AD.3013

 

 

                                      ค่ำคืนที่ยาวนาน

 

สองพ่อลูกเดินตามเด็กสาวเข้าไปข้างในอย่างเงียบเชียบ พื้นและผนังเต็มไปด้วยฝุ่นละออง

 

จับเกาะกุมเหมือนฝ้าบางๆ เครื่องมือเครื่องจักรและอะไหล่รถยนต์วางทับถมตามทางที่พวกเขาเดินผ่าน

 

ล้วนแต่ถูกฝุ่นหนารุมจับมันดูเหมือนสุสานของเครื่องจักร ข้างในเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอับและมืดมิด

 

มีเพียงแสงไฟส่องสว่างพอให้เห็นทาง และหยุดลงประตูบานใหญ่ที่ถูกปิดสนิท

 

เธอเอื้อมมือดึงคันยกข้างผนังประตูลง  มันเคลื่อนตัวออกช้าๆ ข้างในดูเหมือนห้องว่างๆเมื่อมองผ่านๆเพียงครั้ง

 

เดียว

 

ทั้งคู่ตามเฮเลนเข้าไปข้างใน เธอตรงไปยกคัตเอาต์ลงไฟทุกดวงภายนอกดับทั้งหมด ยกเว้นแต่เพียงห้องที่พวก

 

เขายืนอยู่

 

ไลโต้เลี้ยวมองไปเห็นโจเซฟนั่งอยู่มุมห้องทางด้านขวา เขานั่งราวกับเป็นรูปปั้น แววตาและสีหน้าเต็มไปด้วยความ

 

ครุ่นคริด ใบหน้านั้นเคร่งเครียด

 

มันดูเหมือนใบหน้าที่อมทุกข์มาทั้งชีวิต เขาไม่แปลกใจเลยไม่ว่าใครก็ยิ้มไม่ออกในสถานะการณ์แบบนี้  ในโลกที่

 

มีแต่กลิ่นความตายทุกหนทุกแห่ง

 

เขาและร็อบมองหาที่เหมาะๆและทรุดตัวลงนั้งพิงผนังเหล็กของตึกอย่างอ่อนแรง ร็อบยังคงดูมีกำลังอยู่บ้าง เขา

 

หยิบผ้าผืนเล็กๆออกจากกระเป๋ากางเกง ที่ดูเหมือนเป็นกางเกงของทหาร

 

ร็อบนั่งขัดลำกล้องไรเฟิลคู่ใจราวกับว่ามันเป็นงานอดิเรก

 

ไลโต้หันไปทางเฮเลน เธอหยิบเสบียงอาหารในถังเหล็กและส่งให้เขาใบหน้าของเธอยังคงเปรื้อนรอยยิ้มไม่ต่าง

 

จากตอนแรกที่พบกัน

 

"คุณพักที่นี่ก่อนพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทาง หรือจะอยู่กับเราที่นี่ฉันก็ยินดี ถ้าอยู่กันหลายคนมีโอกาสรอดได้มาก"

 

เขาหันไปหาร็อบทั้งคู่สบตาราวกับรู้ความคิดของกันและกัน

 

"ในตอนแรกผมคิดจะอยู่ที่นี่  แต่ตอนนี้เราคิดว่าควรไปต่อ ในทางกลับกันการอยู่รวมกันมากๆยิ่งทำให้เป็นจุด

 

สนใจ"

 

"งั้นก็แล้วแต่คุณ ฉันเข้าใจ " เธอส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะลุกเดินไปทางพี่ชาย และเธอนั่งลงข้างๆเขา โจ

 

เซฟโอบกอดเฮเลนไว้เหมือนกับว่าอ้อมแขนนั้น จะปกป้องอันตรายทุกอย่างจากเธอได้

 

ไลโต้เอนพิงผนังอย่างอ่อนล้าเขาแหงนหน้ามองหลอดไฟดวงเล็กๆ นึกถึงตอนสมัยเด็กที่ร็อบเคยเล่าให้ฟังถึง

 

มนุษย์เมื่อหลายร้อยปีก่อน ทำงานในตอนกลางวัน และหลับไหลในตอนกลางคืน  มันช่างต่างกับยุคสมัยของเขา

 

จริงๆ ทุกคนทำงานกลางวัน และใช้เวลานอนเพียงไม่กี่ชั่วโชง แต่ต้องลืมตาตื่นตลอดทั้งคืน

 

ยิ่งทุกวันนี้ สถานะการณ์ยิ่งเลวร้ายมากขึ้นทุกหัวเมืองกลายเป็นเมืองร้าง ในค่ำคืนนี้จะมีสักกี่คนที่ยังลืมตาตื่น

 

พร้อมกับลมหายใจเช่นเขา  การใช้ชีวิตเพื่ออยู่รอดไปวันๆ มันทำให้รู้สึกเหมือนชีวิตนี้ไม่มีความหมายเอาซะเลย

 

ร็อบกอดปืนไรเฟิลไว้ข้างกายเขานั่งหลับตานิ่งงันไม่ขยับ ไลโต้รู้ดีว่าร็อบไม่ได้หลับ  ด้วยวัยที่เริ่มชราภาพสายตา

 

ของร็อบใช้งานได้น้อยลง เขาจึงมักปล่อยให้ประสาทหูทำงานแทน

 

ในห้องที่ดูกว้าง มันถูกปิดทึบไปทุกด้านหน้าต่างแต่ละบานตอนนี้เหมือนถูกกลืนไปกับพนังแลดูเป็นเนื้อเดียวกัน

 

 

มันไม่มีอะไรเลยนอกจากถังเหล็กที่ใส่เสบียง ไลโต้รู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในคุกที่ปิดตาย

 

หรืออยู่ในกล่องเหล็กใบใหญ่ ที่ว่างเปล่าว

 

ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำโดยสัญชาตญาณของมนุษย์ เมื่ออยู่ในที่เงียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากลมหายใจ

 

ของตัวเอง เราจะเกิดความกลัวเหมือนเวลาอยู่ในที่ไร้ซึ่งแสงใดๆ

 

แต่สำหรับเขาและร็อบมันคือเรื่องดี

 

"ได้ยินอะไรไหม"  ร็อบพูดเบาเหมือนเสียงกระซิบ

 

"มีอะไร  "            

 

"เสียงเหมือนอะไรถูกกีด" ใบหน้าของเขาเริ่มตึงเครียดแต่ยังคงหลับตานิ่ง

 

 

"มันคืออะไร"

 

"ดูเหมือนคืนนี้จะไม่ผาสุกอย่าที่ควรจะเป็น"

 

ร็อบลุกขึ้นยืนกระชับปืนไว้ในมือ มันส่งผลให้ไลโต้ตื่นตัวตาม สองพี่น้องมองมาทางเขาสองคนด้วยความไม่เข้าใจ

 

ว่าทำไมพวกเขาต้องทำท่าหวาดระแวง

 

"มีบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหว" ไลโต้หันไปบอกสองพี่น้อง เขาหลับตาตั้งสมาธิอย่างที่ร็อบทำ มันมีเพียงความเงียบที่

 

เงียบมาก แต่เสี้ยววินาทีเขาได้ยินเสียงแหลมเล็ก เหมือนมีใครเอาโลหะกระทบกันจนเกิดเสียง  มันเป็นเสียงโลหะ

 

 

ถูกกีดซ้ำแล้วซ้ำเล่า และอีกอึดใจต่อมามันเป็นเสียงแผ่นเหล็กขนาดใหญ่ล้มลงกระแทกพื้นเสียงก้องไปทั้งตึก

 

 

เฮเลนและโจเซฟลุกขึ้นด้วยความตกใจ

 

"ถ้ามันเกิดเรื่องขึ้นผมขอบอกเลยว่าเป็นความผิดพวกคุณ!!" โจเซฟพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เขามองตรงมาราว

 

 

กับว่าสองพ่อลูกนั้นคือศัตรู  เฮเลนเขย่าแขนพี่ชายเป็นการเตือนสติ เธอมีท่าทีอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้มีเรื่อง

 

ทะเลาะวิวาทเกิดขึ้น

 

ร็อบไม่ได้สนใจท่าทีของโจเซฟ เรียกได้ว่าไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย เขายังยืนนิ่งคอยฟังทิศทางของเสียงอย่าง

 

ใจจดใจจ่อ ไลโต้หยิบปืนจากเอวมาถือไว้ในมือเขาเริ่มรู้สึกถึงมัน ได้เหมือนร็อบ มีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวค่อน

 

 

ข้างเร็ว และการลงน้ำหนักในแต่ละครั้ง เหมือนของหนักตกจากที่สูงและมุ่งตรงมาทางห้องนี้

 

"มาแล้ว!!"  ร็อบเล็งปืนไปที่ประตู

 

  ครืด!!!    ไม่อะไรบางอย่างเจาะทะลุประตูเข้ามา เหมือนใบมีดขนาดใหญ่โค้งยาวเหมือนเคียวขนาดยักษ์ ร็อบ

 

ไม่รีรอรั่วกระสุนใส่เข้าไปหนึ่งชุดใหญ่เสียงปืนดังสนั่นไปทั้งห้องประตูเหล็กเป็นรูพลุนใบมีดนั่นถูกชักกลับมันทิ้ง

 

รอยเฉือนเป็นทางยาว เสียววินาทีต่อมาประตูถูกเฉือนด้วยความแรงจนขาดออกเป็นสองท่อน

 

ประตูพังลงไปกองกับพื้น แสงจากในห้องเผยให้เห็นผู้มาเยือน มันเป็นร่างขนาดใหญ่สูงท่วมหัวพวกเขา เท้าขนาด

 

มหึมาก้าวย่างเข้ามาในห้อง ด้วยความหนักของตัวมันทำให้พื้นสะเทือน

 

รูปลักษณ์เหมือนกอลิล่ายักษ์ ทั้งตัวเป็นสีแดงที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดเล็กๆเต็มตัว นัตย์ตาเป็นสีเหลืองสุกสว่าง

 

ทำให้เห็นได้ว่าใบมีดที่เห็นเมื่อครู่คือมือที่มีรูปร่างเป็นใบมีดโค้งยาวขนาบเข้ากับแขนของมัน มันพุ่งตรงเข้าหา

 

 

เหยื่อตามสัญชาตญาณ

 

ปังงงงงงงงงงๆๆๆ!!!!

 

ร็อบรัวปืนใส่ไม่นับชุดเข้าที่อกของมัน มันชักงักไปชั่วพริบตาก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง ใบมีดที่แขนปาดเข้าที่คอของ

 

ร็อบ ร็อบเบี่ยงหลบได้แบบฉิวเฉียด

 

ไลโต้ยิงเข้าใส่แบบไม่นับเม็ดเข้าที่หัวด้านหลังมัน มันหันกลับมาและกระโจนใส่ไลโต้ทันที  เขายิงไปอีกหลายนัด

 

เข้าที่ลำตัวมันยังคงไม่หยุดเคลื่อนไหว ซ้ำยังไล่ฟันไลโต้ครั้งแล้วครั้งเล่า  เขาทั้งก้มหลบ โดดหลบ ทั้งหมอบ ทั้ง

 

ยิง สองพ่อลูกระดมยิงใส่มัน แต่ไม่มีทีท่าว่ามันจะตายเลย

 

และทุกครั้งที่มันชนเข้ากับพนังทำให้พนังเหล็กตรงนั้นบุบไปเป็นหย่อมๆ

 

มันเริ่มขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน และคำราม ปล่อยลมหายใจเหม็นหืนออกมา เมื่อยังไม่สามารถเชือดเหยื่อของมันได้ มัน

 

เริ่มเดินวนรอบๆสองพ่อลูกเหมือนดูเชิง

 

"นี่มันบ้าอะไรเนี้ย!!" ร็อบสบทอย่างอารมณ์เสีย

 

"ดูที่อกสิรอยโดนยิงมันหายไป!!" เฮเลนตะโกนมาจากมุมห้องเธออยู่ในอ้อมกอดของโจเซฟ ดูเหมือนโจเซฟจะ

 

ปล่อยให้เขาและร็อบจัดการกับมัน  เพราะถือว่าเป็นความผิดพวกเขานั่นเอง

 

"มันสมานแผลเองได้ ปีศาจชัดๆ!!"

 

"แล้วแกเห็นเป็นสุนัขรึไง!!" ร็อบเล็งปืนยิงใส่มันอีกครั้งเข้าที่อกและหน้าท้อง  มันคำรามด้วยความโกรธและพุ่ง

 

เข้าใส่อย่างรวดเร็วเขาโดดหลบแต่ช้าเกินไปใบมีดของมันบาดเข้าที่หน้าท้องของร็อบเป็นทางยาว ร็อบยังคงยิงใส่

 

มันแบบไม่ยั้งจนกระสุนหมดแม็ก มันชะงักไปด้วยความแรงของกระสุนที่นับไม่ถ้วน ก่อนที่ร็อบจะล้มลงกองกับพื้น

 

"ร็อบ!!!" ไลโต้ตรงเข้าใส่มันอีกครั้ง เขายิงแบบไม่นับจนมันถอยร่นไปพิงชิดผนังด้านขวา ไลโต้รีบเข้าพยุงร็อบขึ้น

 

แต่ร็อบลุกไม่ไหว  เลือดไหลจากบากแผลเปรอะเสื้อยืดสีดำของเขาเป็นทางยาว

 

ปีศาจร้ายนิ่งงันไปชั่วขณะดูเหมือนการถูกระดมยิงแบบนั้น จะทำให้มันสมานแผลได้ยากขึ้น และดูอ่อนแรงลง มัน

 

ส่งเสียงคำรามลอดไรฟันแหลมๆน้ำลายของมันเริ่มไหลยืดออกมา บ่งบอกว่าหิวเต็มทน

 

มันพุ่งใส่ไลโต้ที่นั่งพยุงร็อบอีกครั้ง เขายิงแต่กระสุนกลับหมดมันเงื้อมเข้าฟันที่หัวไลโต้

 

เคร้ง!!!! เสียงเหมือนโลหะสองชนิดปะทะกัน  ดาบเล่มยาวสีขาวเรืองรองกันมันไว้จากไลโต้ มันเป็นดาบของโจ

 

เซฟที่เข้ามาขว้างระหว่างเขากับปีศาจร้าย โจเซฟเข้าฟันใส่มัน และมันใช้อวัยวะส่วนที่เป็นมีดรับได้ทุกครั้ง ทำให้

 

พวกเขาเริ่มรู้ว่าเจ้าสัตว์ปีศาจตัวนี้ฉลาดกว่าที่คิด มันคำรามด้วยความโกรธเกี้ยวเข้าเชือดเฉือนโจเซฟอย่างดุดัน

 

โจเซฟกลับเป็นฝ่ายตั้งรับด้วยความยากลำบาก เพราะด้วยขนาดตัวที่ใหญ่โตของมันทำให้พละกำลังที่ฟันลงมาแต่

 

ละครั้งหนักหน่วง แถมยังรวดเร็ว โจเซฟเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

 

เฮเลนตรงเข้ามาอุดบาดแผลร็อบไว้ให้เลือดหยุดไหล ชายแก่เริ่มหายใจหอบจากการเสียเลือดมาก เขาล้วงเอา

 

ซองกระสุนในกระเป๋ากางเกงส่งให้ไลโต้

 

ไลโต้รับมันไว้เขาเหน็บปืนพกเข้าที่เอวแล้วหยิบไรเฟิลของร็อบไประดมยิงมันอีกครั้ง เขายิงเข้าที่หน้าของมันและ

 

ทันเวลาพอดี  โจเซฟกำลังเสียท่าดาบของเขากระเด็นออกจากมือ ไอ้ตัวร้ายร่นถอยหลังไปสามก้าว

 

มันหันตรงมาทางไลโต้หน้าของมันเป็นรูพลุนจากกระสุนมีเลือดสีดำไหลออกจากรูแต่ละรูเป็นทางยาว มันแยก

 

เขี้ยวส่งยิ้มให้ไลโต้โชว์น้ำลายเหนียวหนืดไหลยืดเป็นทางพร้อมเสียงคำรามกึกก้อง เสียงทุ้มใหญ่ของมัน

 

ดังขนาดพนังห้องยังสะเทือน

 

ปังงงงงงงงๆๆๆ!!!!!!!! ไลโต้ไม่รอช้ายิงเข้าที่จุดเดิมอีกครั้งเขายิงรัวไม่หยุดสัตว์ร้ายผงะถอยหลังร่างสั่นสะท้าน 

 

โจเซฟใช้จังหวะนี้วิ่งไปหยิบดาบและตรงเข้าฟันมันแบบสะพายแล่ง

 

เกิดเป็นรอยแผลขนาดใหญ่เป็นทางยาวเลือดสีดำของมันพุ่งออกมาเหมือนน้ำพุ แต่ด้วยขนาดตัวที่ใหญ่ของมันทำ

 

ให้ตัวยังไม่ขาดออกจากกันซะทีเดียว กลายเป็นแผลเหวอะปริแตกจะขาดแหล่ไม่ขาดแหล่  และหงายหลังล้มลง

 

บนพื้นห้อง

 

"อ๊อค!!!!" "โจเซฟ!!!?" ไลโต้วิ่งเข้าไปหาโจเซฟด้วยความตกใจสุดขีด ร่างของเขาล้มลงกองกับพื้น เขาถูกฟัน

 

ตั้งแต่คอลงมาจนถึงอกด้านขวาเป็นทางยาวเหลือดสีแดงสด ไหลทะลักออกมา เจ้าสัตว์ร้ายจู่โจมกลับได้ไวจนไล

 

โต้เองยังมองไม่ทัน มันฟันโจเซฟตอนไหนกัน!! เขาคำรามขึ้นมาในใจอย่างเจ็บแค้น

 

นัตย์ตาสีน้ำตาลเข้มของโจเซฟเริ่มเหม่อเลย  เห็นได้ชัดว่าสติของเขาเริ่มเลือนลาง

 

"โจเซฟ !!อดทนไว้!!"  ไลโต้ทำอะไรไม่ถูกเขาได้แต่ประคองตัวโจเซฟไว้ เฮเลนรีบวิ่งตรงเข้ามา ร็อบยังคงนอน

 

หลับตาเหยียดยาวมือกุมที่หน้าท้องใบหน้าของเขาเริ่มซีดเผือด และเริ่มหายใจอ่อนแรงลงทุกที

 

"พี่!!!" น้ำตาของเธอเริ่มเอ่อไหลลงข้างแก้ม เธอประคองหน้าพี่ชายและเริ่มร้องไห้

 

"พี่...อย่า..พี่อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว...อย่าทิ้งฉันไว้แบบนี้!!" สำหรับเฮเลนแล้วโจเซฟเป็นสิ่งสำคัญสิ่งเดียวที่เธอ

 

เหลืออยู่ ในโลกที่เต็มไปด้วยปีศาจแบบนี้

 

 เธอยังคงร้องไม่หยุด โจเซฟมองหน้าน้องสาวของตัวเองเขาขยับปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่มีเสียง

 

อะไรเล็ดรอดออกมา ก่อนจะแน่นิ่งไป ตาของเขายังเหม่อลอย แต่ไร้ความรู้สึก  และลมหายใจสุดท้ายจางหายไป

 

 เฮเลนกอดร่างไร้วิญญาณคร่ำครวญเหมือนจะขาดใจตามพี่ชายไป ไลโต้ได้แต่มองนิ่งๆเขารู้สึกสลดสังเวชใจนึก

 

สงสารคนทั้งคู่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

 

เขาไม่เคยเห็นใครมานอนตายต่อหน้าต่อตาแบบนี้มาก่อน  มันทำรู้สึกว่ามนุษย์อย่างพวกเขาช่างตายได้อย่างง่าย

 

ดายเสียจริง ถ้าเทียบกับพวกมัน หรือเป็นเพราะมนุษย์นั้นอ่อนแอเกินไป

 

ไลโต้ค่อยๆวางโจเซฟลงกับพื้นห้อง เฮเลนยังคงกอดพี่ชายทั้งเขย่าทั้งเรียกเธอเริ่มคลุ้มคลั้งและร้องไห้ไม่หยุด

 

เขารีบวิ่งตรงไปหาร็อบเขาเพิ่งนึกได้ว่าร็อบเองก็บาดเจ็บหนัก

 

ไลโต้ประคองร็อบขึ้นมานั่ง ชายแก่ลืมตามองเด็กหนุ่ม เขายิ้มให้ไลโต้ด้วยปากที่ซีดไร้สีเลือด

 

"ฉันยังไม่ตายแกจะร้องไห้ทำไม " เสียงของเขาเริ่มแหบพล่า

 

"โจเซฟตายแล้ว"  ไลโต้ตอบด้วยเสียงสั่นเครือ

 

ชายแก่สอดส่ายสายตาไปหยุดอยู่ที่เฮเลนที่นอนกอดร่างของโจเซฟอยู่เขาไม่พูดอะไรนอกจากแววตาที่เศร้าสลด

 

ไลโต้รู้ดีว่าร็อบเคยเห็นคนตายมามากจนนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่รุ้สึกเศร้าที่ต้องเสียเพื่อนมนุษย์

 

ร่วมโลกไป

 

เฮเลนยังคงร่ำไห้ไม่หยุด ขณะที่ร่างทมึนลุกขึ้นยืนอีกครั้งและตรงเข้าหาเธอ

 

"เฮเลน!!!" ไลโต้สะดุ้งสุดตัวเขาปล่อยร็อบก่อนจะเหวี่ยงไรเฟิลยิงเข้าที่กลางอกของมันตรงเข้าบาดแผลที่ถูกฟัน

 

ด้วยดาบของโจเซฟซึ่งดูเหมือนมันเริ่มประสานเข้าด้วยกันแต่แผลยังคงเปิดอ้าอยู่มันคำรามพร้อมกับผละถอยหลัง

 

เขานึกแค้นใจที่ไม่ดูให้ดีว่ามันตายแล้วหรือยัง

 

"เราต้อง..แค่กๆๆ รีบหนี.." ร็อบพยามร้องบอกไลโต้เขาเริ่มไม่มีแรงพูด และทำท่าจะหลับอยู่ตลอดเวลา รู้สึกได้ว่า

 

หนังตาหนักจนลืมแทบไม่ขึ้นภาพตรงหน้าเริ่มพล่ามัว

 

ไลโต้รีบเข้าไปพยุงร็อบให้ยืนขึ้นอย่างทุลักทุเล จับแขนผู้เป็นพ่อพาดบ่าและลากตรงไปยังประตูขณะที่อสุรร้ายตรง

 

เข้าใส่ เขายิงใส่แบบไม่ยั้งเข้าที่ใบหน้าและลำตัวของมันจนหมดกระสุน

 

มันคำรามอย่างเจ็บปวดดังสนั่นกึกก้อง การเคลื่อนไหวของมันหยุดชะงักมันสะบัดหัวไปมาเพราะเลือดที่ไหลไม่

 

หยุดบดบังการมองเห็นของมัน

 

"ไปเร็ว!!"  ไลโต้หันไปเรียกเฮเลน

 

"ไม่!! ฉันทิ้งพี่ไม่ได้!!" เธอหันมาร้องตอบด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

 

"เขาตายแล้ว!! ผมลากคนสองคนไปพร้อมกันไม่ได้หรอกนะ!!"

 

เฮลเลนมองร่างพี่ชายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดใจวิ่งตามไลโต้ออกประตูไป ปีศาจเริ่มตั้งตัวได้ทำท่าจะตามเหยื่อ

 

ของมันไป แต่อยู่ๆมันก็หยุดชะงัก และตรงไปยังร่างของโจเซฟที่นอนแน่นิ่งอยู่ก่อนจะทำอะไรบางอย่างกับเขา

 

"กรี๊ดดดดด!!! พี่!!!" เฮเลนหันไปมองพี่ชายในจังหวะที่เห็นปีศาจร้ายกำลังเขมือบเหยื่อนั่นคือพี่ชายของเธอ!!

 

มันฉีกร่างเขาด้วยใบมีดที่แขนของมันออกเป็นชิ้นๆก่อนจะขย้ำกินอย่างตะกะตะกามชิ้นเนื้อถูกฟันอันแหลมคมทึ้ง

 

ดึงกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณเลือดสาดกระเซ็นไหลเป็นทาง

 

เป็นภาพที่สยองขวัญมากแม้แต่ในความรู้สึกของไลโต้ เขารีบดึงเฮเลนไว้ในขณะที่เธอจะวิ่งกลับไปหาพี่ชาย 

 

เขาจับหน้าของเธอซบกับอกของเขาไม่ให้เธอเห็นภาพตรงหน้า  ตัวของเธอสั่นและร้องไห้ไม่หยุด สะอึกสะอื้น

 

และทำท่าเหมือนจะเป็นลม

 

"เราต้องไป เวลามีไม่มาก กระสุนผมหมดแล้ว" ไลโต้กระซิบบอกข้างหูเธอเพื่อเตือนสติเขาพูดมันออกมาอย่าง

 

ยากเย็นสายตายังคงจับจ้องมองการล่าเหยื่อของสัตว์ปีศาจไม่วางตา

 

มันทำให้เสียงของเขาเหมือนถูกกลืนหายไปในลำคอ ไลโต้รีบพาร็อบซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะไร้สติไปทุกที เลือดที่

 

แผลยังคงไหลไม่ยอมหยุด  กับเฮเลนที่สติไม่อยู่กับตัวแล้ว เพราะความเสียใจที่ต้องเสียพี่ชายที่เหลือเพียงคน

 

เดียวไป เขาสะพายไรเฟิลไว้ที่บ่าและพยามพาคนทั้งคู่ออกจากตึกนี้ให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะกลับมาล่าพวกเขาอีก

 

ครั้ง

 

เฮเลนยังคงร้องไห้ไม่หยุดเขาฉุดดึงข้อมือเธอให้เดินตามไปเหมือนเด็กที่หลงทางกับแม่ พร้อมกับแบกร็อบไปด้วย

 

ตามทางเดินของตึกที่มืดสนิท ทำให้เขาเคลื่อนไหวได้อย่างยากลำบาก

 

เขามุ่งตรงไปข้างหน้าโดยคาดหวังว่าจะไปถึงประตูใหญ่ซึ่งเป็นทางออกโดยใช้เวลาให้น้อยที่สุด

 

ความเครียดเริ่มเข้าครอบงำ  เขาต้องปกป้องชีวิตสองคนนี้ให้ได้ ตอนนี้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะทำได้

 

เขานึกถึงแสงสว่างแสงของดวงอาทิตย์แสงเดียวที่จะช่วยเขาได้ แต่มันไม่มี มีแต่ความกลัว กับความสิ้นหวัง ค่ำคืน

 

นี้ยาวนาน มันยาวนานเกินไปสำหรับเขา ค่ำคืนที่ความเป็นความตายของคนอื่น ต้องมาอยู่ในมือเขา

 

เขานึกถึงพระเจ้าแต่ในหัวก็มืดมัว เขาต้องไปต่อไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาต้องไปต่อ มันคือสิ่งที่ร็อบเคยบอกไว้.

 

.....................................................................................

 

ต้องขอโทษด้วยสำหรับตอนก่อน ครั้งนี้มันยังไม่ดีขึ้นโปรดยกโทษให้ผมด้วยเถอะครับ !!

ขอบคุณที่ช่วยโหวตให้นะครับ...ถ้ายังมีคนอ่านก็ช่วยโหวตหรือคอมเม้นให้ด้วยนะครับ ^ ^