AD.3013
8.2
Joker
แชร์นิยาย
2) อีกหนึ่งค่ำคืน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่2 อีกหนึ่งค่ำคืน
ในที่สุดความมืดมิดก็มาเยือนมีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องสว่างพอให้เห็นเป็นลางๆ เงียบสงัด
เสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองเขายังคงหวั่นๆทั้งที่อยู่ในสภาพนี้มาสิบกว่าปีและยังคง
ทำใจให้ชินกับมันไม่ได้สักที เพราะไม่รุ้จะรับมือกับสิ่งที่มนุษย์ไม่ควรพบเจอนั่นได้แค่ไหน
ตาเฒ่ายังคงนอนเหยียดยาวแล้วนอนกอดปีแทนหมอนข้างอยู่อย่างนั้น เขามักจะใช้หูแทนตา
ในสถานะการณ์แบบนี้เสมอ
"อ้าคคคคคคคค อ๊อค!!! ชะ ช่วยด้วยๆๆ ว๊าคคคคค........ "
เสียงนั่นดังก้องกังวานฝ่าความมืดมิดเพียงชั่วนาทีก็หายไป
แค็ก!! "เอาล่ะดูเหมือนมหรสพกำลังจะเริ่มแล้ว"
ตาเฒ่าว่าพลางพลุดลุกขึ้นยืนนิ่งงันกำชับไรเฟิลไว้ในมือ คอยฟังเสียงความเคลื่อนไหวจาก
ภายนอก
"ซ้าย!!"
ไลโต้กระซิบบอก
"ไม่!! ขวา!!" โครมม!!!
ตาเฒ่าร้องบอกไม่ทันขาดคำผนังพังครื่นไปทั้งแถบ อิฐปูนแตกละเอียด
และร่างใหญ่ทมึนปรากฎขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุงตัวใส่ตาเฒ่าที่กำลังจ่อกระบอกปืน
ปังงงๆๆๆ!!!
เขาซัดเข้าไปหนึ่งชุดใหญ่พลางเอี้ยวตัวหลบอย่างว่องไว กับสิ่งที่พุงเข้ามาเพียงชั่วพริบตา
แสงไฟจากกระบอกปืนทำให้สามารถมองรูปร่างอันแสนอัปลักษณ์ชวนสยองของมันหัวอัน
ใหญ่โตประมาณสามฟุต มีรูสองรูที่ทำหน้าที่เป็นหู สูงเกือบสามเมตรและสี่ขาอันแข็งแกร่ง
เล็บอันแหลมคมถูกกางออกเหมือนเสือที่พร้อมตะปบเหยื่อ ตัวถูกหุ้มไปด้วยเกร็ดหนาสีดำทั้ง
ตัวและหางที่เหมือนงูยักษ์ยาวเกือบเมตรและมันกำลังแยกเขี้ยวยิงฟันให้ตาเฒ่าพร้อมกับแขน
ของใครสักคนที่โผล่ออกมากับเลือดผสมน้ำลายเหนียวหนืดไหลยืดเป็นทาง
"ชวนอ้วกดีแท้ ดีที่มื้อเย็นมีแค่ไวน์"
ตาเฒ่าบ่นอุบ พลางทำหน้าพะอืดพะอมในเงามืดขณะที่ตัวชวนอ้วกกลืนเหยื่อเป็นครั้งสุดท้าย
พร้อมพุ่งเข้าหาเป็นคำรบสองอ้าปากเต็มที่เตรียมเขมือบเหยื่อ ตาเฒ่าสะดุ้งสุดตัวเบี่ยงหลบ
ไปทางขวาเฉียดฟันแหลมคมไปเพียงนิดเดียว
ปังงงงๆๆๆ!!!! กรอดดดดดดดดดด~~~!!!!!!
เจ้าตัวประหลาดเริ่มคำราม ไลโต้ลั่นปืนสั้นในมือแบบไม่ยั้ง
"นี่ไม่ใช่เวลามายืนบ่นนะร็อบ!!! ทำอะไรสักอย่างสิมันไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด!!!"
"กระสุนยิงไม่เข้าด้วยซ้ำ!!!"
ไลโต้ไม่ทันพูดอะไรต่อมันตรงเข้าใส่ไวปานลมพัดจนเขาตั้งตัวไม่ทันหมอบหลบเข้าไปใต้ท้อง
เจ้ายักษ์สูงเกือบสามเมตรนั่นพร้อมตะกุยตะกายดิ้นรนตามสัญชาตญาณออกทางด้านหลัง
ขณะที่ร็อบยิงเข้าใส่มันอีกชุดด้วยความเร็วและพลังอันมหาศาลของมันทำให้พนังแถบนั้นพัง
ครืนลงทั้งแถบ ส่งผลให้ตัวตึกเริ่มสั่นคลอนและชั้นบนบางส่วนเริ่มพังลงมา
"ทำอะไรไม่ได้แล้วหนีเร็ว ไลโต้!!!"
ตาเฒ่าร้องบอกเด็กหนุมพลางวิ่งออกไปทางพนังที่ถูกพังลงก่อนหน้าไลโต้ที่พึงตั้งตัวลุกขึ้น
ได้รีบวิ่งตามออกไป
" แล้วไงต่อ!!!"
ไลโต้ตะโกนถามสุดเสียง พร้อมวิ่งสุดฝีเท้าแบบไม่คิดชีวิต ขณะที่ปีศาจร้ายไล่ตามาอย่างไม่
ลดละกรงเข็บนั่นเกือบลากเขาเข้าปากมันครั้งแล้วครั้งเล่า
"หาที่หลบ!!!"
ตาเฒ่าตะโกนตอบขณะวิ่งนำหน้า เขาพยามเข้าซอยเล็กซอยน้อยคดไปเคี้ยวมาให้เจ้าสัตว์
ร้ายมันตามได้ยากขึ้นแต่ดูท่าว่าจะไม่เป็นผลเท่าไหร่นอกจากตัวตึกและอาคารพังลงเป็นแถบๆ
ที่มันวิ่งผ่านเพราะขนาดตัวของมัน
" อ้าคคค! จะไม่ไหวแล้วนะ ให้วิ่งแบบนี้ทั้งคืนมีหวังไม่รอดแน่!!"
ไลโต้ร้องตะโกนด้วยเสียงหืดหอบ
"ระวังหลัง!!" ปังงงๆๆๆ!!!!
ตาเฒ่าร้องบอกก่อน ยกไรเฟิลขึ้นยิงปีศาจอีกสี่ตัวที่โผล่มาข้างหลังไลโต้ มันกระโจนเข้าใส่
อย่างรวดเร็วในขณะที่เจ้าปีศาจยักษ์นั่นอยู่ห่างออกไปสามเมตร
หวอ~~~~ !!!!
เขาร้องพร้อมก้มหลบทั้งปีศาจทั้งกระสุนปืนที่ยิงมา
ปีศาจที่โผล่มาพวกเขาคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี เพราะมีจำนวนมากมายมหาศาลเจอกเกือบ
ทุกคืนใบหน้าที่คล้ายมนุษย์ใบหูที่เหมือนสนัขป่าเดินสองขาส่วนใหญ่จะเคลื่อนไหวด้วยการวิ่ง
และกระโดดไวพอๆกับแมว มีผิวเนื้อเกลี้ยงเกลาคล้ายมนุษย์แต่ซีดไร้สีเลือด และดูใสจนเห็น
ตับไตไส้พุง!!! ฟันเล็กๆอันแหลมคมนั่นใช้กัดคอหอยของเหยื่อจนสิ้นลม
เจ้าสี่ปีศาจตัวซีดได้ลิ้มรสกระสุนลงไปนอนดิ้นพลาดๆก่อนจะสิ้นใจตาย ขณะที่เจ้าตัวใหญ่ยัง
คงตามมาอย่างไม่ลดละ
" ญาติสนิทจะโผล่มาทำไมตอนนี้เนี้ยย!!!"
ไลโต้บ่นพลางวิ่งจนสุดกำลังตอนนี้ขาของเขาเริ่มอ่อนแรงลงแล้ว
" ต้องที่หาที่หลบก่อนที่ญาติสนิทของแกจะแห่กันมาเป็นฝูง!"
ตาเฒ่าร้องบอกด้วยน้ำเสียงที่เริ่มหืดหอบ วัยอย่างเขาวิ่งเร็วขนาดนี้ถือว่าผิดมนุษย์แล้ว
สำหรับไลโต้เขาไม่เคยรู้สึกว่าชายตรงหน้าแก่จริงๆเลยสักครั้ง เพราะตอนนี้วิ่งนำหน้าเขาห่าง
ออกไปเมตรกว่าด้วยซ้ำ!!
พวกเขาต้องหาที่ซ้อนตัวให้เร็วที่สุดเพราะทั้งเสียงโครมครามจากตึกอาคารถล่ม จากตัว
ประหลาดร่างยักษ์ เสียงปืน รวมทั้งเสียงตะโกนของพวกเขา ดึงความสนใจให้สัตว์ปีศาจที่หา
กินอยู่รอบเข้าซะแล้ว
" เจอแล้ว!!! เร็ว!!!"
ตาเฒ่าหันมาร้องบอกก่อนวิ่งไปยังตึกใหญ่โตมโหราฬ ที่ดูเหมือนจะถูกสร้างด้วยเหล็กทั้ง
หลัง ไลโต้และร็อบวิ่งตรงไปยังประตูเหล็กที่เปิดอ้าเล็กน้อย
และอีกเพียงสามเมตรไล่หลังคู่อริกำลังไล่ตามแบบกระชั้นชิด
" ปิดประตูเร็ว!!!"
ตาเฒ่าร้องสั่งพลางเอาตัวเองดันประตูที่เปิดอ้าเอาไว้เตรียมรับแรงประทะจากเจ้ายักษ์ใหญ่
ไลโต้พยายามครวญหาแผงวงจร
"ผมหาแผงวงจรไม่เจอ!!!"
"จะบ้ารึไงไม่มีไฟฟ้าแกจะหาแผงวงจรไปทำไม มองหาคันยกเร็วเข้า! "
ตอนนี้ไลโต้รนจนทำอะไรไม่ถูกมือคำสะเปะสะปะไปทั่วทั้งมืดทั้งรีบยิ่งทำให้ช้าเข้าไปอีก
โครมมมมมมม!!!!
เจ้าสัตว์ประหลาดพุ่งเข้าชนเต็มแรงยังผลให้ประตูเหล็กสั่นสะเทือนไปทั้งบาน ตาเฒ่าเจอแรง
ปะทะกระเด็นออกมาสองสามก้าว ประตูเหล็กบานยักษ์เคลื่อนตัวอ้าออกอีกคืบ
โครมมมมมมมม!!! กรอดดดดดด!!!! สัตว์ร้ายยังคงไม่ลดละที่จะลิ้มรสอาหารของมัน
"เร็วเข้ามัวทำอะไรอยู่!!!"
" เดี๋ยวๆ!!!มันมืดไปหมด แถมรกด้วย!!!"
โครมมมมมม!!!! ครืดดดดดดดด!!!! กรอดดดดดดดดดดด!!!!
คราวนี้หัวของสัตว์ร้ายโผล่เข้ามาได้ครึ่งหนึ่งมันทั้งดันทั้งตะกราวประตูจนสนั่นหวั่นไหวไป
หมด
"ไลโต้!! ไล........โต้!! " จะต้านไม่อยู่แล้วมัวทำอะไรอยู่เร็วเข้า
ตาเฒ่าร้องตะโกนน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวั่นวิตก
"เดี๋ยว!! เจอแล้ว!!"
เขาออกแรงยกคันยกเหล็กขนาดใหญ่ดึงจนสุดแรงเกิด ผลคือมันขยับได้แค่ครึ่งเดียว
โครมมมมมมมมม!!!! กรอดดดดดดดด!!!!
หัวเจ้าสัตว์ร้ายตอนนั้โผล่เข้ามาทั้งหัวแล้ว
กรึงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆ
มันยังคงดันประตูต่อไป
"เร็วๆๆๆๆๆๆๆๆเร็วเข้า!!!"
ตาเฒ่าร้องตะโกน
อ้าคคคคคคคคค!!!
ไลโต้ออกแรงดึงจนสุดแรง จนมือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อหลุดจากคันยกทำให้เขาหงายหลังลงไป
กองกับพื้น
แต่ผลที่ได้ประตูเริ่มเคลื่อนตัวปิด
ครืดดดดดดดด!!! กร๊าดดดดดดด!!! กรอดดดด!!!
ประตูที่กำลังดันตัวเองปิดลงบีบอัดเข้ากับต้นคอของสัตว์ร้ายมันดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บ
ปวดปานจะขาดใจตาย
"เฮ้อ!! รอด?!" เจ้าบ้านี่คงอยู่ในสภาพนี้จนกว่ามันจะสิ้นใจตายไปเองนั้นล่ะ
"ดูๆไปก็น่าสงสาร หึหึหึ"
ไลโต้พูดพลางยิ้มเยาะก็ในเมื่อเขาเกือบจะถูกมันจับทำเมนูอาหารซะแล้ว
" ทีนี้เราคงได้พักสักสิบสิบห้านาทีก็ยังดี เฮ้อ..."
ตาเฒ่าว่าพลางเดินเข้าไปในความมืดที่ยังพอเห็นสิ่งรอบตัวลางๆ มันดูรกข้าวของระเกะระกะ
เต็มไปหมดดูเหมือนว่าจะเป็นโรงงานขนาดยักษ์ที่ถูกทิ้งร้างและดูเหมือนจะเป็นโรงผลิตรถ
ยนต์
"ลองมองๆดูว่าเราจะเจออะไรที่พอให้ความสว่างได้บ้าง"
ตาเฒ่าว่าพลางคราญหาไปทั่ว ตามโต๊ะตามตู้ ที่อยู่แถวนั้น ไลโต้เองก็ไม่ต่างกันต่างก็คราญ
หาในความมืดผ่านไป สิบห้านาทีพวกเขาไปพบอะไรเลย
ตาเฒ่าลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งพัก ได้ยินเสียงหอบหายใจเล็กน้อย ผ่านความเงียบและความ
มืดมิด ไลโต้นั่งอยู่บนเก้าโต๊ห่างไปไม่ไกลจากเขานัก
"อีกหน่อยฉันก็แก่เกินจะไปกับแกได้แล้ว ไลโต้ เมื่อถึงเวลาอย่าได้ลังเลที่จะ
ทิ้งฉันไว้"
ชายแก่ว่าพลางทอดถอนใจ
"อย่าพูดเหมือนจะสั่งเสีย ร็อบ"
"แกไม่เคยเรียกฉันว่าพ่อเลยสักคำ"
เงียบไปชั่วอึดใจ
"ผมก็อยากเรียกถ้าตอนนั้นคุณไม่ถีบผมใส่ไอ้สัตว์ปีศาจหน้าตาหน้าเกียจหน้า
กลัว"
และอีกหลายๆครั้งที่เขาถูกจับโยนเข้าหาพวกมัน เขาเข้าใจดีว่า ร็อบต้องการให้เขาสู้ แต่
เด็กหกขวบกับปืนหนึ่งกระบอกกับสัตว์ปีศาจตัวใหญ่เท่าคนสามคน มันออกจะดูโหดร้ายไป
หน่อยถึงเขาจะล้มมันได้แบบเส้นยาแดงผ่าสิบก็เถอะ ซ้ำไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยนอกจาก
ชื่อ
" ฮึ ฮ่าๆๆ "
ชายแก่หลุดหัวเราะพลางยัดกระสุนใส่ปืน
พรึ่บ!!!
แสงไฟจากโคมไฟขาตั้งสูงที่ทำด้วยเหล็ก สาดแสงมายัง ชายแก่และเด็กหนุ่ม ทำให้ทั้งสอง
ตาพล่ามัวเพราะปรับสายตาไม่ทัน ก่อนจะปรากฎร่างสองร่างขึ้น เป็นชายร่างสูง กับ ผู้หญิงตัว
เล็กผมยาวคนหนึ่ง
"ดูเหมือนจะมีหนูบุกเข้ามาในถิ่นเรา"
ชายร่างสูง เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก พลางเดินเข้ามาใกล้ แสงจากโคมไฟทำให้เห็นหน้า
กันและกันอย่างชัดเจน ชายแก่และเด็กหนุ่มพยายามปรือตามองภาพตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น
" พวกคุณพาสัตว์ร้ายมาที่นี่ ออกไปซะ"
ชายร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
" เราจะไปต่อเมื่อเราอยากฆ่าตัวตาย"
"หรือไม่ก็มีคนช่วยฆ่า"
ชายร่างสูงว่าพลางจอดาบเข้าที่ลำคอของร็อบ คมดาบนั่นโพล่ออกมาจากด้ามทั้งที่ในตอน
แรกมีเพียงแต่ด้ามดาบ มันทอแสงสีขาวเรื่องรอง
ร็อบยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติ่ง ไลโต้กำลังจ่อปืนเข้ากับขมับชายร่างสูง
"เดี๋ยว!!ใจเย็นก่อนสิ ลดอาวุธลงก่อน" เด็กสาวเข้ามาร้องห้าม
ไลโต้ลดปืนลง ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงจ่อดาบอยู่ที่คอของร็อบ
"ทั้งคู่!!" เด็กสาวร้องสั่งพลางเหลือบมองชายร่างสูง
เธอมีนัตย์ สีฟ้าสดใสเหมือนท้องนภาและเส้นผมสีน้ำตาลอมทองยาวถึงกลางหลัง แววตานั้น
แฝงไปด้วยความฉลาด และเด็ดเดี่ยว ท่าทางของเธอดูเป็นมิตร ต่างกับชายร่างสูง ที่มีสีผม
เดียวกันกับเด็กสาว นัตย์ตาสีน้ำตาลเข้ม สีหน้าไม่รับแขกเลยสักนิด เขาลดดาบลงก่อนที่คม
ดาบจะหายวับเข้าไปในด้ามและคล้องมันไว้ที่ข้างเอว
"ลำพังพวกเราก็มีเหลืออยู่น้อยเต็มทน ทำไมยังต้องมาฆ่ากันเองอีก
ทั้งที่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตอนนี้นาทีนี้เราจะรอดกันรึเปล่าว"
" ใช่ ผมเห็นด้วย" ไลโต้ ว่าพลางมองสบตากับชายร่างสูงนิ่ง
" เราควรจะรวมกลุ่มกันไว้หลายคนจะมีโอกาสรอดมากกว่านะ"
เด็กสาวว่าพลางมองสลับไปมาทั้งสองฝ่าย
"เรื่องนั้นฉันเองก็ไม่มีปัญหาหรอกนะ"
ชายแก่พูดทั้งๆที่เหลียวมองสำรวจไปรอบๆตัว
"อย่าให้เป็นตัวถ่วงก็แล้วกัน"
ชายหนุ่มว่าพลางเดินหันหลังลับเข้าไปในความมืด
ฮึ~~ ชายแก่หลุดขำในลำคอ
ต้องขอโทษแทนพี่ชายฉันด้วยนะ ฉัน เฮเลน แรสเตอร์ ยินดีที่ได้รู้จัก ส่วนนั่นพี่ชายฉัน
โจเซฟค่ะ
เด็กสาวว่าพลางยื่นมือมา พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
ครับเช่นกัน ผม ไลโต้ แอนโตนีโอ ไลโต้ว่าพลางยิ้มรับ
คุณด้วยนะค่ะ
"ยินดีครับหนูน้อย ร็อบ แอนโตนีโอ"
เด็กสาวยิ้มรับ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
"คุณเป็นพ่อลูกกันหรอค่ะ"
" เอ้อ!! จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ"
ก่อนจะเหลือบมองมองที่ไลโต้
"ถ้าคุณคิดว่าเหมือน"
ไลโต้พูดทั้งที่พยายามกลั้นหัวเราะ
เขากับร็อบแค่มีส่วนคล้ายกันนิดหน่อย ผมสีดำสนิท ซอยละต้นคอ เช่น เดียวกับร็อบเพียงแต่
สีผมของเขาเริ่มมีขาวเทาปนมาบ้างเท่านั้นล่ะ นัตย์ของร็อบสีดำ ส่วนเขาเป็นสีน้ำตาลแดงซึ้ง
บางคนก็ว่ามันประหลาด
เด็กสาวได้แต่ยืนมองแบบไม่เข้าใจ ก่อนจะหันไปสนใจกับเจ้าสัตว์ปรหลาดที่ถูกหนีบคาประตู
มันยังคงดิ้นและร้องครวญครางไม่หยุด
และเธอเดินตรงเข้าไป
"เฮ้!! คุณจะทำอะไรนะมันอันตรายนะ"
ไลโต้ร้องออกมาเพราะความตกใจ
ฉวัะ!!! ตุบ!!!
หัวเจ้าสัตว์ปีศาจขาดออกเป็นสองท่อนเพียงแค่การลงดาบเพียงครั้งเดียว ทั้งที่กระสุนทำอะไร
มันไม่ได้ด้วยซ้ำ ดาบเล่มนั้นไม่ต่างจากที่ชายร่างสูงใช้เลยสักนิดเดียว ด้ามสีเงินสลัก
ลวดลายสวยงาม คมดาบที่อยู่ๆก็โผล่ออกมาจากด้ามส่องแสงสีขาวสว่างรอบๆตัวดาบ
" ถ้าปล่อยไว้ไม่นานปีศาจตนอื่นจะตามเสียงครวญครางของมันมาที่นี่"
เด็กสาวว่าพลางก้าวเดินออกๆไป
" ตามเข้ามาซิค่ะจะพาไปยังที่หลบซ่อน"
เด็กสาวว่าพลางหันมายิ้มให้ชายแก่และเด็กหนุ่ม
.......................................................................................................
ถ้าใครอ่านช่วยคอมเม้นหรือโหวตหน่อยนะครับ........ ผมจะได้รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่ 555+
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
5.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
