Love lesson บทเรียนรักกั๊กหัวใจยัยตัวร้าย

เขื่อนกับเฟย์ไม่ได้ไปงานหมั้นของฟางกับป๊อปปี้เพราะชายหนุ่มลากหญิงสาวขึ้นเหนือมายังไร่องุ่นของที่เขาแอบแม่ทำขึ้นและอีกเหตุผลนึงก็เพราะเขาต้องการลงโทษเธอให้เข็ด
เฟย์ : นี่นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่
เขื่อน : มาลงโทษ [อารมณ์เดือดอยู่]
เฟย์ : แล้วฉันทำอะไรผิดต้องมาลงโทษ ฉันก็พูดตามความจริง [เฟย์ลอยหน้าลอยตาตอบ]
เขื่อน : หึหึ รอให้ถึงก่อนก็แล้วกันแล้วเธอจะรู้ว่านรกมีจริง [หันมาเยาะเย้ยหญิงสาวแล้วหันกลับไปขับรถต่อ]
เฟย์ : แค่ฉันอยู่กับนายก็นรกมากพอและ [พูดกวนชายหนุ่มก่อนจะเงียบตลอดทาง]
            ไร่องุ่นของเขื่อนมีบ้านพักหลังงามไม่เล็กไม่ใหญ่กำลังดีตั้งอยู่ระหว่างเขาทำให้ไม่มีผู้คนผ่านมาเห็นบ่อยนัก เขาชอบความสงบเลยเลือกที่ตั้งอยู่บริเวณนี้ ระหว่างที่เขาไม่อยู่เขาจะมอบหมายให้เพื่อนสนิทและแฟนของเขาดูแลแทนนั่นก็คือ…โทโมะกับแก้ว
โทโมะ : ไงเพื่อน [ทักอย่างเป็นกันเองเมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามาในบ้าน]
แก้ว : สวัสดีค่ะ [ทักตามมารยาทถึงเธอจะเป็นแฟนของโทโมะแต่ใช่ว่าเธอจะสนิทกับเขื่อนสักหน่อย เธอกับเขาแค่คุยกันบางครั้งบางคราวเท่านั้นแหละ]
เฟย์ : ไอบ้า ทำไมที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์วะ [เฟย์บ่นทันทีเมื่อมาถึงบ้านพักแต่ไร้ซึ่งสัญญาณซึ่งเป็นจังหวะที่แก้วไปเอาน้ำในห้องครัวพอดี]
เขื่อน : กลางเขาอย่างนี้คงจะมีสัญญาณหรอกเนอะ โง่!!! [ชายหนุ่มเน้นคำว่าโง่ชัดเจนทำเอาเลือดขึ้นหน้าหญิงสาวทันทีและเขวี้ยงโทรศัพท์ของเฟย์ออกนอกหน้าต่างไป]
เฟย์ : ไอบ้า นายเขวี้ยงโทรศัพท์ฉันไปไหนหะ [โกรธจัดจนเผลอตบหัวเขื่อนอย่างแรง]
โทโมะ : เอ่อ… นี่ใครหรอไอเขื่อน [โทโมะที่นั่งฟังอยู่นานถามขึ้นมา]
เขื่อน : คนรับใช้ส่วนตัว
เฟย์ : มะ… [คำพูดหายไปหมดทันทีเมื่อเห็นแก้วเดินออกมา]
แก้ว : เฟย์ [พูดกับตนเองอย่างเบาและชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนเก่าของเธอมาโผล่อยู่ตรงนี้]
เขื่อน : เหอะ ทำไมไม่เถียงหละ งั้นแสดงว่าเธอยอมรับหละซิว่าเป็นคนรับใช้ฉัน [เขื่อนพูดเยาะเย้ยเฟย์แต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจมัวแต่อึ้งกับการได้พบเพื่อนเก่าอย่าง…แก้ว]
โทโมะ : แก้วมานี่สิ [โทโมะกวักมือเรียกแก้ว แก้วก็เดินมานั่งลงข้างๆโทโมะและโทโมะก็โอบไหล่แก้วไว้แสดงความเป็นเจ้าของ]
เขื่อน : นี่เธอไม่คิดจะพูดอะไรกับฉันเลยหรือไง ดีฉันจะได้จัดการกับเธอให้เข็ด [พูดจบก็ลากเฟย์ไปยังห้องนอนของตนก่อนจะล็อคประตูแน่นหนา]
หญิงสาวมัวแต่นึกถึงเรื่องแก้วโดยไม่สนใจคำที่เขื่อนพูดมาสักนิดทำให้ชายหนุ่มยิ่งโกรธจัดกว่าเดิมแต่ก็อดใจไว้เพราะถ้าคิดจะลงโทษต้องลงโทษตอนที่เธอมีปากเสียงถึงจะสนุก คิดได้ดังนั้นเขาจึงเดินออกจากห้องไปนั่งคุยกับเพื่อนๆปล่อยให้เฟย์อยู่คนเดียวในห้อง
‘โอ้ย!!! เลิกคิดได้แล้วหาวิธีเอาตัวรอดจากไอหมอนี่ให้ได้ดีกว่า’เฟย์ [เมื่อได้สติหญิงสาวก็เดินออกจากห้องไปหาอะไรกินรองท้องก่อนจะใช้สมองอย่างเต็มที่]
ห้องครัว
เฟย์ : แก้วใช่ไหม [ถามออกไปเพราะเห็นลักษณะเหมือนเพื่อนเก่าของเธอ]
แก้ว : อืม เฟย์เองสินะ [หันหน้ากลับมาพูดตรงๆกับเฟย์]
เฟย์ : ดีใจที่ได้เจออีกครั้งนะ [พูดแล้วเดินเข้าไปใกล้แก้วมากขึ้น]
แก้ว : แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วเอ่อ… [แก้วไม่กล้าพูดชื่อเพื่อนอีกคนของเธอออกไปเพราะเธอยังไม่ลืมเรื่องที่ทำไว้เมื่อหลายปีก่อน]
เฟย์ : พี่ฟางหนะหรอ อยู่กรุงเทพนู่น พี่ฟางมีแฟนแล้วแหละหมั้นแล้วด้วย ส่วนเรื่องฉันหนะมันยาวเล่าเป็นปีก็ไม่จบ [เธอรีบพูดเพราะรู้ว่าเพื่อนตรงหน้าจะเอ่ยชื่อใคร]
แก้ว : ฝากแสดงความยินดีด้วยนะ [พูดแล้วยิ้มเจื่อนๆ]
เฟย์ : อืม ลืมเรื่องเก่าๆไปเถอะแล้วเรามาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งเถอะนะ [เฟย์พูดพร้อมกับกุมมือแก้วแน่น]
แก้ว : เธอยังอยากเป็นเพื่อนกับคนที่หักหลังเพื่อนตัวเองอยู่หรอ [ถามพร้อมกับทำสีหน้าเศร้าๆ]
เฟย์ : ฉันรู้ความจริงหมดแล้วแหละอย่าคิดมากสิ ต่อไปนี้เราจะกลับมาเป็นเพื่อนสนิทกันอีกครั้งนะ [ดแล้วยิ้มแบบฉบับที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองคนตรงหน้าเห็นก็ยิ้มกว้างตามไปด้วย]
            ทั้งคู่ก็พากันไปเดินดูไร่องุ่นโดยมีแก้วเป็นไกด์นำเที่ยว เฟย์มัวแต่เพลิดเพลินกับธรรมชาติที่สวยงามและคุยกับแก้วอย่างสนุกสนานทำให้ลืมเรื่องเครียดๆโดยเฉพาะเรื่องเอาตัวรอดจากเขื่อนไปหมด