มันเป็นความรัก หรือ ความลับ : love OR Secret

TOMO SEY:

'ยัยทอมนี้ตอนหลับก็น่ารักดีนะ'

ผมนึกในใจพลางมองร่างบางที่หลับตาพริ้ม ตอนที่อยู่สนามบินผมยอมรับนะว่าผมกระวนกระวายมากไม่รู้เพราะอะไร คงตื่นเต้นจริงๆละมั้ง?

"อืม..."

เสียงครางน้อยๆดังออกมาจากร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้างๆผม หึ น่ารักซะไม่มี เอาเข้าไปโมะเอ้ยย คิดได้ไงว่ะ

"หึ"

ผมยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะฟังเพลงแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิมแต่อยู่ดีๆผมก็รู้สึกถึงอะไรหนักมาพิงอยู่ที่ไหล่ของผม พอผมหันไปคนที่หลับอยู่ข้างๆผมเมื่อกี้หัวของเธอดันมาพิงที่ไหล่ของผมมซะแล้ว

"หึหึ ยัยบ๋องเอ้ยย!"

ผมดันหัวยัยนี้นิดๆก่อนที่ร่างกายผมจะไปก่อนสิ่งอื่นได้ ผมพิงหัวกับหัวน้อยๆของยัยทอมบ๋องก่อนจะหลับตาลงตามยัยทอมบ๋องไป

KENTA SEY:

'ตอนนี้เครื่องได้ถึงสนามบินxxxx ของเกาหลีแล้วค่ะ ก่อนลงกรุณาตรวจสัมภาระของท่านด้วยขอบคุณค่ัะ'

"เห้ยเคน"

ไอ้จองเบสะกิดผมที่กำลังจะถอดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว

"อะไรใครตายรึไงห่ะ!"

โป๊กก!!

"โอ่ยยย shit! เจ็บชิบ!"

ผมโวยวายก็ไอ้จองเบมันเขกหัวผมอะ เจ็บวุ้ย~ ><*

"จะบอกว่าให้แกไปปลุกไอ้ 2 คนข้างหน้าแกด้วย หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยนั้นน่ะ"

จองเบพยักเพยิดไปทาง2ข้างหน้า ผมลุกขึ้นคลำหัวปอยๆก่อนจะลุกจากที่นั่งไปดู 2 คนข้างหน้า

"โอ้โห้ววว พัฒนาความสัมพันธ์ได้ก้าวไกลอะไรเยี่ยงนี้"

ผมแซวคนที่กำลังหลับปุ๋ยไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอยู่ 2 คนเนี่ย ก็แก้วพิงไหล่ไอ้โมะ โมะมันพิงหัวแก้้วซะขนาดนี้ ไม่เรียกว่าความสัมพํนธ์ก้าวกระโดดแล้วอะำไรละ แต่ผมยังไม่ทันปลุก กระป๋องโค้ก ใบหนึ่งก็ถูกโยนมาโดนหัวไอ้โมะะพอดีีเป๊ะ!

โป๊กกกกกกกก!!

"Shit!!!"

มันสบถ(ดังกว่าผมอีก) ขึ้นมาก่อนจะสะดุ้งตื่นแล้วคลำหัวตัวเองปอยๆ (เหมือนผมเลย)พร้อมกับสาวร่างบางที่ตื่นขึ้นมาด้วย

"ใครปามาว่ะ!!"

โทโมะถามเอาเรื่อง

"ฉันเองอะ"

เขื่อนที่เดินไปรอตรงประตูพูดก่อนจะรีบวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็วเพราะไอ้โมะมันปากระป๋องโค้กของมันกลับไปเกือบโดนผู้โดยสารคนอื่น

"ฝากไวก่อนเหอะ!"

แก้วตื่นขึ้นมา ก่อนจะบิดขึ้เกียจแล้วถอดเข้มขัดออกแล้วมองผมด้วยสายตางงๆ

"เอ้า! กระเป๋าเธอฉันหยิบมาให้แล้ว"

ผมบอกแก้วที่หน้าเธอยังดูงัวเงียและงง เธอรับกระเป๋ามาอย่างงงๆก่อนจะเดินลากกระเป๋าออกไปจากเครื่อง

"ยัยบ้านั้นจะไหวมั้ยน่ะดูเหมือนพึ่งตื่นอยู่เลย"

ไอ้โมะพึมพำ (ที่มันคิดว่าเบา) แต่มันดังสำหรับผม

"เป็นห่วงนักก็เดินไปดูดิ"

ผมบอก

"เรื่องอะไรละ?"

โทโมะพูด ก่อนจะทำเป็นไมม่สนใจเอากระเป๋าลงก่อนจะเดินนำไป

"อ้าวไอ้ป๊อบไอ้เบ จะไปม่ะ? ยืดยาดอยู่นั้นแหละ"

ผมบอก ก่อนที่จะพาป๊อบกับเบเดินตามออกไป ไอ้ป๊อบนะหรอเซ็งสุดยอดเลยละ ไม่งั้นไม่ทำอะไรเฉื่อยขนาดนี้หรอกตั้งแต่เก็บกระเป๋าตัวมันก็ไม่ต้องเขย่งก็ถึงนะแต่กว่าจะเอาลงมาได้ผมเกือบเป็นคุณตาแหนะ - - พอออกมาจกเครื่องได้ไม่นาน ก็เข้ามาถึงในสนามบินคนผลุกพล่านง่ายๆคือเยอะไปหมด  ผมเดินเรื่อยๆสักพักผมหันไปหาจองเบ

"เห้ยย เบเราขาดอะไรไปเปล่าว่ะ"

"ขาดไรว่ะ เคนตะ?"

ผมกับเบมองหน้ากันสักพัก

"ไอ้ป๊อบ!?"

ผมหันหลังกลับไปหาป๊อบ แต่มันก็ยังเดินเหม่อลอยอยู่ ถ้าจะหนักจริงๆแหละ

"โถ่~ ไอ้บ้าเอ้ยยย! เดินให้มันเร็วๆหน่อย"

ผมกลับเข้าไปลากมันมาาก่อนจะเดินไปพร้อมกับเบ ก่อนจะเดินไปสมทบกับพวกทีมงาน

"มาแล้วหรอช้าจริงๆนะตัวเธอ"

พี่หนุ่ยเป็นทีมงานคนนึงซึ่งคอยดูแลทุกๆอย่างพูดขึ้น

"ก็ไอ้ป๊อบดิพี่ เดินโครตช้าเลย เมาถั่วหรอห่ะ!"

ผมหยอกมัน ป๊อบมันยิ้ม แหะๆ ถ้าไม่ดีซะแล้วสักพักเข่าของมันก็กระทุ้งเข้าที่ท้องของผมอย่างจัง

ปั๊ก!!!!

"ตลกไง"

ป๊อบตบหลังผม2-3ที ก่อนที่มันจะเดินไปหาเขื่อน

"ไอ้เอี้ยเอ้ย!"

ผมพูดอู้อี้ ก่อนจะไปนั่งกับพื้น จองเบพยุงผมขึ้น

"กวนมันถูกเวลาจริงๆเพื่อนฉัน"

จองเบพูดพร้อมส่ายหัวน้อยๆ

"ใครจะไปรู้ เห็นมันเหม่อๆ หนักกว่าไอ้เขื่อนมันอีก"

"โถ่~ ก็สุดที่รักมันไม่ได้มาด้วยนี้"

"แล้วเอาำไงดีงละ"

ผมถามจองเบจอมวางแผน

"ปล่อยฉันจัดการเอง ^^ พี่หนุ่ยครับ มานี้หน่อยได่้มั้ยครับ"

จองเบปล่อยผมที่พอจะยุ่งตัวเองได้แล้วก่อนจะเรียกพี่หนุ่ยที่กำลังคุยเกี่ยวกับสถานที่อยู่ พี่หนุ่ยบอกให้ทีมงานอีกคนนึงบอกแทนก่อนจะเดินมาหา

"ว่าไงค่ะคุณน้องจองเบ"

"คือพี่หนุ่ยครับ คืองี้นะครับ........."

จองเบซุบซิบกับพี่หนุ่ยสักพักพี่หนุ่ยก็ยิ้ม

"ก็ดีเหมือนกันเนอะ โอเคเลยจ้ะ ^^"

แล้วพี่หนุ่ยก็ลั๊ลล๊าออกไป

"ว่าไงว่ะ"

"โอเค"

"แกพูดอะำไรกับเจ๊เขาเนี่ยทำไมยอมง่ายจังว่ะ!"

"บอกไปก็ไม่หนุกดิ"

จองเบยิ้มเจ้าเลห์

'มาแล้วหมาป่าในคราบเจ้าชายแห่งเกาหลี'

ผมคิดอย่างเอื่อมๆ

"เห้ยย! 2 ตัวนั้นน่ะจะไปมั้ย เดี๋ยวตกรถหรอก!"

ไอ้เขื่อนตะโกนออกมา

"เออ! รู้แล้ว!!"

ผมตะโกนกลับไป ผมกับเบก็เดินไปหหาเขื่อน

"ช้าจังนะ เดี๋ยวทิ้งให้ซูชิ กับ กิมจิ ถูกดองอยู่ในสนามบินหรอก"

เขื่อนพูดกวนๆ ผมจองเบกับป๊อบปี้รวมหัวกัน รุมตะบันมันกันอย่างหนุก

"โอ๊ยยย ตัวเบากันทั้งงั้นเลยนะพวกแก!"

ทำอย่างไงนะหรอ ผมท้ง 3 คนก็อีกคนก็ขี่คออีกคนก็จี้เอวมันเล่นกันอย่างสนุก โดยที่ำไม่แคร์สายตาคนที่อยู่ในสนามบินเลยสักนิด หรือ บางคนอาจจะมองเพราะพวกผมหล่อก็ได้ อิอิ (ไรเตอร์ถีบ ><*) เอ๊ะ!? แล้วไอ้ สาวทอมกับไอ้หนุ่มซูชิไปอยู่แห่งหนใดละนั้น? ผมมองไปรอบๆแล้วก็เห็นไอ้โมะ แกล้งเอาแว่นตาของแก้วไปซ่อนอย่างสนุก แต่พอผมเผลอ ไอ้ 3 ตัวยุ่งนี้ก็เข้ามาแกล้งผมแทนแล้ววววววววววววว

"ตายยยย ไอ้เคน"

เขื่อนเอาแขนรัดคอผม

"โอ๊ยยย"

"5555555555!"

แล้วพวกมันก็ขำกัน โอ๊ยยย หนุ่มน้อยแสนน่ารักช่างอาภัพอะไรเช่นนี้ TT0TT

END KENTA

 

KAEW SEY:

แงๆๆๆ แว่นฉันหายมันอยู่ใหนไม่รู้ง่าาา~ TT0TT

"โมะ นายเห็นแว่นฉันไหม ;("

อีตาโทโมะทำหน้างงใส่ฉัน ก่อนจะส่ายหัว

"มันอยู่ใหนอะ"

ฉันสังเกตุรอบตัว

"แงๆๆๆๆ TT0TT"

ฉันร้องไห้

"อ้าวเห้ยยย! ยัยทอม เธอร้องไห้ทำไมเนี่ย"

"ฮึก ฮึก ก็แว่นอันนั้นฉันอุตสาเก็บเงินซื้อมันแพงโครตเลยนะ ฮือออ TT0TT"

ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม แงง~ แว่นฉัน

 

END KEAW

 

TOMO SEY:

อ้าว ตาย ยัยทอมบ๋องร้องไห้ใหญ่เลยผมจะเอาไงละเนี่ย แล้วทุกคนในสนามบินก็มองผมแปลกๆด้วยอ่า~

"แก้วหยุดร้องเหอะ ฉันอายเขา"

"แงงงงงงงงงงงงงงงง!!"

อ้าว เวร! ร้องใหญ่เลย เห้อออ ผมเลยจำเป็นต้องหยิบแว่นกันแดดสีดำของยัยทอมบ๋องนี้ขึ้นมายื่นไว้ตรงหน้า ยัยทอมบ๋องเงียบไปอึดใจ เอาละว๊า~ ผมตายแน่ ผมเอามือบังตั้งกาจเอาไว้แต่สักพักหนึ่ง....

หมับ!

"เอ๊ะ!?"

ผมอุทานก่อนจะ่ค่อยลืมตาขึ้นมายัยทอมบ๋องกะ...กอด กอด โผมมมมมมมมมมมมม 0////0!!

"ขอบใจนะโทโมะ ><."

ยัยทอมบ๋องนี้ทำให้หน้าผมร้อนผาว ขึ้นเป็นสีแดงระเรือ

"อ้าวๆๆ จะสวีทกันอีกนานมั้ยเห้ย! รถจะออกแล้วนะ"

เสียงเคนตะบอก ทำให้ผมกับแก้วผละออกจากกัน

"ไม่เป็นไรไปขึ้นรถกันเหอะ"

ผมบอกแก้ว แก้วพยักหน้าก่อน จะเดินไปขึ้นรถพร้อมกัน

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

โห้ววว ใจผมเหมือนจะบินได้แหนะ มันเหมือนอยากหยุดทำงานไปเสียดื้อๆ โอ๊ยยย ย้อนเวลาได้มั้ยเนี่ยยยย >///<

>/////< <<<เพื่อออออ?? 5555+<<<เพื่อออออ นับวันไรเตอร์ยิ่งต๋องแหะ เอาเป็นว่า เม้น + โหวต ให้กำลังใจกันหน่อยนะค่ะ ^^