แผ่นดินของหัวใจ

 "สมน้ำหน้า ได้ข่าวว่า อนาคตจะไม่มีที่อยู่..หาที่อยู่รึยังล่ะโว้ย อีตาล !" เสียงหญิงวัย สี่สิบกว่า ๆ พูดดัง ๆ..น้ำตาล หญิงสาววัย ยี่สิบเจ็ดปีหันไปหาเสียนั้นอย่างช้า ๆ

"ป้าจะเดือดร้อนกับฉันทำไม..ไม่ต้องห่วงหรอก" ดวงตาใส ๆ เปร่งประกาย ตามด้วยเสียงแข็ง ๆ ของหล่อน ทำให้ ป้าแช่ม เดินเข้ามาใกล้ ๆ หล่อน

"ไม่มีที่ไปก็ไปอยู่วัดซิ บวชชีไปเลยเอ็ง ข้าวก็มีให้กิน น้ำไฟก็ฟรี..ฮิฮิฮิ..รึไม่ก็ไปเป็นเมียเก็บ นายธงชัยในเมืองเพชร รวยเร็วนะโว้ยเอ็งงงง..!"

"ป้าแช่ม..!ถ้าไม่หุบปากตอนนี้ ป้าปากแตกแน่..!ฉันจะไปอยู่ที่ไหนก็เรื่องของฉัน ฉันไม่ได้ไปยืนบนหัวป้าซะเมื่อไร..นี่ป้าก็ยังต้องการรวยไม่ใช่รึ..!ไปเป็นเมียเก็บ ไอ้เสี่ยธงชัยซะเองซิ..ไป๊..!!" น้ำตาลโกรธจนหน้าแดงกร่ำ..ป้าแช่มเดินไว ๆ หนีไปจากตรงนั้น

"อีจนตรอก เด็กเวร..!." เสียงนั้นยังด่าดัง ๆ น้ำตาลกัดเขี้ยวกัดฟันอย่างหัวเสีย....หลังจากที่หล่อนก็ไร้ญาติพี่น้องมาหลายปี พ่อและแม่ของหล่อนก็เสียชีวิตลงเพราะโรคร้าย ตายจากไปเมื่อห้าปีก่อน..ในไร่ชยานนท์ ยังมีดอกไม้ที่สวยงามซ่อนอยู่ซึ่งคนภายนอกไม่ได้เห็นความงดงามนั้นมากนัก...น้ำตาลเปรียบเหมือนดอกกล้วยไม้ที่เบ่งบาน ช่อชูสวยงามเป็นระยะ...ในไร่ที่กว้างใหญ่ของเจ้านายพ่อ..ทำให้หล่อนเป็นหญิงสาวชาวสวนเต็มตัว..ความคล่องแคล้วฉลาด ไม่ยอมให้ใครรังแก ทำให้หล่อนดูเป็นสาวแก่นในภายนอก..เท่านั้น..บางเวลาหล่อนก็แอบท้อแท้และหวาดกลัวในอนาคตของตัวเอง..หลังจากทราบว่า..หล่อนจะต้องออกจากไร่ชยานนท์ อย่างไม่มีกำหนด นั่นคือคำสั่งของลูกชาย ของเจ้านายพ่อ..ซึ่งหล่อนจะต้องทำตามนั้นอย่างไม่มีข้อต่อรองใด ๆ...

"ตาล ! ๆๆ" เสียงเรียกของ"ดาว"ดังขึ้นขณะที่หล่อนนั่งคิดอะไรต่อมิอะไรตามลำพัง

"มีอะไร..ทำหน้าตาตื่นเชียว"

"ฉันได้ยิน คนเขาพูดกันว่าวันนี้ ลูกชายเจ้าของไร่แกจะมาที่นี่"

"อะไรนะ..ฉันจะทำไงดีอ่ะ..แก..ช่วยคิดหน่อยซิ.."

"เขาต้องไล่แกออกจากไร่แน่ ๆ เลยอ่ะ"

"ไป..ปะ ไป..ไหนดีอ่ะ"

"เอางี้วันนี้หลบไปก่อน...ล่ะกัน..แกรู้มั้ยว่าเขาจะมาถึงเมื่อไร"

"ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้านกำนันเฒ่า..คนเขาบอกต่อ ๆ กันมา ..แกรีบหลบ ๆ ไปก่อนเถอะ"

ร่างสูงเพียว วิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างไม่รู้จุดหมาย ดาว รีบปั่นจักรยานออกไปจากไร่ หลังจากส่งข่าวเพื่อนรักเรียบร้อย

http://youtu.be/DtYNi94ZUkc

 "น้าน...ฝนตกจนได้..ทางเข้าไร่ไม่ค่อยดี ผมว่ารอให้ฝนหยุดก่อนดีมั้ยครับ"

"ขับไป..รอทำไมหล่ะ.."

เสียงชายหนุ่มสั่ง เพื่อนในรถหันมองสองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน ลุงนพขับรถอย่างระมัดระวัง แต่ไม่ทันได้มอง..

เสียง "กันต์" ร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นจักรยานคันหนึ่งหลบรถของพวกเขา จนล้มลง

"โธ่..ไม่จอดไปดูเขาหน่อยรึ ลุง"

"ไม่เป็นไร ..ฉันเห็นว่าเขาลุกขึ้นแล้ว" วิสิทมองกระจกหลัง เพื่อน ๆ อีกสามคนหันไปมองจักรยานคันนั้นอย่างเป็นห่วง

"ขับช้า ๆก็ได้ไม่เห็นจะต้องรีบร้อนเลยนี่.." กันต์บอก

"ครับ ๆ ดีครับ" เพื่อน ๆ คนหนึ่งเพดเสริมขึ้น

      ฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่ขาดระยะ น้ำตาล ค่อยเดินเข้าไปในไร่ที่มีศาลาเก่าริมคลองเล็ก หล่อนหยุดนั่งในศาลานั่น เพื่อนหลบฝน ใจหล่อนยังคงเต้นถี่ เป็นระยะ นี่หล่อนจะไปอยู่ที่ไหน...หล่อนคุ้นคิดอย่างกังวล

"คุณวิสิทครับถึงแล้วครับ...นั่นครับบ้านคนงานเก่าของคุณพ่อคุณ.." ลุงนพจอดรถ ทุกคนเลือกที่จะลงจากรถ และเดินเข้าระเบียงกว้าง ๆ มีหลังคา..

"บรรยากาศดีมากเลยว่ะ วิสิท.." เพื่อนคนหนึ่งบอก

"ใช่ ฉันเคยมาที่นี่ ตอนฉันเป็นเด็ก ๆ แต่ฉันจำไม่ได้หรอกว่ะ พ่อบอกว่างั้น.."

"ไม่มีใครอยู่บ้าน..นี่"

"แย่จริง หายไปไหนกันหมด"

"โอ..ทางนี้มีสวนกล้วยไม้ด้วยว่ะ..เข้าใจทำ ..คนเฝ้าไร่มีฝีมือจัดสวนใช่ได้เลยนะเนี้ยะ"

"ฉันก็ว่ามันธรรมดา ไอเดียโบราณคนแก่คิดทั้งนั้น" วิสิทวิจารณ์ กันต์รู้นิสัยเพื่อนดี เขาชอบมาก แต่ชอบปากแข็งไม่เคยเปลี่ยน

"ไม่ใช่คนแก่หรอกครับ..กำนันเล่าให้ผมฟังว่า มีแต่ลูก ๆ ของนายเทพ อยู่เท่านั้น นายเทพกับภรรยาเสียไปแล้วหลายปี..เออแต่ผมก็ลืมถามว่า ลูกกี่คน ผู้หญิงหรือผู้ชาย..น่ะครับ" ลุงนพเล่า วิสิทหันมามองลุงนพ ตาดุ ๆ

"อ้าว..ไม่ได้เรื่องเลยลุงนพ...นี่ไม่รู้ว่าใครอยู่ที่นี่แน่นอนหล่ะซิ..ให้มันได้อย่างนี่ซิ..แล้วทำไมไม่เล่าให้ฉันฟังหล่ะ.." วิสิทบ่นยาว

"ฉันจะนั่งรอ จนกว่าจะมีใครกลับมาที่นี่" เขาบอก ทุกคนทำท่าทางไม่เห็นด้วย

"ไม่ดีมั่ง พรุ่งนี้มาใหม่ก็ได้ ตอนนี้พวกฉันหิ้วข้าว ไปหาโรงแรมก่อนดีมั้ย มันจะค่ำแล้ว..อยากอาบน้ำว่ะ" เพื่อนคนหนึ่งแสดงความคิดเห็น ทุกคนพยักหน้าพร้อม ๆ กัน

"ไม่อ่ะ..เอางี้ลุงชม จัดการพาพวกแกไปหาโรงแรมแบบ ห้าดาวเลยดีมั้ย พวกแกกลับไปก่อน..ฉันจะอยู่ที่นี่สักพัก.."

"อะ อ้าว ไม่ไปพร้อมกันล่ะครับ..." ลุงนพแปลกใจ

"โอเค..ลุงนพพาพวกฉันไปหาโรงแรมก่อนเถอะ ที่นี่ไร่ของวิสิท ไม่มีใครเป็นอันตรายหรอก"

"เอางั้นก็ไปซิ"

"ครับ...ถ้าจะกลับโทรหาผมทันทีนะครับ"

http://youtu.be/DtYNi94ZUkc

วิสิท เผลอหลับไปไม่รู้ว่านานเท่าใด แต่เขารู้สึกว่าฝนหยุดตกแล้วนะเวลานี้ เขาดูเวลา ใช่มันเกือบจะ หกโมงเย็น เขาลุกขึ้นมองหาใครบางคน แต่ก็ไร้วี่แวว ไม่มีใครกลับมาที่นี่ เขาจับลูกกุญแจที่ล็อคประตูบ้านใหญ่ มันล็อค เขาสะดุ้งเมื่อมีเสียงทรถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด เขามองอย่างสงสัย ชายรูปร่างอ้วนลงพุง จ้องมองมาที่เขาอย่างตาไม่กระพริบ

"เฮ้ย..เอ็งเป็นใครว่ะ มาทำอะไรที่นี่" เสียงนั้นดังสนั่น เขามีลูกน้องชายรุ่น ๆ ตามมาด้วย 2 คน คงจะเป็นลูกน้องของชายคนนี่แน่ ๆ

"แกรู้มั้ยว่าที่นี่..นอกจากเสี่ยธงชัยเท่านั้นโว้ย..ไม่ใช่แก.." ลูกน้องคนหนึ่งของเขาพูดขึ้น วิสิทถึงกับโกรธจี๊ด..ขึ้นสมอง แต่เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเสี่ยธงชัยมาทำอะไรที่นี่

"ขอโทษครับ...แล้วพี่เสี่ยมาทำอะไรที่นี่หล่ะครับ" วิสิทถามอย่างอึดอัด

"เสี่ยของฉัน..มาเก็บดอกไม้โว้ย"

"เสี่ยปลูกดอกอะไรไว้ที่นี่หล่ะครับ" วิสิทแกล้งถาม

"แกจะถามทำซากไรว่ะ..แกมาหาน้ำตาล เหมือนที่ข้ามานี่แหล่ะ..อย่าคิดว่าข้าไม่รู้..หลีกทางซะเถอะไอ้น้อง..เพราะอีกไม่กี่วัน เจ้าของไร่นี่ เขาจะให้น้ำตาลมันไม่อยู่ที่อื่น..อยากรู้มั้ยว่าน้องน้ำตาลหวานของข้าจะไปอยู่ที่ไหน ..นี่โว้ยเขาจะต้องไปอยู่กับข้าเสี่ยธงชัย..รู้แล้วก็ไปซะ" เสี่ยธงชัยพูดเองเออเอง วิสิท เข้าใจแล้วว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ที่นี่ แต่เสี่ยธงชัยไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของไร่ตัวจริง

"เสี่ยแน่ใจรึ..ว่าเขาจะไปอยู่กับเสี่ย..?" คำถามของวิสิท ทำให้เสี่ยอ้วนถึงกับทำท่าทางโมโห

"แน่ไม่แน่..แต่อีน้ำตาลมันต้องเป็นของข้าคนเดียว..โว้ย"

"เสี่ยข้า..ทั้งรวยมีชื่อเสียง ..ใคร ๆ ก็รู้จักทั้งนั้น..นังน้ำตาลไม่โง่ไปอยู่กับคนกระจอกอย่างแกหรอก...แน่นอน" ลูกน้องของเสี่ยคนหนึ่งพูดยาวเชียว

"ระหว่างคนแก่ กับ คนหนุ่ม ๆ ฉันก็อยากจะรู้ว่า น้ำตาลของเสี่ยจะเลือกใคร" วิสิทพูดท้าทาย ลูกน้องสองคนเดินตรงเข้ามารวบแขนของวิสิทอย่างทารุณ เสี่ยใช้กำปั้นใหญ่ชกเขาที่ท้องของวิสิทจนจุกตัวงอ

"อีน้ำตาลจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม..แต่มันต้องเป็นของกูคนเดียว...ไม่ใช่มึง..ไอ้!"

 http://youtu.be/DtYNi94ZUkc

"หยุดน๊ะ..เสี่ย !" เสียงนั้นทำให้ทุกคนหวาดกลัว ลูกน้องสองคน รีบปล่อยแขน วิสิททันที เขานอนตัวงออยู่ที่พื้น น้ำตาลวิ่งเขามาประคองร่างของวิสิท ต่อหน้าต่อตาเสี่ยธงชัย..ทำให้ทั้งสามคนโกรธหนักเขาไปอีก..วิสิทค่อย ๆ หันไปมองร่างเล็กสูงเพียวนั้น อย่างว่องไว...เขาไม่ได้เห็นเพราะหล่อนคุมหน้าคุมตาให้หมวกใบใหญ่เหมือนชาวสวนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

"ออกไปจากไร่ชยานนท์เดี๋ยวนี้!..ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเกเรอย่างพวกแก!" หล่อนตะหวาดเสียงดัง

"แต่ไอ้นี่..มันจะเข้ามาคิดไม่ดีกับ น้องน้ำตาลนะจ๊ะ..พวกเสี่ยต้องสั่งสอนมันบ้าง..มันจะได้ไม่มาที่นี่อีก"

"ผู้ชายคนนี้เป็นคนสำคัญ..ของฉัน เขามาหาฉัน...แล้วเสี่ยเข้ามาทำร้ายเขาที่นี่ทำไม?..เสี่ยจะพาพวกเสี่ยกลับไป รึเสี่ยจะให้ฉันเรียกตำรวจ พาพวกเสี่ยกลับ..ไปซิ"

"เอ็ง...น้ำตาล..เอ็งหนีข้าไม่พ้นหรอกโว้ย.." เสี่ยและลูกน้องพากันกลับแต่โดยดี...วิสิทได้แต่พิจารณาการพูดจาของหล่อนและเสี่ยนั้น หล่อนจ้องมองจนรถของเสี่ยแล่นออกไปจากไร่..ที่นี่หล่อนจะทำอย่างไรกับผู้ชายคนที่อยู่

"คุณจะมาบอกให้ฉันย้ายไปอยู่ที่อื่นใช่มั้ย?" เสียงนั้นดังขึ้น แต่ไม่หันมามองเขา

"ใช่แค่จะมาบอกล่วงหน้าว่าให้เตรียมตัว...หาที่อยู่ใหม่..เพราะฉันจะขยายโรงแรงที่นี่" วิสิทพูด ร่างหญิงสาวนั้นสั่นๆ เล็กน้อย น้ำใส ๆ นัยดวงตากลมโตมันจ้องจะไหลออกมาให้ได้เชียว..แต่หล่อนต้องไม่ร้องไห้ให้เขาเห็นในเวลานี้...

"ค่ะ..ฉันจะไปอยู่ที่อื่น แต่ฉันขอเวลาสองวันเพื่อย้ายของออกจากที่นี่"

"ที่ไหนที่เธอจะไปอยู่..ฮึ กับไอ้เสี่ยแก่เมื่อกี๊รึ..."

 http://youtu.be/DtYNi94ZUkc