มันเป็นความรัก หรือ ความลับ : love OR Secret

"เอาละ เราถ่ายทำกันหน้าพระราชวังเคียงบ็อคละกันนะ เอากล้องๆ รีเฟล็กซ์ละเร็วๆเข้า "

พี่หนุ่ยเรียกทีมงาน ทุกคนก็รีบกุลีกุจ่อมาทางแก้วกับโทโมะ 

"อ้าว แล้ว 4 คนนั้นหายไปใหนละค่ะน้องโมะ"

พี่หนุ่ยถาม โมะหันซ้ายขวา

"อ๋อ! เข้าไปข้างในเรีียบร้อยแล้วครับ"

โมะบอก เมื่อเห็น 4 หนุ่มหลังไวๆเข้าไปในพระราชวัง

"อ้าว ตายละแล้วใครจะเปิดรายการละ"

โทโมะกับแก้วมองหน้ากัน

"แล้วพี่เห็นเรา 2 คนเป็นใครหรอครับ?"

โทโมะถาม พี่หนุ่ยยิ้มแหย่ๆ

"น้อง 2 คนจะเปิดรายกาารแทนใช่มั้ยจ้ะ"

"ก็ต้องเป็นเรา 2 คนสิครับเหลือแค่นี้นิ"

"โอเคจ้ะ"

พี่หนุ่ยก็ยื่นไมค์ให้แก้ว แล้วก็เดินออกไปยื่นข้างกล้อง

"เอาละครับ 5 4 3 2 1 เริ่ม!"

"สวัสดีค่ะ/ครับ"

"ตอนนี้พวกเราอยู่หน้า พระราชวังเคียงบ็อกนะค่ะ เป็นอะไรที่สวยมากใช่มั้ยค่ะโมะ"

"ใช่ครับสวยจน 4 คนนั้นหายเข้าไปในพระราชวังเลยละครับ"

โทโมะพูดขำๆ

"555 ตอนนี้เราเลยรับหน้าที่เปิดรายกรแทนไงค่ะ พูดถึงแล้วก็อยากเข้าไปมั้งจังนะค่ะ"

"งั้นเราก็เข้าไปกันเถอะครับ"

"งั้นเราไปกันเลยค่ะ"

พอพูดจบโทโมะกับแก้วก็หันหลังขึ้นบรรไดเข้าไปในตัวพระราขวังเคียงบ็อก

"โอเค! ดีมากเลยครับ"

ตากล้องพูด แก้วก็ส่งไมค์คืนให้ทีมงาน

TOMO SEY:

พดอถ่ายเสร็จแก้วก็หยิบกล้องโพลารอยด์มาถ่ายรูปใหญ่ผมเลยเลี่ยงตัวออกมาหาเพื่อนซี้ที่ผลัดกันถ่ายรูปให้กันอยู่

"อ้าวแก้วละ?"

เคนตะหันมาถามผม

"่ถ่ายรูป"

ผมตอบไม่สนใจ ก่อนจะหยิบกล้องของจองเบมาดูภาพ

"อ้าว แล้วยัยนั้นจะไม่เป็นไรหรอ?"

จองเบถามอีกคน

"วิ่งเล่นอยู่แถวนี้แหละ"

ผมตอบไป 4 คนนั้นอยู่ดีๆก็มองผมเหมือนอยากจะฆ่า

"แกก็รู้นะว่าแก้วเป็นคนที่ไม่ค่อยดูตาม้าตาเรือ"

ป๊อบพูด ผมก็เริ่มรู้สึกอยากจะไปดูยัยทอมบ๋องนั้นซะหน่อยแล้วแต่ก็ยังทำเฉย

"แล้วไง ทีมงานอยู่เยอแยะไม่เป็นไรหรอก"

"6 คนหรอเยอะ? คนที่เดินไปมาในพระราชวังนี้ไม่เยอะกว่าหรอ?"

เขื่อนพูดสมทบ ให้พวกนี้ทำตัวเหมือนเป็นแม่ของแก้วแล้วดุผมที่เป็นพี่ไม่ดูแลน้องเลยแหะ

"ไม่เป็นไรหรอก ......มั้ง?"

ผมเริ่มไม่แน่ใจ

"ไม่ไปดูหน่อยละว่ะ มัวแต่มายืนเถียงอยู่นั้นแหละ"

จองเบพูด

"ไม่....."

ผมพูดไม่ทันจบเสียงผู้หญิงคนนึงก็ร้องขึ้นเป็นภาษาเกาหลี

"กรี๊สสสสสสสสสสสส !นี้เธอเดินดูทางหน่อยสิ!!"

ผู้หญิงคนนั้นร้องออกมาผมหันไปหาจองเบหน้าตื่นๆ

"เห้ย! เบ เขาพูดว่าไงว่ะ?"

"อะไรที่เกี่ยวกับเดินดูบ้างสักอย่างเนี่ยแหละ อ้าวเห้ย!!"

ผมรีบวิ่งไปยังต้นทางเสียงทันที พอออกมาถึงหน้าาพระราชวังคนก็มุงดูอะไรสักอย่างผมก็พึ่งเข้าใจคำว่า เกาหลีมุงก็ตอนนี้ ไม่ได้ต่างอะไรกับไทยมุงสักเท่าไหร่เล๊ยยยย - - ผมแหวกฝูงเกาหลีมุงเข้ามา ก็พบว่าแก้วล้มอยู่หน้าเธอดูอึนสุดๆเพราะไม่รู้ว่าเขาคนนั้นพูดอะไร

'เห้อออ ว่าแล้ว'

ผมนึกใจใจก่อนจะเข้าไปพยุงแก้วขึ้น

"เธอไปทำอะไำรให้เขาโกรธเนี่ย??"

ผมถาม แก้วส่ายหน้า

"เปล่านะ ฉันก็แค่ถ่ายรูปอยู่แต่ไม่ทันระวังก็เลยไปชนเขาเข้า"

แก้วทำหน้านิ่ว ผมหยิบกล้องของแก้วที่มันตกอยู่ข้างๆกันขึ้นมา

"จองเบฝากจัดการด้วย"

ผมบอก จองเบพยักหน้าแล้วผมหันไปมองผู้หญิงที่โวยวายคนนั้นแต่ก็ต้องพบว่าเขาทำหน้าปิ๊งๆใส่จองเบอยู่ผมก็ถอนหายใจ  ผมปล่อยแก้วแต่ก็ต้องทำให้ผมพยุงเธอใหม่อีกครั้งเพราะแก้วทำท่าจะล้มลง

"แสดงว่าเคล็ด?"

ผมถาม แก้หยักหน้า ผมอุ้มแก้วขึ้นมา

"นี้! นายจะทำอะไรอะ!!"

ผมมองร่างบางในอ้อมแขน

"ตำส้มตำมั้งถามได้?"

"แล้วไมนายต้องอุ้มด้วยเล่า!"

"นี้เธอถ้าฉันปล่อยเธอแล้วลงไปเดินได้แบบชิวๆป่านนี้เธอไม่ต้องบอกหรอกฉันปล่อยเธอไปนานแล้ว!"

ผมบอกกึ่งตะคอกยัยแก้วทำท่าจะท้วง

"ถ้าเธอยังไม่หุบปากฉันจะปล่อยเธอลงตรงนี้แล้วเดี๋ยวนี้ด้วย!!"

ผมบอก ร่างบางปิดปากทันที ผมพาเธอเข้าไปนั่งในรถ แล้วเอื่อมไปหยิบกล้องปฐมพยาบาลตรงคอลโซล แล้วหยิบน้ำมันคลายปวดของจองเบมา เพราะจองเบจะพกเอาไว้สำหรับคลายปวดเวลามันเล่นกล้ามและะกีฬา ผมเริ่มจับตรงข้อเท้า

"โอ๊ยย!! เจ็บ!! เบาๆหน่อยได้ม่ะ?"

แก้วทำหน้านิ่วแล้วจับแขนผมแน่น

"ทนหน่อยละกัน"

"โอ๊ยยยยยย!"

"เงียบหน่อยได้มั้ย?"

ผมพูดแล้วค่อยๆนวดตรงที่มันเคล็ดแก้วค่อยๆเงียบลง

"หึ! ดีขึ้นแล้วละสิ"

แก้วพยักหน้า

"ดีแล้ว"

ผมหยิบผ้าม้วนยืดออกมาจากกล่องปฐมพยาบาล แล้วค่อยๆพันที่ข้อเท้าของแก้ว

TOMO END:

KAEW SEY:

ฉันมองใบหน้าเขาที่กึ่งหงุดหงิดกึ่งเป็นห่วงอย่างไม่เข้าใจจนเขาเงยหน้าขึ้นมาฉันเลยต้องหันไปทางอื่น

"มองอะไรอะ?"

โทโมะหรี่ตาจับผิด

"ปะ...เปล่าซะหน่อย เสื้อนายสวยดี"

ค่ะแน่นอน ฉันแถ! เขามองเสื้อของตัวเอง

"แค่เสื้อโค้ทธรรมดา เป็นไรมากป่ะ?"

เขาถามงงๆ

"เปล่านี้ย่ะ!"

"อย่าบอกนะว่ามองหน้าฉัน?"

รู้ได้ไง แดดิ้นๆๆๆๆ ><

"หน้ามองตายละ"

ฉันแลบลิ้นใส่อย่างหมั่นไส้ โทโมะเอื่อมมือเอากล่องพยาบาลเก็บ ก่อนจะหันมามองฉัน

"อยู่บนรถก่อน อย่าพึ่งลงไปใหนละ ฉันจะขอไปดูไอ้พวกนั้นก่อน ถ้าเบื่อก็.."

โทโมะหยิบหนังสือมาวางข้างๆฉัน

"หนังสือของฉันอ่านพลางๆไปก่อนละกัน เก็บภาพเสร็จก็คงกลับ เดี๋ยวฉันให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อนมั้ย?"

โทโมะถามฉัน ฉันส่ายหน้า

"อืมๆ อย่าลงไปใหนละ ไม่อยากได้ข่าวทอมไทยถูกปาดคอตายที่เกาหลี"

แล้วโทโมะก็หมุนตัวเดินผิวปากไป

"อะ....ไอ้"

ด่าไม่ออกค่ะ

'อ๊ากกกก ผู้ชายอะไรจะดีก็ดีแต่บทจะยั่วโมโหนี้สุดยอดเลยจริงๆนะ!! ><*** '

สนุกมั้ยค่ะ? ไม่่หนุกสินะ TT0TT ยังไงก็เม้น+โหวต ให้กำลังใจกันหน่อยนะค่ะ T T