Wolf Moon Mafia นักล่าหัวใจ ของยัยมาเฟีย

บทที่ 3 
  ก่อนที่ฉันจะเอ๋ยปากว่าออกไป ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น คือเสียง...
     “เสียงปืน” เคตะพูดก่อนจะมองมาที่ฉัน
     “อะ...อะไร” ฉันแทบจะตั้งตัวไปทัน เมื่อกี้ยังกวนฉันอยู่เลย แต่ทำไมคราวนี้จริงจังขึ้นมาละ และอีกอย่างทำไมใจฉันต้องเต้นแรงด้วยละเนี่ย ก็เราหน้าใกล้กันนี้น่า -,.- ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ยยยย!!
     “มาทางนี้เร็ว!!” อยู่ๆเขาก็มาจับมือฉันและออกแรงวิ่ง
     “นายจะพาฉันไปไหน”
     “อย่าเพิ่งมาถาม” เขาไม่สนใจฉันและออกวิ่งต่อไป ชิ! ไม่ถามก็ได้ย่ะ!
  ในระหว่างที่ฉันและเขาวิ่งกัน ผู้คนในห้างก็พากันวิ่งชุลมุนวุ่นวาย
     “เกิดอะไรขึ้นครับ” เคตะหยุดวิ่งก่อนและหันไปถามพนักงานสาวคนหนึ่งที่วิ่งมากับคนอื่น
  ดูเธอจะตกใจไม่ใช่น้อย ตัวสั่นทั่งตัวแบบนั้น
     “เออ...คือแบบว่า...”
     “อะไรครับ” เขาเร่งอีก คนกำลังกลัวก็ยังไปเร่งให้เขาตอบอีกนะ อีตาบ้า!
     “ดิฉันก็ไม่รู้รายละเอียดมาก แต่พอรู้มาว่ามีมาเฟียกลุ่มหนึ่งกำลังเอาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเป็นตัวประกันค่ะ”
     “อะไรนะ!” มาเฟียเหรอ ในญี่ปุ่นยังมีมาเฟียอีกเหรอ ฉันว่า ฉันจัดการไปหมดแล้วนะ แต่ก็ยังเหลือมาเฟียอีกกลุ่มหนึ่งที่ฉันยังไม่ได้ทำ
     “แล้วมีใครเข้าไปช่วยยังครับ”
     “ยังเลยค่ะ พวกตำรวจก็กำลังจะมาแล้ว”
  ปัง!
     “กรี๊ดดด!!” เฮอ แค่เสียงปืนเธอก็กรี๊ดซะดังลั่นเลยนะเนี่ย ฉันแทบจะไม่ได้ยินเสียงปืนเลยละ -_-; และเธอก็วิ่งหนีไป
     “นายกำลังจะทำอะไร” ฉันถามเมื่อเขาเหมือนจะไปอีกทาง อีกทางของผู้คนที่กำลังวิ่งหนี...
     “ถ้าจะให้รอตำรวจมาช่วย เด็กคนนั้นอาจจะไม่รอด” และเขาก็หันมาสบตากับฉัน
     “ถ้าเธอกลัว ก็หนีไปกับคนอื่นก็ได้นะ ฉันจะไปช่วยเอง” พอพูดจบเขาก็ปล่อยมือฉันไปทันที
  ฉันกลัวเหรอ ฉันจะปล่อยให้เขาไปคนเดียวเหรอ ไม่ได้หรอกฉันไม่ให้นายไปคนเดียวแน่!
 
     “ฮาๆ สะใจจริงโว้ย”
     “ฮือๆ แม่จ้า พ่อจ้าช่วยราริด้วย” เด็กน้อยผู้น่าสงสารที่ถูกลูกน้องของมาเฟียกลุ่มหนึ่งจับตัวไว้เอาเป็นตัวประกัน พ่อแม่ของเด็กที่ทำอะไรไม่ได้ มีแต่ร้องไห้ที่เห็นลูกตนเองมีสภาพแบบนั้น
     “พอเถอะ พวกแกอย่าทำอะไรลูกฉันเลยนะ พวกแกต้องการอะไรฉันจะให้หมดเลย แต่ได้โปรดเอาลูกฉันคืนมาเถอะ” เสียงคำอ้อนวอนของผู้เป็นพ่อเหมือนจะไม่ได้ผลกับกลุ่มมาเฟียกลุ่มนี้เลย
     “ฮาๆ แกคิดว่าข้าจะปล่อยลูกสาวแกเหรอว่ะ ไม่มีทางซะหรอก” และลูกน้องก็หัวเราะตบท้ายกับคำพูดของหัวหน้า
  โป๊ก!! ตึบ!!
     “ลูกพี่!!!” เสียงลูกน้องร้องพร้อมกันหลังจากที่เห็นร่างใหญ่นอนลงไปกับพื้น
     “เฮ้ ใครทำลูกพี่ข้า ออกมานะเว้ย ไม่งั้นตาย!!!”
  กึก เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่ง กำลังโยนลูกเทนนิสบนมือของเขา
     “โทษที พอดีฉันลื้นล้ม คงไม่ถือสากันนะ...” ใครบางคน...
 
# ซุรุ #
       “ให้ตายสิ นายเคตะหายหัวไปไหนแล้วนะ ไวจริงๆ” ฉันพูดครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ หลังจากนายนั้นวิ่งไปฉันก็รีบวิ่งตามทันทีแต่พอดีว่ามีป้าแก่คนหนึ่ง ถูกผู้คนที่วิ่งมาด้วยชนเอาและยังมาล้มถูกที่อีก ฉันเลยนั่งยองๆลงและรีบช่วยพยุงป้าแกขึ้นมา และรีบออกวิ่งทันที แค่นั้นแหละ แค่คลาดสายตาไปแป๊บเดียวก็หายไปเลย
     “อีตาบ้า! หายไปไหนแล้ว”
     “เฮ้ย มีคนกำลังต่อกรกับแก๊งมาเฟียอยู่ทางนู้นเว้ย ใครก็ได้รีบโทรตำรวจให้มาเร็วๆสิว่ะ!” เสียงตะโกนจากเด็กวัยรุ่นคนหนึ่ง ที่ยืนร้องตะโกนท่ามกลางผู้คนที่กำลังวิ่ง
  ทันใดนั้นขาอันยาวขิงฉันก็วิ่งเต็มสปีคไปทางที่เด็กคนนั้นชี้ และเป็นจริงฉันแค่วิ่ง 10 นาที ก็ถึงแล้ว
  ภาพที่ฉันเห็น ก็คือมีผู้ชายร่างสูง ผมตัดสอยประบ่า สีน้ำตาลอ่อน และบนก็มีลูกเบสบอลลอยขึ้นลงอยู่ แต่ว่า...
มันไม่ใช่เคตะ!
 
# เคตะ #
  หลังจากที่ผมห่างตัวจากซุรุแล้ว ผมก็รีบวิ่งไปทันที แต่ทว่าผมกลับเห็นเธอวิ่งตามมา โชคดีที่มีคนวิ่งชนป้าคนหนึ่งล้ม เธอเลยต้องช่วยเข้าไปช่วยพยุง ผมเลยใช้จังหวะนี่วิ่งไปทางหนีไฟทันที
     “หวังว่าเธอหยุดตามฉันนะ” ไม่รู้ทำไม ผมถึงอยากให้เธอวิ่งกลับไป วิ่งไปกับผู้คนที่วิ่งหนี ไม่รู้อะไรทำให้ผมคิดแบบนั้น ผมส่ายหัวไปมาเพื่อให้ความคิดบ้านั้นหายไป และออกวิ่งทันที
 
ไม่ใช่เคตะ แล้วใครละ!?
  ที่ฉันรู้เพราะดูจากเสื้อผ้าและกางเกงเคตะไม่ได้ใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำเงิน และกางเกงลายทหาร และนี่ใครทำไมถึงมาต่อกรกับพวกมาเฟียได้ละหรือว่าเขา...จะเป็นมาเฟียเหมือนกัน
     “เฮ้ย แกอยากตายรึไง ถึงได้โยนมา” เสียงลูกน้องคนเดิมพูด
  ฉันเดินหลบมาอยู่หลังเสาและคอยดูสถานการณ์คนที่ยืนต่อกรอยู่กับมาเฟีย
     “ฉันก็ไม่อยากมีเรื่องหรอกนะ แต่พวกแกได้จับตัวเด็กน้อยๆที่ไม่รู้อะไร ฉันก็คงปล่อยไหมได้...”
     “หมอนั้น คิดจะทำอะไร” ฉันพูด
     “และพ่อแม่ของเด็กที่ยอมให้แกทุกอย่าง แต่แกกลับไม่ยอมคืนของหัวแก้วหัวแหวนให้ ฉันก็คง...” หมอนั้นยังพูดไม่จบ คนหนึ่งในแก๊งมาเฟียก็พูดขัด
     “แล้วทำไม แกจะทำอะไรพวกฉัน พวกฉันมีตั้งเยอะแต่แกมีคนเดียว แกจะทำอะไรได้”
     “สงสัยพูดคุยกันคงไม่รู้เรื่องซะแล้วสิ” พอเขาพูดจบ เขาก็หยุดโยนลูกเบสบอลบนมือและเปลี่ยนไปไว้ด้านหลังและโน้มตัวลงเหมือนๆกับ การส่งลูกเบสบอล เขาจะโยนลูกเบสบอลใส่เจ้าพวกนั้นเหรอ!   
 เขาทำแบบนั้นจริงๆ เขาเตรียมท่าโยนลูกเบสบอลและ...
  โป๊ก
     “บะ บ้าหน่า โดนด้วย” ฉันตกใจในทันควัน
  ร่างใหญ่ของชายคนหนึ่งในกลุ่มมาเฟียล้มลงในพริบตา เขาโยนลูก ระ เร็วจัง เร็วมากเลย
     “เฮ้ย แกกล้าทำเลยเหรอว่ะ เฮ้ย รุมมัน”
  ตุ้บ ตุ้บ
     “อะ อะไรกัน” ฉันยังตกใจมาหาย
  ร่างใหญ่ของกลุ่มมาเฟียหลายคนล้มลงไปอยู่กับพื้นในช่วงพริบตา นี่มันอะไรกัน ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใคร?!
   คนที่เหลือถึงกับชะงักเมื่อเห็นพวกของตนเองล้มลง ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไปใกล้ในหมู่มาเฟียที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นก่อนจะย่อตัวลงเก็บลูกเบสบอลอยู่ตรงปลายเท้าของเขา
     “กะ แก แกเป็นใคร”
     “ฉันจำเป็นต้องบอกพวกแกด้วยเหรอ” เขาพูดก่อนจะยืนขึ้น เอามือร่วงในกระเป๋าและจ้องกลุ่มมาเฟียเขม็ง
     “ปล่อยเด็กคนนั้นซะ” ฉันลองฉันไปดูเด็กคนนั้นที่ถูกจับตัวไว้และพ่อแม่ที่ไปยืนอยู่อีกฝั่งของการต่อสู้
  ฉันคงยืนดูไม่ได้แล้วสิ ฉันเลยเดินอ้อมไปหาพ่อแม่ของเพื่อจะไม่มีใครเห็น และพอมาถึงฉันต้องรีบทำเสียงชูเพื่อเป็นการปกบอกว่าอย่าส่งเสียง เพราะพวกทันทั้งสองสะดุ้งแรงมาก ก่อนจะพาพวกท่านไปหลบอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งในห้างเพื่อความปล่อยภัย
     “คุณจะพาพวกเราไปไหน” พ่อของเด็กถาม
     “ตอนนี้สถานการณ์ไม่ดี ฉันกลัวว่าพวกคุณจะโดนลูกหลงไปด้วย”
     “แล้วผู้ชายคนนั้นละ คุณรู้จักเขาเหรอ แล้วลูกของฉันละ ลูกของฉันจะเป็นอย่างไง” แม่ของเด็กถามรัว
     “ฉันไม่รู้จักเขาหรอกค่ะ แต่เขาน่าจะช่วยลูกของพวกคุณได้ แต่ตอนนี้ฉันว่าเขาคงเอาไม่อยู่ ฉันจะรีบไปช่วยเขานะค่ะ พวกคุณอยู่ที่นี้อย่าไปไหนนะค่ะ และฉันสัญญาฉันจะช่วยลูกของคุณได้แน่ๆค่ะ” ฉันจึงรีบตอบทันทีและวิ่งไปช่วยผู้ชายคนนั้น
  พอฉันวิ่งมาถึงเหตุการณ์ยังคงเดิม ผู้ชายคนนั้นยังจ้องกลุ่มมาเฟียอยู่ แต่ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ฉันกลับสะดุ้ง ด้านหลังของชายคนนั้น หัวหน้าแก๊งมาเฟียนั้นฟื้นแล้วและกำลังเอาปืนออกมาจากด้านหลัง ฉันรีบวิ่งไปไปตัดหน้าหมอนั้นทันทีด้วยความเร็วจากฝีเท้าของฉันและใช้มืออันเรียวงามปัดปืนให้หลุด
     “กะ แกมายังไงเนี่ย” ก่อนที่มันจะทำอะไรฉันก็ได้แจกแรงที่ขาไปที่เรียบร้อย ร
     “เธอ...”ผู้ชายที่ด้านหลังฉันก็ตกใจไม่ต่างอะไรกับคนที่อยู่ด้านหน้าของเขา
     “พวกแกใช้วิธีรุมอย่างนี้มันก็ไม่ยุติธรรมสิ และยังลอบโจมตีจากทางด้านหลังอีก...”ก่อนที่ฉันจะพูดต่อ ฉันเดินมายืนข้างๆชายคนนี้
     “ฉันถือว่าพวกแกน่ะ...อ่อนหัด”
    “ฮึ่ย แกอย่ามาว่าพวกฉัน ถึงจะเป็นผู้หญิงคิดว่าพวกฉันจะออมมือให้นะ”
     “เหรอ นั้นลองเขามาสิ”
    “เฮ้ย รุมมัน”
  ก่อนที่พวกมันจะมาถึงฉันพูดกับคนข้างๆก่อน...
     “นายไปช่วยเด็กก่อน ทางนี้ฉันจัดการเอง” ถึงเขาจะยังงงแต่เขาก็ไปแต่โดยดี
  คนแรกที่เขามาถึงตัวซุรุเตรียมกำปัดขึ้นมากลางอากาศก่อนจะมาถึงตัวซุรุ แต่ความมีไหวพริบเธอเลยหลบทันและใช้เข่าไปเตะที่ท้อง และตามมาด้วยการหมุนตัวและใช้ท่าจระเข้ฝ้าดหางไปอีกคนที่กำลังมาถึงตัว และตามมาด้วยหมัดที่เร็วและหนักหนวกของเธอต่อยกลุ่มมาเฟียไม่ยักและบวกด้วยความเคลื่อนไหวที่รวดเร็วหลบกลุ่มมาเฟียที่จะทำร้าย ถึงเธอจะถูกรุมด้วยแก๊งมาเฟียนับไม่ถ้วนแต่เพียงพริบตาเธอกลับทำแก๊งมาเฟียกลุ่มใหญ่ล้มลงกับพื้น เธอยืนอยู่ทาบกลางเสียงอวดครวญของแก๊งมาเฟียก่อนจะรีบเดินไปช่วยอีกคน
  มาเฟียคนหนึ่งพาเด็กน้อยหนีออกมาและไปหลบที่หลังในร้านในห้าง ก่อนที่เขาจะใช้มือถือโทรหาใครคนหนึ่งแต่ว่าเสียงเด็กนั้นเสียงดังมากเลยทำให้เขาตะครอกใส่เด็กแต่ว่านั้นยิ่งจะทำให้เด็กร้องไปใหญ่
     // ว่าไง // เสียงจากปลายสายดังขึ้น
     “เราเจอตัวเธอแล้วครับ เธอออกมาตามที่คิดไว้จริงๆ”
     // ดีมาก นั้นทำตามแผนต่อไป //
     “แต่ว่า คนอื่นเสียท่าให้หมดเลยครับ”
     // เหรอ แสดงว่าเธอคงมีอิทธิฤทธิ์มากละสิ ฮึๆ // ปลายสายหัวเราะ
     // งั้นแกทำตามแผนต่อไปละกัน // และปลายสายก็ตัดไป
     “อะ เดี๋ยวสิ ปัดโธ่เว้ย เงียบสิว่ะ” เขาร้องไม่ทันก่อนที่ปลายสายจะวางไปและสถบออกมาก่อนจะไปตะครอกใส่เด็ก
     “อ๋อ อยู่นี้เองหาซะนานเลย”
     “แก”
  ตุ้บ
  และร่างใหญ่ก็ล้มลงก่อนที่จะได้ทำอะไร ด้วยความเร็วของเจ้าของที่ขวางลูกเบสบอล
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อัพแล้วนะค่ะ ขอโทษทีนะค่ะที่อัพช้า ตอนนี้ก็ช่วงเปิดเทอมด้วย การบ้านก็มีบ้างนะ แต่ก็ไม่มีเวลามาอัพเลย ยังไงก็ช่วยโหวต ช่วยเม้นหน่อยหน่าาาา
 
ช่วงพูดคุย...
LovePFTKKF : อัพแล้วนะค่ะ ติดตามด้วยนะ
StrawberrTKCuTe : 555 ไม่หรอกค่ะ ไม่เก่งหรอก แต่ก็ขอบคุณนะค่ะ
Fakfaeng_loveTK : ขอบคุณค่ะ ที่ติดตาม