กลร้อน เล่ห์รักชีค

บทที่ 6
 
 
ดูเหมือนเรื่องราวทั้งหมดจะเป็นเรื่องจริง ตั้งแต่ฉันรู้ความจริงวันนั้นพ่อจะแสดงออกชัดเจนกว่าเดิมกลับเข้าบ้านดึกดื่นแถมเริ่มไม่พูดคุยกับฉันเหมือนก่อน
และคืนนี้ฉันทนไม่ไหวฉันต้องพูดกับพ่อให้รู้เรื่อง รอจนกระทั่งเกือบเที่ยงคืนพ่อถึงกลับมาในสภาพบอบช้ำตามเนื้อตัวถูกซ้อมแถมยังมีคราบเลือดอีก เห็นแล้วน้ำตาฉันแทบร่วง
“พ่อนี่มันอะไรกัน พ่อเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“ออกไป๊ ออกไปอย่ามาเข้าใกล้ฉัน”  น้ำตาฉันรินไหลมองพ่อที่บอบช้ำนอนโซฟาเลือดไหลออกเยอะมากขึ้นเมื่อพ่อเริ่มดิ้นฉันทนไม่ไหวจึงเข้าไปทำแผลทั้งยังงั้น
“เพราะแกคนเดียว เกิดออกมาทำไมไม่รู้ เพราะแกทำให้ฉันจนมากขึ้นเพราะแก...”
น้ำตาฉันไหลมากขึ้นฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าพ่อจะเกลียดฉันขนาดนี้ ที่ผ่านมาพ่อคนเดิมหายไปไหนฮึก...ฉันผิดตรงที่เกิดมาใช่ไหม
“พ่อจ๋า บอกมาเถอะจะให้ฉันทำอะไรก็ยอม ฮือ...”  ฉันผลุบผันออกจากบ้านมาไม่ปรึกษาใครเดินเรื่อยๆจนมาถึงถนนใหญ่เหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย นี่มันเรื่องอะไรกันนะทำไมชีวิตฉันถึงผลิกเป็นหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้ทำไมกัน ร่างบางยังคงก้าวเรื่อยๆส่วนตาเหม่อมองอย่างไร้จุดหมายโดยไม่รู้ว่าตัวเองก้าวลงเดินที่ถนนเมื่อไรจนแตรรถบีบกันติดๆหลายครั้งร่างบางจึงรู้สึกตัวเหลียวมองทันที แต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากแสงไฟที่ส่องจนแสบตา
ปริ๊ดดดด....ปริ๊ดดดด
“กริ๊ดดดด”
 
“นี่เธอตื่นได้แล้วมั้ง...”
เสียงหวานๆดังขึ้นข้างหูฉันมือบางขาวสวยแบบลูกคนมีเงินเขย่าร่างบางที่หลับอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าสวยเก๋คงความเซ็กซี่ถอดหายใจเหนื่อยอ่อนนี่จะปาเข้าวันที่ 3 ละเธอยังไม่ฟื้นเลย เดรกสั้นสีแดงเพลิงรัดรูปร่างอวบอึ๋มของหญิงย่นหน่อยนึงเมื่อเธอนั่งลงเล็บสีสวยถูกยกขึ้นมากัดจนเป็นนิสัย เธอจะชอบทำแบบนี้เฉพาะเวลาครุ่นคิดเท่านั้นและระยะหลังนี่ออกจะบ่อยเหลือเกิน
ร่างเซ็กซี่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อ 2 วันก่อนเธอไปติดต่อกับสำนักงานที่เธอทำงานอยู่ ตัวยาที่เธอคิดค้นประสบผลดีและมีฤทธิ์เหลือเชื่อที่สามารถสกัดพิษที่โด่งดังจากแดนทะเลทราย เพราะเมื่อ 2 ปีที่แล้วพิษนี้โด่งดังมากเพราะไม่มีตัวยาสามารถสกัดพิษนี้แม้แต่เจ้าของเขาก็ยังไม่สามารถสกัดยาต้านพิษนี้ได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอสาวน้อยที่พึ่งเข้าวงการคิดค้นยาไม่ถึง 1 ปีกว่าเธอกลับทำได้ใช่! แต่ใครจะเชื่อเธอทุกคนต่างคิดว่าเธอโกหกทั้งๆที่เธอมีเอกสารหรือสัตว์ทดลองครบทุกอย่างแต่พวกเขากลับว่าเธอแอบอ้างดังนั้นเธอต้องทำอำรสักอย่าง
“น้ำ หิวน้ำ”  ร่างบางบนเตียงส่งเสียงเบาๆแต่ก็ดังพอจะปลุกเธอออกจาภวังค์ได้เธอจึงรีบกุรีกุจอเอาน้ำมาให้ทันทีเมื่อร่างที่อยู่บนเตียงได้ดื่มน้ำนิดหน่อยเธอจึงมีสติขึ้น
“นี่ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง...ฉันเอ่อ...ถูกรถขนนี่”
“ใช่ ฉันเป็นคนชนเอง แต่เธอก็ไม่น่าทะเล่อทะล่าข้ามถนนมืดแบบนี้น้า”
“ฉันเอ่อ...ฉันขอโทษค่ะ”
ร่างบางทำท่าจะลุกขึ้นมากราบฉันแต่ฉันห้ามซะก่อน
“เอาเหอะๆเรา 2 คนก็ผิดพอกัน ทีนี้เธอบอกซิว่าบ้านเธออยู่ไหนฉันจะได้ส่งข่าวถูก”
“นี่มัน ฉันนอนไปกี่ชั่วโมงค่ะ”
“ไม่ชั่วโมงละจ๊ะ แต่เป็น 3 วันเป็นเต็มๆ”
“ห๊ะ 3 วัน!!!”
“เบาๆซิเธอ บอกมาเถอะเดี๋ยวพ่อแม่เธอเป็นห่วง”
 
“นี่แกคิดจะหาเรื่องให้ฉันเสียเงินใช่ไหมห๊ะ!!!”  ร่างชายมีอายุตะโกนขึ้นดังคับห้องร่างที่อยู่บนเตียงร้องไห้เงียบๆ
“ขอโทษจ๊ะพ่อ หนูขอโทษ”
“ขอโทษแล้วตังค์มันจะมาไหมห๊ะ นี่แนะๆ”
ชายที่เรียกตัวเองว่าพ่อเริ่มทุบตีลูกสาวตัวเอง ส่วนคนนั้นก็ก้มหน้านิ่งร้องไห้เงียบๆยอมให้พ่อตัวเองทุบตีเหมือนวัวควาย จนฉันอยู่ที่ประตูทนไม่ไหวจึงส่งเสียงขึ้นขัด
“พอเหอะค่ะ เรื่องทุกอย่างฉันผิดเอง เดี๋ยวฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้”
“ไม่ค่ะ หยุดพูดเถอะ พี่ไม่เกี่ยวอะไรด้วย...”  เธอรีบร้อนบอกฉันแถมเรียกฉันว่าพี่อีกฉันเริ่มเอ็นดูเงียบๆฉันส่ายหน้าเบาๆว่าห้ามยุ่งเรื่องฉันจัดการเอง
ร่างอวบอัดแสนเซ็กซี่เดินเข้าช้าๆผ้าซีฟองลายลูกไม้บางเบายาวคลุมเข่าแต่แอบเซ็กซี่ด้วยการแวกข้างจนเห็นโคนขาสวย
“ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง จ่ายค่าโรงพยาบาลและค่าทำขวัญด้วยคุณหยุดตีลูกคุณได้ละ...”
 
 
............................
ค่ะ หลังจากที่ลงไป 5-7 บทไม่มีคนมาเม้น+โหวต
ก็เริ่มทำใจละ ช่างเหอะด้าทำด้วยหัวใจรักค่ะ
ไม่สนละ ขอให้จบเรื่องนี้ก่อนเรื่องหน้ามีต่อค่ะ ^^
ขอบคุณที่ให้กำลังใจตลอดมานะค่ะ ^^
 ค่ะ อย่าลืมเม้น+โหวตด้วยนะค่ะ