ภูติแห่งดินแดนผู้พิทักษ์

 
 
 
 
 
 
หลังจากที่มินนี่จัดของเสร็จเธอตั้งใจเข้าเมื่อเพื่อจะนำใบรับสมัครมาแจกจ่ายให้ผู้คนในเมือง ตำแหน่งที่
 
เธออยากจะได้นั้นมีตำแหน่งคนดูแลบ้านและคนรับใช้ส่วนตัว "ร้อนจังนะ ขนาดอยู่ในเมืองแล้วแท้ๆ ยังไม่มี
 
ห้างเลย ห้างสรรพสินค้าเอย สระว่ายน้ำสโมสรเอย ไม่มีเลยหรอเนี่ย" เธอพูดไปพลางเดินเอาใบกระดาษแจกผู้คน
 
ที่เดินผ่านไปมาใกล้ๆเธอ "เมืองนี้ไม่ใช่เมืองใหญ่อย่างที่เธอเคยอยู่นี่ จะไปมีสิ่งก่อสร้างแบบนั้นได้ยังไง ถ้าอยาก
 
ใช้บริการมากก็กลับเมืองตัวเองไปซะซิ" เรนพูดจบก็เดินกลับบ้านพร้อมกับสะเบียงที่แม่ของเธอวานให้มาซื้อให้
 
"อะไรกันยัยคนเมื่อกี้ คำพูดแบบนั้นมันทำให้ฉันหงุดหงิด น๊า~~~~" มินนี่เธอตะโกนไล่หลังเรนไปพร้อมกับ
 
ทำท่าทางโมโหหงุดหงิดกระืทืบเท้าของเธอลงพื้น เธอเริ่มเห็นคนรอบข้างมองเธอด้วยสายตาไม่ชอบใจกับการ
 
กระทำของเธอนัก เธอจึงหยุดการกระทำของเธอไว้เพียงแค่นั้นและทำหน้าให้น่าเอ็นดู เดินแจกใบรับสมัครต่อไป
 
ขณะที่มินนี่แจกใบรับสมัครอยู่ันั้นก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินมาชนเธอเข้า ทำให้มินนี่เธอล้มลงทับเขาเข้าโดยไม่ได้
 
ตั้งใจ มันเหมือนเรื่องบังเอิญแต่เด็กหนุ่มนั้นวางแผนมาอย่างดีเพื่อให้ได้เข้าใกล้ชิดสาวๆน่ารักๆ มินนี่เธอล้มทับเขา
 
เข้าเต็มตัวเขาที่ทำท่าป้องกันตัวเองจึงทำให้มือของเด็กหนุ่มคนนั้นคว้าโดนหน้าอกของมินนี่อย่างเต็มไม้เต็มมือ
 
มินนี่ที่รู้สึกตัวทันทีเมื่อมือโดนเข้ากับหน้าอกเธอ เธอจึงหยุดนิ่งอึ้งไปซักครู่เมื่อเด็กหนุ่มเห็นเธอไม่โต้ตอบ
 
ก็ได้ทำการเอาหน้าของตนเองเข้าซอกกลางหน้าอกของเธอและสูดดมความหอมของกลิ่นกายสาว "ไอ้..โรค..จิต"
 
มินนี่โมโหเข้าขั้นจนหน้าดำหน้าแดง เธอลงมือจิกผมของเขาออกจากหน้าอกเธอและตบเข้าอย่างจังหนึ่งฉาด
 
มินนี่เห็นสายตาที่มองเข้ามาหาเธอแบบสงสัยทำให้เธอควบคุมสติของเธอไม่อยู่จึงต้องวิ่งหนีออกไป
 
เด็กหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับจับแก้มตัวเอง "อุบัติเหตุหน่ะครับ ไม่มีอะไร" เขาหัวเราะแหะๆเบาๆ เขายังเนียนปกปิด
 
แผนการความหื่นของตัวเองได้อย่างดี ทุกคนที่ยืนมองอยู่ก็เริ่มกระจายตัวกันออกไปเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
 
หลังจากที่เหตุการณ์สงบลงเด็กหนุ่มคนนั้นก็แอบเอามือของเขาขึ้นมาดอมดมความหอมกลิ่นกายของมินนี่
 
เีรนแอบแม่ออกมาเดินเล่นในป่าเวลานั้นถึงตกเย็นแล้วแต่ก็ไม่มืดเลยซักนิด เธอเดินไปเดินมา
 
และได้ยินเสียงคนวิ่งในป่า เรนเดินตามรอยเท้านั้นไปอย่างเงียบๆ เธอสังเกตุเห็นรอยหักของกิ่งไม้ตลอดทางเดิน
 
"ยังไม่คุ้นทางซินะ แต่วิ่งแบบนี้ถือว่ากล้าดีมาก ถ้าสัตว์ใหญ่ตามกลิ่นและเสียงมาเจอเข้าได้กลายเป็นมื้อเย็นของ
 
พวกมันแน่ๆ ลักษณะรอบเท้าน่าจะเป็นผู้หญิง ไม่ก็เด็กวัยกำลังโตซินะ หาเรื่องใส่ตัวเกินไปแล้วต้องไปบ่นให้เข็ด"
 
เรนทำหน้าหงุดหงิดสิ่งที่วิ่งไปนั้นทำให้เธอเสียบรรยากาศแถมเสียงวิ่งนี้อาจจะทำให้สัตว์ใหญ่ทั้งหลายเพ่งเล็งเธอ
 
เข้าก็เป็นได้ เรนยังเดินตามต่อไปเงียบๆ เดินตามรอยเท้านั้นไปและเธอก็ได้พบมินนี่อีกครั้ง เรนที่กำลังต้องการ
 
จะดุด่าว่ากล่าวเธอนั้นแต่เมื่อเห็นหน้ามินนี่ในสภาพสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ก็ทำให้เธอตกใจเหมือนกัน
 
"นั้น... นั้นหน่ะ... เสียงนั่นมันดังออกมาจากดอกไม้สีฟ้าดอกนั้น" มินนี่ตกใจมากเธอพยายามพูดให้เรนเข้าใจเธอ
 
และช่วยเธอออกจากที่นั่น "เธอเห็นหรอ เธอเห็นใช่ไหม" เรนเข้าไปเขย่าตัวมินนี่ เรนหันมองรอบๆตัวและพยายาม
 
สังเกตุบริเวณพื้นที่ที่เธอยืนอยู่นั้นก็ทำให้เธอเข้าใจว่าทำไมมินนี่ถึงเป็นแบบนั้น เมื่อเธอมองไปที่เดียวกับที่มินนี่
 
มองอยู่ เธอก็เห็นดอกไม้สีชมพูอ่อนปรากฏขึ้นรวมทั้งยังเห็นดอกสีฟ้าที่มินนี่ว่าด้วย "มันเกิดขึ้นอีกแล้ว" เรนเดิน
 
จับมือมินนี่เข้าไปใกล้ดอกไม้เหล่านั้น "จะทำอะไรหน่ะ ปล่อยฉันนะ ฉันไม่เข้าไปเป็นผีหรือปล่าวก็ไม่รู้ หยุดนะ
 
อย่าดึงฉันซิปล่อย นี่ยัยบ้า" มินนี่พยายามสลัดมือของเธอให้หลุดจากมือเรน "เร็วซิก่อนที่พวกเขาจะหายไปอีก"
 
เรนหันหน้ากลับมามองมินนี่ด้วยสีหน้าจริงจัง "อะไร... อะไรหาย เธอจะบ้าหรือไง เธอมันบ้าไปแล้ว นั่นมันอะไรก็
 
ไม่รู้จะให้เข้าไปหามันสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไง" มินนี่ยังคงควบคุมสติตัวเองไม่ได้ สิ่งที่เห็นนั้นมันทำให้เธอกลัวเพราะ
 
ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอกลัวที่สุด "งั้นเธอรอฉันอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะ ฉันจะทำอะไรให้เธอดู"
 
มินนี่ที่กลัวอยู่ตอนนั้นไม่ยอมที่จะเข้าไปแต่พอเรนปล่อยมือเธอ เธอก็ไม่กล้าที่จะก้าวขาไปไหนเลยแม้แต่น้อย
 
เรนเดินตรงไปยังดอกไม้สีชมพูอ่อนที่เธอเคยเห็นเมื่อครั้งหนึ่งปีืัที่แล้วมา เธอยืนยิ้มให้กับดอกไม้สีชมพูนั่นไม่ยอม
 
หนีไปไหน "มารับแล้วซินะ รอจนทนไม่ไหวแล้วหล่ะ" เสียงของเด็กคนนั้นพูดออกมาราวกับว่าเธอสะอึกสะอื้น
 
ร้องไห้พูดกับเรน "ขอโทษนะ ครั้งที่แล้วฉันอาจจะตกใจมากจนยอมรับไม่ได้ แต่วันนี้ฉันตั้งใจแล้วหล่ะว่าจะมารับ
 
เธอจริงๆ เพราะงั้นเธอออกมาหาฉันเถอะนะ" เรนยิ้มให้กับดอกไม้นั้นทั้งๆที่เธอไม่รู้เลยว่าข้างในดอกไม้มีอะไรอยู่
 
แต่เธอเชื่อว่าสิ่งนั้นไม่อาจจะทำร้ายเธอได้อย่างแน่นอนเหมือนกับสายใยความผูกพันธ์อีกรูปแบบนึงที่เธอรู้สึก
 
"ดีใจจัง" สิ้นเสียงนี้ดอกไม้สีชมพูอ่อนนั้นก็เปล่งแสงประกายและผลิบานออก เรนยืนมองเส้นผมทุกเส้นที่สวยงาม
 
ของเด็กคนนั้นเธอรู้สึกว่าทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีอะไรสวยงามไปกว่าที่เธอเห็นในตอนนี้อีกแ้ล้ว มินนี่ยืนตะลึงกับ
 
เหตุการณ์นั้น เธอรู้สึกปิติยินดีมากทั้งๆที่เธอกลัวมันแทบตาย เด็กคนน้อยนั่งอยู่บนเกรสของดอกไม้เปล่งแสง
 
เธอกางแขนทั้งสองข้างของเธอออก เธอขอแค่เพียงอ้อมกอดแรกจากผู้หญิงคนนั้นที่เธอเลือก เรนเข้ากอดเธอ
 
อย่างไม่ลังเล เมื่อเรนกอดเธออยู่นั้นสร้อยเวทย์ก็ได้สร้างตัวขึ้นที่คอของเรนและเล่มหนังสือสีชมพูอ่อนก็เผยตัว
 
ออกมา สร้อยและหนังสือเวทย์ถือเป็นข้อผูกมัดอย่างสมบูรณ์ระหว่างภูติและผู้ถูกเลือก มินนี่เริ่มอยากจะเห็นหน้า
 
เด็กน้อยที่อยู่ในดอกไม้สีฟ้านั้น เรนปล่อยกอดจากภูติของเธอและยืนมองมินนี่ที่กล้าๆกลัวๆอยู่ แต่ความอยากรู้
 
อยากเห็นของเธอมันทำให้เธอก้าวเข้ามาถึงหน้าดอกไม้ดอกนั้น "มารับตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้วมัวแต่กลัวอยู่ได้"
 
เสียงยังคงดังออกมาอีก ถึงแม้มินนี่จะโมโหกับคำพูดที่ดังออกมานั้นแต่มันก็ทำให้เธอยิ่งอยากจะเห็นหน้าของ
 
เด็กคนนั้นเพิ่มขึ้นอีก มินนี่เอื้อมมือหวังจะเข้าไปแตะเพียงกรีบนอกเท่านั้นแต่ยังไม่ทันจะถึงกรีบนั่น ดอกไม้ก็
 
เปล่งแสงผลิบานออกมา เธอเห็นประกายสีทองของผมเด็กคนนั้นมันเป็นสีเดียวกับสีผมของเธอ ภาพแรกที่เห็น
 
ตอนนี้นอกจากผมของเธอแล้วก็ยังมีเด็กน้อยน่ารักๆคนหนึ่งนั่งกอดอกอยู่บนเกรสดอกไม้ มินนี่ทำหน้าดีใจอย่าง
 
ลืมตัวเมื่อเธอเริ่มรู้ตัวว่าเธอแสดงสีหน้าออกไปจึงรีบหุบยิ้มและหันหน้าหนีทำเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจเลยซักนิด
 
"เธอเป็นพวกไม่มีความรู้สึกเลยจริงๆ แม่สาวคนนั้นยังจะดูดีกว่าอีก" เด็กคนนั้นพูดประชดเธอออกไป เธองอนมินนี่
 
ที่ทำหน้าตาแบบนั้นทั้งๆที่ตัวเองดีใจแท้ๆ "ฉันโมโหแล้วนะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วก่อนที่จะเดินมาเธอก็พูดกวนประสาท
 
ฉัน เจอกันครั้งแรกแท้ๆเธอก็เอาแต่พูดๆๆๆอะไรก็ไม่รู้น่ารำคาญเป็นบ้าเลยรู้หรือปล่าว" มินนี่กลั้นอารมณ์ไม่ไหว
 
เธอจึงปล่อยออกมาโดยไม่ทันได้คิด ภูติน้อยผมสีทองที่นั่งอยู่ ได้ยินที่มินนี่พูดตอนนั้น เธอหันหน้าหนีและแอบ
 
ร้องไห้กับที่มินนี่ว่ากล่าวเธอ "นี่จะบ้าหรือปล่าวเธอหน่ะ เขายังเด็กอยู่นะ" เรนพูดเตือนสติมินนี่ เมื่อมินนี่
 
ได้สติรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปมันก็ทำให้เธอนึกถึงตอนที่พ่อของเธอว่ากล่าวเธอเข้าเหมือนกัน มินนี่เริ่มเข้าใจ
 
ความรู้สึกของพ่อเธอมากขึ้นและเริ่มเข้าใจในตัวเองมากขึ้นด้วย มินนี่เธอสวมกอดเด็กคนนั้นจากข้างหลังเขา
 
"ขอโทษนะ ถ้าฉันเป็นแม่ของเธอฉันคงจะไม่กล้าทำกับเธอแบบนี้แน่ๆ งั้นเธอเป็นลูกสาวของฉันนะ และฉันจะดูแล
 
เธอตลอดไป" มินนี่พูดทั้งน้ำตาเธอหาคำพูดมาปลอบใจตัวเองและเด็กน้อยคนนั้นได้เพียงเท่านี้ และเธอคิดไว้ว่า
 
จะทำเต็มที่ในหน้าที่แม่ของเด็กน้อยที่เธอสวมกอดอยู่ เด็กคนนั้นแม้จะโกรธอยู่แต่คำพูดที่เธอออกปากว่าจะดูแล
 
เธอตลอดไปนั้นทำให้เธอหันกลับมาสวมกอดมินนี่อย่างดีใจ สร้อยคอเวทย์สีฟ้าได้ถูกสร้างขึ้นบนคอของมินนี่
 
เช่นกันกับเรน หนังสือเวทย์สีฟ้าก็เผยตัวออกมาข้างๆตัวมินนี่ "ไม่ยกโทษให้หรอก ยัยบ้า" แม้คำพูดจะไม่ตรงกับ
 
การกระทำของเธอนั้น ทำให้มินนี่รู้ว่าเด็กคนนี้นั้นก็เหมือนเธอนั่นเอง เรนถอนหายใจอยู่ข้างๆ มองดูสถานการณ์
 
อย่างคนที่มีความคิดแล้ว เมื่อเห็นว่าเรื่องสงบลงแล้วจึงหันมาพูดคุยกับเด็กน้อยของตน "มีชื่อหรือปล่าว ถ้าไม่มี
 
ฉันจะตั้งให้" เรนยิ้มให้เด็กน้อย "จีจี้"คำตอบสั้นๆแม้ทำให้เรนรู้สึกสนิทสนมมากขึ้นแต่กับจีจี้แล้วเธออายจนต้อง
 
หันหน้าหลบ "เรนนั้นหล่ะชื่อของฉัน" เมื่อพูดจบเรนก็ได้อุ้มจีจี้ลงจากดอกไม้นั่น มินนี่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้า
 
เช็ดตาให้ภูติของเธอและตัวเธอเองมินนี่เห็นว่าจีจี้เองก็มีชื่อจึงถามภูติของเธอบ้าง "แล้วเธอหล่ะชื่ออะไร" เด็กคน
 
นั้นหันมาตอบพร้อมกับรอยยิ้ม"ชื่อเมเม่" มินนี่รู้สึกอบอุ่นมากราวกับว่าเธอมีครอบครัวเพิ่มขึ้นอีกคนจริงๆ "จากนี้ไป
 
จะเรียกฉันว่ามินนี่หรือจะเรียกว่าแม่ก็ได้ แล้วแต่เธอเลย" เมเม่พยักหน้าให้กับเธอก่อนที่เธอจะอุ้มเมเม่ลงเช่นกัน
 
"น่าตกใจจริงๆ นี่ลูกสาวฉันเองหรอเนี่ยที่เป็นผู้ถูกเลือก จีจี้...พอหนูไม่อยู่ลุงคงจะเหงากว่านี้เยอะเลยหล่ะ"
 
ชาโด้ยืนอยู่ไม่ไกลมากนักจากตรงที่ลูกของเขาและเด็กสาวอีกคน เขายืนมองดูความประทับใจที่เจอกันครั้งแรก
 
ของเหล่าภูติน้อย ชาโด้จึงตัดสินใจว่าจะรับภารกิจและคิดออกแล้วว่าจะให้ใครมาดูแลเด็กๆแทนเขาด้วย
 
 
 
(ติดตามตอนต่อไปได้อีกไม่นานนี้คะ ยาวอีกแล้วตอนที่4ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ)
 
ปล.ให้เดากันเอาเองนะคะว่าระหว่างมินนี่กับจีจี้ใครเป็นเพื่อนใหม่และใครเป็นเพื่อนคนแรกของ
 
เรน