Open mind. เปลี่ยนใจมารักพี่ชาย '

 
(ปัจจุบัน)
( Kaew Side )
@ USA
 
                   วันนี้เป็นวันที่นน่าปวดหัวสุดสุด ๆ สำหรับฉัน เพราะฉันเรียนดีมาก(กล้าพูด)จนได้ทุนเรียนฟรีที่ University of siuthern Californai ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่ดังสุด ๆ ในลอสแองเจลิสน่ะสิ -_-;; เฮ้อออ~ ทั้งๆที่มันควรเป็นเรื่องน่ายินดีแท้ ๆ แต่เพราะอะไรฉันถึงต้องมานั่งทำหน้าเป็นตูดแบบนี้นะ ...
 
                    1) ฉันยังไม่อยากกลับเมืองไทยเลยสักกะติ๊ดด! T-T ทั้ง ๆ ที่อันที่จริงฉันควรกลับตั้งแต่สองปีก่อนที่แล้ว แต่ดันสอบชิงทุนไฮสกูลได้เลยอยู่ต่ออีกหนึ่งปี
 
                    2) ฉันสัญญากับพ่อเอาไว้ว่าหลังจากจบไฮสกูลแล้ว...จะบินกลับไทยทันที !
 
                    3) ตอนนี้ฉันจบไฮสกูลแล้ว อายุ18เหนาะ ๆ และกำลังจะเตรียมจัวเป็นเฟรชชี่ในรั้วมหาลัยเต็มที่
 
                    4) พ่อลงสมัครที่สอบมหาลัย พิเรี่ยมสควอตค์ เอาไว้ให้ฉันเรียบร้อยโรงเรียนจีน
 
                   และนั้นคือเหตุผลทั้งหมดที่ทำมห้ฉันคิดไม่ตกเลยว่าควรจะเลือกอะไรระหว่างตั๋วเครื่องบินกลับบ้านเกิด(ของตัวเอง)กับทุนการศึกษา!
 
                  ถ้าฉันเรียนที่ University of southern California ฉันจะได้ใบจบอเมริกาเชียวน้าาาาาาาาาาา! โกก้เป็นบ้า! -O- แต่จะว่าไปแล้วมหาวิทยาลัยพี่เรี่ยมสควอตค์ก็ได้รับการสนับสนุนจากประธานาธิบดีของสหรัสอเทริกา(เริดหรูอลังการสุดทีน) ฉะนั้นหากเรียนภาคอีกเตอร์ก็จะได้ใบปริญญาของอเมริกาเหมือนกัน ไม่ว่าจะเรียนที่ไหนก็คงจะไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอก
 
                T T แต่ปัญหาของปัญหามันติดอยู่ืี่พ่อของฉันที่จะอยากให้ฉันกลับไทยซะเหลือเกินนนนนนนนนนนเนี่ยหล้ะ แง ๆๆ
 
"หื้มมม~ -O- นี่แกยังตัดสินใจไม่ได้อีกเหรอไงยัยแก้ว" 'เฟย์' เพื่อนสินทและรูมเมทชาวไทยของฉันเดินออกมาจากหัวครัวและเอ่ยขึ้นน้ำเสียงระเหี่ยใจมาก ๆ เมื่อเห็นว่าฉันยังคงนั่งเพ่งตั๋วเครื่องบินกับหนังสืบทุนการศึกษาอย่างเอาเป็นเอาตาย "ถ้าไม่อยากกลับก็บอกพ่อแกไปตามตรงดิ มานั่งจ้องให้มันได้อะไรขึ้นมาฮะ!"
 
"แกจะให้ฉันพูดยังไงหล้ะยัยเฟย์ -_-^^ พ้อเตรียมแพลนจัดงานเลี้ยงต้อนรับฉันกลับบ้านยิ่งใหญ่ประหนึ่งคอนเสิร์ตบอดี้แสลม ฉันว่าป่านนี้ไล่แจกการ์ดให้ราษฏรทั่วประเทศแล้วหล่ะมั้ง"
 
"สรุปว่าแกเป็นมิสเวิลด์หรือราชนิกุลวะนั่น =O="
 
"โธ่ว้อยยยย! TOT ก็พ่อออกจะดีซะขนาดนั้น แกว่าฉันจักล้าบอกงั้นเหรอออออออ!"
 
"แกนี่แปลกนะ อยู่ที่นี้ก็ไม่ได้คบกับใครเป็นพิเศษสักหน่อย แถมถ้าแกกลับเมืองไทยก็ได้เจอกับท่านพ่อสุดที่รักของแกอีก มันมีเหตุผลอะไรอีกว่ะที่ทำให้แกไม่อยากกลับไปซะขนาดนั้นน่ะ"
 
"-_,-" หน้าฉันเซ็งทันทีที่ได้รับคำถาม
 
"อ่อๆๆๆ~ ฉันเก็ตแลเว *O* คงเพราะ 'หมอนั่น' สินะ!"
 
"หุบปากไปเลยนะเฟ้ยยยยยยยยยยยยย -[]-!!"
ตุ้บ!
 
               ฉันทำเสียงเข้มแล้วปาหมอนใส่หน้ายัยเฟย์อย่างแรง(เน้นว่าแรงโคตรพ่อ) แต่มันกลับรับไว้ทันซะก่อน =_,= แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ถูกของมันหน่ะและ ฉันมีเหตุผลไร้สาระและงี่เง่ามาก ๆ ที่ทำให้ฉันไม่อยากจะกลับบ้านเกิดของเมืองนอนของตัวเองและมันก็เป็นสาเหตุใกล้เคียงกับเหตุผลที่ฉันสอบชิงทุนมาที่นี่ด้วยเช่นกัน
 
               และสาเหตุที่ว่าก็มาจากพี่ชายนอกไส้ของฉัน หรือไอ้บ้าโทโมะนั้นเอง!!!
 
               เฮอะ! ตั้งแต่จำความได้ ฉันไม่คิดอยากจะมีพี่ชายเล้ยยยยยยยยยยย~~~~ เพราะอันที่จริงฉันอยากมีน้องสาวหรือน้องชายน่ารัก ๆ ไว้รังแกเล่น ๆแก้เหงามากกว่า (มีประโยชน์แค่นั้นจริงๆ) ดังนั้นฉันจึงรู้สึกดีมากที่ตัวเองเกิดมาเป็นคนแรกของครอบครัว แต่ต่อมาพ่อแม่ของชั้นก็เสียชีวิต เพราะอุบัติเหตุทางรถ เพื่อนสนิทของพวกท่านก็คือพ่อของโทโมะจึงอุปการะฉันเอาไว้เป็นลูกสาวอีกคน เพราะนอกจากพ่อแม่ ฉันก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกเลย
 
               และในวันที่ฉันย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ราวกับพระราชวังของพ่อ ฉันก็ได้เจอกับโทโมะ พี่ชายนอกไส้ที่แก่กว่าฉันไม่กี่เดือนเท่านั้นแต่เนื่องจากเขาเป็นพี่ชายที่ตัวกว่าฉันมาก แถวยังหน้าตาน่ารักน่าแกล้งอีกต่างหาก ฉันจึงปฏิบัติต่อเขาเหมือนน้องชายคนหนึ่ง
 
               ฉันมักจะแกล้งเขาอยู่บ่อย ไ ด้วยความเฮอ็นดูเขาจึงร้องไห้โฮไปบอกพ่ออยู่้สมอ แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าฉันรังเกียจอะไรเขาหรอกนะ เพียงแต่ฉันเป็นคนแสดงความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะไม่ชอบขี้หน้าฉันเลยสักนิด
 
     สรุปก็คือ...สิ่งที่ทำให้ฉันตัดสินใจมาเรียนที่อเมริกาเป็นเพราะว่า...
 
 
               (ย้อนกลับไปตอน ม.3)

              ขณะที่ฉันกับโทโมะนั่งลีมูซีนกลับบ้านหลังจากเลิกเรียน (รวค่ะรวย -..-) หมอนั่นกำลังโกรธฉันเป็นฟินเป็นไฟนั่งห่างจากฉันเป็นเมตรเพราะฉันดนไปเจอจดหมายรักที่เขาเขียนอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ คนสวยนั่นเอง

              ตอนนั้นความคิดของฉันยังคงใสไร้เดียงสามาก( - - งั้นเหรอ ) ฉันจังแอบเอาจดหมายรักนั่นไปวางบนโต๊ะอาจารย์เพราะอยากจะช่วยให้เขาสมหวัง แต่พอหมอนั่นรู้เข้า เขาโกรธฉันจนหน้ามืดตามัวและไม่ยอมพูดกับฉันเป็นอาทิตย์ ฉันจึงต้องตากหน้าตากตาไปขอจดหมายคืนจากอาจารย์และขอให้อาจารย์ลืม ๆมันไปซะ ซึ่งแน่นอว่าอาจารย์งงเป็นไก่ตาแตกไปเลย

              และเมื่อโทโมะรู้เขา เขายิ่งโกรธฉันกว่าเดิมซะอีก =_=!!
              ผู้ชสยบ้าบออะไรไม่รู้ อาร์ตตั้งแต่เด็ก ๆ

'ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉัน !!! -^-+ เมื่อไหร่เธอจะเลิกแกล้งฉันซักทีห่ะยัยแก้ว!'

              ฉันถูกโทโมะตะคอกใส่หน้าเมือ่เอาจดหมายรักไปคืนเขา

'เอ้า! สาบานเลยก็ได้ว่าคราวนี้ฉันไม่ได้แกล้งจริง ๆ นะ ฉันแค่หวังดีกับนายเท่านั้นเอง'


'เฮอะ ๆ - - ' โทโมะแค่นเสียงหัวเราะในลำคออออกมาเบา ๆ แล้วจึงเอ่ยต่อ ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก 'ถ้าเธอหวังดีกับฉันจริง ๆ เธอคงหายตัวไปจากชีวิตฉันตั้งนานแล้วล่ะ'


'...!!!'


              ฉันจำได้ดีว่าตัวเองรู้สึกยังไงหลังจากถูกโทโมะพูดประโยคนั้นออกมาจากปากของเอา...มันเหมือนมีของแข็มหนัก ๆ ชนเข้าที่ศรีษะของชั้นอย่างจังจนทำให้ชาและมีนตึบไปเลย แล้วนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้ว่าถูดโทโมะเกลียดจริง ๆ และเกลียดมาตลอดเลยด้วย เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมักจะสนใจแต่ความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น

              หมอนั้นไม้ชอบขี้หน้าฉัน...ไม่สิแย่กว่านั้นอีก -_-;
              หมอนั้นเกลียดขี้หน้าฉัน !!!
 
              เพราะฉะนั้นฉันก็เลยตัดสินใจสอบชิงทุนประจำโรงเรียน และย้ายมาเรียนลอสแองเจลิสในที่สุด แน่นอนว่าโทโมะร่างเริงสุด ๆ ในวันที่ฉันออกเดินทางซะด้วย แถม่อนหน้านั้นเสนอหน้ามาช่วยฉันแพ็กกระเป๋าอีกด้วย =_=+ น่าด้านมากค่ะ!
 
"นี่ ๆ ยัยแก้ว"
 
"หืม" ฉันหลุดออกจากห้วงแห่งความโมโหทันทีที่ยัยเฟย์เอ่ยขึ้นมา
 
"ทำไมแกไม่ลองไปคุยกับพี่ชายแกดี ๆล้ะวะ ยังไงห็คนในครอบครัวเดียวกัน"
 
"โอ้ววว! ครอบครัวเดียวกัน คำนี้เกินต้านทานสุด ๆ /(-_,-)\" (อุดหู) "แค่จะนับญาติกับฉันยังยากสำหรับหมอนั้นเลนค่า!"
 
"อ่าว แกเคยถามเขาแล้วเรอะ!"
 
"ไม่เคย :( แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหมอนั่นยังไม่เคยโผล่กบาลมาเยี่ยมฉันสักครั้ง ขนาดพ่อยังมาเยี่ยมฉันตั้งปีละครั้ง"
 
"อ๋ออออ"
 
"แล้วพอฉันฝากพ่อทักทายไอ้หมอนั้นตอนที่พ่อโทโมะ มันก็ยังจะตะโกนกลับมาว่า 'กองไว้ตรงนั้นแหละ' พูดจา Dog ไม่รับประทานแบบนี้แถวบ้านอาม่าแกเรียกว่าครอบครัวเดียวกับเหรอออออออออออ ห๊า ?!!!"
 
"อ่ะ...เอ้อออออ..."
 
"แล้วเชื่อมั้ยว่ามัน..."
 
"พอๆ -O-;; ฉันเชื่อ ๆ ฉันเชื่อแล้วว่าแกน้อยใจ แต่..."
 
"น้อยจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย =[]="
 
"...!?"
 
"ฉันไม่ได้น้อยใจย่ะ ทำไมต้องมีความรู้สึกนั้นกับอีตาบ้าด้วยมิทราบบบบบบ!! O=(-_-+ๆ)" ฉันกันไปตะคอกใส่ยัยเฟย์แล้วตั้งการ์ดใส่นับเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าฉันพร้อมที่จะแปลงร่างแล้ว
 
"ถ้าไม่งอนแล้วทำไมต้องขู่ด้วยอ่ะ"
 
"ฟ่อๆๆๆ =^=+ ตายซะเถอะยัยเฟย์ๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!" ฉันกระโจนเข้าไปบีบคอยัยเฟย์อย่างบ้าคลั่ง
 
"แอ่ก ๆๆ จะ...จะตายแล้ว!!"
 
"ยึ้ยยยย!"
 
"ปะ...ปล่อย..ปล่อยช้านนนนนนนนน"
 
"แกก็ถอนคำพูดออกเซ่!!"
 
"แอ่ก..."ลูกตาของยัยเฟย์กำลังจะถล่นออกมาจากเบ้าอีกไม่นานมันก็คงต้องตาย หลังจากนั้นฉันก็จะเอาศพมันไปฝังไว้ใต้ดิน
 
"อ๊ากกก! ก็ได้ๆ ถะ..ถอนละ..แล้ว"
 
"หา ?!" (คลายมือออกเล็กน้อย)
 



 
ว๊ากกกกกกกกกกซ์ ตอนนี้ยาวเป็นหางรถไฟเลย ปู้น ๆ >^<'
ปล.มาฝากนิยายเรื่องนี้อ่ะแย่าลืมเม้นนะ !