Love?... นายรักฉันเหรอ?
2) คบกันมั้ย?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ฟางฉันสองคนไปด้วยนะ” เฟย์ออกแรงรั้งฟางที่กำลังจะวิ่งไปที่ตึกสถาปัตย์ตามที่จดหมายเขียนไว้
“นะแกนะ ฉันไปด้วย” แก้วพูดก่อนจะเดินไปเกาะแขนฟางอีกข้าง
“อืม..” ฟางตอบ ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินทางไปที่ตึกสถาปัตย์
.
.
.
เมื่อเดินมาถึงหลังตึก เธอก็เห็นป๊อปปี้ยืนอยู่ข้างพุ่มไม้ ยิ้มออกมาทันที ก่อนที่จะก้าวเท้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว
‘ป๊อปมีอะไรหรือเปล่า?’ เท้าทีกำลังจะก้าวหยุดชงักลงทันที ทั้งที่ยังไม่ถึงที่หมาย เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนึงที่เธอคุ้นหน้าเป็นอย่างดี เฟย์กับแก้ว เหลือบมองฟาง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
‘ได้เวลาแล้วสินะ’
เฟย์กับแก้วได้แต่คิดอย่างสงสารเพื่อนสาว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อ เธอทั้งสองคนต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว
‘พิมครับ คือป๊อปมีเรื่องจะบอก’ ได้ยินแค่นั้น ใจเธอก็กระตุกทันที มันรู้สึกใจหายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ได้แต่เดินตามแรงดึงของเพื่อนอีกสองคนที่มาด้วยกัน
“เราแอบฟังตรงนี้ดีกว่า” แก้วกระซิบเบาๆ เพื่อให้ได้ยินกันแค่สามคน ก่อนจะยืนหลบอยู่แถวพุ่มไม้ใกล้ๆ
‘คือว่า...คือ..’
‘คืออะไรป๊อป บอกมาเถอะ’ พิมเร่งเร้าเพื่อนชายให้รีบบอกเรื่องของเค้ามา
‘คือปีฮปชอบพิมหน่ะ ชอบมานานแล้วด้วย คบกันมั้ย’ คว้ามือเธอมากุมไว้ ก่อนจะเอ่ยคำที่อยากจะเอ่ยออกไป หลับตารอฟังคำตอบ เมื่อพูดจบแล้วโดยที่เค้าไม่รู้เลย ว่าใครอีกคน ที่ยืนอยู่ตรงนั้นกำลังช๊อคกับคำสารภาพของเค้าอยู่
‘ป๊อปชอบพิมจริงๆหรอ’ พิมถามด้วยใบหน้าที่ประดับร้อยยิ้ม เพราะอย่างน้อยๆ เธอก็รู้แล้ว ว่าใจเค้ามันตรงกับใจเธอ
‘ครับ แล้วจะคบกันได้มั้ย?’ ยืนยันคำตอบให้เธอแน่ใจว่าเค้าชอบเธอจริงๆ ก่อนจะถามคำถามเดิมที่ยังไม่ได้คำตอบ
‘ค่ะ ^^’ แค่คำเดียวเท่านั้นที่เธอตอบมา มันทำให้เค้ากระโดดโลดเต้นดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ พร้อมกับฟางที่ค่อยๆเดินออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
เธอโง่ใช่มั้ย? โง่ที่มาตามจดหมาย โง่ที่คิดว่าจะได้รับคำสารภาพเหล่านั้นจากเขา เธอโง่จริงๆ ได้แต่โทษป๊อปปี้ที่ส่งจดหมายนั้นมาให้ ส่งมาเพื่อให้เธอไปเห็นอะไรที่มันบาดใจ ทั้งๆที่เธอไม่รู้เลย ว่าจดหมายนั้นไม่ใช่ของเขา
ใช่!!! จดหมายนั่น ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นของแก้วกับเฟย์ที่รู้มาก่อนแล้วว่าวันนี้ป๊อปปี้จะไปสารภาพรักกับพิม เฟย์กับแก้วจึงเขียนจดหมายปลอมนั้นให้ฟาง เผื่อถ้าเห็นมันกับตา เธออาจจะตัดใจง่ายขึ้น แต่ใครจะไปรู้ว่าความหวังดีของเธอสองคนกำลังทำให้คนนึงไม่มีรอยยิ้ม...
“ฮึก...” ฟางได้แต่พยายามกลั้นเสียงสะอื้นให้มันเล็ดลอดออกมาน้อยที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
“ฟาง...” เฟย์เรียกชื่อเพื่อนสาวอย่างใจเสีย แม้ธอจะทำใจไว้แล้วกับเหตุการณ์แบบนี้ แต่เธอก็ไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะเป็นหนักขนาดนี้
“เฟย์ แก้ว ฮึก.. วันนี้ฟาง ฮึก ไปนอนด้วยได้มั้ย?” ถามเพื่อสาวแทบไม่เป็นภาษาเพราะเสียงสะอื้นที่มีมากมาย
“ได้สิฟาง เดี๊ยวแก้วโทรไปบอกพี่โมะให้นะ” พูดจบก็กดโทรหาพี่ชายเธอทันที
“ไปเถอะฟาง พี่โมะอนุญาตแล้ว” หลังจากที่คุยกับโทโมะไม่นานแก้วก็เดินมาเรียกเฟย์และฟาง เพื่อที่จะเดินทางกลับคอนโด
.
.
.
“ฟางทานอะไรหน่อยมั้ย? เดี๊ยวเฟย์ทำให้ทาน” เฟย์ถามเพื่อนสาวที่นั่งร้องให้ฟูมฟาย พยายามหาเรื่องคุยเพื่อให้เธอลืมความเศร้า แต่ก็ไม่เป็นผล ฟางเพียงแค่ส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“เฮ้อออออออ” แก้วกับเฟย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งหน้าฟาง
“ฟางแกฟังฉันนะ” แก้วจับไหล่เธอแล้วออกแรงดึงให้เธอหันหน้ากลับมา
“.....” ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกจากปากบาง มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆเท่าทั้น
“ฉันสองคนเพื่อนแกนะ ถ้าอยากร้องก็ร้องมันออกมา ฉันจะเป็นผ้าเช็ดหน้าให้เอง”
“เฟย์... แก้ว.. ฮึก ฮือออๆๆ” หลังจากที่ได้ยินประโยคที่แสดงความห่วงใยของแก้ว ฟางก็โถมตัวเข้าหาเพื่อนรักทั้งสองอย่างต้องการที่พึ่งพิง อีกแล้วสินะ ที่พึ่งพิงของเธอก็มักจะเป็นเพื่อนสองคนนี้เสมอ ไม่ว่าสุข หรือทุกข์ สองคนนี้ก็คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ นี่สินะ เพื่อนแท้...
“ร้องมาให้หมดนะฟาง แล้ววันพรุ่งนี้เราจะลืมมัน” เฟย์กอดปลอบเพื่อนสาวพร้อมลูบหลังอย่างปลอบโยน
“ทำไมเค้าทำกับฉันแบบนี้ ทำไมเค้าถึงใจร้ายแบบนี้ ฮึก...” ร้องให้ไปก็ตัดพ้อต่อว่าเค้าไป จนในที่สุดเธอก็หลับคาอกเพื่อนสนิท เพราะความเพลีย เฟย์กับแก้วจัดการอุ้มฟางมาวางที่เตียง เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเรียบร้อย ก่อนที่ทั้งคู่จะลงมานอนขนาบข้าง ฟาง บนเตียงเดียวกัน...
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เป็นไงบ้าง สนุกมั้ย สงสารเจ๊เราเนอะ T^T รู้สึกไม่ค่อยจะมีคนอ่านเลย มันไม่สนุกใช่ไหม ช่วยกันอ่านหน่อยนะจ๊ะ เม้นให้ด้วย มายด์จะได้มีกำลังใจ เจอกันตอนหน้าค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ