ปฎิบัติการสะท้านไพร

“หมอครับ! ช่วยคนไข้ด้วย” บุรุษพยาบาลร้องลั่นห้อง ภายในห้องมีนักโทษกำลังนอนเกร็งไปทั้งร่าง นัยน์ตาเหลือกถลน  และเลือดค่อยๆ ซึมออกมาจากทวารทั้ง 5

หมอรีบวิ่งเข้ามา พร้อมกับฉีดยาเข้าทางสายน้ำเกลือ “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมนักโทษถึงมีอาการแบบนี้ อาการแปลกมาก ผมจนปัญญาแล้วครับ ไม่เคยเจออาการแบบนี้มาก่อน”

“นักโทษตายไปหลายคนแล้วนะครับหมอ” บุรุษพยาบาลยืนมองคนไข้ที่สงบลง แน่นิ่งไร้ลมหายใจ

“ประหลาดมาก มันไม่ได้ติดต่อทางลมหายใจ หรือสัมผัส ไม่ได้เกิดจากสารพิษ” หมอครุ่นคิดอย่างหนัก

สถานการณ์ของโรคระบาดแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทราบสาเหตุ ผู้คนเริ่มล้มตาย ส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่ มีเด็กบ้างจำนวนน้อย

“แม่คะ มาดูข่าวนี่สิค่ะ” ธัญรดา หญิงสาวสวยร้องตะโกนเรียกแม่ของเธอที่อยู่ในครัวให้ออกมาดูข่าวในโทรทัศน์

“มีอะไรเหรอลูก ร้องตะโกนโวยวาย เสียงดัง”

“น่ากลัวจังเลยค่ะแม่ มีโรคระบาดอีกแล้ว คนตายเยอะเลย ดูเหมือนจะเริ่มระบาดจากในคุก ที่สำคัญยังไม่ทราบสาเหตุการเกิดโรค” ธัญรดามีสีหน้ากังวลใจ

“ไม่จำเป็นแม่อย่าออกจากบ้านนะคะ หลังจากเลิกงาน หนูจะซื้อของให้แม่เองค่ะ” ธัญรดาพูดกับแม่ของเธออย่างห่วงใยเพราะแม่ของธัญรดาป่วยเป็นเบาหวาน ร่างกายไม่แข็งแรงมากนัก

ธัญรดาขับรถออกจากบ้าน เพื่อไปทำงานอย่างเคย ที่ทำงานของธัญรดาเป็นหน่วยงานที่ทำงานวิจัยเพื่อมนุษยชาติ

“ปรึ๊ด” เสียงเครื่องรูดบัตรดังขึ้น

“เฮ้อ นึกว่าจะไม่ทันสะแล้ว แปดโมงพอดีเลยนะเรา”

“ธัญรดาๆ เจ้านายเรียกตัวด่วน รีบไปหาเลยนะ” เพื่อนร่วมงานตะโกนมาแต่ไกล ธัญรดารีบเดินไปยังห้องเจ้านาย

“คุณธัญรดา หน่วยงานของเราจะส่งคุณไปร่วมภารกิจค้นหายาสำหรับโรคระบาดตัวใหม่ ให้คุณไปเก็บของและไปตามแผนที่นี้” เจ้านายของธัญรดายื่นแผนที่ให้ “ไม่ต้องห่วงเรื่องแม่ของคุณนะ หน่วยงานเราจะส่งคนไปดูแลท่านเอง”

“ทำไมต้องเป็นหนูค่ะ” ธัญรดาร้องเสียงหลง กับภารกิจที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

“เพราะคุณเป็นมือหนึ่งของเรา ไม่มีใครเชี่ยวชาญด้านชีววิทยาในป่าดงดิบดีเท่าคุณ” เจ้านายธัญรดาทำหน้านิ่งเฉย แต่แววตาเหมือนซ่อนเรื่องกังวลใจเอาไว้

เมื่อธัญรดาร่ำลาแม่ของเธอแล้ว เธอก็ออกเดินทางไปยังตึกรัฐสภา

“ห้อง 113 อยู่ไหนนะ” เธอเดินถือแผนที่ค้นหาห้อง เดินไปสักพักเธอก็เจอห้อง 113 ตามแผนที่ที่เจ้านายให้มา

ภายในห้องมีไฟเปิดสว่าง เธอจึงเคาะประตูและเปิดเข้าไป ในห้องมีผู้ชายร่างกายกำยำ บึกบึน ผิวดำแดง ดูเข่งครึม ยืนถือปืนยาวในชุดทหารลายพรางสีเขียว และอีกด้านของห้องมีผู้ชายอีกคนใส่แว่นตา ใส่สูท ดูสะอาดสะอ้าน นั่งไขว่ห้างหน้าตาบอกบุญไม่รับ

“มาแล้วเหรอ คุณธัญรดา เรารอคุณอยู่” ดร.เฮด ผู้ชายตัวเล็ก แต่หัวโตมาก ความสูงไม่ถึงหนึ่งเมตร เดินเข้าจากอีกห้องที่เชื่อมถึงกัน

“เชิญทุกท่านนั่งลงก่อน เรามีภารกิจให้พวกท่านทำ นั่นก็คือ การค้นหาสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ในป่ารอยต่อระหว่าประเทศไทยและพม่า” ดร.เฮด กล่าวอย่างมุ่งมั่น

อ่านต่อตอนต่อไปนะค่ะ