Wolf Moon Mafia นักล่าหัวใจ ของยัยมาเฟีย

บทที่ 4

  ผมรีบเข้าไปอุ้มเด็กน้อยทันทีและปลอบให้ ก็เด็กเขาร้องไห้ใหญ่เลย

     “โอ๋ๆ ไม่ต้องร้องนะครับปลอดภัยแล้วนะ โอ๋ๆ” เฮ้ย ปลอบเด็กยากชะมัด

  ตึก ตึก

  ผมได้ยินเสียงฝีเท้าจากหน้าร้านพอหันไปก็เจอเธอคนนั้น ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเธอมาจากไหนและชื่ออะไร แต่เธอคนนี้สวยใช้ได้เลยละ แต่ว่าเมื่อกี้เธอบอกว่า...

     “นายไปช่วยเด็กก่อน ทางนี้ฉันจัดการเอง” ผมเลยไม่แน่ใจว่าเธอเป็นผู้หญิงหรือเปล่า เธอจะจัดการกับพวกนั้นด้วยตัวคนเดียว ทีแรกผมก็กะว่าจะช่วยเธออยู่หรอกนะ แต่ผมคิดว่าเด็กสำคัญกว่า ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรด้วยสิเพิ่งมาเอะใจก็ตอนนี้แหละ -_-

  เธอเดินเข้ามาในร้านและมานั่งยองๆข้างผมและลูบหัวเด็กเชิงปลอบโยน ผมมองใบหน้าเธอแค่ครึ่งเสี้ยว เธอยิ้มสวยมากและดูเป็นคนดีด้วย

  พอเธอปลอบเด็กได้สักพักเด็กก็เลิกร้องไห้ เธอยืนขึ้นและบอกว่าเอาเด็กไปคืนพ่อแม่ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธและเดินตามเธอไป

     “พวกคุณปลอดภัยนะค่ะ” เอ๋?? เธอรู้ได้ไงว่าพ่อแม่เด็กอยู่นี้ และใครพามาหลบที่นี้ละ หรือว่าเธอกันแน่?

     “แล้วลูกฉันละ ลูกฉันละ” ผู้เป็นแม่ร้องไห้คร่ำครวญเพราะความเป็นห่วงลูกผู้เป็นพ่อรีบเข้ามาปลอบ

     “ลูกพวกคุณปลอดภัยดีครับ” ผมพูดและส่งไปให้พ่อแม่ของเด็ก

     “พ่อจ๋า แม่จ๋า”

     “ฮือๆ ลูกแม่ ลูกแม่ปลอดภัยแล้ว” พ่อแม่และลูกโอ้มกอดด้วยความโล่งใจที่ลูกสาวคนตนนั้นปลอดภัย และผมก็ยินดีกับเข้านะ และยิ้มกับภาพตรงหน้า

  ไม่นานหนักตำรวจนับร้อยนายก็ได้มาถึง และเข้าไปตรวจดูภายในห้างและมีกลุ่มกู้ภัยรีบมาดูและขนย้ายศพของแก๊งมาเฟีย และมีกู้ภัยบ้างคนรีบนำตัวพ่อแม่ลูกที่ปลอดภัยไปพักและสอบปากคำและแน่นอนต้องพวกผมด้วย ตลอดที่ให้สอบปากคำตำรวจที่ทำหน้าที่พากันอึ้งไปตามเหตุการณ์ที่พวกผมพูดส่วนพ่อแม่และเด็กก็เล่าเรื่องตามเหตุการณ์ที่เห็น

  พอสอบปากคำเสร็จแล้วผมจึงขอแยกตัวออกมาเพราะผมมีธุระที่ต้องไป

     “คุณตำรวจค่ะ ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะ พอดีดิฉันมีงานเข้ามาค่ะ”

     “อ๋อ ได้ครับ ขอบคุณสำหรับความร่วมมือนะครับ”

     “ค่ะ”

“เฮอ มาถึงซะที” ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอนแสนหนานุ่มและกลิ้งไปกลิ้งมา

“วันนี้เหนื่อยชะมัด ฮึ่ม” ฉันกระเด้งตัวขึ้นมาและชกหมัดกลางอากาศ 2-3 ครั้ง

“แต่ก็ได้ออกแรงเต็มที่เลยแฮะ นานๆทีจะมีเรื่องสนุกๆบ้าง” และมีรอยยิ้มพุดขึ้นมาจากใบหน้าของฉัน

  ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะมีเสียงจากคนข้างนอกทางช่องเสียงหน้าประตูและประกดไปหน้าของคนข้างนอกทางหน้าจอขนาดเล็กข้างๆ

“มายุ เหรอ เข้ามาสิ”

“มีอะไรเหรอ” ฉันถามมายุที่เดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีสงบเสงียบ

มายุ เป็นแม่บ้านคนสนิท และพี่เลี้ยงของฉัน จริงๆแล้วมายุอานุเท่ากันกับฉันแต่ว่ามายุเกิดก่อนฉัน 1 เดือน และที่มายุเป็นแม่บ้านและพี่เลี้ยงนั้น เพราะฉันเจอมายุตอนที่โดนพวกนักเลงกำลังขมขู่เพื่อหวังจะหลักพาตัวไปที่แห่งหนึ่ง

“คุณหนูจะเอาของว่างไหมค่ะ” ฉันครุ่นคิดก่อนจะตอบออกไป จะว่าไปแล้วท้องฉันก็เริ่มร้องซะแล้วสิ

“อืม เอาก็ดีนะ ไปหลังสวนละกันนะ” ฉันพูดพร้อมเดินนำออกไป

“ค่ะ”

# อีกฝั่ง #

“ห๊ะ ว่าอะไรนะ พวกแกถูกผู้หญิงคนเดียวจัดการหมดเลยเหรอ พวกแกทำงานกันยังไง”

// พวกผมขอโทษครับ แต่ว่าคนที่จัดการพวกผมไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวนะครับ //

“อะไร มีใครมาช่วยนั้นเหรอ”

// เปล่า ครับแต่ว่าหมอนั้นหวังจะมาช่วยเด็กที่เป็นตัวประกันครับ และหมอนั้นก็เก่งเอาการเลย //

“ฮึ่ย!! (ทุ่มโต๊ะด้วยความโมโหของคนพูด ทำให้ปลายสายนั้นเงียบกันเป็นแถว)พวกแกทำงานกันยังไงกันว่ะ”

// พวกผมขอโทษครับ //

“และคนอื่นๆละ”

// ถูกตำรวจจับตัวไปครับ และส่วนอาการนั้นสาหัสเอาการเลย //

“นั้นแค่นี้แหละพวกแกที่เหลือรีบกลับมาให้เร็ว อย่าให้ใครเห็นพวกแกเด็ดขาด!!!”

“ทำงานพลาดยังงั้นเหรอ ชิสึโร” เสียงแหบห้าว แต่แฝงด้วยความโมโหของผู้เป็นนายใหญ่

“ผมของโทษด้วยจริงๆ ครับ” ชิสึโรโค้งตัวเป็นแทนคำขอโทษ

“ก็ได้ ฉันจะยกโทษให้ แต่อย่าให้พลาดอีกละ”

ก๊อก ก๊อก

เสียงประตูดังขึ้นระหว่างสนทนา ชายสูงโปร่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมส่งสายตาที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ

“มีอะไรเหรอ” ชิสึโรมองผู้มาเยือนด้วยแววตาที่เกลียดชัง

“ยัยนั้นรอดไปได้ รู้รึยัง”

“ฉันรู้...และแก” ยังไม่ทันพูดจบชายที่เพิ่งเข้ามา เดินไปพิงโซฟาสีเทาตรงกลางห้อง

“คนของคุณน่ะ ไม่เห็นจะได้เรื่อง” ด้วยคำพูดและสายตาอันดูถูกทำให้คนที่ได้ยินนั้นถึงขั้นขีดสุด

“อะไรนะ”

“หึ เจ้านายไม่ได้เรื่องลูกน้องก็ไม่เรืองเหมือนกันละนะ” เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู

“อ๋อ และถ้าอยากให้งานเสร็จไวๆละก็” เขาหยุดชะงักเมื่อประตูเปิดออก

“ก็น่าจะเอาคนที่เก่งกว่าผมและยัยนั้นไปลุยเอง ท่าจะดีกว่า” และเขาก็เดินออกไป

ตุ้บ!!!

“ท่าน”

“มันคิดว่าฉันคือใคร อย่ามาดูถูกฉันให้มันมากนัก”

# บ้านตระกูลชิคคาริ #

ทาบกลางสิ่งแวดล้อมอันเขียวชะอุ่น มีหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งจิมน้ำชากับหญิงสาวอันที่เป็นที่พึ่ง

“เฮอ ไม่ได้มานั่งจิบชาที่สวน...นานมากเลยนะ”

“นั้นสินะค่ะ เท่าที่ฉันจำได้ ก็...8 ปี แล้วละมั่งค่ะ”

“นั้นสิ”

ตอนนี้ฉันรู้สึกดีมากเมื่ออยู่กับสภาพแวดล้อมที่มีต้นไม้และใบหญ้า เฮอ นานๆทีฉันจะได้มานั่งเล่นที่นี่ เพราะหลังจากแม่ตายฉันก็ไม่ได้มานั่งเล่นที่นี้อีกเลย

“คุณหนูค่ะ คุณหนู” เสียงเรียกของมยุทำให้ฉันหลุดออกจากผวัง

“คุณหนูเป็นอะไรค่ะ ไม่สบายหรือเปล่า”

“อ๋อ เปล่า”ฉันพูดพร้อมวางแก้วชา

“ฉันสบายดี” ฉันพูดพร้อมยิ้มให้กับมายุเพื่อนเป็นการยืนยันว่าฉันสบายดี

แต่ทว่ามายุนั้นรู้สึกว่าผู้เป็นคุณหนูของตนนั้นไม่ได้สบายดีอย่างที่พูด และเพื่อให้คุณหนูนั้นได้อยู่คนเดียวมายุเลยหาข้ออ้างเพื่อให้คุณหนูนั้นได้คิดอะไรตามลำพัง

“อ่ะ คุกกี้หมดแล้วละค่ะ ฉันขอตัวไปเอาเพิ่มก่อนนะค่ะ”

“ อะ .. อืมได้”

ในระหว่างที่ได้อยู่คนเดียวนี่ ฉันมองไปรอบๆเพื่อให้ในใจนั้นได้สบายลงบ้าง แต่กลับมีภาพที่ในอดีตกลับพุดขึ้นมา ภาพที่ฉัน...ไม่มีวันลืม ภาพที่ตรงหน้า ภาพผู้เป็นแม่ได้เสียสละชีวิตเพื่อปกป้องฉัน

“เอ่อ ว่าแต่หมอนั้นเป็นใครกันนะ”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อัพแล้วนะค่ะ โทษทีที่อัพช้าไปหน่อยนะค่ะ พอดีใกล้จะงานกีฬาสีแล้วและงานก็เยอะด้วย หัวหมุนไปหมดเลย แต่ก็ตอยหาเวลามาแต่งอยู่นะค่ะ ยังไงก็(คำสุดท้ายเหมือนทุกตอน) อ่าน เม้น และโหวตกันเยอะๆนะค่ะ 

ขอบคุณค่ะ รักคนอ่านมว๊าก  จุ๊บๆ

ช่วงพูดคุย...

bowlukTk : ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ อัพและนะค่ะ ช่วยโหวตด้วนะ

Fakfaeng_love_TK : อัพแล้วนะค่ะ อ่านด้วยละ  

LovePFTKKF : อัพแล้วนะค่ะ ตอนนี้ไม่รู้จะสนุกหรือเปล่า ก็ลองอ่านดูนะและช่วยบโหวตด้วยละ ขอบคุณค่ะ