Heart of the wolf...Is you

ระหว่างทางเดินกลับโรงแรม....
   แล้วนีน่าก็ปีนรั่วออกไปจริงๆด้วย ฉันอยากอยู่ที่นี่ต่อนานๆจังเลย ^^ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนพ่อฉันจะไม่ค่อยอยากอยู่ที่นี่เท่าไหร่แถมไม่กล้าออกมาจากโรงแรมด้วย...ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ช่างเหอะ คงแปลกที่ละมั้ง ^^
       “กลับมาแล้วหรอครับคุณเนเวียร์ ผมกำลังรออยู่เลย^^”
       “อ๊ะ! ขอโทษนะค่ะคุณโทมัส ฉันมัวแต่เดินเล่นเพลินไปหน่อย”
       “ไม่เป็นไรครับ เอาหละ คุณพร้อมจะทริปป่ารึยัง”
       “พร้อมค่ะ! ^^ อ่าว มือคุณไม่โดนอะไรมาหรอค่ะ” ระหว่างสะพายเป้ ฉันก็เห็นมือของโทมัสที่มีผ้าพันแผลพันเป็นมัมมี่อยู่
       “อ๋อ ไม่ได้โดนอะไรหรอก ผมพันเอาไว้ตอนอบขนมปังหนะครับ อากาศก็เริ่มหนาวขึ้นแล้วซะด้วย ^^;” เขาพูดพลางใช้มือข้างซ้ายที่ว่างอยู่ดึงผ้าพันแผลออก แต่ก็ไม่พบแผลจริงๆด้วย
       “แหมๆ มือยังคงเนียนน่าอิจฉาเหมือนเดิมนะค่ะ” ฉันแซวแล้วยิ้มๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคงสาวน่าดูเลยนะเนี้ย โทมัส...
      “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ...”
เมื่อเข้ามาในป่า ที่นี่ขาวโพรนไปหมด หิมะกรบหมดเลยสินะฉันเดินย้ำไปตามหิมะหนาอย่างทุลักทุเล ฉันเสื้อคลุมแจ็กเก็ทหนาพร้อมไว้กันหนาวเยอะแยะไปหมด แต่ที่สงสัยคือ...
       “นี่โทมันค่ะ ใส่แค่นั้นคุณไม่หนาวหรอ” ฉันถามออกไปทันที ก็ดูสิ เข้าใส่แค่เสื้อยืดสีขาวกางเกงขายาวที่ดูกันหนาวได้ก็คงเป็นรองเท้าบูทหนังสัตว์คู่นั้นเท่านั้นเอง ท่าท่างเขาดูไม่หนาวเลย ขนาดฉันใส่หนาแบบนี้ยังรู้สึกหนาวเล็กๆเลย
       “อะ...ผม หนาวอยู่ครับ แต่ไม่เป็นไรชินแล้วๆ” โทมัสทำท่าโบมือปัดปอยๆให้สัญญาณว่าไม่เป็นไร แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดีนั้นแหละ ทำไมนะ...เขาต้องมายืนแทบจะแนบฉันอยู่แล้วเนี้ย!
       “เอิ่ม...ขยับห่างอีกได้มั๊ยค่ะ ^^;; “
       “ไม่ได้ครับ มันเป็นกฎ ^^”  หยี๋ ฉันเริ่มไม่ไว้ใจเขาแล้วแหะ พูดเหมือนจะหลอกแต๊ะอั๋งยังไงไม่รู้ ฉันลองขยับตัวออกห่างโทมันเขาก็ขยับเขาตามมาอีก โอ๊ยๆๆๆ อะไรเนี้ย อ๊ะ! นั้นดอกไม้นี่หน่าสวยจัง *0* ไม่รอช้าฉันรีบวิ่งแซกตัวผ่านพุ่มไม้เพื่อที่จะดูดอกไม้ที่ขึ้นอยู่ตรงนั้น นั้นไงๆๆ
      “เนเวียร์! ไม่ได้นะครับ!! โธ่เว้ย! พวกมันรู้ตัวกันแล้ว!!”
หญิงสาวผมน้ำตาลแดงไม่ได้รู้เรื่องอะไรซักอย่างว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับตัว เธอยิ้มร่ารีบวิ่งไปดอกไม้ดอกนั้นทันที แต่เมื่อมาถึงดอกนั้นไม่อยู่แล้ว แล้วมันหายไปไหนหละ  
       “เธอหานี่อยู่หรอ?” เธอเงยหน้ามองตามเสียง ว๊าว...ใบหน้าผู้ชายผู้นี้ช่างหล่อเหลาเอาเรื่องจริงๆ เขามีนัยน์ตาสีม่วงสีของอะมิทิสต์ที่สวยงาม ดูมีเสน่ห์ ในมือของเขาถือดอกไม้เล็กๆที่เธอกำลังตามหาอยู่ หญิงสาวยิ้มร่า
       “ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ...”
       “อย่างงี้นี่เอง” ชายตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนที่จะขยำดอกไม้เล็กๆในมือจนไม่เหลือชิ้นดี ทำเอาสีหน้าร่าเริงของเธอหายไปทันที
       “เนเวียร์!!! วิ่ง! วิ่งขึ้นเหนือไป!! เร็ว!”  เธอหันไปตามเสียงตะโกนนั้น...โทมัส โทมัสใช่มั๊ย? เธอไม่เห็นโทมัสตรงนั้นเขาอยู่ไหน? เขาทิ้งเธองั้นหรอ? ทันใดนั้นก็มีร่างสุนัขป่าสีเงินตัวใหญ่กระโจนข้ามหัวเธอไปมันใช้อุ้งเท้าใหญ่ตระปบผู้ชายตรงหน้าเธอก่อนจะลงไปกลิ้งฟัดกันนัวเนียท่ามกลางหิมะ สายตาของเธอพล่ามัวไปหมดนี่มันเกิดอะไรขึ้น สุนัขป่านั้นขนาดของมันอย่างกับหมี แต่สายตาเธอมองอะไรไม่เห็นอีกแล้วมันเบลอไปหมดด้วยอาการช็อคเธอไม่สนใจเสียงคำรามดังของหมาป่า ในหัวของเธอ...เสียงที่เธอได้ยินชัดเจนที่สุด... ‘วิ่งขึ้นเหนือ ไปทางเหนือ...เร็ว!’
    ข้อเท้าของเธอเริ่มร้าไปหมดนี่เธอมานานเท่าไหร่แล้วนะ...ป่านนี้ผู้ชายคนนั้นคงโดดหมาป่ากัดตายไปแล้ว แล้วนี่จุดหมายของเธอคืออะไร เธอเดินมาทำไม....เธอหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินเสียงหอนที่ฟังแล้วดูไม่ไกลนักเลย...เนเวียร์เงยหน้าขึ้นมองหลังจากที่เธอเดินก้มหน้ามานาน สุนัขป่า...เธอเจอสุนัขป่าอีกแล้ว...สีเงิน แต่นี่ไม่ใช่ตัวที่เธอเห็นก่อนหน้านี้...นัยน์ตาของมันเป็นสีฟ้าแต่ตัวนี้เป็นสีเขียวอ่อน มันมองมาทางเธอ
       “เฮ่...พวกแกนี่ตัวใหญ่จังเลยนะ อย่างกับหมีแหนะ” นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนโลกจะเสียการทรงตัวแล้วมืดดับลง