Two blood สายเลือดลูกครึ่งราชัน

ความรักต้องห้าม

จะผิดไหมหากว่าเรารักศัตรูของเรา

จะผิดไหมหากว่าเรารักคนที่ทำร้ายเรา

จะผิดไหมหากว่าเราทำตามที่หัวใจปราถนา

            เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นด้วยความรักของชายหญิงคู่หนึ่ง มันจะแปลกอะไรหละถ้าหากมันเป็นแค่นั้น  แต่หากว่าทั้งสองอยู่ในเผ่าพันธุ์ที่แตกต่างกันบรรพบุรุษของพวกเขาเกลียดชังกันและกัน  และในปัจจุบันก็เช่นกัน  ซึ่งนั่นทำให้มันเป็นไปไม่ได้โดยเฉพาะทั้งสองเป็นเหมือนผู้นำของตระกูลด้วยแล้ว

            ในวันหนึ่งค่ำคืนที่จันทร์ฉายแสงเต็มดวง ทั้งสองได้แอบเจอกันโดยที่ไม่มีผู้ใดรับรู้  ในที่สุดทั้งสองก็ตกลงที่จะละทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังเพื่อทำตามเสียงหัวใจของตนเอง

            พวกเขาพากันหนีไปออกห่างจากทุกสิ่งที่เคยมี และค่อยๆเริ่มชีวิตใหม่ที่แสนธรรมดา ในที่สุดเขาก็ให้กำเนิดบุตรชายผู้มีสายเลือดแห่งสองอำนาจ นั่นนำมาซึ่งความสับสนในยุคคนรุ่นหลัง ใครกันเล่าคือผู้สืบทอดตำแหน่งสูงสุดแห่งสองตระกูลใหญ่  

            ต่อมาไม่นานคำตอบนั้นก็ปรากฏเมื่อทั้งสองให้กำเนิดเด็กสาวอีกคนซึ่งในตัวมีสายเลือดของมารดาที่เต็มไปด้วยความกระหาย นัยตาสีแดงฉานพร้อมเขี้ยวยาวคมกริบ

            สองปีหลังจากนั้นห้าปี ทั้งสองพร้อมลูกอีกสองคนก็ถูกพบตัว ชีวิตสงบสุขที่พวกเขาวาดฝันก็ต้องจบลงเพียงเท่านั้น ในที่สุด แต่ทั้งสองพยายามปิดเรื่องต่างๆออกจากลูกๆและตรึงมนต์สะกดพลังปราณวิญญาณของชายหนุ่มและสายเลือดแวมไพร์ที่อยู่ในตัวของเด็กหญิงตัวน้อย

            "พวกเราต้องไปแล้วหละ" ชายหนุ่มพูดกับภรรยาของเขาพร้อมกับเดินตรงไปที่ประตู

            "ขอโทษทีนะที่แม่ทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ" หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะลาลูกของตนซึ่งเขายังไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

            พวกเขาไม่ได้บอกเลยว่าจะไปที่ไหนกลับเมื่อไรแต่คำพูดของพวกเขาทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นน้ำตาไหลจากใบหน้าที่แสนบริสุทธิ์ "แม่ครับพ่อครับ จะไหนกัน แล้วจะกลับกันตอนไหน" เด็กชายตัวน้อยกล่าวถามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก

            ผู้เป็นแม่มองเด็กชายตัวน้อยด้วยสายตาอาลัยอาวรและตรงเข้าไปสวมกอดเด็กหนุ่มไว้ "แม่รักลูกมากนะ ทั้งลูกแล้วก็น้องของลูกเลย ดังนั้นดูแลน้องให้ดีๆนะถ้าพ่อกับแม่ไม่อยู่" เธอเองก็มีน้ำตาเม็ดเล็กๆไหลออกมาที่ดวงตาที่มีนัยตาสีแดงสดของเธอเช่นกัน ยิ่งลูกของเธอน้ำตานองหน้ามากเพียงใดในใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น 

            "ไม่มีเวลาเหลือแล้วนะ ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มกล่าวเสียงจริงจังแต่ดวงตายังคงจ้องมองลูกชายของตนที่กอดกับแม่ของเขาด้วยความเศร้าใจ

            ทั้งสองออกจากบ้านหลังนั้นไป โดยที้งลูกทั้งสองไว้ให้น้องของหญิงสาวดูแล และนั่นเป็นวันสุดท้ายที่ทุกคนได้เห็นพวกเขาสองคน  และโน๊ตสุดท้ายที่เหลือไว้ให้ก็คือ

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นดูแลน้องดีๆนะ จากแม่..."