เสน่หา มายาลวง

         โรงแรมปฏิพัตรเป็นโรงแรมระดับห้าดาวตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงแห่งที่สองอย่างจังหวัดเชียงใหม่ที่ขึ้นชื่อของแหล่งท่องเที่ยวมากมาย รวมถึงมีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวที่จังหวัดนี้ไม่ขาดสายเลยแม้จะเป็นช่วงของโรซีซั่นก็ตาม โรงแรมนี้เปิดรับนักท่องเที่ยวทุกเชื้อชาติได้รับความนิยมมาพักเพราะขึ้นชื่อในการบริการ และความสะดวกสวยหรูของที่พักอย่างไม่น้อยหน้าโรงแรมอื่นๆ ในภาคเหนือเลย และที่ประสบความสำเร็จได้ถึงขนาดนี้ต้องยกความเก่งในด้านการบริหารงานของคุณอำนาจรวมถึงผู้บริหารหนุ่มไฟแรงที่พึ่งจบใหม่มาสานต่อกิจการด้วยแนวคิดใหม่ๆ ที่ประยุกต์ขึ้นมานอกเหนือจากการบริหารจัดการของคุณอำนาจเองที่ดีอยู่แล้วให้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม
          “เจ้าโอม อาทิตย์หน้าจะมีคณะทัวน์จากบริษัทน้ำทิพย์มาลง แกเตรียมความพร้อมไว้หรือยัง เห็นว่ารอบนี้เป็นถึงนักธุรกิจชาวฮ่องกงเชียวนะ เผื่อจะได้มีความคิดแรกเปลี่ยนดีๆ จากคณะทัวน์นี้เพิ่มขึ้นเอาไว้มาพัฒนาโรงแรมของเรา” คุณอำนาจกล่าวกับบุตรชายในห้องทำงานที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายโทนสีเทาแต่ก็ไม่ทิ้งสไตล์โมดิร์นแบบล้านนาตามแบบฉบับของโรงแรม
          “ครับพ่อ ผมเตรียมการต้อนรับไว้หมดแล้ว รวมถึงห้องสัมนาด้วยครับ” ปฏิพัตรตอบกลับไปอย่างคล่องแคล่วหลังจากที่ได้ลงมือบริหารงานเองมาได้ระยะหนึ่งแล้วเมื่อคุณอำนาจบิดาได้เกษียรตัวลง แต่ก็ยังคงตำแหน่งที่ปรึกษาอาวุโสไว้ให้ลูกชายได้คอยปรึกษางานอยู่อย่างห่วงใยเพราะเจ้าลูกชายคนนี้ตลอดเวลาที่เรียนในมหาลัยไม่เคยจะเข้ามาสนใจงานโนโรงแรมเลยสักครั้ง จนกระทั่งเรียนจบจึงถูกคุณอำนาจดึงมาสานต่อเจตนารมณ์ที่เคยตั้งใจไว้กับลูกชายเดียวของเขา
          “ผมได้สั่งให้ช่างทำการตกแต่งใหม่พร้อมทั้งเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ใหม่หมดเพราะของเดิมเริ่มจะเก่าแล้วน่ะครับ” ปฏิพัตรยังคงตอบกลับด้วยความมั่นใจเหมือนเดิม แต่แววตาที่สื่อออกมามันช่างเศร้าหมองนักขัดกับกิริยาที่แสดงออกภายนอกจนผู้เป็นบิดาอย่างคุณอำนาจที่อาบน้ำร้อนมาก่อนดูออกว่าลูกชายรู้สึกและกำลังคิดอะไรอยู่
          “แกยังไม่ลืมหนูมายาอีกหรือเจ้าโอม นี่ก็หลายปีแล้วนะที่แกเลิกกัน” คุณอำนาจถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเหตุผลที่เลิกกับมายาหญิงอันเป็นที่รักและเป็นรักแรกของบุตรชายก็เพราะเขานั่นเองที่ต้องการให้บุตรชายคนเดียวมาสานต่อกิจการโรงแรมของครอบครัว ทำให้ไม่มีเวลาที่จะใส่ใจมายาเหมือนเมื่อก่อน เมื่อความห่างเกิดขึ้นก็ยิ่งทำให้ความรักโดยเฉพาะกับฝ่ายหญิงที่เคยได้รับการดูแลเอาใจมาตลอด พอความสนใจใส่ใจลดลงในที่สุดฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายบอกเลิกเองโดยที่บุตรชายเขาไม่มีโอกาสได้แก้ตัวหรือร้องขอโอกาสใดๆ เลย
          “ครับพ่อ” ปฏิพัตรตอบกลับอย่างไม่อาย พร้อมหลับตาลงแล้วย้อนนึกถึงวันที่เขาต้องเจ็บปวดเป็นที่สุด
          ในกองถ่ายละครของผู้จัดชื่อดังของเมืองไทยท่านหนึ่ง กำลังถ่ายทำละครยอดฮิตติดอันดับช่องทีวีดังอยู่ในขณะนี้จนทำให้ถ่ายทำพร้อมออนแอร์แทบไม่ทันการเรืยกร้องของคนดู เพราะเนื้อเรื่องที่กำลังดุเดือดสไตล์อิจฉาริษยา ตบตีแย่งชิงพระเอก นางเอกใสซื่อจนน่าสงสารย่อมเป็นที่ถูกใจสำหรับคนดูสมัยนี้อยู่แล้ว รวมถึงนางเอกดาวรุ่งดวงใหม่ของวงการอย่างมายาที่โชว์ฝีมือการแสดงอย่างมืออาชีพ ทั้งที่พึ่งเข้าวงการและได้ถ่ายละครเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกจนดังเป็นพลุแตกทันทีเมื่อละครตอนแรกออนแอร์ไป
          “คุณมายาฮะ มีแขกมาขอพบฮ่ะ” แต้วช่างแต่งหน้าสาวประเภทสองจีบปากจีบคอบอกหลังจากที่เดินเข้ามาตามหามายาในห้องแต่งตัว
          “ใครกันหรอคะพี่แต้ว” มายาตอบไปโดยไม่ได้หันไปมองเพราะต้องเช็ดเครื่องสำอางที่เลอะอยู่บนใบหน้าออกก่อนที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อถ่ายทำในฉากต่อไป
          “ไม่ทราบฮ่ะ บอกแค่ว่าชื่อโอม ขอบอกฮ่ะว่า หล่อมั๊กมากฮ่ะ” แต้วบอกด้วยแววตากรุ้มกริมเมื่อพูดถึงแขกผู้มาเยือนที่ทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ถูกใจสาวประเภทสองอย่างเธอจริงๆ
          “โอม!” มายาวางสำลีลงทันทีเมื่อได้ยินชื่อคนที่เข้ามาขอพบหล่อน เขาหายหน้าไปนานหลายเดือน แล้วทำไมอยู่ๆ วันนี้ถึงมาพบเธอได้ แต่ก็ดี วันนี้หล่ะหล่อนจะบอกเลิกกับเขาหลังจากที่คิดทบทวนมานาน
          “ขอบคุณมากค่ะพี่แต้ว” มายายิ้มตอบแล้วเดินออกไปทันที
          มายาเดินมาหยุดอยู่หลังปฏิพัตรทันที มองจากเบื้องหลังแล้วเขาดูดีขึ้นมาก แต่งตัวภูมิฐานสมกับเป็นผู้บริหารของโรงแรมดัง แต่นั่นมันก็ไม่สำคัญสำหรับเธออีกแล้ว
          “โอมมาหามายามีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” มายาถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบทันที
          “มายา.. โอมดีใจมากเลยที่ได้เจอมายาอีกครั้ง” ปฏิพัตรสวมกอดหล่อนทันทีเมื่อหันมาเห็นมายายืนอยู่ข้างหลังอย่างดีใจ แต่ก็โดนเจ้าหล่อนผลักอกออกห่างทันทีเช่นเดียวกัน
          “อย่าทำแบบนี้อีกนะโอม” มายาฉุนเฉียวขึ้นทันทีเมื่อเป็นอิสระจากอ้อมกอดของเขา
          “มายาเป็นถึงนางเอกดังจะมาทำตัวรุ่มร่ามแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”มายาเชิดหน้าหนีทันทีเมื่อพูดจบ
ปฏิพัตรแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของหญิงตรงหน้าอย่างมาก เค้าเดิมของมายาผู้ร่าเริง เป็นมิตร ออดอ้อนฉอเลาะเขาตลอดเวลาเมื่ออยู่ด้วยกัน ไม่หยิ่งทะนงแบบนี้หายไปสิ้นได้ยังไง ไม่เหมือนมายาคนก่อนที่ปฏิพัตรรู้จักเลย
“ก็เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรือครับ ใช่ว่าโอมจะไม่เคยกอดมายาสักหน่อย” ปฏิพัตรตอบกลับอย่างน้อยใจ
“อดีตค่ะโอม ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว” มายาจ้องหน้าแววตานิ่งเพื่อยืนยันทุกคำพูดว่าเธอพูดจริงกับเขาทุกถ้อยคำ
“มายามีแฟนใหม่แล้ว เรื่องของเราจบไปนานแล้วค่ะ”
“ทำไมครับ มันเกิดอะไรขึ้น โอมผิดอะไร” ปฏิพัตรถามรัวขึ้นบ้างหลังจากที่นิ่งอึ้งอยู่นาน
“ก็โอมไม่เคยมาสนใจมายาเลย เป็นแฟนประสาอะไร ไม่มาหา โทรไปก็ไม่รับสาย ไม่สนใจมายาอย่างเมื่อก่อน มายาต้องการคนดูแลค่ะโอม เราจบกันแค่นี้เถอะค่ะ ในเมื่อโอมให้สิ่งที่มายาต้องการไม่ได้” มายาเตรียมจะเดินหนีทันทีเมื่อพูดจบแต่ก็ไม่ทันเพราะโดนคว้าข้อมือเรียวเอาไว้
“โอมขอโทษ ต่อไปนี้โอมจะดูแลมายาอย่างดี ให้โอกาสโอมนะ” ปฏิพัตรอ้อนวอนนัยต์ตาเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“สายไปแล้วค่ะโอม” มายาสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายอย่างไม่ใยดี
“ถ้าโอมไม่มีธุระอะไรแล้ว มายาขอตัวนะคะ มีคิวต้องถ่ายละครต่อค่ะ” มายาเดินหนีทันทีเมื่อพูดจบ และไม่หันมามองเขาอีกเลย
 “ผมผิดอะไร” ปฏิพัตรพึมพำเงียบๆ ลำพังคนเดียวในห้องรับรองหลังกองถ่ายแห่งนั้นด้วยหัวใจที่เจ็บปวดรวดร้าวสุดที่จะหาคำใดมาบรรยายได้ คำพูดวนไปวนมาเรื่อยๆ เหมือนคนเสียสติเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ คำพูดตัดขาดที่พึ่งได้ยินเหมือนมีน้ำเดือดๆ มาราดรดตรงหัวใจ แล้วทิ่มแทงด้วยเข็มพันๆ เล่มซ้ำเข้าไปจนไม่อาจจะทานทนความเจ็บปวดได้อีกต่อไป เขาทรุดกายลงพื้นอย่างหมดอาลัยทันทีพร้อมกับนัยต์ตาร้อนผ่าวจนยากจะเก็บกักน้ำตาแห่งความเสียใจไว้ได้อีกต่อไปน้ำตาของลูกผู้ชายกำลังไหลออกมาอย่างไม่อายใคร เมื่อหญิงอันเป็นที่รักมาสลัดเยื่อใยกันแบบนี้
“เจ้าโอม!” คุณอำนาจส่งเสียงเรียกบุตรชายทำลายความคิดของเขาทันที หลังจากที่ยืนเงียบอยู่นานจนน่าเป็นห่วง
“ครับพ่อ” ปฏิพัตรตอบรับทันทีเมื่อรู้สึกตัว
“เย็นนี้ไปพบคุณชาญที่บริษัทน้ำทิพย์กับพ่อหน่อยนะ พอดีพ่อนัดปรึกษาเรื่องคณะทัวน์ที่จะมาลงอาทิตย์หน้านี้” คุณอำนาจสั่งบุตรชายพร้อมเดินออกจากห้องทันทีเมื่อพูดจบ
“ครับพ่อ”
เสียงประตูห้องปิดลงเมื่อรับร่างของคุณอำนาจ ปฏิพัตรทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ผู้บริหารอย่างอ่อนล้า สายตาเหม่อมองออกไปนอกกระจกใสที่มีวิวบ้านเมืองเล็กๆ รวมถึงทิวเขาสวยงามอยู่ข้างหน้า แต่เขากลับไม่ได้ชื่นชมความงามนั้นเลย ในใจมีแต่เรื่องของมายาหญิงอันเป็นที่รักของเขาเท่านั้น หล่อนเป็นอย่างดวงใจของเขามาตลอดสี่ปีที่คบหากัน ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทั้งกายและใจไมได้เป็นสิ่งฉุดรั้งให้หญิงสาวเห็นค่าหัวใจของเขาเลยแม้แต่น้อย ความจริงอันเจ็บปวดเกาะกินหัวใจของเขามาตลอดเวลาไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่อาจจะลืมมันได้เลยสักนิด
“มายา คุณใจร้ายกับผมเหลือเกิน” ปฏิพัตรพึมพำเ บาๆ กับตัวเองพร้อมหลับตาลงอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด
*************************************
***ตอนที่สองแล้ว ไม่รู้จะสนุกไหม แต่ขอกำลังใจจากผู้อ่านทุกท่านด้วยแล้วกันนะค่ะ