Two blood สายเลือดลูกครึ่งราชัน

            “ย๊ากก!!” เด็กน้อยผมดำคนหนึ่งร้องลั่นขณะที่ใช้ดาบไม้ในมือฟาดใส่คนเบื้องหน้าของขา
            ชายวัยกลางคนที่ยืนตรงข้ามเขาหลบการโจมตีเขาอย่างง่ายดายเพียงเอี้ยวตัวเท่านั้น  ส่วนเด็กหนุ่มตัวน้อยยังคงไล่ฟาดฟันต่อไปไม่ลดละ
            “แฮ่กๆ” เด็กหนุ่มหอบเสียงดังอย่างเหนื่อยล้าและปักดาบไม้ลงยังพื้นไม้ด้านล่างเพื่อค้ำกายที่แรงแทบไม่เหลือ
            “นี่หนะเหรอ การโจมตี…… ไม่มีความมุ่งมั่น ไม่หนักแน่น แถมยังมั่วซั่วยังกับพวกสวะ แบบนี้มันจะสู้ใครได้ อย่าว่าแต่สู้เลยแค่สร้างบาดแผลก็ยังทำไม่ได้” ชายเบื้องหน้าเด็กตัวน้อยกล่าวด้วยน้ำเสียงหยามเหยียด และฟาดดาบไปที่ร่างของ เด็กชายอย่างรุนแรง จนเขาร้องดังลั่น
            “ทำไมต้องแข็งแกร่งด้วย  ข้าไม่ได้อยากสู้กับใครสักหน่อย” เสียงเด็กหนุ่มดังแผ่วเบาจากใบหน้าและร่างกายที่บอบช้ำ
            “ว่ายังไงนะ! ไม่อยากสู้งั้นเหรอ เจ้าไม่มีทางเปลี่ยนชตาที่ถูกกำหนดมาเนิ่นนานได้หรอก  แม้แต่พ่อของแกก็ยังมิอาจทำ”  ชายเบื้องหน้าเขากล่าวขึ้นด้วยเสียงกร้าวแต่ลงท้ายแผ่วเบาและหันหน้าหนีราวกับเขากำลังคิดเรื่องเศร้าอยู่ในใจ
            “หากเจ้าไม่ยอมรับมัน คนที่อยู่รอบกายเจ้านั่นแหละที่จะเดือดร้อน”  ชายคนเดิมกล่าวด้วยแววตาที่จริงจังและกดดันเด็กน้อยที่ยืนกำดาบไม้แน่นพร้อมต่อสู้อีกครั้ง
            “ย๊ากก!!”
 
----------------------------------------------------
 
            แปดปีต่อมา…..
            ยามค่ำคืนขณะที่แสงจันทราโปรยส่องแผ่วเบาไปทั่วบริเวณ  ท่ามกลางความเงียบสงัดกำลังจะถูกรบกวนด้วยการต่อสู้ที่จะตัดสินชตาของสองตระกูลใหญ่
“ได้เวลาแล้วสินะ  ” เสียงชายหนุ่มผมดำตัดสั้นในชุดอำพรางนินจาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังแววตาคมกริบพร้อมกับตั้งดาบสั้นไว้เตรียมต่อสู้
            “ใช่…ถึงเวลาตัดสินแพ้ชนะของพวกเราแล้ว สงครามที่ยาวนานกว่ายี่สิบปีจะต้องจบลงในคืนนี้” ชายร่างใหญ่ฝั่งตรงข้ามชักดาบซามูไรยาวออกจากฝักพร้อมตั้งท่าเตรียมต่อสู้
            ทั้งสองยืนจ้องตากันอย่างเชือดเฉือนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยรังศีแห่งการฆ่าฟันเสียงลมพัดเบาๆผ่านไปทันทีที่ใบไม้ร่วงหล่นจนถึงผิวน้ำเกิดเสียงเพียงเล็กน้อย ร่างของทั้งสองก็พุ่งตรงเข้าหากันอย่างรวดเร็ว
            “พรึ่บ! อ๊า!! พี่ฟรอสท์ปิดทีวีทำไมเนี่ย!!”หญิงสาวคนหนึ่งผมสีทองปล่อยยาว ดวงตากลมโตนัยตาสีแดงสวยสด  ส่งเสียงดังขึ้นอย่างไม่พอใจ
            “เลิกดูหนังแบบนี้สักทีเถอะน่าเฟิร์ส พี่ดูหนังพวกนี้ทีไรท้องมันปั่นป่วนทุกที” ชายหนุ่มผมดำกล่าวขึ้นทำหน้าเหมือนรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
            “งั้นพี่ชายก็ไปนอนก่อนสิเนอะ” หญิงสาวหันมายิ้มพร้อมกับยื่นมือกระดิกขอรีโมท ทีวีจากฟรอสท์ที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆ
            เขามองน้องสาวอยู่สักครู่ก่อนจะยื่นรีโมทในมือให้ไป “งั้นก็อย่านอนดึกมากหละ  นี่ก็สามทุ่มแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนสาย พี่ขี้เกียจเข้าไปปลุกถึงข้างในห้องเรียกข้างนอกก็ไม่ยอมตื่นด้วยสิ   หลับลึกสุดๆ”
            หญิงสาวยิ้มเขินๆแล้วก็ตอบปากรับคำ ฟรอสท์ก็เดินขึ้นไปชั้นสองของบ้านเพื่อไปยังห้องนอนของตนส่วนเฟิร์สก็ยังคงนังดูหนังของเธอต่อไป
            ทั้งสองคนเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันซึ่งอายุต่างกันเพียงปีนิดๆเท่านั้น ทั้งสองย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองขนาดเล็กด้วยการอุปถัมภ์ของญาติห่างๆของแม่  หรือเรียกว่าน้าก็ได้คงไม่ผิดอะไร แต่ช่วงหลังๆนี้น้าพวกเขาไม่ค่อยได้กลับบ้านซักเท่าไรเนื่องจากเขาทำงานอยู่ต่างจังหวัดแต่ยังคงเหลือบ้านพักที่นี่อยู่จึงให้ทั้งสองอาศัยและส่งเงินค่าใช้จ่ายต่างๆมาเป็นระยะ พวกเขาถือว่ามีฐานะพอสมควรเลยทีเดียว
            คำถามที่ว่าทำไมทั้งสองถึงต้องมาอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวนั่นก็คือ พ่อและแม่ของพวกเขาได้หายตัวไปอย่างเป็นปริศนาราวสิบปีที่แล้วตำรวจไม่อาจสรุปและปิดคดีได้เพียงลงแค่ว่าเป็นบุคคลสูญหายเท่านั้น สิ่งนั้นยังคงคาใจทั้งสองอยู่ตลอด แม้ว่าพวกเขาจะผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะ แต่บนใบหน้าของพวกเขาที่แสดงออกต่อคนอื่นก็ไม่มีเค้าโครงของคนที่มีประวัติอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย
            “เฟิร์ส….เฟิร์ส!.....เฟิร์ส!!” เสียงเรียกของฟรอสท์ดังขึ้นข้างๆหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่พร้อมกับใช้มือเขย่าร่างเธอเบาๆ
            หญิงสาวงัวเงียค่อยๆขยี้ตาด้วยแขนเสื้อที่ยาวเกินแขนของเธอนิดหน่อย “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ฟรอสท์ขอโทษที่ต้องให้มาปลุกถึงในห้องอีกแล้ว” 
            “ - - นี่เธอยังไม่ตื่นดีใช่ไหมนี่มันห้องรับแขกต่างหาก แสดงว่าเมื่อคืนนอนดึกมากสินี่ ทีวียังเปิดไว้อยู่เลย ให้ตายสิ….. ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไปเดี๋ยวพี่จะทำขนมปังให้”
            หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆแล้วก็เดินตรงไปยังห้องน้ำทั้งๆที่ยังตื่นไม่เต็มที่ ฟรอสท์มองตามไปพร้อมกับส่ายหน้าแสดงอาการเหนื่อยใจเล็กน้อย
            “อ้า….อิ่มจังเลย พี่ฟรอสท์ ขนมปังของพี่นี่อร่อยจริงๆเลย  แต่วันหลังอยากเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นบ้างจัง” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มหันไปทางฟรอสท์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม
            “- - เหอะๆ ไม่ต้องมาทำพูดดี  ที่เราต้องมาทานขนมแบบกันบ่อยๆก็เพราะเธอตื่นสายไม่ใช่หรือยังไง” ฟรอสท์กล่าวตอบฉับพลัน
            หญิงสาวเมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอก็ทำได้เพียงหัวเราะแห้งๆและกล่าวต่อไป “ขอโทษทีนะพี่ฟรอสท์ ไว้วันหลังจะทำข้าวอร่อยๆให้ทานเป็นมื้อเช้าเอง”
            “เธอพูดแบบนี้มากี่รอบแล้วหละเนี่ย”
            “อึก!.....”
 
            “ปึ้ง! แกร๊กๆ” เสียงประตูหน้าบ้านปิดและลงกลอนประตูเรียบร้อย ฟรอสท์เช็คความเรียบร้อยก่อนออกจากบ้านพร้อมกับสะพายกระเป๋าสีดำติดหลังและเดินไปโรงเรียนพร้อมน้องสาว
            ในแยกใกล้ๆมีเงาดำตะคุ่มๆซุ่มอยู่แววตามองจ้องไปที่ฟรอสท์และเฟิร์สตาไม่กระพริบ “เจอแล้ว….ตามที่ท่านพี่บอกมาก็คือที่นี้     งั้นก็….คงจะเป็นหมอนั่น ต้องรีบจัดการก่อนที่ท่านพี่จะมาถึง”
            เพียงชั่วพริบตาที่เสียงพึมพำหายไปร่างที่ซุ่มมองก็สลายหายไปพร้อมกับไปราวกับลมที่พัดผ่านไป
            สองพี่น้องเดินไปตามทางเพื่อที่จะไปโรงเรียนเหมือนอย่างเคย  และหยุดตรงป้ายรถเพื่อรอรถประจำทางเข้าไปในเมืองที่อยู่ห่างออกไปจากบ้านของเขาที่อยู่บริเวณรอบนอก
            “พี่ฟรอสท์  วันนี้ตอนเย็นหนูมีกิจกรรมที่ชมรมนะ กลับมาก่อนเลยก็ได้เห็นว่าต้องฝึกซ้อมหนักขึ้นเพราะใกล้จะถึงวันข่างขันเข้ามาทุกที” หญิงสาวกล่าวระหว่างที่ยืนรอรถมารับ
            ฟรอสท์พยักหน้าเข้าใจ “อ่อเกือบลืมไปวันนี้พี่เองก็กลับช้ากะจะบอกให้กลับก่อนพอดี วันนี้พี่มีเรื่องต้องไปทำที่ห้องสมุดกับดาร์ฟหน่อย”
            หญิงสาวหันหน้าควับมามองฟรอสท์ด้วยสายตาแข็งกร้าว “พี่จะไปทำบ้าอะไรกับไอโรคจิตนั่นอีก!! คราวก่อนพวกพี่แทบจะเผาโรงเรียนเพราะแค่หาเชื้อเพลิงไปใช้ในการทดลองของหมอนั่นแล้วนะ”
            “น่า….น่า….  ก็แค่เกือบจริงไหม  ถ้าไหม้ป่านนี้เราก็คงได้เรียนโรงเรียนใหม่กันไปแล้ว”
            “พูดเหมือนเป็นเรื่องเล็กๆเลยนะพี่ ถ้าไหม้จริงๆหนูว่าพี่ได้ไปรับใบจบในคุกมากกว่า - - ”
            ทั้งสองนั่งรถจากป้ายไปยังโรงเรียนโดยใช้เวลาราวๆ 25 นาที
            ทุกคนในรถค่อยๆทยอยลงจากรถเรื่อยๆ ฟรอสท์และเฟิร์สก็เดินติดหลังปิดท้ายไปติด แต่ก่อนที่เขาจะออกเขาหันไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งฟุบตัวหลับอยู่บนเก้าอี้นั่งในรถ
            “นั่นมันเข็มกลัดของโรงเรียนเรานี่” ฟรอสท์มองแล้วก็เดินตรงเข้าไปหา
            ฟรอสเขย่าตัวหญิงสาวผมสีเงินสะดุดตามัดแกละซ้ายขวา “คุณ..คุณครับ คุณ….
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาวที่นั่งอยู่
            “นี่พวกเธอรีบลงกันได้แล้วรถฉันวิ่งทำเวลานะ” คนขับรถเห็นทังสองคนเดินกลับไปข้างหลังจึงตะโกนไปข้างหลังด้วยอารมณ์บูดนิดๆ
            “พี่ฟรอสท์รีบไปเถอะ ถ้ามัวอยู่แบบนี้พวกเราก็จะสายเหมือนกันนะ” เฟิร์สพูดพร้อมกับดึงแขนของฟรอสท์เบาๆ
            ฟรอสท์มองหญิงสาวที่ก้มหน้าอยู่อย่างหมดหวังที่จะปลุก เขาถอนหายใจและค่อยๆขยับมือออกจากหลังของเธอ  ในจังหวะนั้นเองมือของเขาก็ไปขูดกับเหล็กแหลมๆเล็กๆของที่นั่งด้านหน้าซึ่งทำให้เกิดแผลถลอกเล็กน้อยและมีเลือดซึมออกมานิดหน่อย
            “โอยย…เหล็กแหลมเหรอเนี่ยอันตรายชะมัดเลย” ฟรอสท์ร้องขึ้นเบาๆและยกแขนของตนขึ้นมาดู
            “เป็นอะไรเหรอพี่ฟรอสท์” เฟิร์สกล่าวถามเมื่อเห็นทีท่าของฟรอสท์
            “ไม่เป็นไรหรอกแค่โดนเหล็กนี่ข่วนเอาเป็นรอยแผลเล็กๆหนะ”
            “ฟึด ฟัด ฟึด ฟัด” เสียงสูดหายใจดังเบาๆจากจมูกหญิงสาวที่หลับไหลเบื้องหน้าเขา
            “แผลเลือดออกแบบนี้มันไม่น้อยนะพี่ มานี่ไปห้องพยาบาลก่อนเลยไม่ต้องไปเข้าแถวแล้ว”
            หญิงสาวมัดแกละค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปตามเสียงของเฟิร์สเธอค่อยๆลืมตามองไปยังฟรอสท์และเฟิร์สที่ยืนมองเธออยู่เช่นกัน
            “เลือด…..” หญิงสาวผมสีเงินนัยน์ตาสีแดงสดกล่าวขึ้นเบาๆ ก่อนจะกระโจนตัวเข้าหาฟรอสท์สุดกำลัง “หม่ำหล่ะค่า!!”
            “ปั่ก! อั่ก…!!”  ทันทีที่หญิงสาวผมแกละพุ่งตัวเข้าหาฟรอสท์ เฟิร์สที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ใช้กระเป๋าในมือฟาดขวาตรงเข้าหน้าของหญิงสาวคนนั้น จนสลบไปอย่างหมดสภาพ
            “เห้ย! นี่เธอทำอะไรของเธอเนี่ยฟาดเขาซะสลบเลยแบบนี้ได้ยังไง” ฟรอสท์กล่าวอย่างตกใจ
            “แฮ่ แฮ่โทษทีค่ะมือมันไปเอง”
            ‘คิดผิดหรือเปล่านะที่ปล่อยให้เธอเขาชมรมฟันดาบ - - หวังว่าเราคงจะไม่โดนแบบนี้นะ'
            ณ หน้าห้องพยาบาล
            “- - ตอนแรกแค่ว่าจะมาทำแผล แต่นี่ให้คนมาทำแผลอุ้มคนสลบมารักษาอีกที นี่มันยังไงกันแน่นะ”
            “สวัสดีค่ะคุณครู” เฟิร์สเปิดประตูเข้าไป พร้อมกับกล่าวทักทาย
            “วันนี้เป็นอะไรมาอีกหละ หือ?” ครูพยาบาลพูดขึ้นถามเหมือนกับจะคุ้นเคยกับเฟิร์สมาก เธอเหลือบมองไปเห็นฟรอสท์ที่กำลังแบกหญิงสาวผมสีเงินซึ่งกำลังสลบอยู่บนหลังของเขา  “คราวนี้ไม่ใช่เธอสินะ เอาหละเอาเข้ามานอนตรงนี้ก่อนแล้วกัน”
            ฟรอสท์ออกอาการเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัดและค่อยๆหันไปมองหญิงสาวที่กำลังหลับอยู่อย่างสงบ
            ‘ยัยนี่ตัวนิดเดียวทำไมถึงได้หนักขนาดนี้กันนะ เล่นทำเอาหอบเลย’
ฝากเนื้อฝากตัว ฝากวิจารณ์ ด้วยนะครับ