ปฎิบัติการสะท้านไพร

ณ ห้อง 113

“ก่อนที่ผมจะพูดในรายลเอียด ผมขอแนะนำให้รู้จักกับทีมของเรา” ดร. เฮด หันหน้าไปยังชายชุดทหาร

“พันโท นภสินธุ์ ถูกคัดตัวมาจากหน่วยรบพิเศษ มีความเชี่ยวชาญการใช้อาวุธ มีประสบการณ์ในการเดินป่า จะช่วยคุ้มครองความปลอดภัยของทีม”

“ดร.ศรัญ มีความเชี่ยวชาญด้านชีววิทยาและ การตัดต่อพันธุกรรม จะเดินทางร่วมขบวนไปกับท่านด้วย” ดร.เฮด ผายมือไปยังหนุ่ที่กำลังนั่งไขว่ห้าง ดร.ศรัญขยับแว่นพร้อมกับก้มหัวเป็นการทำความเคารพ

“และหญิงสาวคนเดียวของเรา คุณธัญรดา เชี่ยวชาญด้านชีววิทยาในป่าดงดิบ”

“สวัสดีค่ะ ทุกคน ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ” ธัญรดากล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร

“ผมจะให้ เฮลิคอปร์เตอร์ไปส่งพวกคุณในจุดที่ใกล้ที่สุด ที่นั่นจะมีพรานนำทางรอพวกคุณอยู่ เพราะสัตว์ที่คุณต้องค้นหา และนำกลับมาเพื่อตัดต่อยีนส์นั้น อยู่ในป่าดิบที่ยากแก่การเข้าถึง เมื่อ 10 ปีก่อน มีคนเคยพบมันลอยมาตามแม่น้ำสาละวิน มันเป็นสัตว์สายพันธ์ใหม่ที่มนุษย์ไม่เคยค้นพบมาก่อน เราคาดหวังว่าเมื่อนำมันกลับมา เราจะสามารถผลิตยารักษาโรคระบาดที่เกิดขึ้นได้” ดร.เฮดพูดอย่างมีความหวัง

“ผมจะรอพวกคุณอยู่ที่นี่ พวกคุณเป็นความหวังและทางรอดของทุกคนนะ”

เฮอริคอปเตอร์จอดส่งทั้ง 3 คน ที่ลานโล่งชายป่า ชั่วอึดใจ ก็มีผู้หญิงสาวหน้าตาสะสวย อายุราว 15 ปี มวยผมดกดำ ที่หน้าผากมีรอยสักรูปนก หูของเธอใส่ต่างหูใหญ่เช่นเดียวกับวัยรุ่นในเมืองที่ชอบใส่ต่างหูระเบิดหูกัน ข้างหลังของเธอมีสุนัขตัวโตสีเทาดำ ร่างใหญ่ราวกับหมาป่า มันกระดิกหางไปมา เธอและหมาของเธอเดินออกมาจากพุ่มไม้ ตรงมาหาทั้ง 3 คน

“อะเหม่ (พ่อ) ให้มารับพวกท่าน ตามเรามา” หญิงสาวพาทั้ง 3 คนเดินเท้าเข้าไปในต้นไม้หนาทึบ มีทางเดินเล็กๆ เลาะไปตามลำธาร เดินเข้าไปอากาศรอบตัวก็เริ่มเย็นลง

“เมื่อไหร่จะถึงสักที ผมเหนื่อยแล้วนะ” ดร.ศรัญพูดพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อ พร้อมกับบ่นพึมพำเงียบกับตัวเอง “ทำไมต้องมาลำบากลำบนแบบนี้เนี่ย เพิ่งเรียนจบจากอังกฤษแท้ๆ แทนที่จะได้ทำงานในออฟฟิศ”

“ใกล้แล้วหล่ะ บ้านของเราอยู่ที่ชายป่าด้านโน้น” หญิงสาวพูด พร้อมกับเอามือลูบหัวสุนัขของเธออย่างเอ็นดู

ในป่าเงียบผิดปกติ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงนกร้อง ทันใดนั้นหมาของหญิงสาวก็เห่ากรรโชก เหมือนมีอะไรอยู่ตรงหน้า แล้วมันก็วิ่งหายเข้าไปในพุ่มไม้

“ค้านเด่ ระวังตัวด้วยนะ” หญิงสาวตะโกนตามหลังหมาของเธอ ดูเธอไม่ได้วิตกกังวล

“มันไปไหน” นภสินธุ์กล่าวขึ้น อย่างสงสัย เป็นประโยคแรก ตลอดการเดินทางที่ผู้การสินธุ์ผู้เงียบขรึมเอ่ยถาม

“เดี่ยวมันก็กลับมา” หญิงสาวยิ้มให้ พร้อมกับเดินไปแหวกกิ่งไม้หนาทึบอีกด้าน พร้อมกับบอกทุกคนให้ตามเข้าไป ภาพหลังกอไม้ที่ทั้ง 3 คนเห็น คือ กระท่อมกลางป่า ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้หนาทึบ

“คุณดา ไหวไหมครับ” ดร.ศรัญยื่นมือไปทำท่าจะช่วยถือกระเป๋า

“ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ถึงพอดีเลยนะคะ” ธัญรดาเหน็บแหนม เพราะตลอดการเดินทางไม่มีคนถามเธอเลย

หญิงสาวปีนขึ้นกระไดกระท่อมที่สูงชันราว 4 เมตร บนกระท่อมมีชายชรานั่งขัดปืนอยู่ และได้เชื้อเชิญให้ทุกคนนั่งลง

“เราคือ พรานเงียะ ที่ ดร.เฮด ให้นำทางพวกท่านไปยังป่าลับแล” ชายแก่แนะนำตัวเอง

“นี่ลูกสาวของเราชื่อ เย่าจา เราจะออกเดินทางกันรุ่งเช้า ขอให้ทุกท่านไปเก็บของพักผ่อน”

“โฮ่งๆ “ เสียงเจ้าค้านเด่เห่ามาจากด้านล่างของกระท่อม ตรงหน้าของมันมีลูกหมูป่าตัวเขื่องนอนตายอยู่ มื้อค่ำวันนั้น ทุกคนเลยได้ลิ้มรสเมนูหมูป่าจากฝีมือแม่ครัวเอกอย่างเย่าจา

โปรดติดตามตอนต่อไปจ้า