เสน่หา มายาลวง

มหาลัยประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง แวดล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ให้ความร่มรื่นครอบคลุมพื้นที่กว่าไร่ในสวนสาธารณะแห่งนี้ อีกทั้งล้อมรั้วด้วยแปลงดอกกุหลาบแดงสลับขาวตลอดแนวทางเดินสำหรับนักศึกษาที่เรียนหนักมาทั้งวันรู้สึกสดชื่นทุกครั้งเมื่อได้มาพักผ่อน แต่สำหรับเธอคนนี้ศลินญาหรือลูกตาลกลับใช้เป็นที่หลบพักรักษาใจมากกว่า “อาทิตย์หน้าจะสอบแล้ว แกยังจะมานั่งหน้าเศร้าอยู่ทำไมย่ะ” บุษบาหรือมะนาวเพื่อนรักทักทายขึ้นทำลายความเงียบบริเวณแถวนั้นทันทีเมื่อเดินมาถึงหลังจากที่ต้องตามหาต้วเพื่อนรักอยู่จนทั่วก็ไม่เจอ จนเหลือที่นี่เป็นที่สุดท้าย “ตาลขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” ศลินญาหรือลูกตาลกุมมือเพื่อนรักแล้วทำหน้าเศร้าหนักไปกว่าเดิม จนคนที่ทักถึงกลับหน้าถอดสีด้วยความเป็นห่วงมากขึ้นกว่าเดิม “ลืมๆ มันไปเหอะไอ้เจ้าโอมน่ะ แกแอบชอบมันมา 4 ปีแล้วไม่เบื่อบ้างหรือไง” บุษบาโยกหัวเพื่อนไปมาอย่างรักใคร่ “.....” “ทำใจเหอะ โอมคบกับมายาตั้งนานแล้วแกก็รู้ ถ้าเพื่อนรักทั้งสองคนมีความสุข แกก็ต้องมีความสุขด้วยสิ จริงมั้ย” บุษบาโอบกอดเพื่อนไว้เพื่อปลอบโยนให้หายเศร้า เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอรับรู้ถึงความรู้สึกที่ศลินญามีให้กับปฏิพัตรตลอด แต่จะทำยังไงได้เมื่อเพื่อนรักของเธออีกคนอย่างมายาได้คบหาดูใจกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงวันนี้ที่ใกล้จะเรียนจบแล้ว “ก็จริงอย่างแกว่า หนุ่มหล่อสาวสวยก็ต้องเหมาะสมกันอยู่แล้ว อย่างฉันอ้วนเทอะทะแบบนี้ใครจะมาสนใจ ช่างเถอะตาลจะพยายามทำใจ” ศลินญาตอบกลับด้วยนัยน์ตาเศร้าสร้อยพร้อมรอยยิ้มเจื่อยๆ กลับไปแบบไม่ใส่ใจนัก “เรียนจบแล้วแกจะไปทำงานที่บริษัทของอาชาญเลยหรือเปล่า” บุษบาเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นเพื่อนยิ้มออกมา “ก็คงจะไปเลย แล้วแกล่ะอย่าลืมเตรียมเอกสารให้พร้อมนะ คุณอาอุตส่าห์ให้แกมาเป็นถึงเลขาหน้าห้องเลยเชียวนะ” ศลินญาเย้าเพื่อนไปเพราะบริษัททัวน์ของคุณอาเธอได้ทาบทามตัวเพื่อนรักคนนี้ไว้นานแล้ว และเพื่อแทนตำแหน่งเลขาที่ตอนแรกศลินญาได้รับมอบหมแต่เธอกลับเลือกจะไปเป็นไกด์นำเที่ยวอย่างใจรักมากกว่าจึงแนะนำบุษบาเพื่อนรักให้คุณอาของเธอแทน “สาวๆ ทำไรอยู่จ๊ะ” มายาส่งเสียงหวานมาแต่ไกล พร้อมข้างกายก็มีปฏิพัตรแฟนหน่มเดินควงกันมาด้วย “เรื่องทำงานน่ะ แล้วแกล่ะเรียนจบแล้วจะแต่งงานเลยหรือเปล่า” ศลินญาถามเพื่อนไปทั้งๆ ที่คำถามนี้จะทำให้ทิ่มแทงหัวใจเธอให้เจ็บปวดจนบุษบาหันมามองหน้าเพื่อนด้วยความแปลกใจ “ยังหรอกแก ฉันจะไปทำตามฝันของฉันก่อน พวกเธอรู้มั้ยว่าอาทิตย์หน้าฉันจะได้ไปแคสหน้ากล้องด้วยนะ” มายาตอบรับด้วยแววตาเพ้อฝัน ซึ่งอาชีพดาราเป็นสิ่งที่หล่อนใฝ่ฝันมานานจนโอกาสมาถึงเมื่อมีแมวมองที่ห้างดังหลังจากออกจากโรงหนังมาพร้อมกับปฏิพัตรแฟนหนุ่มได้ให้นามบัตรชวนหล่อนไปแคสหน้ากล้อง “แกอ้วนมากไปเปล่าตาล ฉันนั่งไมได้เลย” มายาเดินมานั่งแทรกกลางระหว่างเพื่อนรักทั้งสองโดยปล่อยให้ปฏิพัตรนั่งฝั่งตรงข้ามคนเดียว แต่เขาก็รู้ว่าทั้งสามคนรักและสนิทกันมากจนไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะได้นั่งคนเดียวแบบนี้ “ตาลจะพยายามลดน้ำหนักละกันนะ แกจะได้กอดฉันได้รอบสะที” ถึงจะขัดใจที่เพื่อนรักทักว่าเธออ้วนต่อหน้าชายหนุ่มที่เธอแบบชอบแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา เพราะเธอยอมรับความจริงนี้ดีว่าเธออ้วนมากใจไม่น่าสนใจจากหนุ่มๆ หลายๆคน โดยเฉพาะปฏิพัตรเพื่อนชายที่เธอแอบชอบมานานตั้งแต่ปีหนึ่ง จนมีเสียงๆ หนึ่งดังแทรกขึ้นมา “โอมว่าตาลต้องทำได้แน่ ลองลดดูสิ เดี๋ยวโอมจะเป็นกำลังใจให้” ปฏิพัตรพูดขึ้นหลังจากที่เงียบฟังสาวๆ พูดกันอยู่นาน หากแต่เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่พูดไปนั้นจะทำให้หัวใจของศลินญาพองโตด้วยความดีใจและเป็นแรงผลักดันชั้นเยี่ยมที่จะลดน้ำหนักครั้งนี้ให้สำเร็จ “ขอบใจมากนะโอม ตาลจะพยายาม” ศลินญาตอบด้วยแววตาเป็นประกาย ****************************************** และแล้ววันที่นักศึกษาทุกคนรอคอยมาตลอดสี่ปีก็มาถึง งานรับพระราชทานปริญญาบัตรถูกจัดขึ้นที่หอประชุมกลางประจำจังหวัดอย่างยิ่งใหญ่ หลังจากที่ทุกคนเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรเป็นที่เรียบร้อยหลังจากที่ต้องนั่งรอกันมาแต่เช้าตรู่แต่ก็ไม่มีคนไหนที่ไม่หยุดยิ้มด้วยความดีใจเลยแม้สักคนเดียว ความแออัดคับคั่งของเหล่านักศึกษารวมถึงบรรดาญาติพี่น้องที่มาร่วมความแสดงความยินดีกับลูกหลานของตัวเองยังคงแน่นขนัดจนยากที่จะแทรกตัวออกมาได้ง่ายๆ รวมถึงบุษบาและศลันญาก็เช่นเดียวกัน “อ้าว มายามาคนเดียวหรอ แล้วโอมหล่ะ” บุษบาร้องทักเพื่อนหลังจากออกมาจากหอประชุมได้แล้ว “มาคนเดียว ส่วนโอมฉันเลิกกันแล้วล่ะ” มายาตอบหน้าตายเหมือนไม่เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย “อะไรนะ!” บุษบาและศลินยาอุทานพร้อมกันทันที “ใช่ ได้ยินไม่ผิดหรอก ก็ตั้งแต่วันเปิดกล้องละครเมื่อเดือนก่อน โอมก็หายหน้าไปเลย ไม่สนใจฉัน โทรไปก็ไม่รับ แต่ช่างเถอะ ฉันมีคนดูแลคนใหม่แล้ว” มายาตอบเพื่อนอย่างอารมณ์ดี “ทอมเค้าเป็นผู้จัดการส่วนตัว และผู้จัดการใจ” มายาตอบอย่างเขินอาย “แต่โอมเค้าเป็นถึงลูกเจ้าของโรงแรมดัง ก็ต้องมีงานยุ่งเป็นธรรมดานะเพราะต้องรับช่วงต่อจากพ่อเค้านี่นา” ศลินญาแก้ต่างแทนเพื่อนชายทันที “ช่วยไม่ได้ ฉันต้องเดินตามความฝันพวกแกก็รู้” มายาตอบเสร็จก็หันหลังให้เพื่อนทันที “อืม แล้วคืนนี้จะมีเลี้ยงฉลองพวกแกไปกับฉันมั้ย” ไม่ลืมที่จะหันมาชวนเพื่อนหลังจากที่นึกขึ้นได้ว่าได้จัดงานฉลองเรียนจบกับทอมเอาไว้ที่บาร์แห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง “ไม่ล่ะขอตัวละกัน พรุ่งนี้ฉันกับตาลมีนัดรายงานตัวที่บริษัททัวน์น่ะ” บุษบาตอบเพื่อนอย่างไม่ให้เสียน้ำใจ “ใช่ ขอโทษนะ ไว้วันหลังก็แล้วกัน” ศลินญากล่าวเสริมขึ้นมาอีกที “ไม่เป็นไร แต่เอ....ตาล แกไปทำไรมา ผอมลงไปเยอะเลยนะ” มายาพึ่งสังเกตเห็นเพื่อนถนัดตา หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน เนื่องจากอยู่กันคนละคณะ และด้วยหน้าที่การงานที่เพิ่มเข้ามามากขึ้น “กำลังใจดีน่ะ เลยผอมลงเยอะ” บุษบาล้อเพื่อนจนศลินญาหน้าแดงทันที “บ้าน่าแก ตาลต้องออกทัวน์กับลูกค้า ก็ต้องฟิตหน่อย เดี๋ยวเสียชื่อคุณอาหมดที่จ้างไกด์อ้วนๆ มาทำงาน” ศลินญาตอบกลับอย่างเขินอาย แต่ที่บุษบาพูดก็ไม่ผิดหรอก เพราะแรงจูงใจจากปฏิพัตรต่างหากล่ะ หล่อนคิด “ไปเหอะ ไปหาไรกินกัน ไม่ได้เจอกันตั้งนาน อย่างนี้ต้องมีฉลอง” บุษบาตัดบทชวนเพื่อนทันทีก่อนที่จะต้องแยกย้ายไปตามความฝันของแต่ละคน แน่นอนว่าบุษบากับศลินญาได้ทำงานที่เดียวกันและยังคงพักอยู่ที่บ้านเช่าหลังเดียวกันเหมือนเดิม ส่วนมายาก็กำลังจะได้เป็นนักแสดงดาวรุ่งคนใหม่หลังจากที่ผ่านการแคสหน้ากล้องในวันนั้น

                *****************************************