   เขาหันมาถามฉันใบหน้าเริ่มคลี่ยิ้ม  อยากถามหนึ่งคำ…ยิ้มหาป้าไร (  - -)+++

“ต่อให้นายดีใจแทบตาย ฉันก็ไม่มีวันไปเป็นผู้หญิงของนายหรอกคนฉวยโอกาส”

“ฉันขอโทษ” น้ำเสียงอ่อยๆของเขาพูดขึ้นให้ตายยังไงฉันก็ไม่ให้อภัยเขาเด็ดขาด!

“เอาคำว่าขอโทษของนายเก็บไว้ใช้กับเด็กในสต๊อกของนายเถอะ แล้วเดี๋ยวสักพักเจ้าของสูทคงจะตามมาเอาสูทฉันว่านายกลับไปเถอะ”

“เป็นคนแรกที่ไล่ฉันกล้ามากนะ ” เลิฟซีนพูดพร้อมกับใบหน้าเศร้าๆของเขา ไม่นานที่เขากำลังจ้องตากับฉันเขาหลบตาลงและลุกเดินออกไปร่างสูงกำลังเดินออกจากประตูบ้านของฉันก่อนจะหันมายิ้มน้อยๆ แล้วเดินออกไป 

ฟุ่บ~

ฉันทิ้งตัวลงที่โซฟาขนสัตว์ตัวใหญ่ถอนหายใจยาวๆ   สักพักเสียงท่อของแลมเบอกินี่แล่นทะยานออกไปอย่างรวดเร็วคิดแล้วน่าใจหายชะมัด รัสเซียค่อยๆหลับตาลงหัวเธอตอนนี้คิดถึงแต่ผู้ชายคนนั้น…บางทีเธออาจจะเปิดใจรับเขาเข้ามาพิจารณาก็ได้ 

Rrr   Rrr

‘เจ๊ปอ’

“ว่าไงคะ?  เจ๊” ฉันเดินขึ้นไปรับโทรศัพท์จากเจ๊ข้างบนห้อง

                [น้องรัสเซีย คืนนี้ที่เดิมเลิฟซีนกำลังไปที่ไนต์คลับคืนนี้โอกาสเด็ด!]   เฮ้ออ ฉันไม่อยากทำข่าวนี้แล้วสิ

                “เจ๊คะ คือรัสเซียไม่อยากทำจ๊อบนี้แล้วเจ๊จะว่าอะไรไหมถ้า…”

                [ไม่ได้!]   เสียงเจ๊สูงขึ้นทันที  ซึ่งเป็นงานแรกที่เจ๊ปฏิเสธแบบนี้

 [เจ๊ขอล่ะ ผู้ชายคนนี้คนสุดท้ายในMLTแล้วนะรัสเซีย] 

                “เข้าใจแล้วค่ะ”    ปากมันบอกเข้าใจ ใจมันบอกว่าไม่ใช่เลย

                [รีบไปนะ ]    เฮ้อ~~  ฉันจะกดชัตเตอร์ลงหรือเปล่านะ  ไม่ทันเสียงฟรอตมัสแตงคันหรูจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้านเธอรู้ดีว่าเขาต้องมาให้ฉันไม่ได้รอเขา…แต่ฉันแค่ช่างเถอะไม่ว่าใครจะว่าอะไรก็ตามคอนลันดัมก็มาแล้วคอนลันดัมเดินเข้ามาฉันแล้วดึงแขนเสื้อซ้ายขึ้นมือเรียวสวยเชยคางฉันขึ้นแล้วรวบตัวเธอเข้ามาใกล้ๆ  ทำเอารัสเซียตั้งตัวไม่ถูกเลยทีเดียวยังไม่ทันที่รัสเซียจะปริปากพูดอะไรจู่ๆ เขาก็รวบตัวเธอไปกอดสักพักเขาค่อยๆถอดกอดออก

                “ฉันขอโทษ” คำพูดนี้ทำเอาคนฟังตัวเล็กผงะ

                “นายขอโทษฉันทำไม?”   แม่เจ้า! วันนี้มันวันอะไรเนี่ย-*-??

                “นี่รอยใคร?”  คอนลันดัมถลกแขนเสื้อซ้ายขึ้นเห็นรอยมือสีแดงเป็นจ้ำๆ “แล้วนี่จะอธิบายว่าอะไร?!”  คอนลันดัมคว้ากระจกเล็กตรงตู้วางของส่องตรงริมฝีปากของฉัน

                “ฉัน…” พูดไม่ออกเลยทีเดียวล่ะ…ฉันไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงฉันไม่รู้จะพูดให้นายฟังว่ายังไงคอนลันดัม

                “บอกฉันมาว่าไอ้เลิฟมาที่นี่! แล้วมันทำอะไรเธอ!” เขาเหมือนจะรู้…รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

                “เปล่าไม่ได้เป็นอะไรนายรู้แล้วใช่ไหมว่าเลิฟซีน…”

                “ฉันรู้ตั้งนานแล้วแต่ฉันไม่ชอบที่มันมากับเธอแบบนี้” คอนลันดัมยีหัวฉันเบาเบา

                “นายไม่ได้คิดจะจริงจังกับฉันใช่ไหม? ลัน”

                “ฉัน….ว่ามันขึ้นอยู่กับเธอรัสเซีย”   ทำไมต้องหลบสายตาเวลาที่ฉันถาม??

                “เอาสูทนายคืนไป” ฉันหันไปหยิบสูทของเขาแล้วยื่นให้ “เพราะสูทตัวนี้แท้ๆ ทำให้เธอต้องเจ็บตัว”

                “ช่างมันเถอะฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก…นายกลับไปเถอะ”