the Lanzoval กู้วิกฤติอาณาจักรมนตรา

ยามเมื่อสายลมได้พัดผ่านอาณาจักรลันโซวาล อาณาจักรอันร่มเย็นเป็นสุข สายลมอันแสนสงบพลิ้วไหว เสียงหัวเราะและเสียงดนตรีบรรเลงต้อนรับเทศกาลแห่งความสุข โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้ว่าสายลมอันแผ่วเบานั้น...
ไม่ได้นำมาซึ่งความสุข....
ณ ท้องพระโรงของปราสาท
"งานเทศกาลเตรียมกันไปถึงไหนแล้วล่ะท่านดยุค" สุรเสียงที่ทรงอำนาจของชายที่นั่งบนบัลลังก์สูงสง่านั้น ถามด้วยสีหน้าจริงจัง
"เรียบร้อยพะย่ะค่ะ องค์ราชาคารัน"
"ดีมาก ไปทำงานของเจ้าต่อเถอะ"
"งั้นกระหม่อมทูลลา"เมื่อพระราชาพยักหน้า ท่านดยุคก็เดินจากไป
"อย่าเครียดนักสิคารัน นี่งานวันเกิดลูกสาวเจ้านะ"ที่ปรึกษาองค์ราชาซึ่งเป็นเพื่อนสนิทบอก ระหว่างที่เดินไปห้องทำงานของของพระราชา
"ก็เพราะเป็นวันเกิดลูกสาวข้าถึงเครียดไงล่ะ โสดสนิทแบบเจ้าไม่เข้าใจหรอก"
"นี่แกว่าใครโสดสนิทกันหา!!"
"แล้วข้าพูดกับใครอยู่ล่ะ อัลทิมัส"คารันพูดออกมาหน้าตาเฉยแล้วเดินเข้าห้องทำงานไปโดยไม่สนเพื่อนที่เดือดปุดๆอยู่ข้างหลัง อัลทิมัสเดินตามเพื่อนมาพร้อมคำบ่นโดยไม่ได้สังเกตุภายในห้องเลยแม้แต่น้อย
"แล้วใครกันที่เป็นพ่อสื่อจับคู่เจ้ากับเรนน่ากันห้ะ สำนึกบุญคุณกันบ้างคารัน เฮ้!คารันฟังอยู่รึเปล่า"
"เจ้าควรดูข้างหน้าเจ้ามากกว่ามาบ่นข้านะ"
เมื่อได้ยินเพื่อนพูดดังนั้นอัลทิมัสรีบหันไปดูอย่างรวดเร็ว แล้วก็พบหญิงที่งดงามคนหนึ่งที่มีผมยาวสลวยสีทรายอ่อน ดวงตาสีเแดงเพลิง ยืนเด่นอยู่กลางห้อง
"เจ้าเป็นใคร?"คารันถาม
"ข้าไม่จำเป็นต้องตอบเจ้า แต่จงจำเอาไว้ คารัน โซวาล ข้าคือศัตรูของเจ้า และข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดอย่างที่ตระกูลโซวาลทำกับฮาเกรส"
"?!"แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หายไป ในขณะที่คารันตัวแข็งทื่อ มือเย็นเฉียบ ความเครียดเข้าจู่โจมอย่างไม่ปราณี
"คารัน เป็นอะไร ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" คารันตกใจอะไรกันอาณาจักรเราเป็นแดนแห่งจอมเวท คนหายตัวแบบนี้ได้มีมากกว่าครึ่ง แล้วเพื่อนเขาตกใจอะไรกันแน่
"ลิเลียน่า ฮาเกรส.."
"อะไรนะ!! เป็นไปไม่ได้!!"
"เป็นไปแล้วนี่ไง อัลทิมัสสั่งทหารทุกหน่วยคุ้มกันปราสาทให้แน่นหนาที่สุด ให้จอมเวทวาโยป้องกันทางอากาศด้วย"
"คารัน ลิเลียน่าต้องการอะไร เจ้ารู้หรือเปล่า"
"ข้าไม่รู้"
"นึกดีๆสิคารัน สิ่งที่โซวาลครอบครอง.."
"ไม่จริงน่า หรือว่า..."
"อือ"
"..."
"..."
"อัลทิมัส"
"ว่าไง"
"ไปเตือนทุกคนด้วยว่า....จงระวังสายลมเอาไว้"
เมื่อพูดจบทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่คารันจะออกตัววิ่งสุดแรงเกิดไปที่ห้องของราชินี ในขณะที่อัลทิมัสวิ่งไปสั่งการทุกอย่าง การป้องกันปราการด่านสุดท้ายที่เก็บรักษาหัวใจของอาณาจักรเอาไว้ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ก็ต้องปกป้องเอาไว้ หากหัวใจแห่งอาณาจักรสูญสลาย อาณาจักรก็จะเกิดวิกฤติ
ใช่แล้วต้องปกป้องเอาไว้ หัวใจแห่งอาณาจักรที่ถูกเลือก...
หัวใจที่เป็นเพียงความหวังเดียวและความหวังสุดท้าย...
เจ้าหญิงวินเดลหัวใจแห่งลันโซวาล...
"เรนน่า!!! วินเดลยังอยู่ใช่มั้ย!!!"
"ลูกไม่เป็นไรหรอกคารัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น"เรนน่าถาม
"ลิเลียน่ากลับมาแล้ว"
"ว่าไงนะ!!! ได้ยังไงกัน"
"ข้าไม่รู้ แต่เจ้ากับลูกต้องรีบไปเดี๋ยวนี้!!"คารันพูดพร้อมวาดวงมนตราขึ้นทำให้เห็นอีกฟากนึงซึ่งเป็นอาณาจักรอื่น
"รีบไปซะ เจ้าต้องไปอยู่กับฟาร์อีส ถ้าอยู่กับเขาเจ้าจะปลอดภัย"
"แล้วเจ้าล่ะ เจ้าไม่ไปกับเราเหรอ"เรนน่าถามเสียงอ่อน
"ข้าอยากไปด้วย แต่ไม่ได้หรอก"คารันพูดพร้อบจูบภรรยาของเขา แล้วไปหอมแก้มเจ้าหญิงตัวน้อยที่นอนหลับสนิท
"หวังว่าข้าจะได้เห็นยามเมื่อเจ้าโตขึ้นวินเดล..."คารันพูดแล้วก้มลงไปกระซิบข้างหูวินเดลว่า
"จำเอาไว้เด็กน้อยของพ่อ ยามเมื่อสายลมพัดพาเสียงเพลงแห่งคำมั่นสัญญา เมื่อเจ้าได้ยินเสียงเพลงแห่งความสุข เราจะได้พบกันอีกครั้ง"
แสงสว่างเกิดขึ้นภายในห้องพร้อมกับวงล้อแห่งโชคชะตาที่เริ่มหมุนไป ซึ่งโชคชะตาจะนำเด็กน้อยกลับมาสู่บ้านพร้อมภารกิจอันยิ่งใหญ่ในไม่ช้า
------------------------------------------------------------------------------